«… Καλύτερα που μαρτύρησε στον τροχό ένας αθώος γερο-καλβινιστής παρά να αναγκαστούν οκτώ Σύμβουλοι της Λανγκτόκ [Languedoc] να παραδεχτούν ότι έσφαλαν ‒ μάλιστα, χρησιμοποίησαν την έκφραση: “Οι δικαστές είναι περισσότεροι από τους Καλάς”. Από αυτό συνήγαγαν ότι η οικογένεια [Καλάς] έπρεπε να σφαγιαστεί για την τιμή των δικαστών. Ούτε που τους πέρασε από το μυαλό ότι τιμή για τους δικαστές, όπως και για τους άλλους ανθρώπους, είναι να επανορθώνουν τα σφάλματά τους.»

Βολταίρος[1]

1.

Τι είναι ελευθερία του λόγου; Θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα ή κάτι που μετρούν, σταθμίζουν, περιορίζουν και τιμωρούν κάποιοι θεμιστοπώλες αναγκαίων μέτρων και κάλπικων σταθμών; Ασφαλώς είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και εκείνοι οι έλληνες δικαστές που το «ζυγίζουν» κάθε φορά, αφαιρώντας μάλιστα τον βαρύ και πολύτιμο προσδιορισμό «θεμελιώδες», συγκρίνοντάς το παράλογα και αυθαίρετα με ανόμοια και μη συγκρίσιμα στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας και συμπεριφοράς, κάνουν κατάχρηση εξουσίας. Διαπράττουν κάτι παράλογο και παράνομο. Διότι δεν έχουν το δικαίωμα να αμφισβητούν ένα τόσο θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι είναι θεμιτό να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα και πάλι οφείλουν να προστατεύουν το θεμελιώδες αυτό ανθρώπινο δικαίωμα.

Ασκώντας λοιπόν το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου θα εκφράσω την αξιολογική κρίση μου για τις σκανδαλωδώς άδικες και νομοτεχνικώς λούμπεν αποφάσεις του Εφετείου Αθηνών και του Αρείου Πάγου, αψηφώντας τη βία που θα μπορούσαν να μας ασκήσουν, παρανομώντας για μια ακόμη φορά, κάποιοι δήμιοι της ελευθερίας του λόγου. Αυτές οι αποφάσεις είναι προϊόντα παράνομα και απολύτως τοξικά για το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και τη δημοκρατία εν τέλει, έργο κάποιων Γκαουλάιτερ του Κράτους Αδίκου. Τους αποκαλώ ευθέως έτσι και τους καλώ να σεβαστούν αυτοί τη Δικαιοσύνη, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν, και να παραστούν αυτοπροσώπως στη δίκη τους και όχι διά συνηγόρων στο Ειδικό Δικαστήριο στις 9 Οκτωβρίου, ώστε να μας εξηγήσουν ενώπιοι ενωπίοις αν με τον χαρακτηρισμό «Γκαουλάιτερ του Κράτους Αδίκου» τους αποκαλούμε… χιτλερικούς, όπως σοφά νομολόγησαν, αποδεχόμενοι τις εναντίον μας αιτιάσεις ενός σταλινοπαράφρονα (βλ. σχετικό απόσπασμα της αγωγής Κοτζιά). Να αντικρούσουν, όχι κρυπτόμενοι πίσω από τον θεσμό, τον αντίλογο με τα λογικά επιχειρήματα που γραπτώς διατυπώσαμε και τα αμάχητα τεκμήρια που καταθέσαμε για αδι-ανόητες αποφά(ν)σεις τους. Να μας εξηγήσουν γιατί τόσο βάναυσα και τόσο προκλητικά αγνόησαν τόσα παραδείγματα χρήσης της λέξης στην Ελληνική Βουλή που τους προσκομίσαμε, λ.χ.

Προκόπης Παυλόπουλος: «[….] Φτιάξατε έναν κομματικό γκαουλάιτερ, τον περιφερειάρχη με αυτό το εξάμβλωμα που φέρατε στη Βουλή.» (Σύνοδος Β΄, Συνεδρίαση ΣΤ΄, Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 1997),

Ευάγγελος Γιαννόπουλος (Υπ. Εργασίας): «[…] Αλλά η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, όταν έγινε ο νόμος με Υπουργό τον κ. Κουβέλη, εγκατέλειψε τις θέσεις αυτές και διορίστηκαν οι γκαουλάιτερ. Δηλαδή ο Άρειος Πάγος να εκλέγει το όργανο του Εφετείου.» (Σύνοδος Α΄, Συνεδρίαση ΙΘ΄, Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 1993).

Να έρθουν στο Ειδικό Δικαστήριο να μας αποδείξουν ότι, σύμφωνα με τους δράστες του Εφετείου, την απόφαση των οποίων με πραγματικό δόλο (actual malice) επικύρωσε ο Άρειος Πάγος χοροστατούντος Βασιλείου Πέππα, ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας χαρακτήριζε χιτλερικούς και Γκέμπελς τους περιφερειάρχες, οι οποίοι, σύμφωνα πάντα με τους εν λόγω εφέτες, μετέρχονται ναζιστικές μεθόδους! Να μας εξηγήσουν ότι ο Ευ. Γιαννόπουλος έλεγε ότι διορίστηκαν από τον Άρειο Πάγο χιτλερικοί εγκληματίες και Γκέμπελς στο Εφετείο για να εφαρμόζουν ναζιστικές μεθόδους!

Να μας εξηγήσουν αν η πρόσφατη ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας ότι «Στη νέα ακομμάτιστη ΕΡΤ, προφανώς δεν θα έχουν καμία θέση οι (…) συμβασιούχοι κομματικοί γκαουλάιτερ του ΣΥΡΙΖΑ» (24.8.2018), εννοούσε ότι θα απομακρύνουν από την ΕΡΤ τούς, συμβασιούχους μάλιστα, χιτλερικούς εγκληματίες και Γκέμπελς! Να μας εξηγήσουν γιατί ο χαρακτηρισμός «γκαουλάιτερ της δημιουργίας» για την Athens Review of Books από τα δύο κορυφαία σύμβολα της αντίστασης στον ναζισμό και στην δικτατορία των συνταγματαρχών, Μανώλη Γλέζο και Περικλή Κοροβέση, αποτελεί για μας τίτλο τιμής και όχι τρομερή προσβολή όπως αποφάνθηκαν οι βιαστές της δικαιοσύνης και της λογικής. (Βλ. την κοινή δήλωση Γλέζου-Κοροβέση με τίτλο «Athens Review of Books: Οι γκαουλάιτερ της δημιουργίας υπό διωγμό», 18.12.2017). Διότι βάσει της νομολογίας των Πέππα & Co μας απεκάλεσαν… χιτλερικούς!

