Από τον ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ (κατάδικος Νο «4034/2015»)

«Και ναι μεν απεδείχθη ότι ο ενάγων [: Ν. Κοτζιάς] υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ με έντονη παρουσία στο χώρο της αριστεράς, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να του αποδοθεί οποιαδήποτε σύνδεσή του με το καθεστώς του Χόνεκερ και τις ακραίες μεθόδους του, [: πλήρης παραχάραξη του νοήματος!] ούτε και από τα κείμενά του που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι προκύπτει ο θαυμασμός του για το εν λόγω απολυταρχικό καθεστώς και η διαφήμισή του».
(Απόφαση Εφετείου Αθηνών 4034/2015)

«Ειδικώτερον επισημαίνεται ότι η οικογένειά μου είναι κομμάτι της οικογένειας του Παλαιών Πατρών Γερμανού…»
Ν. Κοτζιάς στο Εφετείο

«…εξελέγην αναπληρωτής Καθηγητής στο εν λόγω Πανεπιστήμιο [Μαρβούργου], … Συν τοις άλλοις, το θέρος του 2001, λόγω της θέσης Καθηγητού που κατείχα στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στο Ηνωμένο Βασίλειο και πριν από την ανάληψη καθηκόντων στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στις ΗΠΑ…»
Ν. Κοτζιάς στο Εφετείο

1.

Αναγκαία διευκρίνιση: Αν εφάρμοζα την κείμενη νομοθεσία, έπρεπε να αυτολογοκριθώ και να μη δημοσιεύσω τίποτε απ’ όσα ακολουθούν. Ακριβώς όμως επειδή η καλύτερη κριτική της βάρβαρης νομοθεσίας (περί Τύπου νόμος) και κάθε βάρβαρης νομοθεσίας είναι η έμπρακτη παραβίασή της, με αυτό το πνεύμα δημοσιεύω το παρόν κείμενο.

Το αρχαιότερο επιζών ελληνικό κόμμα, το ΚΚΕ, θα μπορούσε να χάσει το σφυροδρέπανο και τα άλλα «ιερά» σύμβολα του υπαρκτού σταλινισμού αν τα διεκδικούσε o Ν. Κοτζιάς κάνοντας «χρήση» της παραπάνω δικαστικής απόφασης. Διότι αυτός είναι ο μόνος εν ζωή συνιδρυτής του Κόμματος της Εργατικής Τάξης, σύμφωνα με όσα δέχεται τελεσίδικα η υπ. αρ. 4034/2015 απόφαση του Εφετείου Αθηνών. Το Εφετείο αποφάσισε –με ένα σκεπτικό που θα μείνει στη δικαστική (και όχι μόνον) ιστορία του τόπου ως κρούσμα προσπάθειας λογοκρισίας και μιας βάναυσης σε βάρος μας κακοδικίας– να καταδικάσει την Athens Review of Books σε χρηματική ποινή «αποζημίωσης» του «θιγόμενου» …αντι-σταλινικού κ.λπ. νυν Υπουργού Εξωτερικών, για μια επιστολή[1] που είχαμε δημοσιεύσει το 2010 και η οποία χαρακτήριζε τον Ν. Κοτζιά ως

«τον πιο ακραίο και φανατικό, σκληρό και αμείλικτο κνίτη της γενιάς μας/του, έναν πραγματικό γκαουλάιτερ του σταλινισμού».

Πράγμα δηλαδή που αποτελεί κοινό τόπο στους παροικούντες την ημετέρα Ιερουσαλήμ.

Σχετικά με αυτό, το δικαστήριο υιοθέτησε πλήρως τις ακραία διαστρεπτικές εκδοχές και «ερμηνείες» του Κοτζιά, αντιγράφοντας μάλιστα κατά λέξη εκτεταμένα τμήματα από τα δικογραφήματά του. Παραθέτουμε μόνο ένα όσο γίνεται πιο σύντομο απόσπασμα της απόφασης ώστε να συνειδητοποιήσει ο αναγνώστης την βία της εσκεμμένης διαστροφής του νοήματος της παραπάνω φράσης από τους συγκεκριμένους δικαστές· βία την οποία, αν δεν αντισταθούμε, κινδυνεύουμε όλοι όσοι δημοσιεύουμε οτιδήποτε να υποστούμε:

«(…) Η λέξη γκαουλάιτερ (γερμ. Gauleiter) είναι σύνθετη, παραγόμενη από τη λέξη “Gau” και τη λέξη “leiter” (διοικητής, ηγέτης, αρχηγός). Η λέξη “Gau” στα γερμανικά αποτελεί έναν μεσαιωνικό όρο, που δηλώνει μια διοικητική ενότητα συχνά και γεωγραφικά αυτόνομη μέσα σε μια χώρα. Το εθνικοσοσιαλιστικό (ναζιστικό) κόμμα του Χίτλερ, το NSDAP υιοθέτησε και επανέφερε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 αυτόν τον όρο για την τομεακή του υποδιαίρεση σε όλη την έκταση της μεσοπολεμικής Γερμανίας. “Gauleiter” καλείται ο διοικητής (leiter) μιας gau. Μέχρι το έτος 1938 ο όρος ήταν μόνο κομματικός αλλά έκτοτε οι γερμανόφωνες χώρες που είχαν προσαρτηθεί στη Γερμανία υποδιαιρέθηκαν σε Reichsgau (γκάου του Ράιχ), όπου οι κρατικές συνέπιπταν με της ναζιστικές δομές. Reichsgau δημιουργήθηκαν επίσης σε γερμανόφωνες περιοχές στη Γαλλία και το Βέλγιο, στη Σουηδία και σε μέρος της δυτικής Πολωνίας. Ο διοικητής ενός γκάου διοριζόταν από το ναζιστικό κόμμα με εκτεταμένες αρμοδιότητες. Γνωστότερος Γκαουλάιτερ υπήρξε ο Υπουργός Προπαγάνδας, Γιόζεφ Γκέμπελς, που διετέλεσε επικεφαλής του Γκάου του Βερολίνου της κυβέρνησης του Χίτλερ. Πολλοί γκαουλάιτερ έμειναν στην ιστορία για τη σκληρότητά τους και, συνεπώς, καθώς περιοριζόταν σε γερμανικά εδάφη, η χρήση του όρου γκαουλάιτερ δεν είχε πια την έννοια του τοποτηρητή των Γερμανών, αλλά αποτελεί πια μία έκφραση εξόχως προσβλητική, καθώς συνδέεται με τους ναζί και τις μεθόδους των.

» Εξάλλου, με τον ιστορικό και πολιτικό όρο “σταλινισμός”, που αναφέρεται στο σύστημα διακυβέρνησης του Ιωσήφ Στάλιν και ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, δεν περιγράφονται τα συνολικά πεπραγμένα αυτού, αλλά ο τρόπος με τον οποίο άσκησε την εξουσία του στα ζητήματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου. Με την πάροδο των ετών, ο όρος “σταλινισμός” έλαβε ευρύτερη πολιτική σημασία, αποδιδόμενος σε κάθε αυταρχική μέθοδο όταν καταλογίζεται σε κομμουνιστικές κυβερνήσεις ή κόμματα και έχει συνδεθεί με τη συνεχή παρακολούθηση της καθημερινής ζωής των πολιτών από μυστικές υπηρεσίες, με στόχο τον εντοπισμό αντιφρονούντων, την πολιτική καταστολή στο ιδεολογικό πεδίο και την ποινικοποίηση αντιθέτων απόψεων απ’ αυτές των κυβερνώντων. Κατά συνέπεια, ο χαρακτηρισμός που αποδίδεται στον ενάγοντα “πραγματικός γκαουλάιτερ του σταλινισμού” είναι πρόσφορος να βλάψει την τιμή και την υπόληψή του, αφού τον περιγράφει ως άτομο με ακραίες και απολυταρχικές απόψεις και με εκτεταμένη προπαγανδιστική τακτική, που έχει στόχο την καταστολή αντίθετων με τις δικές του απόψεων και την εξόντωση των αντιπάλων του».

2.

Πάσχισον ὅμως ὅσον εἶναι δυνατὸν νὰ κάμῃς σφοδρὰν τὴν ἀντίρρησιν καὶ μὴ φοβᾶσαι νὰ φανῇς ἀγροῖκος. Εἶναι τρόπος καὶ τέχνη, φίλε, de dire à un homme qu'il est bête sans qu'il se s'en plaindre, τὴν ὁποίαν τέχνην κατέχουσι μάλιστα οἱ Γαλᾶται, …. Τὸ αὐτὸ σημαίνει νὰ ὀνομάσῃς καθαρὰ τινὰ «ἠλίθιον» καὶ νὰ εἴπῃς ὅτι «Εἶναι πρᾶγμα ἀπίθανον πῶς ὁ εὐφυὴς Bartholdy ἐτόλμησε νὰ εἴπη τοιαῦτα, ὁποῖα μήτε ἀπὸ τοῦ πλέον ἠλιθίου τὸ στόμα δὲν ἤλπιζε τίς νὰ ἀκούσῃ».
(Ἀδαμάντιος Κοραῆς, 1806)

Όπως αντιλαμβάνεται ο νοήμων αναγνώστης, το θέμα είναι εξαιρετικά λεπτό και η ελευθερία έννοια σχετική και επικίνδυνη· η ελευθερία του λόγου αλλά και η ελευθερία μας βρίσκεται υπό την δαμόκλειο σπάθη της κρίσης ανθρώπων που άλλα διαβάζουν και άλλα «εισπράττουν» (εδώ δεν μιλούμε για πολύπλοκα ζητήματα όπως η θεωρία της πρόσληψης στη λογοτεχνία) και θεωρούν ότι η κρίση δεν πρέπει ποτέ να είναι κριτική, οπότε η στοιχειώδης σωφροσύνη και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα επέβαλλαν να διατυπώσω τα δέοντα εγκώμια με τον τρόπο του Κοραή. Να μιλήσω δηλαδή για Ευθυκρισία, Οξυδέρκεια και Δίκαιη Κρίση αντί των αντιθέτων τους.

