Χαιρετισμὸς στὸν Οὐὸλτ Οὐΐτμαν

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο ποίημα τοῦ Πεσσόα, γραμμένο τὸ 1915, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Fernando Pessoa Τὰ ποιήματα τοῦ Ἄλβαρο ντὲ Κάμπος, ἐπιλογὴ - εἰσαγωγὴ - μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα, Gutenberg, Ἀθήνα 2014, σσ. 85-123. Ὁ Οὐΐτμαν στοὺς τελικοὺς στίχους στὸ «Τραγούδι τοῦ Ἑαυτοῦ μου» γράφει: «Ἂν ἀστοχήσεις νὰ μὲ βρεῖς μὲ τὴν πρώτη κάνε κουράγιο, / Ἂν μὲ χάσεις σ’ ἕνα μέρος ψάξε σ’ ἕνα ἄλλο, / Σταματῶ κάπου περιμένοντάς σε». «Ὅπου καὶ νά ’ναι ὁ Σταθμός, ἐκεῖ θὰ συναντηθοῦμε... / Περίμενέ με στὴν πόρτα, Οὐόλτ, θά ’μαι ἐκεῖ...» γράφει ὁ Πεσσόα. α Πορτογαλία – Ἄπειρο, ἕντεκα Ἰουνίου τοῦ χίλια ἐννιακόσια δεκαπέντε... Ἔ-ω-ω-ω-ω-ω-ω-ω-ω! Ἀπὸ δῶ, ἀπ’ τὴν Πορτογαλία, οἱ ἐποχὲς ὅλες στὸν ἐγκέφαλό μου, σὲ χαιρετῶ, Οὐόλτ, σὲ χαιρετῶ, ἀδελφέ μου ἐν Σύμπαντι, ὤ, πάντα μοντέρνε κι αἰώνιε, ὑμνητὴ τῶν ἀπόλυτων συγκεκριμένων, παλλακίδα μαινόμενη τοῦ διάσπαρτου Σύμπαντος, μεγάλε κίναιδε ποὺ τρίβεσαι πάνω στὴν ποικιλία τῶν πραγμάτων, ποὺ συνουσιάζεσαι μὲ τὶς πέτρες, τὰ δέντρα, τὰ πρόσωπα, τὰ ἐπαγγέλματα, ὀργασμὲ τῶν διαβάσεων, τῶν τυχαίων συναντήσεων, τῶν ἁπλῶν παρατηρήσεων, ἐσὺ ποὺ ἐνθουσιάζεσαι γιὰ τὸ περιεχόμενο τῶν πάντων, μεγάλε μου ἥρωα ποὺ μπαίνεις μέσα στὸ θάνατο μὲ κλοτσιές, καὶ μὲ μουγκρητά, κραυγές, στριγκλιές, σὲ χαιρετῶ ἐν Θεῷ! Ἀοιδὲ τῆς ἀδελφοσύνης, ἄγριας καὶ τρυφερῆς μὲ τὰ πάντα, μεγάλε δημοκράτη ἐπιδερμικέ, ποὺ γειτνιάζεις μ’ ὅλα στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα καρναβάλι ὅλων τῶν δράσεων, ὄργιο ὅλων τῶν προθέσεων δίδυμε ἀδελφὲ ὅλων τῶν ὁρμῶν Ζὰν-Ζὰκ Ρουσσὼ τοῦ κόσμου ποὺ θὰ μᾶς ἔφερνε τὶς μηχανές, Ὅμηρε τοῦ ἄπιαστου, τῆς μεταβαλλόμενης σάρκας, Σαίξπηρ τῆς αἴσθησης ποὺ ἀρχίζει νὰ λειτουργεῖ μὲ ἀτμό, Μίλτον-Σέλλεϋ ποὺ ἀναγγέλλετε τὸν μέλλοντα Ἠλεκτρισμό! Δαίμονα