Οι ισλαμιστές δεν πιστεύουν στη δυνατότητα μεταρρύθμισης των κοινωνιών τους μέσω οικονομικών και κοινωνικών προγραμμάτων. Την κυριαρχία την έχει ο Θεός και όχι ο λαός.
Χάμιντ Αμπντελσάμαντ[1]
Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης, στις 14 και 15 Φεβρουαρίου 1945, είχε 25.000 θύματα. Ανάμεσά τους, χωρίς καμιά αμφιβολία, θα υπήρχαν αθώα παιδιά, αθωότερα βρέφη και αρκετοί ενήλικες Γερμανοί που εξαρχής μισούσαν τον Χίτλερ και ποτέ δεν έγιναν μέλη του ναζιστικού κόμματος. Ακόμα συζητείται αν ο βομβαρδισμός πετύχαινε και στρατιωτικούς στόχους ή, όπως υποστήριξαν μεταπολεμικά οι φιλοναζιστές, ήταν «το Ολοκαύτωμα της Δρέσδης». Για κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενο άτομο, ωστόσο, το ότι έπρεπε να δοθεί οριστικό τέλος στον ναζισμό δεν αφήνει περιθώρια επιφυλάξεων.
Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, με την αποχή στο ψήφισμα του ΟΗΕ, στο οποίο η υπεράσπιση αθώων Παλαιστινίων δεν περιλάμβανε αναφορά στις θηριωδίες της ΧΑΜΑΣ, ήταν ό,τι πιο συνετό. Τι άλλο να γίνει, αν η «Ελεύθερη Παλαιστίνη» σημαίνει εξάλειψη του Ισραήλ; Το κατά πόσο έπρεπε ή όχι να δημιουργηθεί τέτοιο κράτος, σε εδάφη με άλλον πληθυσμό επί δύο χιλιετίες, απαντήθηκε το 1948. Αν ήσουν Εβραίος που επιβίωσε από ναζιστικά στρατόπεδα κι επιστρέφοντας στο οικογενειακό σπίτι ή στο παλιό σου μαγαζί τα έβρισκες κατειλημμένα από κάποιους που θα προτιμούσαν να σε έχει «κάνει σαπούνι ο Χίτλερ», μόνη προοπτική έμενε η ίδρυση δικού σου κράτους. Κράτους πανίσχυρου, ικανού να υπερασπίζεται τους πολίτες του.
Το πόσο, εκτός από ισχυρό, το Ισραήλ έγινε και κράτος λαίμαργο για συνεχείς επεκτάσεις, είναι κάτι που πολλοί Ισραηλινοί καταγγέλλουν επίσης. Διαδηλώσεις ακτιβιστών είχαν ιδιαίτερα ενταθεί, τελευταία, ενάντια σε αυτή την πολιτική. Από την άλλη μεριά, επί δεκαετίες μετριοπαθείς Παλαιστίνιοι διαπραγματεύονταν την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Η οικονομική βοήθεια που διοχετευόταν στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων γι’ αυτό τον σκοπό, ειδικά στη λωρίδα της Γάζας, ήταν εξαιρετικά ικανή να συμβάλει στην ανάπτυξη αγροτικών καλλιεργειών με υψηλή τεχνολογία, μικρών βιομηχανιών, νοσοκομείων και σχολείων – συνθηκών μιας κοινότητας που θα μπορούσε να ευημερεί, έστω μέτρια. Με τον «αιώνα του Διαφωτισμού» να διαδίδεται επιτέλους, χάρη στην τεχνολογία την οποία προ πολλού εισήγαγε και διαμορφώνει το Ισραήλ, σε μια περιοχή που παραμένει πεδίο τυφλού θρησκευτικού μένους και διαρκών συρράξεων από την εποχή των Ρωμαίων.
Αντ’ αυτών, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός προώθησε εξοπλισμούς, τούνελ απίστευτης έκτασης και χιλιάδες ρουκέτες που λαθραία παραλαμβάνει και επιμένει να εκτοξεύει σε οικισμούς του Ισραήλ. Αντί να μορφώνει νεαρούς Παλαιστίνιους σε δημιουργικά επαγγέλματα, τους εκπαιδεύει στην αγριότητα. Και η εισβολή στις 7 Οκτωβρίου, με αφιονισμένους τρομοκράτες να αποδεκατίζουν νέους ή να παίρνουν ανήμπορους γέρους και μωρά ως ομήρους, δεν αφήνει περιθώρια διαπραγμάτευσης αυτή τη στιγμή.
