Ειλικρινώς, πιστεύει άραγε κανείς ότι η γαλλική φαρσοκωμωδία που εκτυλίσσεται τις μέρες αυτές στην Πλας ντε Κουμουντούρ ενδιαφέρει τον οποιοδήποτε; Ενδιαφέρει ίσως τους θεατρίνους και τους κομπάρσους επί σκηνής. Ενδιαφέρει και κάποιους κριτικούς δημοσίων θεαμάτων στις εφημερίδες που αν δεν βρουν κάτι να γράψουν παύουν να εισπράττουν. Αλλά από κει και πέρα η πλατεία είναι άδεια. Δεν υπάρχει κοινό. Όσο κι αν τινάζει το corps de ballet τα φρου-φρου του, όσο κι αν στροβιλίζονται στους προβολείς οι παρδαλές Ομπρέλες, όσο κι αν η Μαντάμ Ρενέ ελίσσεται και κορδώνεται μήπως βρει κάποιο κενό στην πασαρέλα, όσο κι αν και οι 6+6 είναι υπέροχοι, ή αποτελούν μετενσάρκωση της Dirty Dozen όπως θα ’λεγαν άλλοι, το έργο είναι χιλιοπαιγμένο και δεν προκαλεί παρά τα πιο βαθιά χασμουρητά, όπως θα σχολίαζε και ο Νιόνιος. Αν υπάρξει βέβαια κάποιος που θα ρίξει ματιά κατά την μεριά του.
Ανασύρονται και από την αποθήκη διάφοροι εργατολόγοι, νομομαθείς και ειδήμονες της διδασκαλικής, με προϋπηρεσία μονάχα στα κομματικά καταγώγια, ως λαμπρές ελπίδες μιας εποχής που δεν θα ’ρθει. Και ουρές από ονόματα γεμίζουν τις θερινές στήλες των εφημερίδων σαν οπλίτες των διαφόρων «τάσεων» που διαγκωνίζονται μανιωδώς για την κατοχή τού χηρεύοντος θρόνου του ανύπαρκτου πλέον βασιλείου. Ποιοι είναι όλοι τούτοι; Με ποιο θράσος διεκδικούν δικαίωμα να γίνουν κυβερνήτες μας, να μας πουν πώς θα ζούμε τη ζωή μας;
Θα συμβούλευα πάντως να αναζητήσουν και κάποιον ορνιθολόγο ως τον καταλληλότερο διάδοχο του αποδημήσαντος μονάρχη, ο οποίος ως γνωστόν ήταν ο Παπαγκένο της πολιτικής μας ζωής. Και από τους τόσους όρνιθες που είχε πιάσει είχε μάθει καταλεπτώς και τις εναέριες κινήσεις τους, ώστε να προβιβασθεί και ως ο πρώτος οιωνοσκόπος των καιρών μας. Θα θυμόσαστε βέβαια τον συνταρακτικό χρησμό του τις παραμονές των εκλογών του 2019, ότι δεν υπήρχε πιθανότητα ούτε μία στο εκατομμύριο να κερδίσει ο «Κούλης». Πρόρρηση την οποία επαναλάμβαναν εν χορώ οι διάφοροι γελωτοποιοί της αυλής, λόγιοι ή και κουμπουροφόροι.
Μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό των σπαραξικάρδιων δηλώσεων και αντιδηλώσεων περί χρονοδιαγραμμάτων, «εκτάκτων» και «διαρκών» συνεδρίων, προεδρικών απουσία προέδρου πλειοψηφιών, επανιδρύσεων, ανοικοδομήσεων κτλ. θα προσέξατε ότι δεν υπάρχει ούτε λέξη για τις πραγματικές αιτίες της πρόσφατης διπλής συντριβής τους. Για κάποιο διάστημα έγλειφαν την καραμέλα της απλής αναλογικής: «η απλή αναλογική, κύριοι, υπέστη στρατηγική ήττα, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα μας παραμένει η μόνη ελπίδα του λαού, η εγγύηση για τον καλύτερο κόσμο». Και μετά κατηγορούσαν άλλους για αλαζονεία.
Ω, ασφαλώς!, περισσεύουν τα mea culpa, «έχουμε όλοι ευθύνες», «χάσαμε την επαφή μας με την κοινωνία». Όμως: γιατί, γιατί, γιατί; Τι κάνατε λάθος, τι είπατε λάθος, ποιοι τρόποι και ποιοι λόγοι σας εξόργισαν τόσο τον λαό ώστε να σας καταχεριάσει τόσο εκκωφαντικά; Τους γνωρίζετε; Θέλετε να τους μάθετε; Κι αυτοί που σας τους δίδαξαν, και τους άσκησαν φανατικά, θα παραμείνουν και στο εξής οι αρχηγοί σας; Η σύντομη απάντηση είναι βέβαια ναι. Γιατί δεν υπάρχουν άλλοι.
Μέσα σ’ αυτόν τον ανιαρό –και εξοργιστικό συνάμα για όποιον καταδεχθεί έστω και προς στιγμήν να τον παρακολουθήσει– κυκεώνα, μόνο ένας είπε κάποια στιγμή δυο λόγια που προσπαθούσαν να απαντήσουν επί της ουσίας. Το παράδοξο είναι ότι πρόκειται για κάποιον που η μέχρι τώρα πολιτεία του κάθε άλλο παρά προϊδέαζε για γνήσια κριτική στάση, αφού είχε πρωτοστατήσει και υπερθεματίσει στις μέχρι τώρα ολέθριες επιλογές.
Πρόκειται για τον Χ. Σπίρτζη, που είπε δύο σωστά πράγματα: πρώτον, όταν με τα μέτρα στήριξης ο Μητσοτάκης έδινε ανάσες στην κοινωνία εμείς βρίζαμε τον Μητσοτάκη και, δεύτερον, όλος ο κόσμος πιστεύει ότι η μεταναστευτική μας πολιτική είναι τα ανοιχτά σύνορα. Ενώ δεν είναι, πρόσθεσε. Αλλά εδώ παύουμε να τον ακολουθούμε, γιατί όντως είναι. Για ψηφοθηρικούς, και ψηφοφοβικούς, λόγους δεν τόλμησαν προεκλογικά να πουν ότι είναι εναντίον του Φράχτη στον Έβρο, που όλη η νεολαία και το στελεχικό τους δυναμικό μισεί, όπως έδειξε ο προπηλακισμός της Προέδρου της Δημοκρατίας από τους εγκάθετούς τους στην Καλαμάτα. Έλεγαν λοιπόν: είμαστε υπέρ του Φράχτη, αλλά θέλουμε φράχτη με τρύπες (τις έλεγαν «πύλες νόμιμης εισόδου»!) για να περνάνε όλοι ελεύθερα. Με τέτοιες βλακοπονηριές πίστευαν ότι θα αποκοιμίσουν τον κόσμο.
Όπως και να ’ναι, τα σχόλια Σπίρτζη δείχνουν τι θα μπορούσε να είναι μια ουσιαστική συζήτηση για τις αστοχίες της πολιτικής τους. Αν θα την συνεχίσει ο ίδιος ή όποιος άλλος είναι αμφίβολο. Τα διαδικαστικά προσφέρουν καλό προκάλυμμα για να κρυφτούν τα πραγματικά προβλήματα. Ούτε, όπως προείπα, υπάρχει στις τάξεις τους προσωπικό που πρεσβεύει κάτι διαφορετικό από ό,τι έχουν δείξει πως πιστεύουν μέχρι τώρα. Ήταν, είναι και θα είναι αυτό που πράττουν από συστάσεώς τους.
Σημ. Fragmenta: Παπαγκένο, «κυνηγός πουλιών» στην όπερα Ο Μαγικός Αυλός του Μότσαρτ.
Δημοσίευση στο fragmenta.gr και στην athensreviewofbooks.com
