Όταν δώδεκα γενναίοι συγγραφείς δημοσίευσαν το παρακάτω Μανιφέστο το 2006, οι πολλοί, (συγγραφείς, πολιτικοί, δημόσια πρόσωπα) έμφοβοι προτίμησαν να το αγνοήσουν για «να μην προκαλούν». Έκτοτε μεσολάβησαν πολλές προκλήσεις και πολλά μαζικά εγκλήματα των ισλαμοφασιστών δολοφόνων. Ο θεοκρατικός φετφάς του Χομεϊνί στις 14 Φεβρουαρίου 1989 για δολοφονία του Ρούσντι εξακολουθεί να ισχύει. Το 2016 τον επικήρυξαν για 3,3 εκατ. δολάρια. Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ δήλωσε τo 2017 πως «ο φετφάς ισχύει όπως τον εξέδωσε ο Ιμάμης Χομεϊνί». Ο επικηρυγμένος συγγραφέας ζούσε κρυμμένος, με ψευδώνυμο, σε άγνωστη τοποθεσία, υπό την προστασία της Κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία του παραχώρησε βρετανική υπηκοότητα και διέκοψε τις διπλωματικές της σχέσεις με το φονικό Ιράν. Το 2016 ο ηρωικός συγγραφέας έλαβε και την αμερικανική υπηκοότητα, αισθανόμενος περισσότερο ασφαλής στις ΗΠΑ. Η πρόσφατη απόπειρα δολοφονίας του στη Νέα Υόρκη στις 12 Αυγούστου 2022 επικροτήθηκε από τον αιμοβόρο ιρανό υπουργό Εξωτερικών και τον κρατικό ιρανικό τύπο. Εκτός των απειλών τις οποίες δεχόταν ο συγγραφέας με κάρτα η οποία του στελνόταν σταθερά κάθε χρόνο στις 14 Φεβρουαρίου από το Ιράν, δολοφονήθηκε ο Ιάπωνας μεταφραστής του Χιτόσι Ιγκαράσι (Hitoshi Igarashi) το 1991, τραυματίστηκαν σοβαρά ο Ιταλός μεταφραστής του Έτορε Καπριόλο (Ettore Capriolo) το 1991 και ο Νορβηγός εκδότης του Βίλλιαμ Νύγκααρντ (William Nygaard) το 1993. Τον Ιούνιο του 1993, σε ξενοδοχείο στη Σεβάστεια της Τουρκίας, στο οποίο βρίσκονταν πολλοί διανοούμενοι και ο Τούρκος συγγραφέας και μεταφραστής των Σατανικών Στίχων Αζίζ Νεσίν, δολοφονήθηκαν 37 άνθρωποι και περισσότεροι από 50 τραυματίστηκαν όταν αφιονισμένοι ισλαμοφασίστες ασσασίνοι το πυρπόλησαν.

Τον Ιανουάριο του 2015 ισλαμιστές τρομοκράτες δολοφόνησαν 12 ανθρώπους στο Charlie Hebdo. Ακολούθησαν οι πολύνεκρες επιθέσεις στο Παρίσι με 129 νεκρούς, με χειρότερη εκείνη στο Μπατακλάν (90 νεκροί) τον Νοέμβριο του 2015. Στις 14 Ιουλίου 2016 δολοφόνησαν 84 ανθρώπους στη Νίκαια. Τον Οκτώβριο 2020 ένας ισλαμιστής μανιακός τρομοκράτης αποκεφάλισε την καθηγητή Σαμουέλ Πατύ. Ο αποκεφαλισμός μιας γυναίκας σε εκκλησία στη Νίκαια 13 ημέρες μετά ήταν υπόθεση «ρουτίνας», ενώ και οι άλλες δολοφονίες που ακολούθησαν πέρασαν απαρατήρητες! Ο αποκεφαλισμός του Πατύ μας σόκαρε, το όνομα όμως της γυναίκας που αποκεφάλισαν μερικές ημέρες μετά δεν το θυμόμαστε γιατί δεν γράφτηκε στις περισσότερες εφημερίδες.