Τους δίνουμε έτσι μάλιστα μια τελευταία ευκαιρία να ζητήσουν από το πιο επίσημο βήμα συγγνώμη, διότι πλέον δεν είναι δυνατόν να επανορθώσουν: Ο ψυχικός και διανοητικός βασανισμός είναι χειρότερος από τον σωματικό: δεν περνάει με τον καιρό, αντιθέτως το άλγος και οι συνέπειές του είναι αφόρητες. Όσο για την Athens Review of Books, οι Ηρόστρατοι μίαναν τις σελίδες της, την αποπροσανατόλισαν από το έργο της, ενώ ματαίωσαν σπουδαία αφιερώματα και άλλες πνευματικές δραστηριότητες.

Είχαν μάλιστα την αναίδεια να επικαλεστούν ακόμη και «τα ζητήματα [sic] της ελευθερίας του λόγου» στον σταλινισμό (!) για να εξυπηρετήσουν τα βίτσια του αείποτε σταλινικού υπουργού Εξωτερικών N. Κοτζιά αυτοί oι βιαστές του θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου, σε δίκες που δεν ήταν ούτε δίκαιες ούτε νόμιμες. Τις παράνομες αποφάσεις που εξέδωσαν οφείλουμε στο όνομα της αξιοπρέπειας να μην τις σεβαστούμε, ως μια θεμελιώδη εκδήλωση έμπρακτης κριτικής. Είναι χρήσιμο να τους αναφέρουμε ονομαστικά διότι αλλιώς θα προσβάλλαμε όλους τους δικαστές αδιακρίτως: Βασίλειος Πέππας, Γεώργιος Λέκκας, Πηνελόπη Ζωντανού (διακρίθηκε για το αυταπόδεικτο αδίκημα ανταλλαγής της ψήφου της με την αντιπροεδρία του ανωτάτου δικαστηρίου), Αγγελική Τζαβάρα και Θωμάς Γκατζογιάννης (συνεργοί της υπ’ αριθ. 697/2017 τρομοκρατικής απόφασης του Αρείου Πάγου) και οι Ερωτόκριτος Ερωτοκρίτου, Κυριάκος Φώσκολος, Στυλιανή Μπλέτα (κακουργοί της υπ’ αριθ. 4034/2015 τρομοκρατικής απόφασης του Εφετείου Αθηνών). Αυτοί οι εν λόγω, κακή τη τύχη, δικαστές, με πρωτοφανή ωμότητα την ώρα που βιάζουν την ελευθερία του λόγου την ίδια αυτή ώρα την επικαλούνται! Όπως υποκριτικά επικαλούνται την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) και το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) την ώρα και τη στιγμή ακριβώς που κατάφωρα τα παραβιάζουν! Για να δείξουμε όχι μόνο τον actual malice, τον πραγματικό δόλο τους, αλλά και τη σαδιστική διάθεσή τους, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το παρανοϊκό «σκεπτικό» των δυο αποφάσεων, απ’ όπου φαίνεται ανάγλυφα ο τρόπος με τον οποίο εσκεμμένα οι συγκεκριμένοι δικαστές στο Εφετείο και τον Άρειο Πάγο διέστρεψαν ωμά το νόημα της επίμαχης φράσης επιστολής που δημοσιεύσαμε σχετικά με το πολιτικό παρελθόν του Κοτζιά:

«Εδώ μιλάμε για τον πιο ακραίο και φανατικό, σκληρό και αμείλικτο κνίτη της γενιάς μας/του, για έναν πραγματικό γκαουλάιτερ του σταλινισμού».

 Όσα περιέχουν οι δυο δικαστικές αποφάσεις και ειδικότερα το απόσπασμα που παραθέτουμε δεν είναι γραμμένα σε γλώσσα συνεννόησης λογικών όντων, είναι ένας τρομοκρατικός εφιάλτης που ακυρώνει τη λογική, που παγώνει το αίμα, που έχει σκοπό την διάλυση της σκέψης, την άνευ όρων παράδοση του θύματος στους βιαστές της προσωπικότητάς του. Είναι απόπειρα λοβοτομής. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι ανώτατοι δικαστές είναι τόσο αστοιχείωτοι ώστε να μην έχουν γνώση και συναίσθηση του μεγέθους της αυθαιρεσίας της «ερμηνείας» τους. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι οκτώ ανώτατοι δικαστές έχουν όλοι, συλλήβδην και ένας έκαστος, το ακαταλόγιστο. Συνεπώς επινόησαν την παρακάτω παρανοϊκή κατασκευή  και ενσυνειδήτως χρησιμοποίησαν το πιο ανέντιμο όργανο διανοητικού βασανισμού μας: τον συντριπτικό μηχανισμό των δικαστηρίων. Αυτό το κείμενό τους είναι ο ίδιος ο Τρόμος. Ο διανοητικός και ψυχικός Τρόμος. Η απόπειρα συντριβής της προσωπικότητάς μας, η κατάλυση της Δημοκρατίας. Ο Μεγάλος Διανοητικός Τρόμος. Εκπορευόμενος, με εκπλήσσουσα ελαφρότητα, από την ανώτατη βαθμίδα της «Ελληνικής Δικαιοσύνης» και προς αιωνία αλλά και άδικη καταισχύνη της. Ιδού λοιπόν τι αποφάνθηκαν ότι δήθεν ήθελε να πει με την παραπάνω φράση ο επιστολογράφος μας:

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΦΕΤΕΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ (ΑΥΤΟΛΕΞΕΙ):