ὅλων τῶν κινήσεων, σπασμὲ πρὸς τὰ μέσα ὅλων τῶν ἀντικειμένων τοῦ ἔξω, souteneur ὅλης τῆς οἰκουμένης, πόρνη ὅλων τῶν ἡλιακῶν συστημάτων, πούστη τοῦ Θεοῦ! Ἐγώ, μὲ ματογυάλι καὶ σακάκι ὑπερβολικὰ μεσάτο, δὲν εἶμαι ἀνάξιός σου, τὸ ξέρεις βέβαια, Οὐόλτ, δὲν εἶμαι ἀνάξιός σου, ἀρκεῖ νὰ σὲ χαιρετῶ γιὰ νὰ μὴν εἶμαι... Ἐγώ, τόσο ἐγγὺς στὴν ἀδράνεια, τόσο εὔκολα παραδομένος στὴν πλήξη, εἶμαι ἀπ’ τοὺς δικούς σου, τὸ ξέρεις βέβαια, καὶ σὲ καταλαβαίνω καὶ σ’ ἀγαπῶ, καὶ παρότι δὲν σὲ γνώρισα, ἐγὼ ποὺ γεννήθηκα τὴ χρονιὰ τοῦ θανάτου σου, ξέρω πὼς μὲ ἀγάπησες ἐπίσης, πὼς μὲ γνώρισες, κι εἶμαι χαρούμενος, ξέρω πὼς μὲ γνώρισες, πὼς μὲ κοίταξες καὶ μοῦ ἐξήγησες, ξέρω πὼς αὐτὸ ἀκριβῶς εἶμαι, εἴτε στὸ Μπρούκλυν Φέρρρυ δέκα χρόνια πρὶν γεννηθῶ, εἴτε ἀνηφορίζοντας τὴ Ρούα ντὸ Ὄουρο νὰ σκέφτομαι ὅλα ὅσα δὲν εἶναι ἡ Ρούα ντὸ Ὄουρο, κι ὅπως ἐσὺ τά ’νιωσες ὅλα, τὰ νιώθω ὅλα, κι εἴμαστε ἐδῶ πιασμένοι χέρι χέρι, χέρι χέρι, Οὐόλτ, χέρι χέρι, χορεύοντας τὸ σύμπαν στὴν ψυχή. Πόσες φορὲς φιλάω τὸ πορτρέτο σου. Ἐκεῖ ποὺ εἶσαι τώρα (δὲν ξέρω ποῦ εἶναι ἀλλὰ εἶναι Θεός) τὸ νιώθεις αὐτό, τὸ ξέρω πὼς τὸ νιώθεις, καὶ τὰ φιλιά μου εἶναι πιὸ ζεστὰ (σὲ ἀνθρώπους) κι ἐσὺ ἔτσι τὰ θέλεις, τὸ ξέρω φίλε μου, καὶ μὲ εὐχαριστεῖς ἀπὸ ἐκεῖ, τὸ ξέρω, κάτι μοῦ τὸ λέει, μιὰ τέρψη στὸ πνεῦμα μου, μιὰ στύση ἀφηρημένη καὶ ἔμμεση στὸ βάθος τῆς ψυχῆς μου. Τίποτα τὸ engageant σ’ ἐσένα, ἀλλὰ πόσο μυώδης, κυκλώπειος, ἀλλὰ μπροστὰ στὸ σύμπαν ἡ συμπεριφορά σου ἦταν γυναίκας, καὶ κάθε χορτάρι, κάθε πέτρα, κάθε ἄνθρωπος ἦταν γιὰ σένα τὸ Σύμπαν. Παλιόφιλε Οὐόλτ, Σύντροφέ μου καλέ, εὐοί! Ἀνήκω στὸ βακχικό σου ὄργιο τῶν αἰσθήσεων-ἐν-ἐλευθερίᾳ, εἶμαι ἀπ’ τοὺς δικούς σου, ἀπὸ τὴν αἴσθηση τῶν ποδιῶν μου μέχρι τὴ ναυτία στὰ ὄνειρά μου, εἶμαι ἀπ’ τοὺς δικούς σου, κοίταξέ με, ἀπὸ δῶ μέχρι τὸν Θεό, μὲ βλέπεις ἀνάποδα: ἀπὸ μέσα πρὸς τὰ ἔξω... Τὸ κορμί μου εἶναι αὐτὸ ποὺ μαντεύεις, βλέπεις τὴν ψυχή μου – τὴ βλέπεις ἐσὺ ὁ ἴδιος καὶ μέσα ἀπὸ τὰ μάτια της τὸ κορμί μου – κοίταξέ με: ξέρεις πὼς ἐγώ, ὁ Ἄλβαρο ντὲ Κάμπος, μηχανικός, ποιητὴς αἰσθησιοκρατικός, δὲν εἶμαι μαθητής σου, δὲν εἶμαι φίλος σου, δὲν εἶμαι ὑμνητής σου, ξέρεις πὼς εἶμαι Ἐσὺ κι εἶσαι εὐχαριστημένος μ’ αὐτό! Ποτὲ δὲν μπορῶ νὰ διαβάσω τὰ ποιήματά σου ὣς τὸ τέλος... Ἔχουν πολλὰ νὰ αἰσθανθεῖς... Διασχίζω τοὺς στίχους σου, σὰν ἕνα πλῆθος ποὺ πέφτει πάνω μου, καὶ μοῦ μυρίζει ἱδρώτας, λάδια, ἀνθρώπινη δραστηριότητα καὶ μηχανικὴ στὰ ποιήματά σου, τελικὰ δὲν ξέρω ἂν διαβάζω ἢ ἂν ζῶ, δὲν ξέρω ἂν ἡ πραγματική μου θέση εἶναι μὲς στὸν κόσμο ἢ στοὺς στίχους σου, δὲν ξέρω ἂν εἶμαι ἐδῶ, ὄρθιος πάνω στὴν πραγματικὴ γῆ, ἢ μὲ τὸ κεφάλι ἀνάποδα κρεμασμένος σ’ ἕνα μέρος ποὺ μοιάζει μ’ ἀποθήκη, στὴ φυσικὴ ὀροφὴ τῆς καλπάζουσας ἔμπνευσής σου, στὸ κέντρο τῆς ὀροφῆς τῆς ἄπιαστης ἔντασής σου. Ἀνοίξτε μου ὅλες τὶς πόρτες! Θὰ περάσω ὅ,τι καὶ νὰ γίνει! Τὸ σύνθημα; Οὐὸλτ Οὐίτμαν! Ἀλλὰ δὲν λέω κανένα σύνθημα... Περνάω χωρὶς ἐξηγήσεις... Κι ἂν χρειαστεῖ γκρεμίζω τὶς πόρτες... Ναὶ – ἐγὼ ὁ καχεκτικὸς καὶ πολιτισμένος, γκρεμίζω τὶς πόρτες, γιατὶ τούτη τὴ στιγμὴ δὲν εἶμαι μήτε καχεκτικὸς μήτε πολιτισμένος, εἶμαι ΕΓΩ, ἕνα σύμπαν ποὺ σκέφτεται ἀπὸ σάρκα καὶ ὀστά, ποὺ θέλει νὰ περάσει, καὶ θὰ περάσω ὅ,τι καὶ νὰ γίνει, γιατὶ ὅταν θέλω νὰ περάσω εἶμαι Θεός! Πάρτε αὐτὰ τὰ σκουπίδια ἀπὸ μπροστά μου! Βάλτε μου τὶς συγκινήσεις σὲ συρτάρια! Ἐμπρὸς ἔξω, πολιτικοί, γραμματισμένοι, ἔμποροι φιλήσυχοι, ἀστυνομικοί, πουτάνες, souteneurs, ὅλα αὐτὰ εἶναι τὸ γράμμα ποὺ σκοτώνει, ὄχι τὸ πνεῦμα ποὺ δίνει τὴ ζωή. Τὸ πνεῦμα ποὺ δίνει τὴ ζωὴ αὐτὴ τὴ στιγμὴ εἶμαι ΕΓΩ! Καὶ κανεὶς πουτάνας γιὸς νὰ μὴ βρεθεῖ στὸ δρόμο μου! Ὁ δρόμος μου πάει στὸ ἄπειρο πέρα μέχρι νὰ φτάσει στὸ τέλος του! Ἂν εἶμαι ἱκανὸς νὰ φτάσω ὣς τὸ τέλος δὲν σ’ ἀφορᾶ, ἄσε με νὰ πάω... Ἀφορᾶ ἐμένα, τὸν