Οι ισλαμολάγνοι, κυρίως αριστεροί, απάνθρωποι επαγγελματίες «ανθρωπιστές» των δυτικών χωρών έχουν επινοήσει την νεοναζιστικής/νεοσταλινικής εμπνεύσεως κατηγορία της «Ισλαμοφοβίας». Καταγγέλλοντας γι’ αυτό το ...αδίκημα όσους ελεύθερους ανθρώπους αντιδρούν στον Ισλαμικό Ιμπεριαλισμό, στην ισλαμοφασιστική βία. Ή ακόμη και όσους απλώς εκφράζουν τον φόβο τους για τη δολοφονική μανία των ισλαμιστών τρομοκρατών. Οι επαγγελματίες δήθεν προστάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον δυτικό δημοκρατικό κόσμο καταπατούν όχι μόνο το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, αλλά και αυτόν τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξης του ανθρώπου, στον οποίο βρίσκεται ο φόβος (κάθε είδους φόβος), από την ώρα που γεννιέσαι έως τη στιγμή που πεθαίνεις. Οι σύγχρονοι Προκρούστες με τα φοβόμετρα αποτελούν ένα ειδεχθές είδος νεοναζί/νεοσταλινικών της εποχής μας. Όχι μόνο γιατί ιδιοτελώς και ύπουλα επιδιώκουν να επιβάλουν σε διάφορους τομείς την ιδιότυπη τρομοκρατία της «πολιτικής ορθότητας», ομοιομορφίας, ενιαίας σκέψης και νεογλώσσας, αλλά ακριβώς για τον λόγο ότι συνθλίβουν τον πυρήνα, την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου, όταν θεωρούν ποινικό αδίκημα ακόμη και τον φόβο, την… Ισλαμοφοβία. Στην αβυσσαλέα δράση αυτών των απάνθρωπων «ανθρωπιστών» (ορθότερα ανθρωπαρίων) θα επανέλθουμε. Οι ιδεοληπτικοί ακροδεξιοί ή/και ακροαριστεροί που θεωρούν το «εθνικό συμφέρον» ή «κοινωνικό συμφέρον» υπεράνω των ατομικών δικαιωμάτων είναι περισσότερο ειλικρινείς και λιγότερο επικίνδυνοι. Γιατί δεν υπάρχει πιο ωμή ατιμία από το να καταπατάς βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα εν ονόματι της δήθεν υπεράσπισής τους. Και η ατιμία αυτών των υποκειμένων επλεόνασε και πνίγει την Ευρώπη.

Εδώ περιοριζόμαστε να σημειώσουμε την ομόφωνη αφωνία ή τις τυπικές και χλιαρές δηλώσεις μπροστά στο έγκλημα κατά του εδώ και 33 χρόνια παγκοσμίου συμβόλου της ελευθερίας της έκφρασης Σαλμάν Ρούσντι. Ελπιδοφόρα εξαίρεση αποτέλεσαν οι σταράτες δηλώσεις του τότε βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον και των προέδρων Μπάιντεν, Μακρόν και Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν. Ο πρώην βρετανός πρωθυπουργός δήλωσε: «Αισθάνομαι αποτροπιασμό που ο Σερ Σαλμάν Ρούσντι μαχαιρώθηκε ενώ ασκούσε ένα δικαίωμα το οποίο δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να υπερασπιζόμαστε». Ο αμερικανός πρόεδρος χαιρέτισε τον ατρόμητο συγγραφέα «για την άρνησή του να εκφοβιστεί ή να φιμωθεί». Ο γάλλος πρόεδρος δήλωσε ότι: «Εδώ και 33 χρόνια, ο Σαλμάν Ρούσντι ενσαρκώνει την ελευθερία και τον αγώνα εναντίον του σκοταδισμού. Το μίσος και η βαρβαρότητα τον χτύπησαν άνανδρα. Ο αγώνας του είναι και δικός μας, οικουμενικός». Ενώ η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δήλωσε ότι «ο κόσμος χρειάζεται αυτό τον ατρόμητο μαχητή της ελευθερίας της έκφρασης. Φωνές όπως η δική του ζωντανεύουν τις δημοκρατίες μας. Αυτή η δειλή, αποτρόπαια επίθεση ενάντια στη ζωή του μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να προστατεύουμε αυτούς που υπερασπίζονται τις αξίες μας».

Το ερώτημα είναι με ποιους αποτελεσματικούς τρόπους θα αντιμετωπίσουμε τον τρομοκρατικό Ισλαμικό Ιμπεριαλισμό στην Ευρώπη και την Αμερική, τον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει, και πώς θα αντιμετωπίσουμε τα φερέφωνά του στη Δύση. Και εννοούμε τους επιθετικούς ακτιβιστές και σκευωρούς, υπερασπιστές δήθεν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν στην ουσία πρόκειται για ακτιβιστές της επιστροφής στον Μεσαίωνα.