… Στη συνέχεια όμως της δημοσιευθείσας επιστολής, όπου ο δ΄  εναγόμενος [ο επιστολογράφος] την εστιάζει στο πρόσωπο του ενάγοντος, απαντώντας στο ερώτημα: «Ποιος είναι όμως ο Νίκος Κοτζιάς, του οποίου το παρελθόν αγνοούν πιθανότατα αρκετοί (νεότεροι κυρίως) αναγνώστες;», ο ενάγων [Κοτζιάς] χαρακτηρίζεται ως «ένας πραγματικός γκαουλάιτερ του σταλινισμού». Η λέξη γκαουλάιτερ (γερμ. Gauleiter) είναι σύνθετη, παραγόμενη από τη λέξη “Gau” και τη λέξη “leiter” (διοικητής, ηγέτης, αρχηγός). Η λέξη “Gau” στα γερμανικά αποτελεί ένα μεσαιωνικό όρο, που δηλώνει μια διοικητική ενότητα συχνά και γεωγραφικά αυτόνομη μέσα σε μία χώρα. Το εθνικοσοσιαλιστικό (ναζιστικό) κόμμα του Χίτλερ, το NSDAP υιοθέτησε και επανέφερε ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 αυτόν τον όρο για την τομεακή του υποδιαίρεση σε όλη την έκταση της μεσοπολεμικής Γερμανίας. «Gauleiter» καλείται ο διοικητής (leiter) μιας Gau. Μέχρι το έτος 1938 ο όρος ήταν μόνο κομματικός, αλλά έκτοτε, οι γερμανόφωνες χώρες που είχαν προσαρτηθεί στη Γερμανία υποδιαιρέθηκαν σε Reichsgau (γκάου του Ράιχ), όπου οι κρατικές συνέπιπταν με τις ναζιστικές δομές. Reichsgau δημιουργήθηκαν επίσης σε γερμανόφωνες περιοχές στη Γαλλία και το Βέλγιο, στη Σουηδία και σε μέρος της δυτικής Πολωνίας. Ο διοικητής ενός γκάου διοριζόταν από το ναζιστικό κόμμα με εκτεταμένες αρμοδιότητες. Γνωστότερος Γκαουλάιτερ υπήρξε ο Υπουργός Προπαγάνδας, Γιόζεφ Γκέμπελς, που διετέλεσε επικεφαλής του Γκάου του Βερολίνου της Κυβέρνησης του Χίτλερ. Πολλοί γκαουλάιτερ έμειναν στην ιστορία για τη σκληρότητά τους και, συνεπώς, καθώς περιοριζόταν σε γερμανικά εδάφη, η χρήση του όρου γκαουλάιτερ δεν είχε πια την έννοια του τοποτηρητή των Γερμανών, αλλά αποτελεί πια μία έκφραση εξόχως προσβλητική, καθώς συνδέεται με τους ναζί και τις μεθόδους των. Εξάλλου, με τον ιστορικό και πολιτικό όρο «σταλινισμός», που αναφέρεται στο σύστημα διακυβέρνησης του Ιωσήφ Στάλιν ως ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, δεν περιγράφονται τα συνολικά πεπραγμένα αυτού, αλλά ο τρόπος με τον οποίο άσκησε την εξουσία του στα ζητήματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου. [Υπογράμμιση δική μας]. Με την πάροδο των ετών, ο όρος «σταλινισμός» έλαβε ευρύτερη πολιτική σημασία, αποδιδόμενος σε κάθε αυταρχική μέθοδο όταν καταλογίζεται σε κομμουνιστικές κυβερνήσεις ή κόμματα και έχει συνδεθεί με τη συνεχή παρακολούθηση της καθημερινής ζωής των πολιτών από μυστικές υπηρεσίες, με στόχο τον εντοπισμό αντιφρονούντων, την πολιτική καταστολή στο ιδεολογικό πεδίο και την ποινικοποίηση αντιθέτων απόψεων απ’ αυτές των κυβερνώντων. Κατά συνέπεια, ο χαρακτηρισμός που αποδίδεται στον ενάγοντα «πραγματικός γκαουλάιτερ του σταλινισμού» είναι πρόσφορος να βλάψει την τιμή και την υπόληψή του, αφού τον περιγράφει ως άτομο με ακραίες και απολυταρχικές απόψεις και με εκτεταμένη προπαγανδιστική τακτική, που έχει ως στόχο την καταστολή αντίθετων με τις δικές του απόψεων και την εξόντωση των αντιπάλων του.

(Βλ. σελ. 13-14 της απόφασης 4034/2015 του Εφετείου Αθηνών και copy-paste σελ. 14-16 της απόφασης 697/2017 του Αρείου Πάγου).

Είναι προφανές, σε κάθε λογικό και έντιμο άνθρωπο βέβαια, ότι με τη μεταφορική χρήση της λέξης γκαουλάιτερ ο επιστολογράφος διατύπωνε μια αξιολογική κρίση, εννοώντας τον πιο φανατικό, τον πλέον εξέχοντα πολιτικό εκπρόσωπο του εγχώριου σταλινισμού κατά τις δεκαετίες ’70 και ’80 στην Ελλάδα. Για να δώσει την ίδια έμφαση, θα μπορούσε να έχει γράψει λόγου χάρη «ένα πραγματικό ροτβάιλερ του σταλινισμού»[2]. Από αυτή τη φράση, σαδιστικά αλλά και με τρόπο που προδίδει αδυναμία εξεύρεσης κάτι ευφυέστερου, οι εν λόγω φωστήρες της Δικαιοσύνης, αλλά και της λογιοσύνης, παρήγαγαν το παραπάνω προϊόν απίστευτης διαστροφής βάζοντας φαρδιά-πλατιά τις στρογγυλές σφραγίδες του Εφετείου και του Αρείου Πάγου. Δεν διέστρεψαν όμως απλώς το νόημα μιας λέξης, δεν αντήλλαξαν απλώς την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων: συνέρραψαν ένα παρανοϊκό θρίλερ, σαν να ήταν αγόρευση του διαβόητου Κρυλένκο, σαν να ήταν σελίδες από το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ του Σολζενίτσιν. Ήταν τέτοιος ο ζήλος τους για την απονομή σ’ αυτούς του επάθλου, που περιφρόνησαν προκλητικά ακόμη και τη γνώμη του συγγραφέα του Χρηστικού Λεξικού της Νεοελληνικής Γλώσσας της Ακαδημίας Αθηνών, καθηγητή Γλωσσολογίας Χριστόφορου Χαραλαμπάκη (βλ. σελ. 11), την οποία διατύπωσε υπεύθυνα στην ένορκη κατάθεσή του ‒ όμως τους ξεβόλευε, γι’ αυτό και την αποσιώπησαν. Δεν έλαβαν επίσης υπόψη ούτε αναφέρουν κάποιο από τα δεκάδες παραδείγματα μεταφορικής χρήσης της λέξης γκαουλάιτερ σε κοινοβουλευτικές συζητήσεις τα οποία καταθέσαμε και πλήθος άλλων τεκμηρίων του δημόσιου λόγου, παρ’ όλο που επρόκειτο για αξιολογική κρίση, γεγονός που καθιστούσε απολύτως περιττή κάθε υποχρέωση απόδειξης. Αυτά βέβαια ισχύουν για δικαστές που σέβονται τη νομολογία του ΕΔΔΑ, όπως άλλωστε υποχρεούνται από το ελληνικό σύνταγμα. Επιπλέον επειδή συμβαίνει αυτή η αξιολογική κρίση να έχει ισχυρότατη γεγονοτική βάση, καταθέσαμε πλήθος αποδεικτικών στοιχείων, που αποδείκνυαν ότι η πολιτική δράση τού εν λόγω σταλινοπαράφρονα ήταν χειρότερη απ’ ό,τι την παρουσίαζε ο επιστολογράφος. Καταθέσαμε αμάχητα τεκμήρια, ανάμεσα στα οποία και το χαφιέδικο βιβλίο του καθεστώτος Χόνεκερ P. Brand, N. Kotzias et al., Der autonome Intellekt, αλλά άνθρωποι που ορκίστηκαν να απονέμουν δικαιοσύνη δεν θέλησαν να λάβουν απολύτως τίποτε υπόψη. Αδίστακτα προκάλεσαν τον πολυετή διανοητικό και ψυχικό βασανισμό μας με τις απολύτως παράνομες και πρωτοφανούς νομικής και λογικής ευήθειας αποφάσεις τους μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν εθελόδουλα την κυβερνητική εξουσία και την ατομική ιδιοτέλεια. Αποκορύφωμα η επιλογή τριών εξ αυτών στην μετά Θάνου ηγεσία του Αρείου Πάγου (με την ανόσια ψήφο μάλιστα και του ευεργετηθέντος Κοτζιά), αφού προφανώς κρίθηκε ότι αρίστευσαν στις γραπτές εξετάσεις με την 697/2017 απόφασή τους. Το γραπτό τους προφανώς θεωρήθηκε άριστο! Εδώ δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση για συγγνωστή δικαστική πλάνη σε μια δύσκολη και αμφιλεγόμενη υπόθεση. Δεν είναι μια λανθασμένη κρίση σε μια πολύπλοκη υπόθεση. Η υπόθεση είναι απλούστατη: η έκφραση «γκαουλάιτερ του σταλινισμού» είναι αξιολογική κρίση που περιγράφει τον ακραιφνή σταλινικό και ούτε ο επιστολογράφος ούτε το περιοδικό όφειλαν να αποδείξουν οτιδήποτε. Είναι λοιπόν ένα εν ψυχρώ αδίκημα που διαπράχθηκε σε βάρος μας με την βεβαιότητα της ατιμωρησίας και την πεποίθηση ότι τα θύματα θα σιωπήσουν. Έκαναν λάθος, αφού καταγγέλλουμε συνεχώς τον βιασμό μας τόσο στον τύπο όσο και στα διεθνή και εθνικά fora δικαιοσύνης. Έτσι τους μεταβάλαμε σε κατηγορούμενους. Εμείς, σαν ελεύθεροι πολίτες ασκήσαμε τα δικαιώματά μας ώστε οι δράστες να λογοδοτήσουν. Γιατί –κόντρα στα καθεστώτα που θαυμάζει ο Κοτζιάς και οι όμοιοί του‒ στις δημοκρατίες κανείς δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ανεύθυνος. Ούτε να μένει ατιμώρητος.