Δεν θα το κάνω, γιατί οι συγκεκριμένοι δικαστές, σταλινικώ τω τρόπω, σε μια επίδειξη δηλαδή ανεξέλεγκτης δύναμης και σε μια υπόθεση που δεν γνωρίζουν αλλά ούτε κατανόησαν, ούτε προσπάθησαν να καταλάβουν περί τίνος πρόκειται, ξέχασαν (αν ποτέ άκουσαν) τι σημαίνει «ανάγνωση» περιοδικού λόγου και σκέψης. Η ανεξέλεγκτη δύναμη δεν υπολογίζει τίποτε· περιφρονεί τη γνώμη εγκυρότατων επιστημόνων (που προσπάθησαν μάταια, σαν να είχαν να κάνουν με μαθητές του Δημοτικού, να εξηγήσουν τη σχέση επιθετικού προσδιορισμού προς τον ίδιο τον προσδιορισμό) και απορρίπτει (μεταβάλλει δηλαδή σε απορρίμματα) τα προσκομισθέντα γραπτά μνημεία σταλινικού λόγου (εδώ κυριολεκτώ) του διώκτη μας. Διότι στην πραγματικότητα στις δικές τους «Δίκες της Αθήνας» δεν δίκασαν εμάς, δίκασαν και καταδίκασαν όχι μόνο την Ελευθερία του Λόγου αλλά και τον ίδιο τον Λόγο, με όσες σημασίες μπορεί να έχει αυτή η λέξη.

 Σε ό,τι με αφορά, δεν θα παζαρέψω ούτε τον περιορισμό της ελευθερίας μου, ούτε δεκάρα από τα ευρώ στα οποία αποτιμήθηκε η αξία της τιμής του πιθήκου του Γιαρουζέλσκι αλλά και πιθήκου του διαβόητου Μάνφρεντ Μπουρ, με τον οποίον δεν καταδέχομαι αλλά με υποχρεώνουν (με βιάζουν δηλαδή) να παλαίω με τον πιο παράλογο τρόπο οι δύο άδικες, αλλά και αδιανόητες, δικαστικές αποφάσεις. Ακριβώς με τον τρόπο και τις εκφράσεις του Κοραή τις οποίες χρησιμοποιώ και προσυπογράφω: Πρῶτον, δὲν ἔχω καιρόν, ἔπειτα φοβοῦμαι μὴν ἡ ἀγανάκτησις μὲ ἐξωθήσῃ εἰς τὴν ἀμετρίαν καὶ τελευταῖον (νὰ ἐξομολογηθῶ καὶ τοῦτο) δὲν καταδέχομαι νὰ παλαίω μὲ τοιοῦτον αἰσχρὸν πίθηκον.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι η όποια φαιά εξοχότης ή ο όποιος Κοτζιάς. Το πρόβλημα είναι ότι τέτοια πρόσωπα μπορούν να «δοκιμάσουν την τύχη τους» στον μηχανισμό των δικαστηρίων (θα ήταν μειωτικό για την υψηλή έννοια της Δικαιοσύνης να έγραφα: «στη Δικαιοσύνη») με μεγάλες πιθανότητες να «δικαιωθούν». Να τους αναγνωριστεί δηλαδή δίκαιο που δεν έχουν και ποτέ δεν είχαν. Έτσι εγώ, που είχα την απρονοησία να παραμείνω πολίτης της χώρας της φαιδράς συκομωρέας (και πολλών άλλων φαιδρών) υποχρεώνομαι (δυναστευτικώ τινί τρόπω) να μην γράψω ελεύθερα αυτά που σκέπτομαι προκειμένου να προστατέψω οικογένεια, παιδί, εγγόνι, και την ARB. Να προστατεύσω τον εαυτό μου από αστοχήματα και παρενεργήματα του μηχανισμού των δικαστηρίων που θέλουν να μας καταδικάσουν στον οργουελιανό εφιάλτη της συνεκδοχής: άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε (όπου «αγαπιόμαστε» σημαίνει «σκάσε και πλήρωνε»).

Την απόφαση του Εφετείου πέραν της έλλειψης λογικής, δεν διαπνέει και κανένα αίσθημα δικαίου. Αν την διαπνέει οτιδήποτε (πράγμα όχι αυτονόητο) είναι η εμφανής αδυναμία εκ μέρους των συντακτών της ακόμη και απλής κατανόησης, η εκ-πνοή της κρίσης, η τελευταία της πνοή, η θανάτωσή της. Θα ήταν προφανώς πολυτέλεια να την χαρακτήριζε η αίσθηση του χρόνου, δηλαδή η γνώση του τόπου και της σύγχρονης, ακόμη και της τρέχουσας, ιστορίας του. Αυτή η αναπηρία είναι που κάνει το άκρως τραγικό να μοιάζει τόσο αποσβολωτικά γελοίο.

Θα αναλύσουμε παρακάτω την πρωτόγονη σκέψη (προς θεού, δεν θέλουμε να αδικήσουμε τους «πρωτόγονους» του Λέβι-Στρως) που διέπει την απόφαση, πίσω από την οποία δραστηριοποιείται ένα είδος «κρίσης» χωρίς περιθώρια, ανελαστική, που θυμίζει προνεωτερικό στάδιο. Στο παρελθόν μιλούσαν για «ανοσιούργημα», εμείς θα περιοριστούμε στο στοιχειώδες «κάθε τόπος και ζακόνι, κάθε μαχαλάς και τάξη». Και δεν μπορεί ασφαλώς να ισχυριστεί κανείς ότι προσβάλλουμε οποιονδήποτε, αφού και οι κρίνοντες κριθήσονται, αν και ποτέ δεν λογοδοτούν ούτε ευθύνονται και συνεπώς δεν διακινδυνεύουν με την ατομική τους περιουσία όταν καταδικάζεται η χώρα μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εξαιτίας των άδικων αποφάσεών τους.

[«Όνειρο»: Θα μέναμε ικανοποιημένοι αν τέτοιοι δικαστές «τιμωρούνταν» κατά τρόπο ψυχωφελή και παιδαγωγικό: αν αναγκάζονταν να μελετούν υποχρεωτικά τις θεμελιώδεις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αν θέλαμε να γίνουμε λίγο πιο αποτελεσματικοί (μετά μικράς δόσεως ειρωνικής επιτιμήσεως) θα προσθέταμε στην τιμωρία και την ανάγνωση ανάλογων αποφάσεων του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ.]

Επιστροφή στον «εφιάλτη». Η «δικαίωση» του (ου μην σταλινικού αλλά και μινίστρου) Κοτζιά γίνεται με τέτοιον τρόπο, που ασφαλώς φέρνει, ακόμη και αυτόν, που τίποτε δεν ντρέπεται, σε δύσκολη θέση. Λόγου χάρη δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι «το Εφετείο Αθηνών μου αναγνώρισε πως είμαι ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ» (!) γιατί αυτό συνιστά προφανή γελοιοποίηση. Δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι «το Εφετείο Αθηνών μου αναγνώρισε πως δεν υπήρξα θαυμαστής του Στάλιν ή των σταλινικών καθεστώτων Γιαρουζέλσκι, Χόνεκερ, Μπρέζνιεφ κ.ά.», γιατί θα γέλαγε κάθε πικραμένος και θα έκλαιγε κάθε ψυλλιασμένος. Και όμως, οι εντιμότατοι κ.κ. εφέτες θεωρούν ότι «απεδείχθησαν» ακόμη κι όσα ένας Κοτζιάς πολύ δύσκολα θα τολμούσε να ισχυριστεί.

3.