Θεό, ἀφορᾶ τὴν ἔννοια-ἐγὼ τῆς λέξης Ἄπειρο... Ἐμπρὸς λοιπόν! Σπιρουνίζω! Νιώθω τὰ σπιρούνια, εἶμαι ἐγὼ τὸ ἄλογο ποὺ καβαλάω, γιατὶ ἐγώ, ἀπ’ τὴ θέλησή μου νὰ εἶμαι ὁμοούσιος μὲ τὸν Θεό, μπορῶ νὰ εἶμαι τὰ πάντα, ἢ τίποτα, ἢ κάτι, ὅπως μοῦ καπνίσει... Δὲν ἀφορᾶ κανέναν... Μανιασμένη τρέλα! Διάθεση νὰ σκούξω, νὰ πηδήξω, νὰ μουγκρίσω, νὰ γκαρίξω, νὰ δώσω σάλτους, τοῦμπες, κραυγὲς μὲ τὸ κορμί, cramponner ἀπ’ τὶς ρόδες τῶν αὐτοκινήτων καὶ νὰ πέσω ἀπὸ κάτω τους, νὰ μπῶ μπροστὰ ἀπ’ τὴν τροχιὰ τοῦ μαστιγίου ποὺ πάει νὰ χτυπήσει, νὰ μὲ □ νά ’μαι ἡ σκύλα ὅλων τῶν σκύλων κι ὅλοι μαζὶ δὲν φτάνουν, νά ’μαι τὸ τιμόνι ὅλων τῶν μηχανῶν κι ἡ ταχύτητα ἔχει ὅρια, νά ’μαι ὁ συνθλιμμένος, ὁ παρατημένος, ὁ μετατοπισμένος, ὁ τελειωμένος, κι ὅλα γιὰ νὰ σὲ ὑμνήσω, γιὰ νὰ σὲ χαιρετήσω καὶ □ χόρεψε μαζί μου, Οὐόλτ, ἐκεῖ ἀπ’ τὸν ἄλλο κόσμο αὐτὴ τὴν παραφορά, χόρεψε μαζί μου στὸν ἦχο τοῦ τὰμ τὰμ ποὺ κοπανάει τ’ ἄστρα, πέσε μαζί μου ἀδύναμος στὸ ἔδαφος, ὅρμησε μαζί μου τρελὸς πάνω στοὺς τοίχους, γίνε κομμάτια καὶ διαμελίσου μαζί μου καὶ □ σ’ ὅλα, γιὰ ὅλα, γύρω ἀπ’ ὅλα, χωρὶς ὅλα, ἀφηρημένη λύσσα τοῦ κορμιοῦ ποὺ ἀνοίγει στὴν ψυχὴ ρουφῆχτρες... Ἄιντε! Ξεκίνα! Κι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς νὰ στέκει ἐμπόδιο, ξεκίνα... Δὲν ἔχει σημασία... Ξεκίνα! Ξεκίνα, κι ἂς μὴν εἶναι γιὰ πουθενά... Ἄπειρο! Σύμπαν! Ἀφετηρία χωρὶς ἀφετηρία! Τί σημασία! Πούμ! Πούμ! Πούμ! Πούμ! Πούμ! Ναί, τώρα, πᾶμε, ξεκίνα, πούμ! Ποὺμ Ποὺμ Ἔω... Ἔω... Ἔω... Ἔω... Ἔω... Λυσσομανάω σὰν καταιγίδα δίνοντας σάλτους ἀπ’ τὴν ψυχή μου ὣς ἐσένα, μὲ στρατιωτικὲς μπάντες μπροστὰ ἐπιμένω νὰ σὲ χαιρετῶ... μὲ μεγάλη πομπὴ καὶ μιὰ παραφορὰ ὅλο κραυγὲς καὶ σάλτους κάνω πανδαιμόνιο οὐρλιάζοντάς σου κι ἀπευθύνω ὅλες τὶς ζητωκραυγὲς σ’ ἐμένα, σ’ ἐσένα, στὸν Θεὸ καὶ τὸ σύμπαν γυρίζει γύρω μας σὰν ρόδα λούνα πὰρκ μὲ μουσικὴ μὲς στὰ κρανία μας, κι ἔχοντας φῶτα οὐσιαστικὰ στὴν πρωθύστερη ἐπιδερμίδα μου ἐγώ, τρελὸς ἀπὸ μουσικὴ συριστικὴ, μεθυσμένος ἀπὸ μηχανές, ἐσὺ ξακουστέ, ἐσὺ ἀτρόμητε, ἐσὺ ὁ Οὐὸλτ – καὶ τὸ ἔνστικτο, ἐσὺ ἡ φιληδονία σημεῖο ἐγὼ ἡ φιληδονία ποὺ ἀνατέλλει περίεργα ὣς κι ἀπ’ τὴν εὐφυΐα ἐσὺ ἡ εὐφυΐα □ [11-6-1915] β Πόρτα γιὰ ὅλα! Γεφύρι γιὰ ὅλα! Δρόμος γιὰ ὅλα! Ἡ ψυχή σου παμφάγα καὶ □ ἡ ψυχή σου, πτηνό, ψάρι, θηρίο, ἄντρας, γυναίκα, ἡ ψυχή σου οἱ δυὸ ὅπου εἶναι δυό, ἡ ψυχή σου ὁ ἕνας ποὺ εἶναι δυὸ ὅταν δυὸ εἶναι ἕνας, ἡ ψυχή σου σαΐτα, ἀκτίνα, διάστημα, amplexus, nexus, sexus, Τέξας, Καρολίνα, Νέα Ὑόρκη, Μπρούκλυν Φέρρρυ τὸ ἀπομεσήμερο, Μπρούκλυν Φέρρρυ τῶν πηγαιμῶν καὶ τῶν ἐπιστροφῶν, Libertad! Democracy! Εἰκοστὸς αἰώνας στὸ βάθος! Πούμ! Πούμ! Πούμ! Πούμ! Πούμ! ΠΟΥΜ! Ἐσύ, αὐτὸ ποὺ ἤσουν, ἐσὺ αὐτὸ ποὺ ἔβλεπες, ἐσὺ αὐτὸ ποὺ ἄκουγες, τὸ ὑποκείμενο καὶ τὸ ἀντικείμενο, τὸ ἐνεργητικὸ καὶ τὸ παθητικό, ἐδῶ κι ἐκεῖ, παντοῦ ἐσύ, κύκλος ποὺ κλείνει ὅλες τὶς δυνατότητες νὰ αἰσθάνεσαι, δείκτης χιλιομετρικὸς ὅλων τῶν πραγμάτων ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι, Θεὸς Ὅριο ὅλων τῶν ἀντικειμένων ποὺ φαντάζονται πὼς εἶναι καὶ εἶσαι ἐσύ! Ἐσὺ Ὥρα, ἐσὺ Στιγμή, ἐσὺ Λεπτό! Ἐσὺ παρεμβεβλημένος, ἀπελευθερωμένος, ξεδιπλωμένος, ἀπεσταλμένος, παρεμβολή, ἀπελευθέρωση, ξεδίπλωμα, ἀποστολή, παρεμβάλλων, ἀπελευθερωτής, ξεδιπλωτής, ἀποστολέας, σφραγίδα σ’ ὅλες τὶς ἐπιστολές, ὄνομα σ’ ὅλες τὶς διευθύνσεις, ἐμπόρευμα ποὺ παραδόθηκε, ἐπιστράφηκε, ἀκολουθεῖ... Ἁμαξοστοιχία αἰσθήσεων μὲ ψυχὴ-χιλιόμετρα τὴν ὥρα, τὴν ὥρα, τὸ λεπτό, τὸ δευτερόλεπτο. ΠΟΥΜ! Κι ὅλοι αὐτοὶ οἱ θόρυβοι, ἀνθρώπινοι, φυσικοί, τῶν μηχανῶν ὅλοι καταφτάνουν μαζί, φασαρία ἀπόλυτη τῶν πάντων, γεμάτοι ἀπὸ μένα ὣς ἐσένα, νὰ σὲ χαιρετήσουν γεμάτοι ἀπὸ μένα ὣς ἐσένα, ἀνθρώπινες κραυγές, καταφτάνουν λυγμοὶ τῆς γῆς, καταφτάνουν οἱ ὄγκοι τῶν βουνῶν, καταφτάνουν οἱ θόρυβοι τῶν νερῶν, καταφτάνουν οἱ φασαρίες