ΑΓΩΓΗ ΚΟΤΖΙΑ (ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΥΙΟΘΕΤΗΣΑΝ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ)

«(…) [O ισχυρισμός:] Εδώ μιλάμε για τον πιο ακραίο και φανατικό, σκληρό και αμείλικτο κνίτη της γενιάς μας/του, γιa έναν πραγματικό γκαουλάϊτερ του σταλινισμού» είναι ψευδής και προσβλητικός της τιμής και της υπόληψής μου, ενώ άπαντες οι εναγόμενοι εγνώριζαν το ψευδές του εν λόγω ισχυρισμού - χαρακτηρισμού καθώς και τη βλαπτικότητα αυτού για την τιμή και την υπόληψή μου.

Συγκεκριμένως, η λέξη «Γκαουλάιτερ» (γερμ. Gauleiter), η οποία είναι σύνθετη λέξη και παράγεται από το «Gau» (γερμ. Περιφέρεια, πληθ. Gaue) και το «leiter» (γερμ. ηγέτης, αρχηγός), αποτυπώνει, επί ναζιστικού καθεστώτος, τον επικεφαλής μιας διοικητικής περιφέρειας (Gau). Η διοικητική διαίρεση σε Γκάου υπήρχε από την εποχή του Μεσαίωνα στη Γερμανία αλλά έκτοτε δεν χρησιμοποιήθηκε εκ νέου, μέχρι το 1926, οπότε την επανέφερε σε χρήση, με σχετικό νομοθετικό διάταγμα, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ. Ο διοικητής ενός Γκάου διοριζόταν από το Κόμμα και είχε πολύ μεγάλες αρμοδιότητες στο Γκάου, που διοικούσε. Γνωστότερος Γκαουλάιτερ ήταν ο περιβόητος Ράϊνχαρτ Χάϋντριχ Διοικητής του Gau της Βοημίας (της κατεχόμενης από τους ναζί Τσεχίας), θεωρούμενος αγαπημένο πολιτικό τέκνο και πιθανός διάδοχος του Αδόλφου Χίτλερ, υπαρχηγός των τρομερών και φονικών SS, υπό τον Χάϊνριχ Χίμλερ, Διοικητής της φονικής Gestappo, η επιτομή του «ιδανικού» ρατσιστή εθνικοσοσιαλιστή, ο επονομαζόμενος «δήμιος Χάϋντριχ», που δολοφονήθηκε από Τσέχους πατριώτες στην Πράγα, έδρα της αιμοσταγούς διοίκησής του. Από τους περισσότερους ιστορικούς θεωρείται ο εισηγητής της Τελικής Λύσης για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, στην εισήγησή του στην περίφημη σύσκεψη στην Βάνζεε, όπου συμμετείχαν υπό αυτόν οι σημαντικότεροι ναζιστές αξιωματούχοι, κυρίως των SS. Έτερος Gauleiter, ο Υπουργός Προπαγάνδας της κυβέρνησης του Χίτλερ, Γιόζεφ Γκέμπελς (Joseph Goebbels), ο οποίος ήταν επικεφαλής του Γκάου του Βερολίνου, η προπαγανδιστική φωνή του ναζισμού και από τους πλέον φανατικούς διώκτες των εβραίων και κάθε πολιτικού αντιπάλου του χιτλερισμού, μέχρι την αυτοκτονία του στην Καγγελαρία, αφού δολοφόνησαν με την σύζυγό του και τα ίδια τους τα παιδιά. Άλλοι Γκαουλάιτερ, που έμειναν στην Ιστορία για τη φονική σκληρότητά τους, ήταν ο Γιόζεφ Τερμπόβεν, αρχικώς Γκαουλάιτερ της Έσσης, μετέπειτα κομισάριος του Ράιχ στη Νορβηγία, ο Έριχ Κοχ (Erich Koch), Γκαουλάιτερ στην Ανατολική Πρωσσία, ο Γιούλιους Στράιχερ (Julius Streicher), Γκαουλάιτερ της Φρανκονίας, ο Φριτς Ζάουκελ (Fritz Sauckel) στη Θουριγγία, ο Ρόμπερτ Λέι (Robert Ley) στη Νότια Ρηνανία κτλ. Όσοι από αυτούς δεν αυτοκτόνησαν, πέθαναν στην αγχόνη και στη φυλακή, γιατί οι Gauleiter στο σύνολό τους ήσαν οι πιο αδιάλλακτοι και βίαιοι εθνικοσοσιαλιστές, οι θεματοφύλακες της ρατσιστικής ιδεολογίας των ναζί και οι πιο φανατικοί εφαρμοστές της στην πράξη με εκατομμύρια αθώα θύματα.