Η ARB κατέθεσε αίτηση αναίρεσης στον Άρειο Πάγο, κατά αυτής της απίστευτης απόφασης. Θεωρεί δε την αναίρεση αναγκαίο προστάδιο ώστε το συγκεκριμένο κρούσμα να αχθεί στους Δικαστές του Στρασβούργου, εκφραστές του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού – στον οποίο δυστυχώς, καίτοι οφείλουμε, δεν ανήκουμε. Φυσικά επιφυλασσόμαστε κάθε δικαιώματός μας εναντίον οιουδήποτε (αποζημίωσης λόγω κακοδικίας, αναφοράς κ.λπ.). Δεν παραλείπουμε να εκφράσουμε την έκπληξή μας που σελίδες ολόκληρες από τα δικογραφήματα του Κοτζιά έχουν ενσωματωθεί αυτολεξεί και υπερθεματιστεί (by default?) στην απίστευτη αυτή απόφαση. Η θεά Θέμις με τα δεμένα μάτια και σπαθί στο χέρι (= όποιον πάρει ο χάρος), με το πρόσφατο πόνημα των συγκεκριμένων λειτουργών της δέχεται λ.χ. ότι δεν υπήρξε θαυμαστής των σταλινικών καθεστώτων κ.λπ., πράγματα που, όπως είπαμε, ούτε ο Κοτζιάς δεν ισχυρίστηκε ότι θεωρεί συκοφαντικά. Ως ελάχιστη άμυνά μας, θα αναρτήσουμε το πλήρες σχετικό υλικό σε ειδική προς τούτο ιστοσελίδα, και μάλιστα τα βασικότερα και σε αγγλική μετάφραση, ώστε να γνωρίσει ο πολιτισμένος δυτικός κόσμος τι συμβαίνει σε τούτο τον αιώνα στην καθ’ ημάς Ανατολή ή σε τούτα τα Βαλκάνια (ή στον συνδυασμό τους). Οι δημοσιεύσεις αυτές ελπίζουμε να αποτελέσουν επίσης το εφαλτήριο για να κινηθεί η διαδικασία κατάργησης αυτού του δρακόντειου νόμου περί Τύπου, που έχει καταντήσει όπλο καταστροφής στη διάθεση κάθε εκβιαστή[2].

Οι παραδοχές της απόφασης αυτής παραβιάζουν τη σχετική ευρωπαϊκή νομολογία και περιφρονούν τα δικαιώματα της ελευθερίας του λόγου και της σκέψης, ακόμη και αυτή την ελληνική νομολογία στις καλύτερες στιγμές της. Τα ελληνικά δικαστήρια, που «λογοδοτούν» στα ευρωπαϊκά, οφείλουν να γνωρίζουν τι δέχεται η Ευρώπη στην οποία κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να ανήκουμε και δικαιικά. Οφείλουν επιτέλους να αποδεχθούν ότι ελευθερία του λόγου σημαίνει πρωτίστως ελευθερία εκείνου που σκέφτεται και εκφράζεται διαφορετικά και ότι η αιχμηρή κριτική είναι ανθρώπινο (αλλά και συνταγματικό) δικαίωμα. Τέτοιες μάλιστα αποφάσεις καλό θα ήταν να διδάσκονται στις Νομικές Σχολές και τις Σχολές Δικαστών ως παράδειγμα προς αποφυγήν. Διότι ο δικαστής στις πολιτισμένες χώρες δεν είναι αυθαίρετος: δεσμεύεται από το υλικό που του προσκομίζεται. Και βεβαίως τα πασίδηλα οφείλει να τα γνωρίζει ο ίδιος. Από τη μεριά της η ARB προσκόμισε πλείστα όσα στοιχεία, νομίζουμε υπεραρκετά για την απόρριψη της τουλάχιστον προπετούς αγωγής τού εν λόγω Κοτζιά. Δυστυχώς, αντικρούοντας τους αγωγικούς ισχυρισμούς του αντιδίκου μας, βαράγαμε «σε θύρες μη ακουόντων».

Επιπλέον, αγνοήθηκε (η αγνόηση βέβαια προϋποθέτει γνώση…) επιδεικτικά όλη η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ).

1. Αγνοήθηκε λ.χ. το κριτήριο πολιτικού προσώπου (ή δημοσίου προσώπου), που ήταν πάντα ο Κοτζιάς, νυν, φευ, Υπουργός Εξωτερικών.
2. Αγνοήθηκε ότι όσα αναφέρονται στην επίμαχη επιστολή για ένα πολιτικό πρόσωπο με εξτρεμιστικές πολιτικές απόψεις είναι πολιτική κριτική και εντελώς καταχρηστικά και αυθαίρετα έγιναν αντικείμενο δικαστικής κρίσης.
3. Διεστράφη απολύτως το περιεχόμενο της επίμαχης επιστολής προς την ARB, και μετατοπίστηκε σε ένα γλωσσικό επίπεδο (σημαίνοντος και σημαινομένου) που προκαλεί απόγνωση. Θα δείξουμε παρακάτω γιατί.
4. Αγνοήθηκε το κριτήριο του πραγματικού δόλου, ο οποίος είναι αυταπόδεικτο ότι δεν υφίστατο, αφού επρόκειτο για μια απλή επιστολή, ενώ η ARB ουδέποτε επί 5,5 χρόνια ασχολήθηκε ως έντυπο με την περίπτωση Κοτζιά, παρά μόνον το 2015 μετά την υπουργοποίησή του.
5.  Αγνοήθηκε το γεγονός ότι ο δήθεν θιγόμενος δεν ζήτησε οποιαδήποτε διάψευση ή επανόρθωση των «ανακριβειών» που υποτίθεται ότι περιείχε η επιστολή.
6. Αγνόησαν τη νομολογία του ΕΔΔΑ περί του Τύπου ως «δημόσιου μαντρόσκυλου».
7. Αγνοήθηκαν τα τεκμήρια που προσκομίσαμε και τα οποία αποδεικνύουν ότι ο αντίδικός μας ήταν όντως πασίδηλα θαυμαστής και προπαγανδιστής σταλινικών δικτατοριών, και μάλιστα ο πιο φανατικός που πέρασε από το ΚΚΕ, με το παγκοίνως γνωστό προσωνύμιο «Σουσλώφ του Κόμματος». (Ας μη μας βάλουν στον κόπο να εξηγούμε τι σημαίνει και Σουσλώφ).
8. Αγνόησαν όλα τα αδιάψευστα ντοκουμέντα και τεκμήρια χωρίς την παραμικρή αναφορά σ’ αυτά και χωρίς καμιά αιτιολογία.
9. Αγνόησαν την αρχή της αναλογικότητας, ακόμη και την πρόσφατη νομολογία που έχει καταργήσει τα κατώτερα όρια προστίμων που ορίζει ο επονείδιστος περί Τύπου νόμος.
10. Αγνόησαν τη νομική επί του θέματος άποψη των καταξιωμένων Καθηγητών και Ακαδημαϊκών Απόστολου Γεωργιάδη και Μιχάλη Σ. Σταθόπουλου την οποία καταθέσαμε.
11. Θεώρησαν «επιλήψιμα» πράγματα τα οποία δεν θεωρούσε ως τέτοια ούτε ο ενάγων.
12. Δεν θεώρησαν σκόπιμο να επιβάλουν τη δημοσίευση της απόφασης για την αποκατάσταση της υποτιθέμενης προσβολής του ενάγοντος. (Εμείς όμως θα την κάνουμε και διεθνώς γνωστή για να καταδείξουμε τι σημαίνει «νομιμοποιημένη» φίμωση).

4.

Ως εκ τούτου, και εξ αυτών των τεκμηρίων, απορρέει η αντίδρασή μας: η καταδικαστέα αυτή καταδίκη είναι για μας τίτλος τιμής! Ας σταθούμε όμως στην φράση της Απόφασης του Εφετείου που παραθέσαμε στη αρχή: «Και ναι μεν απεδείχθη ότι ο ενάγων υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ», όμως «ούτε και από τα κείμενά του που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι προκύπτει ο θαυμασμός του για το εν λόγω απολυταρχικό καθεστώς και η διαφήμισή του», φράση η οποία νομίζουμε θα μείνει ως εμβληματική πράξη επίδειξης επιβολής της ανελευθερίας του λόγου στη χώρα μας. Τόσο το πρωτοδικείο, όσο και το Εφετείο (δηλαδή οι συγκεκριμένοι δικαστές) έγραψαν κυριολεκτικώς 33 και 23 αντιστοίχως μελανές σελίδες στην υπόθεση της Ελευθερίας του Λόγου. Κανείς ασχολούμενος με τα δημόσια πράγματα αυτής της χώρας δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής όταν υπάρχουν δικαστές που έτσι θέλουν να αντιλαμβάνονται τα πράγματα και ένας νόμος που τους επιτρέπει να εφαρμόζουν ό,τι αντιλαμβάνονται ως πραγματικότητα, ακόμη και να αντιμετωπίζουν σαν επιλήψιμα θέματα που δεν τίθενται σε δικαστική κρίση σε δημοκρατικά καθεστώτα (όπως λ.χ. γιατί χαρακτήρισες σταλινικό τον Κοτζιά ή ακροδεξιό τον Καμμένο ή αυριανιστή τον Κουρή). Θα το γράψω χωρίς περιστροφές: πρόκειται για αποφάσεις οι οποίες έρχονται σε διαμετρική αντίθεση με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, πολλώ δε μάλλον τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό.