τῶν πολέμων, καταφτάνουν οἱ ἐκπυρσοκροτήσεις τῆς □, οἱ □ τῆς □ καταφτάνουν οἱ θόρυβοι τῶν δακρυσμένων λαῶν, καταφτάνουν οἱ ἀδύναμοι ἦχοι τῶν ἀναστεναγμῶν στὸ σκοτάδι, καὶ καταφτάνουν πιὸ κοντὰ στὴ ζωὴ περικυκλώνοντάς με, κάλλιστο βραβεῖο τοῦ χαιρετισμοῦ μου, οἱ θόρυβοι, τριγμοί, σφυρίγματα τῶν τρένων οἱ μοντέρνοι θόρυβοι καὶ τῶν ἐργοστασίων, ἦχος κανονικός, τροχοί, τιμόνια, ἕλικες. Πούμ... γ Ἔ, ὤ, θὰ προσκαλέσω στὸ θορυβῶδες καὶ ἐκκωφαντικὸ προνόμιο τοῦ χαιρετισμοῦ σου ὅλη τὴν ἀνθρώπινη μυρμηγκοφωλιὰ τοῦ Σύμπαντος, ὅλους τοὺς τρόπους ὅλων τῶν συγκινήσεων, ὅλους τοὺς χαρακτῆρες ὅλων τῶν σκέψεων, ὅλες τὶς ρόδες, ὅλα τὰ τιμόνια, ὅλα τὰ ἔμβολα τῆς ψυχῆς. Ἔω, κι ἐγὼ οὐρλιάζω καὶ σὲ μιὰ πομπὴ ἀπὸ Μένα ὣς ἐσένα ἐκπυρσοκροτοῦν μ’ ἕναν πάταγο μεταφυσικὸ καὶ πραγματικό, μ’ ἕνα σαματὰ πραγμάτων ποὺ περνοῦν ἀπὸ μέσα μου δίχως εἱρμό, □ Ave, salve, ζήτω, μεγάλε μπάσταρδε τοῦ Ἀπόλλωνα, ἀνίκανε ἐραστὴ κι ὁρμητικὲ τῶν ἐννέα μουσῶν καὶ τῶν χαρίτων, ἐναέριε σιδηρόδρομε ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο ὣς ἐμᾶς κι ἀπὸ μᾶς ὣς τὸν Ὄλυμπο, φρένιασμα τοῦ μοντέρνου ποὺ πῆρε μορφὴ μέσα μου, διαφανῆ σπασμὲ τοῦ εἶναι, ἄνθος τῆς δράσης τῶν ἄλλων, γιορτὴ γιατὶ ὑπάρχει ἡ Ζωή, τρέλα γιατὶ δὲν ὑπάρχει ζωὴ ἀρκετὴ σὲ ἕναν γιὰ νά ’ναι ὅλοι γιατὶ εἶμαι σημαίνει εἶμαι μπάσταρδος, καὶ μόνο ὁ Θεὸς θὰ μᾶς ἅρμοζε. Ἄ, ἐσὺ ποὺ τραγούδησες τὰ πάντα, ἄφησες τὰ πάντα ἀτραγούδιστα. Ποιός μπορεῖ νὰ δονηθεῖ περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι τὸ κορμί του μὲς στὸ κορμί του ποιός ἔχει πιὸ πολλὲς αἰσθήσεις ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις ποὺ δὲν εἶχε; Ποιός εἶναι ἐπαρκὴς ὅταν τίποτα δὲν ἐπαρκεῖ; Ποιός νιώθει ὁλόκληρος ὅταν ἕνας μόνο [σύνδεσμος;] χλόης μένει μὲ τὴ ρίζα του ἔξω ἀπ’ τὴν καρδιά του; δ Γι’ αὐτὸ σ’ ἐσένα ἀπευθύνω τοὺς στίχους μου σάλτους, τοὺς στίχους μου πήδους, τοὺς