Ο εν λόγω χαρακτηρισμός, σε σύζευξη με τον έτερο ολοκληρωτισμό (τον σταλινισμό), ο οποίος σκοπίμως αποδίδεται σε εμένα από τον 4ο εναγόμενο, με την αμέριστη συγκατάθεση των υπολοίπων εναγομένων, με απώτερο στόχο την απαξίωση της προσωπικότητάς μου, επιχειρεί να εδραιώσει για εμένα την εικόνα ενός ανθρώπου, ο οποίος είναι όχι μόνον υποστηρικτής αλλά και επιτελάρχης ακραίων απολυταρχικών, γενοκτονικών καθεστώτων, κι επιπλέον ότι δήθεν είμαι ο «πιο ακραίος και φανατικός, σκληρός και αμείλικτος κνίτης της γενιάς» του συντάκτη, τέταρτου εναγόμενου, τα οποία είναι καθ’ ολοκληρίαν ψευδή και συκοφαντικά, δεδομένου ότι καθ’ όλη την πολιτική πορεία μου μέχρι και σήμερον έχω αγωνισθεί ενεργώς για τα δημοκρατικά ιδεώδη [!!!], αφού ανέπτυξα άμεση και δημόσια ορατή δράση σε όλα τα επίπεδα του αντιδικτατορικού αγώνα με αποτέλεσμα να εκδιωχθώ από τη χώρα [!!!] κατά τη διάρκεια της «Χούντας», ενώ δικάστηκα δις από Στρατοδικεία [!!!].

 Από τότε που υφίστανται οι ολοκληρωτικής αντίληψης Περί τύπου νόμοι 2243/1994 και 2328/1995 (το όπλο κάθε εκβιαστή) έχουμε επιβιώσει και από τις πιο βάρβαρες αποφάσεις του Κράτους Αδίκου με στόχο την εξόντωσή μας, τις εγκληματικής διαστροφής απολύτως βρόμικες αποφάσεις 772/2004 και 225/2005 του Αρείου Πάγου για τις οποίες καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: με είχαν καταδικάσει ακόμη και γιατί τόλμησα να υποβάλω αναφορά στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών ότι η ακραία εθνικιστική ομάδα του Φαήλου Κρανιδιώτη μού είχε κάνει το 1999 σωρεία πανομοιότυπων αγωγών ύψους πολλών δισεκατομμυρίων δραχμών, προσδιορισμένων όμως επίτηδες σε διαφορετικές ημερομηνίες! Τότε είχα επαναλάβει τη φράση «νευροπαθείς ψευδοπατριώτες» του Βλάση Γαβριηλίδη. Και βρέθηκαν ανώτατοι δικαστές τύπου Πέππα (Σουλτανιάς, Γεωργαντόπουλος, Τσακόπουλος κ.ά.) που αποφάσισαν την συντριβή μας με τρομοκρατικές αποφάσεις που μας επέβαλαν πρόστιμο δεκάδων εκατομμυρίων δραχμών, διότι αποτελούσε τάχα «βαριά προσβολή της προσωπικότητας του ενάγοντος»! Στόχος τους η εξόντωσή μας, η έκθεσή μας σε τρομακτικούς εκβιασμούς και –βέβαια– ο παράνομος πλουτισμός των αδικοπραγούντων. Αξιοσημείωτο της δικαστικής βαρβαρότητας είναι ότι όλες ανεξαιρέτως οι συνθέσεις των εμπλακέντων δικαστηρίων αρνήθηκαν την συνεκδίκαση διψήφιου αριθμού πανομοιότυπων αγωγών! Φυσικά και εδώ η Ελλάδα καταδικάστηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δυο φορές[3], το 2007 και το 2008, οι ασυνείδητοι όμως δικαστές που τις εξέδωσαν προάγονται κανονικά, το Κράτος Αδίκου φροντίζει να αποζημιώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι τα θύματα και να απολαμβάνουν οι αδικοπραγούντες όσα κέρδισαν με τις παράνομες και ‒επαναλαμβάνω‒ τρομοκρατικές αποφάσεις. Είχαμε την τύχη να είναι συνήγορός μας ο αξέχαστος Σταύρος Τσακυράκης.

Εγκληματικές δικαστικές αποφάσεις σαν τις απίστευτης βαρβαρότητας 772/2004 και 225/2005 του Αρείου Πάγου και την συναφή 1462/2005 για τις οποίες καταδικάστηκε η Ελλάδα από το ΕΔΔΑ συγκρίνονται μόνο με προκηρύξεις τρομοκρατικής οργάνωσης που θα είχε στόχο την εκ προμελέτης δολοφονία του ανθρώπινου δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου, την τρομοκράτηση ελεύθερων και ανυπότακτων ανθρώπων, την λεηλασία της ζωής τους και την συντριβή της προσωπικότητάς τους. (Επίκειται η έκδοσή τους σε βιβλίο, με όλα τα ονόματα των κακουργών δικαστών).

Μετά τη δικαίωση από το ΕΔΔΑ, η ηρεμία μας διήρκεσε μονάχα δύο χρόνια. Μπορέσαμε στο μεταξύ να σχεδιάσουμε και να εκδώσουμε την Athens Review of Books, ώσπου το 2010 επανεμφανίστηκε στη ζωή μας ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο οποίος μαζί με τον εισηγητή και μεταφραστή του Συντάγματος του καθεστώτος Χόνεκερ στην Ελλάδα Ι.Κ. Μαντζουράνη ανέλαβε την δικαστική καταδίωξή μας μέχρις εξοντώσεως για λογαριασμό του συναγωνιστή τους εν όπλοις Κοτζιά, που η σταλινική υπόληψή του είχε αρχική τιμή τουλάχιστον 250.000 ευρώ. Κι όλα αυτά γιατί δημοσιεύσαμε μια επιστολή που θύμιζε το σταλινικό –τζουγκασβίλικο θα το έλεγε ο Άρθουρ Καίστλερ– πολιτικό παρελθόν του, το οποίο ο συνεργάτης του καθεστώτος Χόνεκερ ήθελε να εξαφανίσει. Θεωρούσε ότι ήμασταν μικρός και εύκολος αντίπαλος, ώστε μετά τη συντριβή μας κανείς να μη διανοηθεί να το ερευνήσει.[4] Ταυτόχρονα, ο συναγωνιστής και συνήγορός του Φαήλος Κρανιδιώτης ήθελε να συνεχίσει το έργο της εξόντωσής μας από εκεί που τον σταμάτησε το ΕΔΔΑ.

