Οριάνα Φαλάτσι, Ο άβολος Παζολίνι, μετάφραση Κωνσταντίνα Γερ. Ευαγγέλου, πρόλογος Αλεσάντρο Καναβό, Athens Review of Books, Αθήνα 2019, σελ. 136
«Γίναμε αμέσως φίλοι, εμείς οι ασύμπτωτοι φίλοι. Δηλαδή εγώ φυσιολογική γυναίκα κι εσύ αφύσικος άντρας, σύμφωνα τουλάχιστον με τους υποκριτικούς κανόνες του λεγόμενου πολιτισμού, εγώ ερωτευμένη με τη ζωή κι εσύ ερωτευμένος με τον θάνατο.»
Οριάνα Φαλάτσι
Η σχέση ανάμεσα στην Οριάνα και στον Πιέρ Πάολο είναι από τις πλέον γοητευτικές και εκρηκτικές ιστορίες αγάπης-μίσους της λογοτεχνίας και των ηθών του ιταλικού εικοστού αιώνα. Συγγραφείς πρώτου μεγέθους, ανηλεείς μαχητές, πρόσωπα εγκωμιασμένα και μαζί λοιδορημένα από την κοινή γνώμη της εποχής, οι αντίρροπες προσωπικότητές τους δεν μπορούσαν παρά να διασταυρωθούν. Ίσως επειδή, σε αντίθεση με τους ιταλούς συναδέλφους τους, η Οριάνα και ο Πιέρ Πάολο κινούνται με ευχέρεια στο διεθνές πεδίο: αυτή χάρη στα ρεπορτάζ από τις πολεμικές ζώνες και σε μια σειρά από αλησμόνητες συνεντεύξεις με τους ισχυρούς της γης, αυτός προπάντων χάρη στον κινηματογράφο του που ενοχλεί, διχάζει και σκανδαλίζει τους ηθικολόγους όλου του κόσμου.
Μεταξύ της δεκαετίας του εξήντα και των αρχών του εβδομήντα αυτοί οι δύο πρωταγωνιστές του πνευματικού στερεώματος συναντιούνται και συγκρούονται, αναζητιούνται και απωθούνται αμοιβαία: αυτή θαυμάζει και απεχθάνεται την ατιθάσευτη φύση του, αυτός λατρεύει και απαξιώνει το έντονο πάθος της. Αλλά ο θάνατος του Παζολίνι, η στυγερή δολοφονία που του αποσπά βίαια τη ζωή στις 2 Νοεμβρίου 1975, ωθεί την Οριάνα να ενισχύσει τον δεσμό με αυτόν τον άφιλο-φίλο που έφυγε πολύ νωρίς. Και το κάνει με τα μέσα που διαθέτει, τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή. Μετά από δική της παρότρυνση, το εβδομαδιαίο περιοδικό L’Europeo για το οποίο εργάζεται επιδίδεται σε μια αντι-έρευνα που διαψεύδει και ανατρέπει την εκδοχή που πρόσφεραν οι Αρχές και πιέζει τον μοναδικό ύποπτο: τον ανήλικο Πίνο Πελόζι ο οποίος –προκειμένου να καλύψει τους πραγματικούς υπεύθυνους– άγαρμπα και ανοργάνωτα αυτοκατηγορήθηκε για τη δολοφονία. Το παρόν βιβλίο συλλέγει τις παρεμβάσεις της Φαλάτσι για την υπόθεση Παζολίνι όπως δημοσιεύτηκαν στο L’Europeo και αποδίδει επιτέλους δικαιοσύνη στον ρόλο της ως προς την επίλυση ενός από τα πλέον μυστηριώδη και αμφιλεγόμενα εγκλήματα της ιταλικής ιστορίας.
ΟΡΙΑΝΑ ΦΑΛΑΤΣΙ (1929 - 2006)
Οριάνα Φαλάτσι, η διασημότερη ιταλίδα δημοσιογράφος του εικοστού αιώνα: «Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που η σιωπή καθίσταται ενοχή και η ομιλία υποχρέωση. Πολιτικό καθήκον, ηθική πρόκληση, κατηγορηματική προσταγή ενώπιον της οποίας δεν μπορείς να υποχωρήσεις. Κάθε ελεύθερο άτομο, κάθε ελεύθερος δημοσιογράφος, οφείλει να είναι έτοιμος να αναγνωρίσει την αλήθεια οπουδήποτε και αν αυτή βρίσκεται. Αν δεν το κάνει είναι (με σειρά κατάταξης): ηλίθιος, ανήθικος, φανατικός. Ο φανατισμός είναι ο πρώτος πολέμιος της ελευθερίας της σκέψης. Σ’ αυτή την ελευθερία πιστεύω πως πάντα θα παραδίδομαι, γι’ αυτήν πιστεύω πως πάντα θα πληρώνω: αγνοώντας υπεροπτικά όποιους δεν καταλαβαίνουν ή όποιους εξαιτίας των συμφερόντων και της ιδεολογίας τους προσποιούνται πως δεν καταλαβαίνουν.»
Η Οριάνα, με τα βαμμένα κόκκινα νύχια της, το τσιγάρο στο στόμα, τις κοτσίδες κάτω από το κράνος στο Βιετνάμ, το θάρρος και τη μοναξιά της. Η μαχήτρια από την Τοσκάνη που τρέχει κάτω από τις βόμβες για να διηγηθεί την ιστορία του κόσμου, που βγάζει την μπούρκα μπροστά στον Χομεϊνί και λέει στον σύντροφό της, Αλέκο Παναγούλη: «Εγώ δεν είμαι η Πηνελόπη ή μάλλον είμαι περισσότερο Οδυσσέας απ’ όσο εσύ.» Η γυναίκα με τις πολλές ανθρώπινες αντιφάσεις που έλεγε, αφού η ίδια το είχε δοκιμάσει: «Μην αποπειραθείς να αυτοκτονήσεις σε ξενοδοχείο: ενοχλούνται πολύ.»
Γεννημένη από φτωχή οικογένεια αντιφασιστών μεγαλώνει στην Αντίσταση, παρουσιάζεται στη σύνταξη μιας εφημερίδας μόλις τελειόφοιτη λυκείου. Υπήρξε από τις πρώτες δημοσιογράφους που ασχολήθηκε με το αστυνομικό ρεπορτάζ όταν αυτό ήταν αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών συναδέλφων της.
Ανακαλύπτει την Αμερική της δεκαετίας του ’50, γίνεται φίλη με αστέρες του Χόλλυγουντ και αστροναύτες της ΝΑΣΑ. Κατά τη δεκαετία του ’60 πηγαίνει στη Νέα Υόρκη και το 1967 πολεμική ανταποκρίτρια στο Βιετνάμ, όπου παραμένει για μια οκταετία. Αντιμετωπίζει τον ισχυρότερο άνδρα της εποχής, τον Χένρι Κίσινγκερ, αποκτώντας διεθνή φήμη.
Έπεται η περίοδος της ώριμης συγγραφικής δραστηριότητας. Τα δώδεκα βιβλία της που μεταφράστηκαν σε είκοσι δύο γλώσσες πούλησαν πάνω από είκοσι εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο.