 Ώστε λοιπόν με τελεσίδικη απόφαση του εφετείου της πρωτεύουσας μιας δήθεν επαρχίας της Ευρώπης, ο τάχα θιγόμενος Κοτζιάς «απεδείχθη» (!!!) ότι είναι, εκτός των άλλων, και «ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ»... «Απέδειξαν», επειδή έτσι θέλουν και έτσι νομίζουν και ως μη όφειλαν, αφού δεν είναι επιλήψιμο να είσαι μέλος κάποιου νόμιμου κόμματος ή πολιτικής οργάνωσης. Το αναφέρουν μάλιστα δύο φορές μήπως και δεν το εμπεδώσαμε την πρώτη: «Απεδείχθη» ότι ο Κοτζιάς είναι «ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ», άρα έχει γεννηθεί τον 19ο αιώνα. Ώστε λοιπόν, σύμφωνα με τις επικίνδυνες για μας και την ελευθερία του λόγου –ας τις πούμε κομψά– «παραδοξολογίες» τους (Οὐ σὺ μὲ λοιδορεῖς, ἀλλ’ ὁ τόπος), ο Κοτζιάς «απεδείχθη» ότι ήταν συνιδρυτής του ΚΚΕ. Το οποίο ιδρύθηκε ως ΣΕΚΕ το 1918 και μετονομάστηκε σε ΚΚΕ «ΚΚΕ (ΕΤΚΔ) (Ελληνικό Τμήμα Κομμουνιστικής Διεθνούς)» το 1924. Και αν ήταν «ιδρυτικό στέλεχος» του ΚΚΕ, όπως λένε ότι τελεσιδίκως «απεδείχθη» (ή όπως είναι ακριβές: όχι μόνο στέλεχος αλλά και ο πιο διαβόητος προπαγανδιστής, μετά το 1974 όμως, του Κόμματος και των «αδελφών» κομμάτων και καθεστώτων), πώς γίνεται να μην ήταν θαυμαστής των κομμουνιστικών καθεστώτων και ιδιαιτέρως του Χόνεκερ που εκπροσωπούσε την πιο …ορθόδοξη «κομμουνιστική ορθοδοξία»; Αυτό βέβαια προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία, αλλά οι δράστες της απόφασης ούτε καν το αντιλαμβάνονται. Επειδή οι αναγνώστες της ARB είναι υψηλού πνευματικού επιπέδου, περιττεύει να γράψουμε τι απεδείχθη πράγματι και χωρίς εισαγωγικά.

Από τη μεριά μας προσκομίσαμε τόσα άρθρα του Κοτζιά από τον Ριζοσπάστη και την ΚΟΜΕΠ (Κομμουνιστική Επιθεώρηση) που υμνούν το καθεστώς της ΛΔ Γερμανίας (του Χόνεκερ), προσκομίσαμε ακόμη και το επονείδιστο προπαγανδιστικό βιβλίο Der autonome Intellekt (Ο Αυτόνομος [sic] Νους) που συνέγραψε υπό την αιγίδα του Επικεφαλής του Ιδεολογικού Αγώνα του καθεστώτος Χόνεκερ, Μάνφρεντ Μπουρ, πράκτορα της διαβόητης Στάζι με το ψευδώνυμο «Ελαφοπόδαρος» (πόνημα το οποίο εκδόθηκε από το κομματικό εκδοτικό του καθεστώτος Χόνεκερ), και πάλι όμως δεν προκύπτει, κατά την απόφαση, ούτε ο απλός θαυμασμός του Κοτζιά προς το καθεστώς αυτό! Τους προσκομίσαμε και άλλα προπαγανδιστικά βιβλία που έγραψε ο επαγγελματίας συκοφάντης και υβριστής λαών και μεμονωμένων ανθρώπων Κοτζιάς, όπως το απεχθές και επονείδιστο Η Πολωνία κι εμείς, για το οποίο ο ίδιος παραδέχθηκε στο Spiegel ότι «Έγραψα κατ’ εντολή του κόμματός μου πράγματα, π.χ. για την Πολωνία, τα οποία ήταν ανοησίες». Αλλά για την «πρωτόγονη» σκέψη του Εφετείου ούτε αυτό αποτελεί απόδειξη ότι όντως ήταν θαυμαστής των συγκεκριμένων ολοκληρωτικών καθεστώτων! Διαστρέφεται δε πλήρως το κείμενο της επιστολής που δημοσιεύσαμε και γίνεται αναφορά περί «σύνδεσης» Κοτζιά με τις μεθόδους του καθεστώτος Χόνεκερ. Φαίνεται ότι τελικά είναι πιο επιλήψιμο να ονομάζεις κάποιον «θαυμαστή» από το να αυτοπροσδιορίζεται ο ίδιος ως «ανόητος» (για μην παρεξηγηθούμε από tale quale κρίνοντες: ανόητος = αυτός που λέει ή γράφει ανοησίες).

Σε άλλο σημείο επίσης διαστρέφουν με εφιαλτικό τρόπο το νόημα μιας εκτενούς φράσης που παρά την διαστροφή της, ακόμη κι έτσι δεν είναι επιλήψιμη, αλλά αυτοί τη θεωρούν ως τέτοια:

«Αρκετοί από αυτούς που σήμερα καταλαμβάνουν τα λιμάνια, εισβάλλουν “με τσαμπουκά” στα υπουργεία, ή δηλώνουν ότι δεν αναγνωρίζουν το Σύνταγμα, είμαι βέβαιος ότι θα έχουν διατελέσει καθοδηγούμενοι του κ. Κοτζιά ή/και μαθητές της (τότε;) πολιτικής σκέψης του».

Για αυτή τη φράση οι δικαστές μας αποφαίνονται:

«Άλλωστε, ούτε και το υποστηριζόμενο από τον δ΄ εναγόμενο, ότι πολλοί απ’ αυτούς που καταλαμβάνουν τα λιμάνια, εισβάλλουν με “τσαμπουκά” στα υπουργεία και δηλώνουν ότι δεν αναγνωρίζουν το Σύνταγμα έχουν διατελέσει καθοδηγούμενοι από τον ενάγοντα και μαθητές της πολιτικής του σκέψης, αποδείχθηκε από οποιοδήποτε αποδεικτικό μέσο».

Προσκομίσαμε στο δικαστήριο επίσης όλα τα τεύχη της ARB στα οποία αναφερόμασταν αναλυτικά και τεκμηριώναμε ότι ο Κοτζιάς ήταν «γκαουλάιτερ προπαγάνδας δύο σταλινικών δικτατοριών» και όχι μίας. Αλλά και αυτά αγνοήθηκαν. Όσο για το ότι ήταν ακραίος και φανατικός, προσκομίσαμε και άλλες σελίδες εξτρεμιστικών, απεχθών και επονείδιστων κειμένων του με τα οποία λ.χ., στην περίπτωση του «ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό», τασσόταν υπέρ της ένοπλης βίας και ενός γεωγραφικά περιορισμένης έκτασης εμφυλίου στην Ελλάδα που «απλώς δεν φτάνει στον πανεθνικό εμφύλιο πόλεμο». Αν αυτό ήταν το «ειρηνικό πέρασμα» φαντάζεται κανείς πώς εννοούσε το «επαναστατικό πέρασμα στον σοσιαλισμό»… Κι όμως, η απόφαση του Εφετείου θέλει και δέχεται ότι «δεν απεδείχθη» τίποτε, ούτε καν ο θαυμασμός του νυν Κομισάριου Εξωτερικών προς αυτά τα καθεστώτα, αποστρέφοντας το βλέμμα από τα τεκμήρια που προσκομίσαμε και τιμωρώντας μας για το… έγκλημα τιμής: προσβολής της Τιμής του Αγωνιστή Υπουργού.

5.

Ο Κοτζιάς δηλώνει Καθηγητής στην Οξφόρδη και το Χάρβαρντ,
και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Μαρβούργο!

Πόση όμως ακρισία πρέπει να υπάρχει όταν κρατούν στα χέρια τους ένα έντυπο σαν την ARB και την αντιμετωπίζουν σαν να ήταν κανένα ποταπό κίτρινο φύλλο; Η αδυναμία διάκρισης της ποιότητας από την ευτέλεια, η αδυναμία διάκρισης της σοβαρότητας από τους πομπώδεις αυτοεπαίνους, η αδυναμία διάκρισης του προφανούς ψεύδους από την αλήθεια, η διαστροφή του νοήματος του επίμαχου τμήματος της επιστολής, η αταλάντευτη και χωρίς καμιά αμφιβολία κρίση ακόμη κι όταν ο Κοτζιάς προέβαλε προφανέστατα ψευδείς ισχυρισμούς όπως ότι τάχα

βαλθήκαμε να τον συκοφαντήσουμε όταν αποφασίσαμε να στηρίξουμε με πάθος το Μνημόνιο και μάλιστα από «σημαντικές κρατικές θέσεις»!