Πρόκειται για μια καταδίωξη που αρχίζει από το 1999 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο αγώνας μας ενάντια στο Κράτος Αδίκου είναι κυριολεκτικά αγώνας ζωής ή θανάτου. Εκδίδουμε από το 2009 τη διεθνούς πλέον κύρους επιθεώρηση Athens Review of Books. Όμως κάποιοι δικαστές, πρόθυμοι συν-δρομητές του Κοτζιά, μας μεταχειρίστηκαν σαν να είμαστε οι χειρότεροι εγκληματίες. Οι οκτώ δικαστές ζύγισαν δυο φορές, στο Εφετείο και τον Άρειο Πάγο, την ελευθερία του λόγου και την προσβολή της σταλινικής τιμής του Υπουργού Εξωτερικών που δήθεν έχρηζε δικαστικής προστασίας, ενώ για εμάς αμφισβήτησαν ακόμη και τον πυρήνα του δικαιώματος στην ελευθερία του λόγου. Με τις σκόπιμες αποφάσεις τους επιδίωξαν να διαλύσουν τις προσωπικότητές μας, να συντρίψουν την υπόστασή μας ως ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων. Δηλαδή εμείς να γίνουμε κάποιοι άλλοι, να γίνουμε δουλοπρεπή και τρομοκρατημένα ανθρωπάκια. Με τις αποφάσεις τους κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν ένα μεγάλο μέρος της δημιουργικής δουλειάς μας στην Athens Review of Books που δεν ανήκει στον προνεωτερικό κόσμο τους ούτε είναι υποχείριο του πολιτικού υποκόσμου, κατασπάραξαν χρόνια ολόκληρα από τη ζωή μας, εισέβαλαν στον διανοητικό μας κόσμο με οργουελιανό τρόπο, εγκατέστησαν τη μηχανή τρόμου και πανικού στον ψυχικό μας κόσμο, μας υποχρεώνουν να ασχολούμαστε με ό,τι απεχθανόμαστε και να μην ασχολούμαστε με ό,τι αγαπούμε. Έστησαν ένα μηχανισμό διανοητικού Γκουλάγκ για μας. Σαν όρκες καταπίνουν τη σκέψη μας, κατακρεουργούν και σκορπίζουν τους κόπους μας, λεηλατούν την ψυχή μας, τη ζωή και την οικογένειά μας. Τον Οκτώβριο δίνουμε μια αποφασιστική μάχη για να διώξουμε τους παράνομους εισβολείς το συντομότερο από τη ζωή και τη σκέψη μας.

Ένα ερώτημα είναι πόσο κυνικοί μπορεί να είναι ορισμένοι ανώτατοι δικαστές; Αν έχουν το δικαίωμα εκκινώντας από μια πρόταση είκοσι λέξεων που γράφει και εννοεί αυτό που καταλαβαίνουν όλοι οι έντιμοι άνθρωποι, να διατυπώνουν μια παρανοϊκή ακολουθία συμπερασμάτων εκατοντάδων λέξεων, που μόνο παντελώς αγράμματοι και επιεικώς παράφρονες θα μπορούσαν να επινοήσουν. Και όμως, η περιορισμένης ευθύνης Ερωτοκρίτου & Co το διέπραξε και η ομοίου κύρους Πέππας & Co αδίστακτα το επανέλαβε. Αδίστακτα, αγνοώντας τον σάλο και τις λοιδορίες του ακαδημαϊκού κόσμου, αδιαφορώντας για τον εξευτελισμό της Ελληνικής Δικαιοσύνης: ήταν τόσο μεγάλο το κίνητρο της προεδρίας και των αντιπροεδριών; Πάνω απ’ όλα οι προαγωγές και η… τρωθείσα τιμή και υπόληψη του σταλινικού συνεργάτη του καθεστώτος Χόνεκερ, χωρίς να αισθάνονται υποχρέωση να μας πουν ποια ακριβώς ζημία υπέστη από την «προσβολή»; Τίθενται βέβαια και άλλα ερωτήματα, όπως αν έχουν το δικαίωμα να κάνουν απόπειρα λοβοτομής των αθώων θυμάτων τους. Διότι περί απόπειρας λοβοτομής πρόκειται. Περί πολυετούς μαρτυρίου που θα τελειώσει σε περίπου τρία χρόνια με την απόφαση του ΕΔΔΑ, ξανά εναντίον της Ελλάδος.

Ο αγώνας μας θα φτάσει έως το τέλος. Έως την άκρη της γης. Για το αδιαπραγμάτευτο θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και την απαγόρευση των διανοητικών και ψυχικών βασανιστηρίων με όργανα συγκεκριμένους δικαστές· την υποχρέωση των ελλήνων δικαστών να λαμβάνουν υπόψη τα στοιχεία και να εξηγούν πειστικά και με λογικά επιχειρήματα τις παραδοχές των αποφάσεών τους· το δικαίωμα του πολίτη σε δίκαιη δίκη· το δικαίωμα να αναπτύξεις τις απόψεις σου στο ακροατήριο ειδικά όταν πρόκειται για δίκη σχετική με την ελευθερία του λόγου και όχι με την φασίζουσα διαδικασία του περί τύπου νόμου όπου κρίνεται η υπόστασή σου, η ζωή σου, και εσύ τοποθετείσαι γραπτώς διά συνηγόρου. Το δικαίωμα να μιλήσεις[5]! Το δικαίωμα να ρωτήσεις! Το δικαίωμα να ελέγξεις! Αλλά και η υποχρέωσή τους να τεκμηριώσουν. Η υποχρέωσή τους να σέβονται τη νομολογία του ΕΔΔΑ και να μην παρανομούν ζητώντας αποδείξεις για αξιολογικές κρίσεις ή να σε καταδικάζουν για το ύφος σου διότι δήθεν υπερέβης το… «αναγκαίο μέτρο». Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν; Ότι αποκαλέσαμε τον Κοτζιά …περισσότερο σταλινικό απ’ όσο είναι;

