«Όμως, προκαλεί εντύπωση στο Δικαστήριο [Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου] το γεγονός ότι τα εθνικά δικαστήρια ουδόλως διέκριναν μεταξύ “πραγματικών περιστατικών” και “αξιολογικών κρίσεων”, αλλά διερεύνησαν μόνον αν οι εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν από τον προσφεύγοντα ήταν ικανές να θίξουν την προσωπικότητα και την επαγγελματική και προσωπική υπόληψη του ενάγοντος. Στην πράξη, προκειμένου να αξιολογήσουν την πρόθεση του προσφεύγοντος, δεν τοποθέτησαν τις επίδικες εκφράσεις μέσα στο πλαίσιο της υπόθεσης.» (υπόθεση «Βασιλάκης κατά Ελλάδος»)
«Τέλος, το Δικαστήριο φρονεί ότι οι εκφράσεις “επίορκος” και “καραγκιόζης” [: χαρακτηρισμοί για τον ανακριτή της υπόθεσης και προφανώς μέλος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων] είναι, μάλλον, αξιολογικές κρίσεις, οι οποίες δεν επιδέχονται απόδειξη και δεν εμπίπτουν στην κατηγορία γεγονότων δυναμένων να αποδειχθούν. Στο σημείο αυτό, το Δικαστήριο σημειώνει ότι τα εθνικά δικαστήρια δεν προέβησαν στον διαχωρισμό μεταξύ “πραγματικών γεγονότων” και “αξιολογικών κρίσεων”, αλλά εξήτασαν μόνον εάν οι χρησιμοποιηθείσες από την προσφεύγουσα εκφράσεις ήταν ικανές να προσβάλουν την τιμή και την υπόληψη του μηνυτή.» (υπόθεση «Κατράμη κατά Ελλάδος»)
Στου Κουφού και Τυφλού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα! Οι Τυφλοί θα καταδικάζουν και το ΕΔΔΑ θα δικαιώνει τα θύματά τους. Εννοούμε βεβαίως εκείνους τους δικαστές με τη μαγική μεζούρα που μετατρέπει τις αξιολογικές κρίσεις σε πραγματικά γεγονότα. Κατ’ αυτούς δε οι εναγόμενοι δεν έχουν προσωπικότητα, τιμή και υπόληψη που πρέπει να προστατευθεί, παρά μόνο οι κατά κανόνα εκβιάζοντες ενάγοντες. Η μήνυση της προέδρου του Αρείου Πάγου και η ανακοίνωσή της είναι τυπικά δείγματα αγνόησης της νομολογίας του ΕΔΔΑ.
Μετά την απίστευτη πρόσφατη καταδίκη της ARB στην υπόθεση με τον Κοτζιά, σε συζήτηση με τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Σταύρο Τσακυράκη, του έλεγα ότι βιάζομαι να τελειώσουμε με τον Άρειο Πάγο, για να δικαιωθώ για τρίτη (3η) φορά στον φάρο της Δικαιοσύνης του Στρασβούργου. Πού να φανταζόμουν ότι θα καταλήξουμε να κάνουμε αγώνα δρόμου ποιος θα προσφύγει σ’ αυτό πρώτος!
Η πρόεδρος του Αρείου Πάγου γνωστοποίησε στις 24 Φεβρουαρίου την μήνυσή της εναντίον του καθηγητή Τσακυράκη. Η ενδεχόμενη δίωξή του μας αφορά όλους, γιατί διώκεται η ελευθερία του λόγου στο πρόσωπο ενός διακεκριμένου υπερασπιστή της. Είναι όνειδος για τον «φιλοευρωπαϊκό Τύπο» (που με ελάχιστες εξαιρέσεις) αποσιώπησε το μείζον αυτό ζήτημα. Είναι όνειδος που δεν υπερασπίστηκε αυτόν που υπερασπίζεται την ελευθερία του (Τύπου). Και δεν είναι σπουδαίος υπερασπιστής της μόνο επειδή έγραψε το Η ελευθερία λόγου στις ΗΠΑ (Σάκκουλας, 1997), που οι έλληνες δικαστές πιθανόν θεωρούν ότι αφορά τον Νέο Κόσμο και όχι τον δικό τους, το Θρησκεία κατά Τέχνης (Πόλις, 2005) ή για τη μαχητική αρθρογραφία του. Είναι και γιατί σε δυο θεμελιώδεις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΔΑ) για την ελευθερία του λόγου ήταν εκείνος ο υπερασπιστής που τις κέρδισε.[1] Τώρα, χάρη και στην πρόσφατη καταδίωξή του από την πρόεδρο του Αρείου Πάγου και την τρομακτική παρέμβαση της συνδικαλιστικής της οργάνωσης, το όνομα του Τσακυράκη θα καταξιωθεί οριστικά ως σύμβολο. Έχει κερδίσει 11 δίκες εναντίον της Ελληνικής Δικαιοσύνης (ναι, της Τυφλής τον τε νουν τα τ’ όμματα και θα εξηγήσω παρακάτω) στο Στρασβούργο, από τις οποίες οι δύο αφορούν την Ελευθερία του Λόγου. Δεν γνωρίζω τι αδίκημα θα θεωρήσει η κυρία πρόεδρος του Αρείου Πάγου ότι διαπράττω, αλλά θέλω να δηλώσω ότι προσυπογράφω αυτά για τα οποία μήνυσε τον Σταύρο Τσακυράκη καθώς και την απάντησή του στη μήνυση.