Υπάρχουν άπειροι λόγοι για να μέμφεται κανείς τη σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ και τον πρωθυπουργό της: διαφθορά, χρηματισμοί, ευνοιοκρατία, ενίσχυση των πιο ορθόδοξων θρησκευτικών ομάδων, ανικανότητα να αντιληφθούν τι ετοίμαζαν οι άλλοι φανατικοί – όλα ισχύουν. Η επίθεση στις 7/10 κάλυψε τα πάντα. Κι εμείς, στην Ελλάδα, είχαμε τη δικτατορία του Μεταξά τον Οκτώβριο του 1940. Είμαστε όμως περήφανοι για την ομοψυχία του «ΟΧΙ». Οι καταστάσεις δεν είναι συγκρίσιμες, μπορεί να πει κάποιος. Αλλά και η εισβολή της ΧΑΜΑΣ υπήρξε πολλαπλά χειρότερη από την ιταλική. Ήταν κατά συρροήν βιασμοί και εκτελέσεις ανυπεράσπιστων∙ ήταν το: «Κοίτα μπαμπά, σκοτώνω Εβραίους», σε ζωντανή μετάδοση από βίντεο κινητού τηλεφώνου, με τον πατρικό έπαινο: «Ο Αλλάχ να σ’ ευλογεί, γιε μου». Δεν ήταν ανατίναξη κάποιου συγκεκριμένου στόχου, με τα όποια παράπλευρα θύματα∙ ήταν αλλεπάλληλοι φόνοι, με τους θύτες να κοιτούν κατάματα τα θύματα, κι αξιολογήσεις του ποιος τουρίστας ή ποια τουρίστρια, ποια γερόντισσα ή ποιο μωρό θα πιάσουν καλύτερο τίμημα ως όμηροι.
Τι να έκανε, μετά, το Ισραήλ; Να έλεγε: «Ορίστε, πάρτε πίσω κάποιες από τις αποικισμένες εκτάσεις, δώστε μας τους 200 ομήρους, ας ξεχάσουμε τη φρίκη της 7ης Οκτωβρίου και συνεχίστε να εξοπλίζεστε, να σκάβετε τούνελ, να προσεύχεστε στον Αλλάχ και να αγωνίζεστε για την κυριαρχία του στην Υφήλιο»; Εν επιγνώσει του ότι η μόνη τεχνολογία που ενδιαφέρει τους φανατικούς εχθρούς του είναι η τεχνολογία των πυρηνικών όπλων; Οι Αγιατολάχ του Ιράν τη διαθέτουν ήδη. Μια ισορροπία τρόμου μπορούσε να βασιλεύει στις δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ως τις μέρες μας. Φιλοτομαριστές ηγεμόνες της Δύσης και ιδεολόγοι ή κυνικοί ηγεμόνες της κομμουνιστικής ή της νεώτερης Ρωσίας ενδιαφέρονται εξίσου για τον εδώ κόσμο κι ο πυρηνικός όλεθρος τους τρόμαζε και τους τρομάζει άπαντες. Με τους Αγιατολάχ, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Πολλοί ανάμεσά τους πιστεύουν στις 72 παρθένες που τους περιμένουν στον Παράδεισο κι ο θανατόφιλος όρκος «Viva la muerte» δεν αφορά μόνο την Ισπανία του 1936.
Μουσουλμάνοι μπορούν σίγουρα να συμβιώνουν με πληθυσμό μη ισλαμικών χωρών. Χιλιάδες Παλαιστίνιοι είναι πολίτες του Ισραήλ ή άλλων κρατών. Αλλά το αν ο Μωάμεθ μπορεί να νιώσει ισότιμος με άλλους προφήτες μοιάζει αβέβαιο. Το λάθος γέλιο, όπως στο Charlie Hebdo, το λάθος γλέντι, όπως στο «Bataclan», το λάθος δέσιμο της μαντίλας, όπως πάμπολλες φορές στο Ιράν, τιμωρούνται με θάνατο από τους αφοσιωμένους πιστούς του. Οι φανατικοί πιστοί του Γιαχβέ καταδυναστεύουν, τουλάχιστον, μόνο ομοθρήσκους τους.
Ο ανθρωπισμός που θέλει να στέκει πάντα «με το μέρος των αδυνάτων», έστω κι αν πρόκειται για το χειρότερο είδος τρομοκρατών, είναι ένας πέρα για πέρα αμέριμνος, για να μην πω αμβλύνους, ανθρωπισμός.
[1] Χάμιντ Αμπντελσάμαντ, Ο ισλαμικός φασισμός, μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, Καστανιώτης 2022, σ. 203.