Έτσι έγραφε στις «προτάσεις» του προς το Εφετείο, ενώ ο ίδιος ήταν αυτός που ήδη κατείχε τη σημαντικότατη κρατική θέση του Υπουργού των Εξωτερικών, και εμείς ασφαλώς καμία. Μα, είναι δυνατόν κοτζάμ υπουργός να λέει ψέματα; Καμία αμφιβολία ως προς την αξιοπιστία του επαγγελματία συκοφάντη (ήταν το βασικό έργο του στο ΚΚΕ) Κοτζιά. Η κρίση όμως του Εφετείου, μπετόν αδιαπέραστο, ακόμη κι όταν ο τριτοδιεθνιστής αντιμνημονιακός μετεβλήθη πλέον σε εθνικιστή τριτομνημονιακό.

Η κρίση τους αδιαπέραστη από την αμφιβολία σε οτιδήποτε προέβαλλε ο Κοτζιάς: δεν αναρωτήθηκαν ότι κάτι δεν πάει καλά ούτε με όσα υπερβολικά αυτοεπαινετικά γράφει ο εμφανιζόμενος ως Καθηγητής τριών (3) φημισμένων πανεπιστημίων του κόσμου: Οξφόρδης, Χάρβαρντ, Μαρβούργου. Λ.χ. δεν υποπτεύθηκαν τις εξόφθαλμες απάτες ενώπιον του δικαστηρίου τους, του αρρωστημένα μυθομανούς Κοτζιά, με το να διατείνεται ότι εξελέγη καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και με περίτεχνη διατύπωση και στο Χάρβαρντ και οπωσδήποτε στην υποτιθέμενη εκλογή του ως Αναπληρωτή Καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μαρβούργου (ανύπαρκτη στη Γερμανία βαθμίδα: εκεί δεν υπάρχει το καθεστώς του αναπληρωτή καθηγητή), καταθέτοντας μάλιστα στο δικαστήριο μια ανακριβέστατη μετάφραση από την υπηρεσία του ΥΠΕΞ που παραποιεί το περιεχόμενο της βεβαίωσης όπως είναι στο γερμανικό πρωτότυπο. Επί λέξει γράφει:

«Αξιοσημείωτον είναι ότι κατά τα έτη 1990 - 1993, ήτοι ελάχιστους μήνες μετά την πτώση του καθεστώτος της ανατολικής Γερμανίας, επέστρεψα στη Γερμανία, και συγκεκριμένως στο Πανεπιστήμιο του Μαρβούργου, το οποίο αποτελεί ένα από τα πλέον ιστορικά πανεπιστήμια όλης της Ευρώπης, όπου εργάσθηκα ως ερευνητής σε ζητήματα ευρωπαϊκής ενοποίησης με σημαντικές διακρίσεις, δι’ ό και εξελέγην αναπληρωτής Καθηγητής στο εν λόγω Πανεπιστήμιο, τίτλος, ο οποίος επ’ ουδενί λόγω θα απενέμετο σε εμένα, εάν αλήθευαν στο ελάχιστο οι ισχυρισμοί των αντιδίκων. Συν τοις άλλοις, το θέρος του 2001, λόγω της θέσης Καθηγητού που κατείχα στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στο Ηνωμένο Βασίλειο και πριν από την ανάληψη καθηκόντων στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στις ΗΠΑ, το προειρημένο Πανεπιστήμιο του Μαρβούργου με προσκάλεσε προκειμένου να διδάξω ως “επισκέπτης Διδάσκων”, όπερ και εγένετο με ιδιαίτερη επιτυχία.» (οι υπογραμμίσεις δικές του)

Επικοινωνήσαμε γραπτώς και με τα τρία Πανεπιστήμια, Μαρβούργου, Οξφόρδης και Χάρβαρντ, θέτοντάς τους υπόψη τους παραπάνω ισχυρισμούς του Κοτζιά. Σε κανένα βέβαια από τα τρία δεν εξελέγη Καθηγητής, ούτε ποτέ κατείχε θέση Καθηγητού σε αυτά όπως ψευδώς έγραψε και με πρόθεση να εξαπατήσει τους δικαστές (που αφέθηκαν να ενδώσουν). Ειδικότερα, στο Μαρβούργο, σύμφωνα με την απάντηση του πανεπιστημίου, ήταν εκεί από 1.4.1992 έως 31.7.1992, και βεβαίως ουδέποτε εξελέγη Αναπληρωτής Καθηγητής. Άλλωστε μόλις το 1991 κατάφερε και πήρε το πολύτιμο διδακτορικό του από το διεθνούς φήμης και κύρους Πάντειο, όταν δήθεν συναγωνίζονταν τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου ποιο θα τον πρωτοεκλέξει Καθηγητή. Πρόκειται για κατά φαντασίαν και κατά δήλωσίν του Καθηγητή σε δύο από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια του κόσμου καθώς και κατά φαντασίαν εκλεγμένου Αναπληρωτή Καθηγητή σε εκείνο του Μαρβούργου, πράγμα που σε άλλη χώρα θα τον καθιστούσε τουλάχιστον περίγελο. Όλα αυτά όμως είναι πολύπλοκα για τους Αδέκαστους: αρκούσε απλώς να συνέκριναν το αυτο-βιογραφικό που δίνει στο κείμενο της αγωγής του με αυτό που δίνει στο κείμενο των «προτάσεών» του, για να εντοπίσουν την απάτη: βλέπετε είχε γίνει υπουργός οπότε και προφανώς θεώρησε ότι έπρεπε να αναβαθμίσει τον εαυτό του σε πειρατή-καθηγητή των τριών πανεπιστημίων (και των εφτά θαλασσών). Αλλά δεν του έφτανε αυτό, εφόσον κομπάζει στα ανεκδιήγητα δικογραφήματά του, προκειμένου να εντυπωσιάσει τους δικαστές: «Ειδικώτερον επισημαίνεται ότι η οικογένειά μου είναι κομμάτι της οικογένειας του Παλαιών Πατρών Γερμανού». Ου μην αλλά και κατευθείαν απόγονος λοιπόν της οικογενείας (που δεν είχε) ο Παλαιών Πατρών Γερμανός…

 

 Εμείς αντιθέτως δεν θελήσαμε να υποστηρίξουμε τίποτε για μας, ούτε καν ότι υπήρξαμε απόγονοι κάποιου Κολοκοτρώνη για να ισοφαρίσουμε σε κύρος στα μάτια των δικαστών. Θεωρήσαμε ότι αρκούσε να ξεφυλλίσει το δικαστήριο τα τεύχη της ΑRB που καταθέσαμε για να καταλάβουν την ποιότητα και το ήθος εκατέρου των αντιδίκων. Δυστυχώς φαίνεται ότι θα μας εκτιμούσε το σεβαστό δικαστήριο αν ήμασταν λ.χ. αθλητικό φύλλο ή κανένα έγκριτο φύλλο του ελληνισμού: αγνοούν βασικά πράγματα της ελληνικής ιστορίας, αλλά ξέρουν μετά πάσης λεπτομερείας τη δημόσια και ιδιωτική ζωή του κάθε ποδοσφαιρικού παράγοντα εσχάτης κατηγορίας… Έτσι, η δευτεροβάθμια ευθυκρισία θεώρησε πως είχαμε δόλο και σχέδιο να προσβάλουμε την «τιμή» και «υπόληψη» του απογόνου του Παλαιών Πατρών Γερμανού (γιατί όχι εμμέσως και του ιδίου του Παλαιών Πατρών Γερμανού;), «συνιδρυτή του ΚΚΕ», και… διάσημου διεθνώς Καθηγητή – πλην κατά δήλωσίν του εκεί και τότε οργάνου προπαγάνδας του Κόμματος.

6.

Δεν μπορεί κανείς ωστόσο να πιστέψει ότι διεστράφησαν οι έννοιες και το νόημα των επίμαχων φράσεων εξαιτίας παχυλής αγραμματοσύνης. Με τις νομικές σπουδές, αν μην τι άλλο, ασκείται κανείς στην ερμηνεία. Οι λέξεις, κυρίως αυτές που εκφράζουν έννοιες, αλλά και πράγματα, σπανίως σημαίνουν ακόμη κι όσα περιλαμβάνουν τα λεξικά, σπανίως ή ποτέ δεν σημαίνουν μόνο ένα πράγμα: η σημασία κάθε λέξης προσδιορίζεται ακριβώς μόνο ανάμεσα στα συμφραζόμενά της, η λέξη είναι η χρήση της, είναι το περιβάλλον της, χωρίς το συγκείμενο (context) δεν έχει νόημα. Η γλώσσα των ανθρώπων, κάθε γλώσσα, σπανίως παίζει με την κυριολεξία – μόνον οι ηλίθιοι ερμηνεύουν τα πάντα κυριολεκτικώς. Οι μεταφορικές, ρητορικές, αλληγορικές χρήσεις των λέξεων, της γλώσσας, οι παραλληλισμοί, οι μετωνυμίες, οι παρομοιώσεις, οι ευφημισμοί, οι υπερβολές, οι συνεκδοχές, είναι το σύνηθες, και η ερμηνεία τους είναι δουλειά στην οποία έχουν ασκηθεί κατεξοχήν οι νομικοί. Δεν μπορεί λοιπόν υψηλόβαθμοι δικαστές, τον 21ο αιώνα, να υποκρίνονται ότι δεν καταλαβαίνουν τη διαφορά του επιθετικού προσδιορισμού από το ουσιαστικό, της κυριολεξίας από τη μεταφορά. Δεν μπορεί να γράφουν τόσα παράλογα και ασυνάρτητα περί χιτλερισμού και σταλινισμού για να καταλήξουν σε αυτά που παραθέσαμε ήδη. Δηλαδή αν ο Κοτζιάς εναλλακτικά είχε αποκληθεί «μπουλντόγκ του σταλινισμού» θα μας καταδίκαζαν διότι τον αποκαλέσαμε …μπουλντόγκ που γαβγίζει, δαγκώνει κ.τ.τ.; Αναγκαστήκαμε να προσκομίσουμε ένορκη κατάθεση του Χριστόφορου Χαραλαμπάκη, του πιο διακεκριμένου (και όχι του πιο προβεβλημένου) Καθηγητή Γλωσσολογίας και συντάκτη του περίφημου Λεξικού της Νεοελληνικής Γλώσσας της Ακαδημίας Αθηνών, για τη σημασία της επίμαχης φράσης που καταλήγει με την έκφραση «γκαουλάιτερ του σταλινισμού», ότι σημαίνει φανατικό σταλινικό. Ότι η όλη φράση τον προσδιορίζει ως σταλινικό και όχι σαν ναζιστή δολοφόνο, διάολε! – όπως επιμένουν οι δικαστές. Τους καταθέσαμε παραδείγματα χρήσης από τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας που αποκαλούσε έτσι τον θεσμό των περιφερειαρχών και από πρώην υπουργό Δικαιοσύνης που χαρακτήριζε τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου και την ηγεσία της Δικαιοσύνης «γκαουλάιτερ» του κυβερνώντος κόμματος και δεκάδες άλλα παραδείγματα χρήσης στη Βουλή. Οι εντιμότατοι δικαστές μας απομονώνουν και λαμβάνουν –εσκεμμένα– κατά κυριολεξία και τις δύο λέξεις, περιγράφουν, όπως είδαμε, τους χιτλερικούς και τους σταλινικούς εγκληματίες δια μακρών και μετά καταλήγουν ότι ο συνδυασμός των δύο λέξεων αποτελεί ακραία προσβολή (!) για τον αριστερόστροφο εθνοβάμονα.

Με τη μέθοδο αυτή μπορείς να τρελάνεις και να εξοντώσεις οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο, εκκινώντας από μια λέξη ή έκφρασή του που υπηρετεί μεταφορικά το επιχείρημά του. Η εφαρμογή αυτής της μεθόδου αποτελεί ψυχικό βασανιστήριο νέου τύπου.

Επειδή όμως οι εν λόγω Δίκαιοι μπαίνουν στα χωράφια της γλωσσολογίας, αν –πέρα από όσα διδάσκει η λογική– λάμβαναν υπόψη τους την κατάθεση του Καθηγητή Χαραλαμπάκη ή αν ρωτούσαν έναν εγγράμματο άνθρωπο, θα μάθαιναν ότι η λ. Gauleiter εκτός από την ιστορική έχει και δεύτερη σημασία, η οποία δεν είναι σε καμιά περίπτωση ταυτόσημη με το κυριολεκτικό νόημα. Αλλά χάνουμε τα λόγια μας, με τους χρήστες τού: «δεν απεδείχθη». Ωστόσο τους χρωστάμε ακόμη και τη λεπτομέρεια κι ας γελούν με εμάς, τα αφελή θύματά τους. Κατά τα Collins και Oxford Dictionaries:

Collins Dictionary (http://goo.gl/l5P5gP)
1. a provincial governor in Germany under Hitler
2. (sometimes not capital) (informal) a person in a position of petty or local authority who behaves in an overbearing authoritarian manner.
Oxford Dictionaries (http://goo.gl/itfmHc)
1. historical A political official governing a district under Nazi rule.
2. An overbearing official. [Αυταρχικός αξιωματούχος].

Όμως όχι. Για τους «φυσικούς» δικαστές μας, ουδέν φυσικότερον: η επιστολή τον έγραφε και χιτλερικό και σταλινικό ταυτοχρόνως εγκληματία! Σηκώνουμε ψηλά τα χέρια αλλά όχι για να παραδοθούμε μπροστά σ’ αυτή την διαστρεπτικά ερμηνευτική βία. Είναι βέβαιο ότι ανήκουμε σε άλλους κόσμους. Παραθέτω Μπόρχες:

«Δε θα υπάρχουν πολλοί κλάδοι πιο ενδιαφέροντες από την ετυμολογία: το ενδιαφέρον τους οφείλεται στις απρόβλεπτες μεταμορφώσεις, με τον καιρό, του αρχικού νοήματος των λέξεων. Δεδομένων αυτών των μεταμορφώσεων, που άπτονται συχνά του παραδόξου, η προέλευση μιας λέξης μας εξυπηρετεί ελάχιστα (ή καθόλου) για την αποσαφήνιση μιας έννοιας. … Έτσι, λοιπόν, για να προσδιορίσουμε αυτό που καταλαβαίνουμε σήμερα με το επίθετο “κλασικός”, δεν ωφελεί ν’ ανατρέξουμε στην καταγωγή του απ’ τη λατινική λέξη classis (στόλος), που έμελλε να προσλάβει αργότερα την έννοια της τάξεως….» (Δοκίμια Ι, σ. 478).

«Φυσικοί» λαοί, «φυσικές» γλώσσες, «φυσικοί» δικαστές... Με τους πρωτόγονα φυσικούς δικαστές μας ανήκουμε σε άλλο επίπεδο γλώσσας, σε άλλο πολιτισμό. Διαβάζω Κοραή:

Αἱ μετωνυμίαι καὶ ἁπλῶς οἱ τροπικὲς σημασίες εἰς τὰς γλώσσας εἶναι πολλάκις τόσον μακρυσμέναι ἀπὸ τὰς κυρίας σημασίας, τόσον παράξενοι καὶ τόσον ἀλλόκοτοι, ὥστε ματαιόνουσι πᾶσαν ἔρευναν ἢ ἀνίχνευσιν τῆς ἀκολουθίας τῶν ἐννοιῶν, διὰ τῆς ὁποίας ἔτι διαδοχῆς ἐπέρασαν ἀπὸ τὴν πρώτην εἰς τὴν τελευταίαν σημασίαν.

Για να μην τους αδικούμε όμως, υπάρχουν βέβαια χιλιάδες στην ελληνική κοινωνία με τους οποίους δεν μπορεί κανείς να συνεννοηθεί: Όταν λέω «ο θάνατος του συγγραφέα», ο ευήθης ψάχνει να βρει το πτώμα του. Όταν λέω «η καρέκλα του πρωθυπουργού» σχηματίζει την εικόνα ότι λέω ψέματα, αφού «δεν βλέπει καμιά καρέκλα». Ο σταλινικός ή ο φασίστας (αν είναι και ηλίθιος ταυτοχρόνως ακόμη χειρότερα) επαναλαμβάνουν πάντα την ίδια φράση: «Το είπες!». Δεν λένε ποτέ: «Το είπες έτσι».

7.

Διαφορά κόσμων. Διαβάζω Ροΐδη, λόγου χάρη για τον «Όνο Καθηγητή» Σαρίπολο, κείμενο του 19ου αιώνα, για την ακρίβεια του 1875 – το παραθέτω ολόκληρο στο τέλος του παρόντος. Με πιάνει κατάθλιψη. Ο Ροΐδης μπορούσε να γράφει, αυτά τα τόσο αιχμηρά χωρίς να κινδυνεύει πριν από 140 χρόνια, και εμείς, τον 21ο αιώνα, δεν μπορούμε. Αν ζούσε θα περνούσε όλη τη ζωή του στα δικαστήρια απολογούμενος σε ανοήτους, θα κατέληγε στη φυλακή και θα του έπαιρναν όλη την περιουσία. Φυσικά για τον «Όνο Δικαστή» θα αποφάσιζαν και την εξαφάνιση του ονόματός του από παντού.

Κάποτε (1999) χρησιμοποίησα κάποιες εκφράσεις του Βλάση Γαβριηλίδη, του Λασκαράτου, του Παλαμά, του Ροΐδη (λ.χ. «φωνασκούντες κακούργοι του Τύπου», «νευροπαθείς ψευδοπατριώτες») και καταστράφηκε η ζωή μου καθώς με έσερναν επί 10 χρόνια στα δικαστήρια, και δυο φορές καταδικάσθηκα και στους τρεις βαθμούς δικαστηρίων της χώρας «μου», για να δικαιωθώ και στις δυο υποθέσεις από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (οι αποφάσεις του ΕΔΔΑ βρίσκονται αναρτημένες στην ιστοσελίδα της ARB[3]). Αλλά οι δράστες των άδικων αποφάσεων δεν ελέγχθηκαν από κανέναν για τις αυθαιρεσίες τους που αντιτίθενται στον ευρωπαϊκό νομικό και κοινό πολιτισμό. Είμαι δε βέβαιος ότι οι ανωτέρω φιμωτές και βιαστές μου, αυτοί οι άδικοι δικαστές του παρελθόντος, θα έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους, καθώς με πράξεις και παραλείψεις τους με εμπόδισαν να έχω δημιουργήσει νωρίτερα ένα περιοδικό σαν την ARB που νοθεύει τον πολιτισμό τους ή να εκδώσω όσα βιβλία είχα αρχίσει να γράφω ή να επιμελούμαι.

