Για μία ακόμη φορά το Ιερατείο του Περισσού (ή Περιττού) έστειλε τους πιστούς του να λερώσουν τον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Οι εν λόγω διά Στάλιν σαλοί, άπλωσαν με όλη τους την άνεση τεράστια πανό με προσιδιάζοντα συνθήματα. Μπροστά μάλιστα από την Ακρόπολη φωτογραφήθηκαν αγέρωχα με κόκκινες δρεπανηφόρες σημαίες, σημαιάκια-ρόπαλα, ταμπούρλα και όλα τα σχετικά αξεσουάρ. Για να μεταφερθεί το τενεκεδένιο μήνυμα σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται βέβαια για ηροστράτειες φιλοδοξίες ή αυτο-απαθανατίσεις του τύπου: «Ήμουν κι εγώ εκεί με τους Ούννους του Αττίλα».
Τα παιδαριώδη συνθήματά τους ασφαλώς θα ικανοποίησαν τον παράφρονα ναζιστή του Κρεμλίνου. Το ίδιο και η ενστικτώδης απόφαση του κόμματος-λειψανοθήκης να διοργανώσει εσπερινή πορεία (άνευ αρτοκλασίας) στην Αμερικανική Πρεσβεία, «διαμαρτυρόμενο» για την Ρωσική εισβολή. Μα, οι άνθρωποι είναι αντίθετοι στον πόλεμο! Έχετε αντίρρηση; Στην ουσία βέβαια είναι αντίθετοι στο πείσμα του ουκρανικού λαού –τον οποίο γενοκτόνησε ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς– να αντισταθεί. Κραυγάζουν «Όχι στις βάσεις του θανάτου» – εκτός βέβαια αν οι θανατηφόρες βάσεις εδρεύουν σε ρωσικά εδάφη. Απαιτούν από την Ελλάδα «Καμία συμμετοχή στον πόλεμο», παναπεί να μην στείλει την παραμικρή βοήθεια στην ηρωικά αμυνόμενη Ουκρανία. Ούτε καν κορινθιακές σταφίδες δεν πρέπει να στείλουμε, όπως πρότεινε ένα μεγαλοφυές στέλεχος του ομογάλακτου κόμματος του κ. Τσίπρα. Έτσι, κατ’ αποτέλεσμα, θα πρέπει να αφεθούν ανεμπόδιστοι οι ναζιστές του Κρεμλίνου να ολοκληρώσουν τα φονικά τους σχέδια.
Κανενός βέβαια δεν διαφεύγει ότι η Μόσχα και το Κρεμλίνο ήταν και παραμένουν οι Άγιοι Τόποι των οπαδών της παρ’ ημίν αποκαλυμμένης Αλήθειαςˑ «Πράβντα» στη γλώσσα της καρδιάς τους. Και ό,τι εκπορεύεται από τόπους Άγιους δεν μπορεί παρά να είναι και αυτό άγιο. Οι άνθρωποι ζητούν «Ειρήνη», αλλά μόνο από αυτούς που δέχονται την επίθεση. Ουσιαστικά ζητούν από τους Ουκρανούς να καταθέσουν τα όπλα. Εννοείται ότι οι Αμερικανοί (και γενικά η Δύση) φταίνε για όλα. Ακόμη και για τον ναζισμό των Ρώσων και τα εγκλήματα πολέμου που αυτοί διαπράττουν.
Εννοείται ότι νουθεσίες του τύπου «μα, παιδιά, αυτό που κάνετε στην Ακρόπολη δεν είναι καθόλου σωστό», ηχούν σαν να προσπαθεί κανείς να συνετίσει χουλιγκάνους των λογής «Θυρών», ή τους μασκοφόρους αγωνιστές με τις βαριοπούλες που καταστρέφουν πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες ή «χτίζουν» πρυτάνεις. («Παρεμβάσεις» τα ονομάζουν αυτά οι εφημεριδογράφοι, μάλλον χαϊδευτικά). Η Αθήνα και η Ακρόπολη και ό,τι αυτές συμβολίζουν, απέχουν έτη φωτός από τον κόσμο των σαβανωμένων ιδεών τους. Το ίδιο και οι φιλελεύθερες και δημοκρατικές αρχές και ιδέες, ο Διαφωτισμός και οι πνευματικές αφετηρίες του. Οι άνθρωποι απαιτούν δημοκρατία και ελευθερίες –τις οποίες καταχρώνται– μόνο από τα φιλελεύθερα δυτικά καθεστώτα. Όχι από τις τυραννίες και τους τυράννους με τους οποίους αυτοί εκστασιάζονται.