στίχους μου σπασμούς, τοὺς στίχους μου κρίσεις ὑστερικές, τοὺς στίχους μου ποὺ ξεριζώνουν τὸ ὄχημα □ τῶν νεύρων μου. Μὲ κωλοτοῦμπες ἐμπνέομαι, μόλις ἀναπνέω, στέκομαι ὄρθιος κι ἐκστασιάζομαι, κι οἱ στίχοι μου εἶναι νὰ μὴν μπορῶ νὰ ἐκραγῶ ἀπὸ τὸ ζῆν. Ἀνοίκτε μου ὅλα τὰ παράθυρα! Γκρεμίστε μου ὅλες τὶς πόρτες! Βάλτε τὸ σπίτι ὁλόκληρο πάνω μου! Θέλω νὰ ζήσω ἐλεύθερος στὸν ἀέρα, θέλω νά ’χω κινήσεις ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα μου, θέλω νὰ τρέχω ὅπως ἡ βροχὴ στοὺς τοίχους, θέλω νὰ μὲ πατᾶνε στοὺς φαρδεῖς δρόμους ὅπως τὶς πέτρες, θέλω νὰ πάω ὅπως τὰ βαριὰ πράγματα στὰ βάθη τῶν θαλασσῶν, μὲ μιὰ ἡδονικότητα ποὺ εἶναι ἤδη μακριά μου! Δὲν θέλω κλειδαριὲς στὶς πόρτες! Δὲν θέλω κλειδωνιὲς στὰ μπαοῦλα! Θέλω νὰ παρεμβληθῶ, νὰ χωθῶ, νὰ μὲ πάρουν, θέλω νὰ μὲ κάνουν πονεμένο κτήμα κάποιου ἄλλου, νὰ μὲ πετάξουν ἀπ’ τὰ κιβώτια, νὰ μὲ πετάξουν στὶς θάλασσες, νά ’ρθουν νὰ μὲ βροῦν στὸ σπίτι μου μὲ σκοποὺς ἀνήθικους, μόνο γιὰ νὰ μὴ μένω πάντα καθισμένος κι ἥσυχος, μόνο γιὰ νὰ μὴν κάθομαι ἁπλῶς νὰ γράφω αὐτοὺς τοὺς στίχους! Δὲν θέλω μεσοδιαστήματα στὸν κόσμο! Θέλω τὴ διεισδυτικὴ καὶ ὑλικὴ γειτνίαση τῶν ἀντικειμένων! Θέλω τὰ φυσικὰ σώματα ν’ ἀνήκουν τὰ μὲν στὰ δὲ ὅπως οἱ ψυχές, ὄχι μόνο δυναμικὰ ἀλλὰ καὶ στατικά! Θέλω νὰ πετάξω καὶ νὰ πέσω ἀπὸ πολὺ ψηλά! Νὰ μὲ πετάξουν σὰν χειροβομβίδα! Νὰ σταματήσω στό... Νὰ μὲ πᾶνε ὥς... Ἀφηρημένο ἀπόγειο στὸ τέλος τοῦ ἑαυτοῦ μου καὶ τῶν πάντων! Κλίμακα σιδήρου καὶ μηχανῶν! Σκάλα ποὺ ἡ ταχύτητα ἀνεβαίνει, δίχως σκαλοπάτια! Ἀντλία ὑδραυλική, ποὺ ἀπαγκιστρώνει τὰ σπλάχνα τῶν αἰσθήσεων! Βάλτε μου ἁλυσίδες μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ τὶς σπάσω! Μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ τὶς σπάσω μὲ τὰ δόντια, καὶ τὰ δόντια νὰ ματώσουν ἡδονὴ μαζοχιστική, σπασμωδικὴ μέχρις αἵματος, τῆς ζωῆς!

Χαιρετισμὸς στὸν Οὐὸλτ Οὐΐτμαν

Σύνδεση