Με πιάνει λοιπόν πανικός όταν βλέπω να βρίσκομαι στο ίδιο δικαστικό δράμα όχι θεατής, αλλά ξανά πρωταγωνιστής κι ότι πρόκειται να κατακτήσω ένα παγκόσμιο ρεκόρ που πολύ δύσκολα θα βρεθεί άλλος να το σπάσει: για τρίτη φορά προσφυγή στο ΕΔΔΑ για την ελευθερία του λόγου. Με πιάνει απελπισία όταν ξέρω ότι στα χέρια ανθρώπων που δεν μπορούν να σχηματίσουν απλές έλλογες προτάσεις αφέθηκε αυτό το εγκληματικό εργαλείο που λέγεται ελληνικός νόμος περί Τύπου. Και το πιο αφόρητο, όλα γίνονται χωρίς εμείς που κρίνεται η ζωή, η περιουσία και η ύπαρξή μας να μπορούμε να μιλήσουμε σε κανένα στάδιο τής με τον νόμο θεσμοθετημένης αντιδημοκρατικής, παράλογης και αδιαφανούς διαδικασίας – που δεν θα θεωρούσαμε ότι συνιστά δίκαιη δίκη ακόμη κι αν δικαιωνόμασταν. Κάθε κύριος Φ. γράφει τις αυθαιρεσίες και τα ανοητολογήματά του χωρίς να μπορείς να του απαντήσεις: «Μα εδώ, άνθρωπέ μου, σφάλλεις. Το ΚΚΕ ιδρύθηκε το 1918/1924» και να καταρρίψεις έτσι τον ισχυρισμό του. Μέσα σε δύο λεπτά θα είχαμε εξηγήσει τι σήμαιναν όσα έγραψε ο επιστολογράφος και πόσο εκβιαστική ήταν αυτή η φιλοχρήματη αγωγή.

Εκ των πραγμάτων αισθανόμαστε ότι βιαστήκαμε. Στον βιασμό όμως της ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης, στον πολυετή εκβιασμό ώστε να σιωπήσουμε και στην απειλή της ύπαρξής μας ως ελεύθερων ανθρώπων και ως περιοδικού που είναι ασύμβατο με τον πολιτισμό τους, στην κατ’ αποτέλεσμα τρομοκράτησή μας έτσι ώστε να παραμείνει ανέγγιχτος ο «σεσημασμένος» πολιτισμός της τιμωρίας προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση όσων άλλων τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι, δεν θα αντιδράσουμε όπως αντιδρούν συνήθως οι βιασμένες γυναίκες σε κοινωνίες σαν την ελληνική. Θα κάνουμε τα πάντα ώστε να μην χρειαστεί να αυτολογοκρινόμαστε ή να ελέγχουν δύο δικηγόροι κείμενα σαν αυτά που δημοσιεύει η ARB. Ως εδώ!

Γιατί με κανέναν τρόπο δεν πρόκειται να δεχτούμε την τόσο απροκάλυπτη κατάλυση της ελευθερίας του λόγου ή τη λοβοτόμησή μας. Μόνον ευφυΐα δεν θα μπορούσε να αποδώσει κανείς στην κρίση ότι το νόημα της έκφρασης «γκαουλάιτερ του σταλινισμού» είναι συνδυασμός δύο δολοφόνων, χιτλερικών και σταλινικών. Γι’ αυτό ισχυρίζομαι ότι τέτοια ατοπήματα δεν μπορεί να οφείλονται μόνο σε άγνοια. Γι’ αυτό ισχυρίζομαι ότι ανήκουμε σε άλλους κόσμους. Τέτοιες αποφάσεις είναι τυπικές του τρόπου με τον οποίο μπορούν να εξουδετερωθούν τα «μαντρόσκυλα του Τύπου» που προστατεύει η νομολογία του ΕΔΔΑ.

 Αν νομίζουν ότι με ένα έκδηλα πρόχειρο «σκεπτικό», που αναπαράγει εν πολλοίς παθητικά τις διαστρεβλώσεις των δικογραφημάτων του Κοτζιά, θα αμαυρώσουν ή θα φιμώσουν την Athens Review of Books πλανώνται. Η ARB έχει διαγράψει ήδη πορεία που την εντάσσει στις σημαντικές σελίδες της ιστορίας των γραμμάτων μας, έχει αποκτήσει διεθνές κύρος και διεθνή φωνή, είναι υπερήφανη για την πορεία της. Την σέβονται, εκτιμούν και υπολογίζουν όλοι οι μορφωμένοι και πολιτισμένοι άνθρωποι. Όχι όμως, φαίνεται, και οι φυσικοί δικαστές της.

Αν οι τελευταίοι είχαν σφάλει απλώς, θα το κατανοούσαμε ως ανθρώπινο σφάλμα. Όμως προσκομίσαμε άφθονα στοιχεία ώστε να καταλήξουν σε μια ορθή κρίση. Η αποδεδειγμένη συνεργασία του Κοτζιά με τον Επικεφαλής του Ιδεολογικού Αγώνα του καθεστώτος Χόνεκερ, Μάνφρεντ Μπουρ, τους άφησε αδιάφορους. Προείχε φαίνεται η «τιμή και υπόληψη» του Υπουργού Εξωτερικών, που δήθεν ετρώθη. Ενώ δεν θεώρησαν ότι αυτοετρώθη ούτε εξευτελίσθη όταν ομολογούσε ταπεινωτικά πως έγραφε κατ’ εντολήν τού τότε Κόμματός του προπαγανδιστικές ανοησίες.

Θα ενημερώσουμε για όλα αυτά το δικαστικό σώμα (όλους τους εφέτες και αρεοπαγίτες) και τα μέλη της Βουλής (πλην ΧΑ και «ψεκασμένων»), για να μην μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως δεν εγνώριζε. Γιατί και σε ένα ευρώ να μας καταδίκαζαν θα το θεωρούσαμε εξωφρενικό, αφού εδώ διακυβεύεται το δικαίωμα της ύπαρξής μας ως ελεύθερων ανθρώπων, που σκέπτονται και εκφράζονται ελεύθερα.

Δεν παζαρεύουμε την ελευθερία του λόγου με κανέναν, πολύ δε περισσότερο με όσους δεν μπορούν ή δεν θέλουν να διακρίνουν το ουσιαστικό από τον επιθετικό του προσδιορισμό. Τα άλλα είναι «λεπτομέρειες». Για ανθρώπινα δικαιώματα και «Λακεδαιμονίους» θα μιλάμε τώρα;

Με ό,τι κι αν θεώρησε ως «αποδεδειγμένο» η εναντίον μας αυθαίρετη απόφαση δεν θα ξεπλυθεί το παρελθόν του Κοτζιά. Το παρελθόν, λέει ο Αριστοτέλης, ούτε ο θεός δεν μπορεί να το αλλάξει. Ο Κοτζιάς ήταν, είναι και θα παραμείνει ευτελής προπαγανδιστής ολοκληρωτικών καθεστώτων. Και είναι αμετανόητος. Δύο από τα πιο απεχθή και επονείδιστα βιβλία του είναι αναρτημένα στο διαδίκτυο, αυτά που προσπάθησε να εξαφανίσει. Τις ύβρεις του από το επονείδιστο βιβλίο Η Πολωνία κι εμείς για τον νομπελίστα ποιητή Τσέσλαβ Μίλος τις αναρτήσαμε σε δεκάδες γλώσσες στο διαδίκτυο, αλλά πού να ξέρουν οι εντιμότατοι κ.κ. εφέτες μας τον Τσέσλαβ Μίλος – δεν ήταν βλέπετε ποδοσφαιρικός παράγοντας ή θορυβών τηλεοπτικός αστέρας. Πού να ξέρουν τον Άνταμ Μίχνικ και όσους άλλους συκοφάντησε ο γκαουλάιτερ προπαγάνδας του καθεστώτος Γιαρουζέλσκι. Το βιβλίο αυτό το στείλαμε στον Πρόεδρο Τουσκ[4] που ήταν ανάμεσα στους φυλακισμένους από το καθεστώς την προπαγάνδα του οποίου υπηρετούσε ο Κοτζιάς, ο οποίος όμως «δεν απεδείχθη» ότι ήταν θαυμαστής των καθεστώτων Χόνεκερ, Γιαρουζέλσκι κ.ά. Αυτά δεν ήθελε να θυμίσουμε, γι’ αυτό και κατέθεσε προληπτικά εναντίον μας την εκβιαστική αγωγή, και τον βοήθησαν όσο μπορούσαν στο θεάρεστο έργο του με τις αποφάσεις τους οι Δίκαιοι του Ελληνισμού.