Σαν να μην υπήρξε ποτέ η Ελλάδα μέλος της ΕΕ, σαν να μην είναι πρωταθλήτρια σε καταδίκες στο Στρασβούργο, οι δικαστές με τη μεζούρα του «αναγκαίου μέτρου» ενσυνείδητα παρανομούν, καταπατούν την νομολογία του ΕΔΔΑ σε ζητήματα ελευθερίας του λόγου καθ’ έξιν και κατά συρροήν, τσαλαπατούν τη ζωή και την προσωπικότητα του αθώου που πέφτει στα χέρια τους για να προστατεύσουν δήθεν την τιμή και την υπόληψη κάποιου που τις περισσότερες φορές κάνει αγωγή απλώς για εκβιασμό. Σαν να μην είναι αυτά τα θέματα λυμένα από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) που ισχύει από το 1953, από την υπόθεση New York Times Co. v. Sullivan (1964) είτε από μεταγενέστερες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το οποίο επιδεικτικά δεν σέβονται οι ιθαγενείς δικαστές του ελλαδικού Κράτους Αδίκου. Η κατάσταση εδώ είναι χειρότερη απ’ ό,τι στην Πολωνία ή την Ουγγαρία. Διότι αυτές οι χώρες έχουν ελαφρυντικά ότι είχαν ολοκληρωτικά καθεστώτα, ενώ η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχεδόν εδώ και τέσσερις δεκαετίες.

Ας μας επιτραπεί να προσθέσουμε δύο σχόλια που δεν αναφέρονται στην θηριωδία με τον επίμαχο χαρακτηρισμό: όταν κρατάς στα χέρια σου το χαφιέδικο βιβλίο Der autonome Intellekt στη συγγραφή του οποίου συνέπραξε ο Κοτζιάς υπό την καθοδήγηση του Επικεφαλής Προπαγάνδας του καθεστώτος Χόνεκερ (του αρχιπράκτορα «Ελαφοπόδαρου» της Στάζι), το οποίο γράφτηκε κατά παραγγελίαν, για χρήση και για λογαριασμό του απαισίας μνήμης εγκληματικού καθεστώτος Χόνεκερ, και αποφαίνεσαι ότι δεν αποτελεί τεκμήριο πως ήταν θαυμαστής του καθεστώτος ο συνεργάτης του καθεστώτος Κοτζιάς, αυτό είναι ο ορισμός της εσχάτης ασυνειδησίας, της εσχάτης αναισχυντίας, το άκρον άωτον της διαφθοράς.

Όταν κρατάς στα χέρια σου το προπαγανδιστικό χυδαιογράφημα του Κοτζιά Η Πολωνία κι Εμείς (μαζί με τη δήλωση - μνημείο αναξιοπρέπειας, ότι «κατ’ εντολήν του κόμματός μου έγραφα ανοησίες» ‒ βλ. συνέντευξη Κοτζιά, Der Spiegel, 9.2.2015), και αποφαίνεσαι ότι δεν αποτελεί τεκμήριο πως ήταν θαυμαστής του καθεστώτος, αυτό είναι ο ορισμός της εσχάτης ασυνειδησίας, της εσχάτης αναισχυντίας, το άκρον άωτον της διαφθοράς. Αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι οι ζηλωτές Ερωτοκρίτου & Co μάς καταδίκασαν παράνομα προκειμένου να προστατεύσουν την τιμή και υπόληψη του διεθνώς αυτοεξευτελισθέντος υπουργού!

2.

Μου προξενεί πάντα εντύπωση το γεγονός οι περισσότεροι Έλληνες δεν αντιλαμβάνονται, ακόμη και καθηγητές της Νομικής, την τεράστια σημασία του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου. Δεν καταλαβαίνουν αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο! Αν τα ιεραρχούσαμε, μετά από το δικαίωμα στη ζωή, έρχεται το δικαίωμα του λόγου, της έκφρασης. Από τη γέννησή μας κλαίμε, γελάμε, μετά μιλούμε, ζητούμε, παρακαλούμε, γκρινιάζουμε, βρίζουμε, εκφράζουμε τι σκεφτόμαστε, τι αισθανόμαστε, τι θέλουμε. Αν δεν μπορώ να μιλήσω ελεύθερα, να διατυπώσω ελεύθερα τις σκέψεις μου, δεν πρόκειται να αναπτυχθεί ελεύθερα η προσωπικότητά μου ούτε να ολοκληρωθεί. Η ελευθερία του λόγου είναι το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, βρίσκεται στον πυρήνα της προσωπικότητάς μου. Δεν επιτρέπεται να μπορεί να μου το στερήσει κανείς. Πριν κι από την ατομική ελευθερία, είναι η ελευθερία του λόγου. Ακόμη κι από αυτούς που η πολιτεία στερεί το δικαίωμα στην ελευθερία, δεν τους στερεί το δικαίωμα στον λόγο. Δεν είναι ένα από τα πολλά ανθρώπινα δικαιώματα: είναι το θεμελιωδέστερο ανθρώπινο δικαίωμα. Και πλήττοντάς το, δεν κακουργούμε μόνο εις βάρος της προσωπικότητας και της ζωής εκείνου που υφίσταται αυτή τη βία, κακουργούμε και εις βάρος της δημοκρατίας. Γιατί δεν νοείται δημοκρατία χωρίς ελευθερία του λόγου. Όλες αυτές τις ύπουλες νομικίστικες επινοήσεις των θιασωτών της ανελευθερίας, το ζύγισμα στην παλάντζα μιας ψευδεπίγραφης Δικαιοσύνης, η «στάθμιση» με άλλα δικαιώματα, είναι εκ του πονηρού. Όταν πρόκειται για το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου η παλάντζα των ελλήνων δικαστών είναι κατά κανόνα πειραγμένη, κλέβει στο ζύγι. Χρησιμοποιεί τα κάλπικα δράμια του «αναγκαίου μέτρου», της «αναλογικότητας», της «προσβολής της προσωπικότητας», της βλάβης στην «τιμή και υπόληψη» που προκάλεσε ο επίμαχος λόγος, και ό,τι άλλο φανταστεί ο νους του ανελεύθερου δικαστή ‒ την προστασία του οποίου ζητούν κυρίως υπερευαίσθητοι πολιτικοί, πολιτικάντηδες και άλλα μή μου άπτου δημόσια πρόσωπα που διακρίνονται για τον υπερτροφικό πατριωτισμό τους. Η αντίληψη των περισσοτέρων δικαστών περί ελευθερίας του λόγου μοιάζει πολύ με τη σοβιετική, όχι μόνο για το κατά πόσο είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, αλλά και για το ότι πρέπει να υπηρετούν τα συμφέροντα της πολιτικής εξουσίας. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό τους ότι όλα αυτά προσβάλλουν όχι μόνο την προσωπικότητα του θύματος, εμποδίζουν την ανάπτυξή της, αλλά ενίοτε απειλούν και τη ζωή του. Είπαμε, η δικαιοσύνη του χασάπικου μπαλτά και της οκάς, της ζυγαριάς του μανάβη, έχει καντάρια μόνο για τους Καμμένους, Κοτζιάδες, Φαήλους, Βελόπουλους, εύθικτους, υπερευαίσθητους, προσωπικότητες τις οποίες σώνει και καλά πρέπει να σεβόμαστε και να τιμούμε όπως πρέπει να σεβόμαστε και να τιμούμε τις δικαστικές αποφάσεις που προσβάλλουν την δικαιοσύνη, τη δημοκρατία και εν γένει τον δυτικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό που έχει παγκόσμιο φάρο την Πρώτη Τροποποίηση (First Amendment) του αμερικανικού συντάγματος: «Το Κογκρέσο (…) δεν δύναται να θεσπίζει νόμους που περιορίζουν την ελευθερία του λόγου και του τύπου…». Αυτά τα καινά δαιμόνια εισήγαγε ο Σταύρος Τσακυράκης με το Η ελευθερία του λόγου στις ΗΠΑ και με όλο το έργο και τον αγώνα του. Αυτά τα δαιμόνια μας εμπνέουν και μας εμψυχώνουν να συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Αυτά τα δαιμόνια σύντομα θα κυκλοφορούν σε βιβλία, από την Athens Review of Books και θα διανέμονται στους φοιτητές των νομικών μας σχολών.   

