Αλίμονο, πόσο ρευστά είναι τα ανθρώπινα ...
Φτερό στον άνεμο είναι η ζωή, τη μια στιγμή αργοσαλεύει, την άλλη τρέχει σαν αστραπή, πότε κοντοστέκεται και πότε φεύγει μπροστά, δεν πιάνεται, ... κι ύστερα έρχεται ο άνεμος, ακάλεστος, και την αρπάζει, ανεπαισθήτως ...
Έτσι, κι ο Αλέξης, ήταν εδώ, μέσα στον χώρο και στον χρόνο μας, καλά θρονιασμένος και δικός μας, και με τον λόγο του –τα λόγια και τα έργα του– πολλαπλασίαζε τον χρόνο και διεύρυνε τον χώρο αυξάνοντας το πλάτος και το βάθος των ανθρώπινων πραγμάτων, αυτών που ο χρόνος ο συντελεσμένος περιέκλειε στη διαδρομή του, και αυτών που η κοινωνία και οι συλλογικότητές της προέκριναν ως θεμελιώδεις αξίες της ζωής στο αέναο κύλισμα των εποχών.
Τώρα πια ο Αλέξης δεν είναι εδώ, να εξετάζει από μέσα τα ανθρώπινα, κινείται έξω από τον χώρο τον φθαρτό κι έξω από τον χρόνο τον μετρημένο ώς τις πιο σύντομες στιγμές του. Μα κι αν έφυγε, μας άφησε θησαυρό πολύτιμο τον λόγο του, τον χαραγμένο ανεξίτηλα στον νου και στην καρδιά μας, ως διαρκές παράδειγμα μιας βιωτής που θεμελιώθηκε με κόπο και συντηρήθηκε με τίμιους αγώνες προσφοράς και μύησης πάνω στα νάματα ενός εκλεκτού δημοκρατικού ανθρωπισμού. Ό,τι ποιοτικό γίνεται οδηγός στον άνθρωπο, γεννιέται από την εκλεκτή συγκίνηση που τον στολίζει η συνομιλία του με την παράδοση και η υπεύθυνη στάση του απέναντι στις προκλήσεις της εποχής του. Κι ο Αλέξης ήταν γνήσιος εκφραστής του ποιοτικού, συνεπής φορέας ενός υψηλού πνεύματος ελευθερίας και δράσης σε πεδία που λίγοι θέλησαν να τα γνωρίσουν από κοντά και ακόμα λιγότεροι να πιστέψουν στην αξία τους και να καταφέρουν να περάσουν αλώβητοι από την ευτέλεια των καιρών. Τολμηρός περπατητής ανίχνευε και χαρτογραφούσε τόπους και κόσμους ολάκερους, στάσεις, νοοτροπίες και ιδεολογήματα που βάραιναν με τον τρόπο τους και τη διάρκειά τους τη νεοελληνική ιδιοπροσωπία μας, φροντίζοντας στις μελέτες του όχι μόνο να φωτίζει τα πράγματα, κεντρικά ή και παράμερα, το ίδιο σημαντικά, αλλά και να δοξάζει με τη γραφή του τη βαθύτερη ουσία τους με λόγο καίριο και φωτεινό.
Σπάνιο είδος ανθρώπου ο Αλέξης, με μια επιδραστικότητα καταλυτική σε όποια ψυχή πίστευε στις ανθρώπινες αξίες, διαμορφωμένες με τον χρόνο και δοκιμασμένες μέσα από τις περιστάσεις της ζωής. Αυτός ο ίδιος ήταν το απτό παράδειγμα σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, όπου και όπως η αναζήτηση της γνώσης και η φιλοκαλία του τον οδηγούσαν. Πάνω σε τέτοια κριτήρια ο Αλέξης έχτιζε και τις σχέσεις του, δρώντας με λογισμό και με όνειρο και εμπνέοντας τον συνάνθρωπό του ως χαρισματικός δάσκαλος, ως εμπνευσμένος ερευνητής, ως δοτικός συνάδελφος και ως πολύτιμος και αφοσιωμένος φίλος.
Η λήθη έχει τη δύναμη να καλύψει αυτά που αρμόζουν σε τούτο τον κόσμο κι ο χρόνος πολύ περισσότερα να τυλίξει με το πέπλο του βάνοντάς τα στη σκιά. Όμως χάρη στη μνήμη και την αναθύμηση, όλοι εμείς που γνωρίσαμε και ζήσαμε τον Αλέξη, κρατάμε ζωντανή τη μορφή και την αύρα του, και θα εξακολουθούμε να ξεδιψάμε από τη ζώσα πηγή της σκέψης του συνομιλώντας με το έργο του που κέντησε μια ολόκληρη ζωή. Και θα μιλάμε μαζί σου, Αλέξη, αλλάζοντας τη μια ιστορία μετά την άλλη, όπως πάντα κάναμε, και θα δίνουμε μικρή παράταση στην κουβέντα μας, όση ακριβώς θα χρειάζεσαι για να κάνεις ένα τελευταίο τσιγάρο...
Αλέξη, φίλε μου, καλό σου ταξίδι.