Ακολουθεί το κείμενο του Μανιφέστου:

Αφού ξεπέρασε τον φασισμό, τον ναζισμό και τον σταλινισμό, ο κόσμος τώρα αντιμετωπίζει μια νέα ολοκληρωτική παγκόσμια απειλή: τον Ισλαμισμό.

Εμείς, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, καλούμε σε αντίσταση ενάντια στον θρησκευτικό ολοκληρωτισμό και για την προώθηση της ελευθερίας, των ίσων ευκαιριών και των κοσμικών αξιών για όλους.

Τα πρόσφατα γεγονότα, που συνέβησαν μετά τη δημοσίευση των σκίτσων του Μωάμεθ σε ευρωπαϊκές εφημερίδες, αποκάλυψαν την αναγκαιότητα του αγώνα για αυτές τις οικουμενικές αξίες. Αυτός ο αγώνας δεν θα κερδηθεί με τα όπλα, αλλά στο ιδεολογικό πεδίο. Δεν είναι μια σύγκρουση πολιτισμών ούτε ένας ανταγωνισμός Δύσης και Ανατολής που βιώνουμε, αλλά ένας παγκόσμιος αγώνας των δημοκρατών και των θεοκρατών.

Όπως όλοι οι ολοκληρωτισμοί, ο Ισλαμισμός τρέφεται από φόβους και απογοητεύσεις. Οι ιεροκήρυκες του μίσους ποντάρουν σε αυτά τα συναισθήματα για να δημιουργήσουν τάγματα που προορίζονται στην επιβολή ενός ελευθεροκτόνου κόσμου ανισοτήτων. Αλλά δηλώνουμε ξεκάθαρα και σταθερά: τίποτα, ούτε καν η απελπισία, δεν δικαιολογεί την επιλογή του σκοταδισμού, του ολοκληρωτισμού και του μίσους. Ο Ισλαμισμός είναι μια αντιδραστική ιδεολογία που σκοτώνει την ισότητα, την ελευθερία και την ανεξιθρησκία όπου υπάρχει. Η επιτυχία του μπορεί μόνο να οδηγήσει σε έναν κόσμο κυριαρχίας: την κυριαρχία του άνδρα στη γυναίκα, την κυριαρχία των ισλαμιστών σε όλους τους άλλους. Για να το αντιμετωπίσουμε αυτό, πρέπει να διασφαλίσουμε καθολικά δικαιώματα σε καταπιεσμένους ή θύματα διακρίσεων.

Απορρίπτουμε τον «πολιτιστικό σχετικισμό», ο οποίος συνίσταται στην αποδοχή ότι οι άνδρες και οι γυναίκες της μουσουλμανικής κουλτούρας πρέπει να στερούνται του δικαιώματος στην ισότητα, την ελευθερία και τις κοσμικές αξίες στο όνομα του σεβασμού των πολιτισμών και των παραδόσεων. Αρνούμαστε να απαρνηθούμε το κριτικό μας πνεύμα από φόβο μήπως κατηγορηθούμε για «Ισλαμοφοβία», μια ατυχή έννοια που συγχέει την κριτική του Ισλάμ ως θρησκείας με τον στιγματισμό των πιστών του.

Επιδιώκουμε την καθολικότητα της ελευθερίας της έκφρασης, ώστε το κριτικό πνεύμα να ασκείται σε όλες τις ηπείρους, ενάντια σε όλες τις καταχρήσεις και όλα τα δόγματα.

Απευθύνουμε έκκληση στους δημοκράτες και τα ελεύθερα πνεύματα όλων των χωρών ότι ο αιώνας μας πρέπει να είναι αιώνας του Διαφωτισμού και όχι του σκοταδισμού.

28.2.2006

Ayaan Hirsi Ali
Chahla Chafiq
Caroline Fourest
Bernard-Henri Lévy
Irshad Manji
Mehdi Mozaffari
Maryam Namazie
Taslima Nasreen
Salman Rushdie
Antoine Sfeir
Philippe Val
Ibn Warraq

Ayaan Hirsi Ali. Γεννημένη στη Σομαλία, Ολλανδή και Αμερικανίδα συγγραφέας, ακτιβίστρια, φεμινίστρια και πρώην πολιτικός. Είναι γνωστή από την κριτική της για το Ισλάμ. Συγγραφέας της ταινίας Υποταγή που οδήγησε στη δολοφονία του Τέο Βαν Γκογκ το 2004. Ίδρυσε την ΜΚΟ AHA Foundation για την προάσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών και εργάζεται στο Ίδρυμα Hoover και στο American Enterprise Institute. Έχει γράψει τα βιβλία: Infidel (2007), Nomad (2010) και Heretic (2015).