Όποτε ο Τύπος αναφέρεται σε αποφάσεις του ΕΔΔΑ που αφορούν τη χώρα μας γράφει: «Καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο». Όχι, δεν πρόκειται για καταδίκες της Ελλάδας. Πρόκειται για καταδίκες της λεγόμενης Ελληνικής Δικαιοσύνης, του ελληνικού μηχανισμού των δικαστηρίων για να συνεννοούμεθα. Και δεν είδαμε το ελληνικό κράτος να ζήτησε ποτέ αποζημίωση από τους συγκεκριμένους δικαστές που, πέρα, από τη δυσφήμηση, το υποχρέωσαν και σε όχι ευκαταφρόνητες χρηματικές αποζημιώσεις. Αντιθέτως, προάγονται κανονικά παρά τις κραυγαλέες κακοδικίες.
Η συνδικαλίστρια δικαστής τώρα ταυτίζει τον εαυτό της με τον θεσμό και προσπαθεί να κρυφτεί πίσω του. Τι διαφορετικό έκανε λ.χ. η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Η προσπάθεια φίμωσης ανθρώπων σαν τον Σταύρο Τσακυράκη σημαίνει ότι πραγματικά κινδυνεύουμε όλοι. Ισχυρότερη απόδειξη από την μεταχείριση της επίσημης ιστοσελίδας του Αρείου Πάγου σαν προσωπικού μπλογκ της προέδρου του[2], μέσω της οποίας απάντησε στην μετριοπαθή ανακοίνωση των 14 συνταγματολόγων που την καλούσαν να αποσύρει τη μήνυση, δεν μπορούμε να έχουμε. Επίσης, το γεγονός ότι προτείνει ως μάρτυρά της την κυρία που την διαδέχθηκε ως πρόεδρος της συνδικαλιστικής οργάνωσης των δικαστών. Τέλος, ακόμη χειρότερα, η ανακοίνωση συμπαράστασης προς την πρόεδρο του Αρείου Πάγου της πλειοψηφίας, έστω και ισχνής, του ΔΣ της εν λόγω οργάνωσης. Η τρομερή αυτή ανακοίνωση –αλλά τίποτε πια δεν μας κάνει εντύπωση– διακηρύσσει πως «είμαστε θεματοφύλακες των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και συνεπώς θα εξακολουθήσουμε να προασπιζόμαστε τα δικαιώματα αυτά» και μάλιστα «σε πείσμα αυτών που μας θέλουν “φιμωμένους”»! Αγωνίζονται, γράφουν, για την «ελευθερία της έκφρασης Δικαστικού Λειτουργού», ήτοι της Κυρίας Προέδρου! Και εμμέσως προαναγγέλλουν την καταδίκη του καθηγητή Τσακυράκη. Αλήθεια, για να μη χρονοτριβούμε, γιατί δεν εκδίδει η ίδια η κυρία Θάνου την καταδικαστική της απόφανση αμέσως, ώστε αν πάει η υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μια ώρα αρχύτερα;
Στο θέμα θα επανέλθω, τόσο από την έντυπη έκδοση της ARB όσο και από την ηλεκτρονική. Θα επαναλάβω μόνο πως ευτυχώς υπάρχουν δικαστές στο Στρασβούργο!
[1] Ο Σταύρος Τσακυράκης ήταν ο συνήγορος χάρη στον οποίο δικαιώθηκα δυο (2) φορές από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (υποθέσεις «Βασιλάκης κατά Ελλάδας» και «Λιοναράκης κατά Ελλάδας» – οι αποφάσεις είναι μόνιμα αναρτημένες στην αρχική σελίδα του site της Athens Review of Books). Η δεύτερη υπόθεση αφορά αυτά που είπα εγώ σε ραδιοφωνική συνέντευξή μου το 1999 στον αείμνηστο Νικήτα Λιοναράκη. Ο Νικήτας δεν με αποδοκίμασε και γι’ αυτό βρέθηκε μαζί μου κατηγορούμενος και πλήρωσε κι αυτός βαρύ τίμημα. Τελικώς, ο Σταύρος Τσακυράκης έφερε τις δύο αυτές υποθέσεις στο ΕΔΔΑ, το οποίο και μας δικαίωσε το 2007 και 2008.
[2] Εννοείται ότι ούτε οι 14 συνταγματολόγοι ούτε ο καθηγητής Τσακυράκης χρησιμοποίησαν την ιστοσελίδα της Νομικής Σχολής σαν προσωπικό τους μπλογκ.