 ΔΗΛΩΣΗ ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟΥ - ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

 Athens Review of Books: Οι γκαουλάιτερ της δημιουργίας υπό διωγμό

 Εμείς, μέλη της μεγάλης οικογένειας της Αριστεράς, παρόντες πάντα στους αγώνες της εποχής μας, γνωρίσαμε ήρωες και αγίους. Αλλά γνωρίσαμε και τον ανθρώπινο πόνο και το βαρύ, ασήκωτο πένθος, των οικογενειών τους που κράτησε μια ζωή, σε μια κοινωνία που συχνά θεωρούσε τη συγγένειά τους με ένα μάρτυρα «εθνικά ύποπτη».

Ανάμεσά τους η Χαρά Λιουδάκη-Σουκατζίδη, η μνηστή του Ναπολέοντα Σουκατζίδη, με αδελφό πεσόντα στο Αλβανικό Μέτωπο και με την αδελφή της, παιδαγωγό και λαογράφο Μαρία, κατακρεουργημένη από τον συμμοριτοφασίστα Μπαντουβά.

Τώρα έρχεται η σειρά της κόρης τής Χαράς, Μαρίας Βασιλάκη, εκδότριας του εξαίρετου λογοτεχνικού περιοδικού Αθηναϊκή Επιθεώρηση του Βιβλίου (ATHENS REVIEW OF BOOKS), που ο υπουργός Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κλείσει, επειδή γνωρίζει ότι στη διπλωματική γλώσσα η αμφισημία είναι κανόνας; Αλλά και οι δικαστές που καταδίκασαν το περιοδικό ‒παρά την πιο έγκυρη μαρτυρία του καθηγητή Χριστόφορου Χαραλαμπάκη (Χρηστικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας της Ακαδημίας Αθηνών)‒, επειδή δεν γνωρίζουν πως η λέξη Γκαουλάιτερ έχει χάσει την αρχική σημασία της και ότι σημαίνει πια φανατικός.

Για αυτή τη λέξη, στον χαρακτηρισμό «γκαουλάιτερ του Σταλινισμού», η εκδότρια καταδικάστηκε να πληρώσει χρηματικό πρόστιμο που ισοδυναμεί με κλείσιμο του περιοδικού.

Πέρα απ’ αυτά, προσωπικά, ως Μανώλης Γλέζος, από το βήμα της Βουλής έχω διακηρύξει ότι ο χαρακτηρισμός δεν πρέπει να αποτελεί ποινικό αδίκημα, διότι απλώς εκφράζει πώς ήθελε ο χαρακτηρίζων να γίνει ο χαρακτηριζόμενος. Ανήκει δηλαδή στην κατηγορία των ευχών και αρών (κατάρες), που δεν έχουν καμιά αντικειμενική αξία. Η υποκειμενική διάθεση είναι αδύνατο να χαρακτηριστεί ως ποινικό αδίκημα. Γι’ αυτό κοινοποιούμε αυτή μας τη δήλωση και ζητούμε από τον καθένα να κρίνει.

Σε έμπρακτη εφαρμογή των παραπάνω, ο εξ ημών Περικλής Κοροβέσης ανέλαβε να παραδώσει την τραπεζική επιταγή της Μαρίας Βασιλάκη στον κ. Κοτζιά. Ας επικοινωνήσει μαζί μου ο κ. υπουργός για την παραλαβή της εντός των αμέσως επόμενων τριών ημερών, ώστε να ανακαλέσει άμεσα το «Κατασχετήριο εις χείρας τρίτων» που έστειλε στις Τράπεζες και στο Πρακτορείο Διανομής Τύπου «Άργος», κρατώντας σε ομηρεία το περιοδικό από τις 24 Ιουλίου. Διαφορετικά με πρωτοβουλία του Περικλή Κοροβέση θα οργανωθεί στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ εκδήλωση εις μνήμη των αδελφών Μαρίας και Χαράς Λιουδάκη και του Ναπολέοντα Σουκατζίδη όπου θα επιδοθεί δημοσίως η αμοιβή του κ. Κοτζιά.

 Αθήνα 18-12-2017

[1] Βολταίρος, Πραγματεία περί ανεκτικότητας, μτφρ. Γιώργος Καράμπελας, εισαγωγή Θ. Γιαλκέτσης, εκδόσεις Διαλέγεσθαι, Αθήνα 2018, σελ. 64.

[2] Βλ. Χ.Ε. Μαραβέλιας, «Μήπως Ροτβάιλερ του Σταλινισμού;», ARB, τχ. 78, Νοέμβριος 2016. Το άρθρο αυτό υποβάλαμε μαζί με τις «προτάσεις» μας στον Άρειο Πάγο.

[3] Οι εν λόγω αποφάσεις του ΕΔΔΑ είναι διαθέσιμες στο https://eleftheriatisekfrassis.wordpress.com/

[4] Σημειωτέον ότι το γεγονός πως υπήρξε συνεργάτης του καθεστώτος Χόνεκερ δεν το γνωρίζαμε, το ανακαλύψαμε ερευνώντας το παρελθόν του μετά την υποβολή της αγωγής.

[5] Ακόμη και στις σκηνοθετημένες σταλινικές δίκες οι κατηγορούμενοι μιλούσαν, ώσπου κρίθηκε αντιπαραγωγικό διότι μερικές φορές, όταν το θύμα πρόβαλε σθεναρή αντίσταση, δημιουργούνταν προβλήματα...