Είναι βαριά η χρηματική αποζημίωση που αποφάσισε το Εφετείο, αλλά δεν τόλμησαν τελικά να μας τιμωρήσουν με ποσόν τέτοιο που θα οδηγούσε στο κλείσιμο του περιοδικού, όπως θα συνέβαινε αν παρέμενε η συναφής κρίση του πρωτοδικείου. Φυσικά και δεν μας απασχολεί μόνο το οικονομικό σκέλος της υπόθεσης, αλλά κυρίως το πολιτικό και ψυχολογικό. Και πάνω από όλα η αφόρητη αμφισβήτηση του δικαιώματος της ελεύθερης έκφρασης, η προσβολή της ανθρώπινης υπόστασής μας, του πυρήνα της προσωπικότητάς μας, η αντιμετώπισή μας σαν να ήμασταν υπήκοοι μιας απολυταρχικής μεσαιωνικής εξουσίας. Μας προσβάλλει και μας δαιμονίζει η ψυχολογική βία που «αντικειμενικά» (όπως λένε στη γλώσσα του σταλινισμού) επιδιώκει να σε καταντήσει φοβισμένο διακινητή ανώδυνων κοινοτοπιών, να σε μετατρέψει σε απρόθυμο υπηρέτη διεφθαρμένων και διεστραμμένων ισχυρών ή υπηρετών τους. Ακόμη περισσότερο όμως μας κάνουν να ορθώνουμε να ανάστημά μας και να λέμε τη γνώμη μας, αγνοώντας όσους καιροφυλακτούν, οι αρχές και οι αξίες που μας στήριξαν μια ολόκληρη ζωή, και στις οποίες εξακολουθούμε να πιστεύουμε. Το κόστος είναι μεγάλο αλλά η δύναμη της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού ακόμη μεγαλύτερη. Δεν θα βρουν λοιπόν στο πρόσωπό μας τους φοβισμένους υπηκόους.

Το παρόν κείμενο το θεωρούμε μια μορφή Διακήρυξης για την Ελευθερία του Λόγου. Μια μορφή αντίστασης εναντίον της αυθαιρεσίας εκείνων που θέλουν να μας δέσουν τη γλώσσα. Ένα στιγματισμό της κατάχρησης εξουσίας που διαπράττουν οι όποιοι θεσμοφόροι της ανελευθερίας του λόγου. Μια ηχηρή αμφισβήτηση τού υπέρ των εκβιαστών νόμου περί Τύπου. Θα δώσουμε τη μάχη μέχρι το τέλος. Ζητούμε δικαιοσύνη. Και θα τη βρούμε, στην Ευρώπη ασφαλώς, για τρίτη φορά. Ευτυχώς υπάρχουν Δικαστές στο Στρασβούργο!

8.

Παραθέτουμε το κείμενο του Ροΐδη, το οποίο δεν θα μπορούσαμε να δημοσιεύσουμε στη δημοτική για κάποιον σύγχρονο, διότι θα εθίγοντο όλες οι έδρες του Ελληνισμού και των δικαστηρίων του.

ΟΝΟΛΟΓΙΑ

Ὄνος καθηγητὴς

Τοῦ Ἐμμανουὴλ Ῥοΐδη

Παρὰ τὸν λάκκον τοῦ πίπτοντος ὑπουργείου παράδοξος ἠκούσθη κρότος. Ὀγκηθμὸς εἶναι οὗτος ἢ ἀπήχημα “καλλικελάδου” ἕδρας;

Τοῦ ὄνου ἡ φωνὴ μόνον τὴν ἀκοὴν ἐνοχλεῖ, τῆς δὲ “ἕδρας” τὸ “κελάδημα” καὶ τὴν ὄσφρησιν πικραίνει. Ἀμφότερα ταῦτα ἐπάθαμεν ἐκ τοῦ κρότου τούτου, ὥστε πρὶν ἔτι ἴδωμεν τὴν ὑπογραφὴν τοῦ κροτοῦντος, εὐθὺς ἐννοήσαμεν ὅτι ὁ ἀξιότιμος κύριος Σαρίπολος ἔκρινε πάλιν πρέπον νὰ λύσῃ τὴν σιωπήν.

Ὡς τῆς κορώνης οὕτω καὶ τῆς “ἕδρας” τὸ ᾆσμα κύριον ἔχει γνώρισμα τὴν μονοτονίαν. “Κρὰ” “Κρὰ” καὶ τίποτε περισσότερον κρώζουσιν αἱ κορῶναι. “Ἐγὼ” “Ἐγὼ” καὶ οὐδὲν ἄλλο κελαδεῖ ἀπὸ τριακονταετίας ἡ “ἕδρα” τοῦ κ. Σαριπόλου. Κρατοῦνες φιάλην ἀμμωνίας ὑπὸ τὴν ῥῖνα ἀποσπῶμεν αὐτολεξεὶ ἐκ τοῦ κελαδήματος τούτου τοὺς ἑξῆς μόνον τρεῖς ἀηδονισμούς.·

Α΄. «Οἱ κ.κ. καθηγηταί, οἱ τὸν Ἀδρίαν διεκπεραιωθέντες, τὰς Ἄλπεις ὑπερβάντες, τὸν πορθμὸν τῆς Μάγχης διασκελίσαντες, ὅπως ἀναζητήσουσι συγγραφεῖς καὶ ἑρμηνεύσωσι θεωρίας ξένων, πῶς ἀπηξίωσαν νὰ μνημονεύσωσι τῆς ἐμῆς συγγραφῆς»;

Β΄. «Περὶ τὰ τέλη τοῦ παρελθόντος Δεκεμβρίου ΕΓΩ καί τινες ἄλλοι καθηγηταί»…

Γ΄. «Εἰδοποιῶ τοὺς καθηγητάς, ὅτι ἂν ἀπαντήσωσιν ὀφείλουσι πάντες ὁμοῦ ν’ ἀναιρέσωσι τὴν παροῦσα διατριβήν μου, διότι οὐδεμίαν ἔχω διάθεσιν ν’ ἀπαντήσω εἰς ἕνα μόνον. Οἱ ἑπτὰ ὁμοῦ δὲν θεωροῦνται πολλοὶ ἵνα μόνος ΕΓΩ κατὰ πάντων ἀντιταχθῶ».

Τοιαῦτα κελαδεῖ ἡ ἐγωιστικὴ ἕδρα. Συμφωνοῦμεν μετὰ τοῦ ποιητοῦ λέγοντος:

Pour chanter un Énée il faut être un Virgile ;

πιστεύομεν ἀκόμη ὅτι, ἵνα ἐπικρίνῃ τις Πούχταν τινὰ ἢ Σαβινῆν πρέπει νὰ γνωρίζῃ νομικά. Ἀλλὰ πρὸς ἀπάντησιν εἰς τὰ κελαδήματα τῆς Σαριπολείου “ἕδρας”, οὔτε γνώσεων, οὔτε πνεύματος οὐδὲ κἂν λόγων ἢ μελάνης ἔχει τις ἀνάγκην· ἀρκεῖ νὰ ἔχῃ πέντε δάκτυλα καὶ νὰ ἠξεύρῃ νὰ ἀνοίγῃ τὴν παλάμην.

Ἀλλ’ ἡ τοιαύτη ἀπάντησις ἔχει ἴσως τὸ ἐλάττωμα ὅτι συνήθως ἀπευθύνεται εἰς “πρόσωπα” καὶ ὄχι εἰς “ἕδρας”. Ὀχούμενοι χθὲς εἰς Κολοκυθοῦν ἐθαυμάσαμεν παρὰ τὴν ὄχθην τοῦ χειμάρρου ἰτέαν. Μή τις ὅμως βιασθῇ νὰ ὑποθέσῃ ἀκούων περὶ δένδρου καὶ Σαριπόλου ὅτι προτείνομεν νὰ κρεμασθῇ ὁ ἀξιότιμος κύριος Σαρίπολος. Θέλομεν μόνον νὰ εἴπωμεν ὅτι ἀπὸ τοῦ κορμοῦ τῆς ἰτέας ταύτης κρέμονται εὐλύγιστοι κλάδοι, καταλληλότεροι ὡς ἀπάντησις εἰς τὰ ληρήματα τῆς “καλλικελάδου ἕδρας”.

1.5.1875

[1] Είναι χαρακτηριστικό της «υπευθυνότητας» του επιστολογράφου (πρόκειται για τον κύριο Ανδρέα Παππά, μεταφραστή) ότι αδιαφόρησε για τις συνέπειες των γραφομένων του αφήνοντας σε εμάς την τεκμηρίωση της επιστολής του, γνωρίζοντας ότι πραγματικός στόχος της δίωξης είναι η ARB.

[2] Βλ. «Προτάσεις για νέο νόμο ελευθερίας του Τύπου», Εφημερίδα των Συντακτών, 19.6.2015, διαθέσιμο στο http://athensreviewofbooks.com/?p=1766

[3] Βλ. https://goo.gl/Szrl5e και https://goo.gl/dhsvIV

[4] Τίτλος τιμής για μας είναι η θερμή απάντηση του Προέδρου Τουσκ.