Το θέμα όμως εδώ μάλλον δεν είναι πολιτικό. Άλλωστε ακόμη και οι πιο λούμπεν ιδέες και οι πιο λούμπεν πολιτικοί είναι ανεκτοί στο μακρόθυμο πολίτευμά μας. Το ζήτημα είναι πρωτίστως πολιτισμικό. Με πράξεις σαν κι αυτές των εσφιγμένων συντρόφων της Εκκλησίας του Περιττού λερώνεται ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Στο οποίο οι συγκεκριμένοι σφυρο-δρεπανηφόροι φαίνεται πως έχουν κατοχυρώσει και το αποκλειστικό κοπιράιτ της βεβήλωσης. Άλλωστε το έχουν διαπράξει και άλλες φορές, χωρίς τους έχει ενοχλήσει κανείς.
Οι σχολιασμοί που μέχρι τώρα είδαμε για την πρόσφατη νέα βεβήλωση του μνημείου ήταν σαν να επρόκειτο απλώς για μια γραφική «παρέμβαση» ενός γκρουπούσκουλου τύπου «Ρουβίκωνα», ένα κακόγουστο χάπενινγκ. Τα σχόλια που έγιναν ήταν του τύπου: «Μα τι κάνουν οι φύλακες», «τι κάνει το Υπουργείο Πολιτισμού», «τι κάνει το κράτος;». Απλούστατα όλοι αυτοί δεν κάνουν τίποτα. Αρκούνται να «αποδοκιμάζουν» την πράξη, διευκρίνιση ότι δεν την επιδοκιμάζουν. Κάτι είναι κι αυτό! Απλά ελπίζουν το θέμα να ξεχαστεί το συντομότερο, δεδομένης της κακής σχέσης του Νεοέλληνα με τη μνήμη. Σχολιάζουν λοιπόν σαν ουδέτεροι παρατηρητές. Ωραία, –τρόπος του λέγειν– και λοιπόν τι έπρεπε να κάνουν οι αρμόδιοι; Απλό: Ό,τι θα έκαναν αν στο μνημείο είχαμε εισβολή αγέλης αρκούδων.
Το ζήτημα όμως είναι πολύ σοβαρό ώστε να αφεθεί στα χέρια τέτοιων αρμοδίων. Το να «παρέμβεις» ως υπουργός λ.χ. για ένα γατάκι που λάκτισε κάποιος κανίβαλος φέρνει likes από τα «κοινωνικά δίκτυα» και τα κομμωτήρια. Το να προστατεύεις το Μνημείο αποφασιστικά, ενδεχομένως να ενοχλήσει κάποιουςˑ των επαγγελματιών του συνδικαλισμού μη εξαιρουμένων. Η συνταγή είναι παλιά: Μη θίγεις τα κακώς κείμενα μέχρι να ξεχαστούν. Μια επιβαλλόμενη αντίδραση απέναντι σ’ αυτή την επαναλαμβανόμενη βαναυσότητα των μεν και τη δοκιμασμένη ανεπάρκεια των υπευθύνων, θα ήταν να δημιουργηθεί άμεσα μία κίνηση πολιτών, Ελλήνων και ξένων, με σκοπό και αίτημα να αφαιρεθεί η ευθύνη για το μνημείο από την Ελλάδα –αφού αποδείχθηκε ανίκανη για κάτι τέτοιο– και να παραχωρηθεί λ.χ. στην UNESCO ή σε κάποιον αξιόπιστο διεθνή οργανισμό. Δεν μπορείς να απαιτείς επιστροφή των μαρμάρων στην Ακρόπολη (ως σλόγκαν καλό) όταν έχεις αποδειχθεί κραυγαλέα ανίκανος να προστατέψεις στοιχειωδώς ολόκληρη την Ακρόπολη. Με την εν λόγω «αντικειμενικά προβοκατόρικη» –για να χρησιμοποιήσω την κομματική βουλγάτα– δράση των καταληψιών της Ακρόπολης η θέση των υπευθύνων του Βρετανικού Μουσείου διευκολύνεται αφάνταστα. Δείτε ποιοι ζητούν επιστροφή των μαρμάρων, θα πουν. Τελειώνοντας προσθέτω πως όλοι οι ευαίσθητοι ιθαγενείς αισθάνονται ιερή αγανάκτηση όταν λ.χ. η Coca-Cola θέλει να διαφημίσει τα προϊόντα της με φόντο την Ακρόπολη, αλλά κανείς δεν αντιδρά έμπρακτα όταν κάποιοι παλαιοημερολογίτες καταλαμβάνουν με τη βία τον ιερό βράχο και διαφημίζουν από εκεί τα σκουριασμένα τους σύμβολα.