Chahla Chafiq. Συγγραφέας και δοκιμιογράφος Ιρανικής καταγωγής, ζει εξόριστη στη Γαλλία. Μέλος του Ανώτατου Συμβουλίου της Γαλλικής Δημοκρατίας για την Ισότητα. Μεταξύ άλλων έχει γράψει τα Le nouvel homme islamiste, la prison politique en Iran (2002), Chemins et brouillard (2005), Islam politique, sexe et genre. À la lumière de l’expérience iranienne (2011).

Caroline Fourest. Δοκιμιογράφος, διευθύντρια του περιοδικού Prochoix, συγγραφέας πολλών βιβλίων για την laïcité (εκκοσμίκευση / αποθρησκειοποίηση) και τον φανατισμό: Tirs Croisés: la laïcité à l'épreuve des intégrismes juif, chrétien et musulman (με την Fiammetta Venner), Frère Tariq: discours, stratégie et méthode de Tariq Ramadan, et la Tentation obscurantiste (2005).

Bernard-Henri Lévy. Γάλλος φιλόσοφος, γεννημένος στην Αλγερία, ακτιβιστής. Μεταξύ άλλων έχει γράψει τα La Barbarie à visage humain (1977), L'Idéologie française (1981), La Pureté dangereuse (1994), American Vertigo (2006), The Will to See: Dispatches from a World of Misery and Hope (2021) κ.ά.

Irshad Manji. Καναδή συγγραφέας, γεννημένη στην Ουγκάντα, γνωστή για το bestseller The Trouble with Islam Today: A Muslim's Call for Reform in Her Faith καθώς και για το Allah, Liberty and Love τα οποία απαγορεύονται σε πολλές μουσουλμανικές χώρες. Το πιο πρόσφατο βιβλίο της: Don't Label Me (2019).

Mehdi Mozaffari. Καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Aarhus στη Δανία, συγγραφέας πολλών άρθρων και βιβλίων για τον Ισλαμισμό όπως Authority in Islam: From Muhammad to Khomeini (1987), FATWA: Violence and Discourtesy (1998), Glοbalization and Civilizations (2002), Islamism: A New Totalitarianism (2017).

Maryam Namazie. Συγγραφέας, τηλεοπτική παραγωγός και ακτιβίστρια. Έχει γράψει πολλά άρθρα για θέματα δικαιωμάτων των γυναικών, την ελεύθερη έκφραση, τον ισλαμισμό και το κοσμικό κράτος.

Taslima Nasreen. Συγγραφέας γεννημένη στο Μπαγκλαντές, φεμινίστρια, ακτιβίστρια και γιατρός, ζει εξόριστη στην Αμερική. Τα βιβλία της απαγορεύονται στη πατρίδα της και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες. Oι θέσεις της για την υπεράσπιση των γυναικών και των μειονοτήτων είχε ως αποτέλεσμα την καταδίωξή της ως «αποστάτριας» από επιτροπή ισλαμιστών με την ονομασία «Εξοντώστε την Taslima».

Salman Rushdie. Πολυβραβευμένος συγγραφέας δεκάδων μυθιστορημάτων όπως Midnight's Children (Τα παιδιά του μεσονυκτίου), το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Booker, The Satanic Verses (Σατανικοί στίχοι), Shalimar the Clown (Σαλιμάρ ο κλόουν) και πιο πρόσφατα Quichotte (Κισότ, 2019). Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες. Στα ελληνικά κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Philippe Val. Διευθυντής του Charlie Hebdo από το 2004 έως το 2009.

Ibn Warraq (ψευδώνυμο). Πρώην μουσουλμάνος, άθεος συγγραφέας. Πιο γνωστά βιβλία του Why I am Not a Muslim, Leaving Islam: Apostates Speak Out, Τhe Origins of the Koran.

Antoine Sfeir (1948-2018): Γαλλο-λιβανέζος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, διευθυντής του Les cahiers de l'Orient. Έγραψε πολλά βιβλία για το Ισλάμ και την Μέση Ανατολή, όπως Tunisie, terre de paradoxes (2006), The Columbia World Dictionary of Islamism (2009).Το 2009 έγινε μέλος του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής.