Την τύχη του τυράννου Τσαουσέσκου θα έχει ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης διατεινόταν ο Ν. Μαραντζίδης στις 6.11.2022. Κάτι που δεν θα τολμούσε να ισχυριστεί ακόμη και ο νεαντερτάλειος Πολάκης. Επαναλαμβάνουμε εδώ την ανιστόρητη «τεκμηρίωση» του Μαραντζίδη που θέλει να τον θεωρούμε «ιστορικό» και «πολιτικό επιστήμονα»:
«Μια ιστορία που ίσως διδάσκει: ξέρεις γιατί ο Τσαουσέσκου ήταν ο μόνος στην Ανατολική Ευρώπη όταν έπεσαν τα κομμουνιστικά καθεστώτα που είχε τέτοιο δραματικό τέλος, ενώ οι άλλοι ακόμη κι ο Γιαρουζέλσκι ή ο Χόνεκερ απλώς πήγαν στην άκρη; Γιατί ο Τσαουσέσκου ήταν ο μόνος που είχε νομικά μεταφέρει την ευθύνη και τον έλεγχο των μυστικών υπηρεσιών (της Σεκιουριτάτε δηλαδή) υπό τον προσωπικό του έλεγχο και του στενού οικογενειακού του κύκλου. Στην πράξη ο Τσαουσέσκου παρακολουθούσε όλους, εχθρούς και φίλους του καθεστώτος, συνεργάτες και στελέχη της ηγεσίας του κόμματος. Όταν ήρθε το τέλος, όλοι ήξεραν ότι κάθε ομαλή μετάβαση προϋπέθετε την εγκατάλειψη αυτού του τύπου. Όποιος πιστεύει ότι ελέγχοντας τα πάντα και τους πάντες μπορεί να αποφύγει την νέμεση της ιστορίας, αυταπάται. Αργά ή γρήγορα αυτή θα έρθει».
Στο επικριτικό άρθρο μου στις 7 Νοεμβρίου ρωτούσα: «Δεν μας είπε μόνο ο άπλυτος “δικαστής” ποιος θα εκτελέσει την ετυμηγορία του. Υποθέτουμε οι αγανακτισμένοι “αγωνιστές” τής άνω και κάτω πλατείας Συντάγματος ενωμένοι, ή τα αβγά του φιδιού των συντρόφων τους της “17 Νοέμβρη”. Ελπίζουμε να μας πληροφορήσει με το προσεχές άρθρο του στην Καθημερινή.»[1]
Και, ω του θαύματος, σήκωσε το γάντι και απάντησε με ένα άναρθρο άρθρο του με τίτλο «Η μοναξιά του αντιφρονούντος»[2], από την Καθημερινή της 13 Νοεμβρίου. Σύμφωνα με τον Μαραντζίδη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης από Τσαουσέσκου με τη Σεκιουριτάτε αναβαθμίστηκε σε Χόνεκερ με τη ΣΤΑΖΙ, που παρακολουθεί τους πάντες. (Η ΣΤΑΖΙ ήταν εκείνη η μυστική υπηρεσία η οποία διέθετε το πιο εκτεταμένο δίκτυο καταδοτών που υπήρξε ποτέ: ένας καταδότης για κάθε 6 πολίτες· ή μάλλον υπηκόους). Έτσι λοιπόν αποφεύγουμε την εκτέλεση του Μητσοτάκη, αλλά επιτυγχάνουμε την εξορία του σε άλλο ημισφαίριο, όπως συνέβη με τον Χόνεκερ. Το «άρθρο» του Μαραντζίδη δεν περιλαμβάνει κανένα, μα κανένα επιχείρημα. Παραπέμπει απλά σε ένα άρθρο του φίλου τού και άλλοθεν γνωστού Γ. Μαντζουράνη, Τάσου Τέλογλου. (Παρεμπιπτόντως, ο Μαντζουράνης είναι ο μεταφραστής του ολοκληρωτικού Συντάγματος του Χόνεκερ, πράγμα που όφειλε να γνωρίζει ο… ιστορικός Μαραντζίδης).
Προτού μιλήσουμε για το παραλήρημα του Μαραντζίδη και τον «γνωστό» Τέλογλου, πρέπει να σημειώσουμε ότι σε μια πρωτοφανή κίνηση αποποίησης κάθε ευθύνης, η Καθημερινή σημείωνε με γράμματα έντονα (bold) ότι «Το κείμενο εκφράζει την προσωπική άποψη του αρθρογράφου, με την οποία η «Κ» διαφωνεί». Όταν όμως κάποιος γράφει κείμενα ατεκμηρίωτα, προδήλως συκοφαντικά και ακραίας μισαλλοδοξίας, αγνοώντας όλους τους κανόνες της δεοντολογίας –προφανώς αστικής αξίας– και μη τηρώντας κανέναν από αυτούς τους κανόνες, προσφέρει κακές υπηρεσίες. Ακόμη και σ’ εκείνους των οποίων τα ποταπά σχέδια προσφέρθηκε να εξυπηρετήσει. Φυσικά είναι δικαίωμα της διεύθυνσης να μην τα δημοσιεύσει, αφού με αυτά, πέραν των άλλων, διασύρεται μια εφημερίδα που θα ήθελε να θεωρείται σοβαρή. Θα μπορούσε λοιπόν η εφημερίδα να επιστρέψει το χειρόγραφο στον εκλεκτό συνεργάτη της για να το πάει εκεί όπου ανήκει. Σε έντυπα αντίστοιχα του κύρους του, όπως εκείνα των κ.κ. Βαξεβάνη ή Χίου. Αυτό βέβαια δεν είναι λογοκρισία. Θα ήταν ενέργεια που δείχνει σοβαρότητα και εγκυρότητα.
Περαιτέρω: Είναι προφανές και πλεονασμός ότι κάθε κείμενο εκφράζει την προσωπική άποψη του συντάκτη του. Έστω κι αν αυτός, ο Μαραντζίδης εν προκειμένω, βυσσοδομεί ως φερέφωνο του μορφώματος Σύριζα. Άλλωστε ακόμη και τα άρθρα του διευθυντή της «Κ» Αλέξη Παπαχελά τις προσωπικές του απόψεις εκφράζουν. Απόψεις με τις οποίες ενδεχομένως κάποιοι συνεργάτες της εφημερίδας να διαφωνούν, ενώ άλλοι τις εκλαμβάνουν ως «γραμμή» και κατεύθυνση. Αφού λοιπόν η Καθημερινή έκρινε σκόπιμο ότι το κείμενο αυτό ήταν δημοσιευτέο, αρκούσε η σημείωση ότι η εφημερίδα διαφωνεί. (Αλίμονο αν συμφωνούσε...). Αλλά αφού διαφωνεί, δεν θα έπρεπε να το δημοσιεύσει, όχι γιατί διαφωνεί, αλλά γιατί ήταν χυδαίο, συκοφαντικό και ακραία ποταπό. Κι εμείς δημοσιεύουμε κείμενα με τα οποία η διεύθυνση της Athens Review of Books διαφωνεί, αλλά έχουν λογική, ευπρέπεια και τηρούν τους κανόνες της καλής πίστης. Συνεπώς θα ήταν άδικο και ανόητο να τα απορρίψει κανείς επειδή διαφωνεί. Αντιθέτως μάλιστα προσφέρουν αφορμή για ανταλλαγή απόψεων σε ένα γόνιμο διάλογο. Στα καθεστώτα όμως που αποτελούν πρότυπα του μορφώματος στο οποίο προσφέρει τώρα τις υπηρεσίες του ο περί ού ο λόγος Μαραντζίδης αυτά είναι πράγματα αδιανόητα.
Κάναμε έναν σαφή υπαινιγμό στο προηγούμενο άρθρο και περιμένουμε να μας απαντήσει ο δράστης του άρθρου καθηγητής (μετά συγχωρήσεως) Μαραντζίδης, πρώτον, για ποιο λόγο σταμάτησαν εν μιά νυκτί οι «επιστημονικές» έρευνες κοινής γνώμης στο ΠΑΜΑΚ που παρουσίαζε ο ίδιος στον ΣΚΑΪ και, δεύτερον, να αναφέρει, έστω και ψελλίζοντας, μια εξήγηση πώς, πότε και με ποιον τρόπο ανακάλυψε πολιτικές ή άλλες αρετές στον Τσίπρα. Ο φωτισμός του μάλιστα ήταν φαίνεται τόσο εκτυφλωτικός ώστε να αποδύεται απροκάλυπτα και αναίσχυντα σε έναν νυν υπέρ πάντων αγώνα. Για να επικρατήσουν οι ανεκδιήγητοι της περιόδου 2015-2019. Αυτοί δηλαδή που μέχρι τότε λυσσωδώς τον πολεμούσαν να τον εξοντώσουν επαγγελματικά. Και τους πολεμούσε κι εκείνος. Αυτό θα βοηθούσε τον σημερινό Αρχηγό του, αφού αυτό ενδεχομένως θα έπειθε και κάποιους άλλους να δουν το φως το αληθινό.
Επανερχόμαστε στο πόνημα Μαραντζίδη (όπως «λίστα Βαξεβάνη»). Μπορεί ελεύθερα να καταγγέλλει το «ολοκληρωτικό καθεστώς» (!) που έχει επιβάλει στη χώρα ο Κ. Μητσοτάκης, και ο ίδιος να παριστάνει τον… «αντιφρονούντα» που αντιστέκεται, χαρακτηρίζοντας τον πρωθυπουργό πότε σαν Τσαουσέσκου και πότε σαν Χόνεκερ της ΣΤΑΖΙ. Επικαλείται τις κατασκευές και ασυναρτησίες Τέλογλου για να καταλήξει ότι «Η απομόνωση του αντιφρονούντος είναι η τέχνη του ολοκληρωτισμού». Κλειδί σε αυτό είναι «Η εξεύρεση πρόθυμων και ικανών συνεργατών που θα αναλάβουν το (επικερδές) έργο της διαπόμπευσης των αντιφρονούντων». Μόνο που την διαπόμπευση του… αντιφρονούντος Μαραντζίδη την επέτυχε ο ίδιος με τους πολακισμούς στον κύβο που εξαπολύει. Και βέβαια τον διέσυρε και η διεύθυνση της Καθημερινής με την έντονη επισήμανση κάτω από το απολογητικό κείμενό του. Περιμένουμε να διευκρινίσει αν η σφοδρή κριτική που του ασκήσαμε εμπίπτει στο… επικερδές έργο που με ήθος Βαξεβάνη ανέφερε. Όταν δηλώσει «πολιτικός κρατούμενος» ή «αγωνιστής συνείδησης» ή όταν τον βάλει ο Βαξεβάνης στη λίστα των παρακολουθούμενων από την ΣΤΑΖΙ του Μητσοτάκη θα τον πιστέψουμε.
Όσον αφορά τώρα τον Τέλογλου, όσες φορές και αν προσπάθησα να διαβάσω «έρευνά» του, είτε από την αρχή προς το τέλος, είτε από το τέλος προς την αρχή, είτε από τυχαίες παραγράφους, όπως τέλος πάντων κι αν προσπαθήσεις να το διαβάσεις είναι χωρίς νόημα, ασυναρτησίες, και στην καλύτερη περίπτωση ένα χύμα παραλήρημα. Ας μην ξεχνούμε ότι ήταν εκείνος που ανακάλυψε και θριαμβευτικά έφερε στον δημόσιο βίο τον ανεκδιήγητο Τζήμερο, από τις σελίδες της Καθημερινής και τις εκπομπές του ΣΚΑΪ. Συνεπώς και η κρίση και το ήθος λόγου του είναι απολύτως δοκιμασμένα.
Ο «αντιφρονών» (ή παραφρονών;) Μαραντζίδης καταλήγει στο ανοσιούργημά του: «Τελικά, όπως κι αν το δει κανείς, η αντίσταση στις αυθαιρεσίες της εξουσίας φαντάζει πολυτέλεια, όπως ίσως η τέχνη, οι καλοί τρόποι, η αισθητική, η ηθική, ο πολιτισμός· όπως οτιδήποτε διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα». Αυτό πρέπει να είναι σπάραγμα από κείμενο που έχει γράψει προ δεκαετίας. Οι καλοί τρόποι, η αισθητική, η ηθική, ο πολιτισμός, το αίσθημα ευθύνης για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ξεχωρίζουν τον Έλληνα Πρωθυπουργό στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, τον Έλληνα Πρωθυπουργό στην Ευρώπη, όπως οτιδήποτε τον διαχωρίζει από τον Τσίπρα, τον Πολάκη, τον Βαξεβάνη, τον Μαντζουράνη, τον Παππά, τον Παπαγγελόπουλο, τον Σπίρτζη, και όλη τη συριζαϊκή συμμωρία αλλά και θίασο ποικιλιών μαζί.
ΥΓ. Μια και μιλάμε για τον Χόνεκερ και τη ΣΤΑΖΙ, οι όψιμοι και εκ του ασφαλούς «αντιφρονούντες» δεν άκουσαν ποτέ για τον Μάνφρεντ Μπουρ («Ελαφοπόδαρο») της ΣΤΑΖΙ, ούτε για τις περιπέτειες της ARB από το καθεστώς Συριζανέλ. Όσο για τον Τέλογλου, το 2015 μου τηλεφώνησε κάνοντάς μου παραινέσεις να «σκεφτώ εθνικά» και να μην εκθέτω τον υπουργό Εξωτερικών. Εννοώντας τον υπουργό του Τσίπρα.
[1] «Ο Γενίτσαρος Μαραντζίδης: Ο Μητσοτάκης θα έχει την τύχη του Τσαουσέσκου», διαθέσιμο στο https://bit.ly/3tqYLOC
