Είναι γνωστό ποιος γράφει τα κύρια άρθρα της Athens Review of Books. Δεν είναι όμως τυχαίο ότι αυτή τη φορά, για λόγους που θα αντιληφθούν οι αναγνώστες, η υπογραφή προστίθεται. Πρόκειται για πλεονασμό αναγκαίο ένεκα της βαρύτητας της περίστασης. Και αυτή έχει να κάνει με την ελευθερία της γνώμης στην Ελλάδα. Γιατί στόχος του υπουργού Εξωτερικών ήταν και παραμένει ένας και μοναδικός: να κλείσει την Athens Review of Books. Για να το πετύχει κίνησε γη και ουρανό, με δικηγορικές εξοχότητες όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης και ο Γιάννης Μαντζουράνης. Αξιοποίησε επίσης στο έπακρο την «κατανόηση» πρόθυμων δικαστών, οι οποίοι, μεταξύ ελευθερίας του λόγου και υποταγής στην πολιτική εξουσία, επέλεξαν το δεύτερο. Αυτό δε με πρόσχημα την δήθεν τρωθείσα «τιμή» ενός υπουργού. Τιμή που αποτιμήθηκε σε 10.000 ευρώ + τόκοι και έξοδα, συνολικώς 22.850 ευρώ. Οι δικαστές του Αρείου Πάγου, επί λαμπρών ημερών Θάνου, επικύρωσαν με προκλητική αυθαιρεσία την καταγέλαστη απόφαση του Εφετείου, η οποία λοιδορήθηκε όχι μόνο από τον επιστημονικό κόσμο της χώρας αλλά και από ουκ ολίγους θεσμικούς παράγοντες. Αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη δικαστική απόφαση, ήταν… Διακήρυξη της «Ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης». Πρόκειται για δικαστικό στίγμα ες αεί που ενισχύει την εμπέδωση της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας, με θλιβερή πρωταγωνίστρια της τελευταίας παράστασης την εισηγήτρια αρεοπαγίτη Πηνελόπη Ζωντανού. Που εισηγήθηκε τεκμηριωμένα να γίνουν δεκτοί αρκετοί λόγοι της αναίρεσης της ARB, αλλά στη συνέχεια χωρίς καμία εξήγηση καταψήφισε την ίδια την εισήγησή της, δηλαδή τον εαυτό της! Δεν τηρήθηκαν δηλαδή ούτε τα προσχήματα. Το ελάχιστο που πρέπει να απαιτήσουμε σήμερα είναι η αυτεπάγγελτη δίωξή της. Επειδή όμως ζούμε σε εποχή μηδαμινών δικαστικών –και άλλων εν γένει– προσδοκιών, θα κινήσουμε εμείς τη προβλεπόμενη διαδικασία. Αυτό το τελικό «προϊόν» που προέκυψε από μια σειρά απίστευτων κακοδικιών χρησιμοποιεί σήμερα ο αντίδικός μας υπουργός Εξωτερικών για να κατασυκοφαντήσει και εν τέλει να κλείσει την Athens Review of Books. Πιο εξευτελιστική και χαιρέκακη «δικαίωση», τόσο για τον ίδιο τον… ιδρυτή του ΚΚΕ (1918/1924!) και με δικαστική βούλα μη σταλινικό, όσο και τραυματική για τη Δικαιοσύνη από τους συγκεκριμένους δικαστές, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Κορύφωση της δίωξης, που ομολογουμένως κανείς έντιμος άνθρωπος δεν θα περίμενε, υπήρξε η πρωτοφανής πράξη δέσμευσης των λογαριασμών μας και η κατάσχεση των εσόδων του περιοδικού από το πρακτορείο διανομής «Άργος». Σε αυτή τη διαδικασία βρισκόμαστε τώρα. Είναι φανερό ότι ένας Υπουργός Εξωτερικών, τη ευγενεί συμπράξει του διαβόητου Μαντζουράνη, αποδεικνύει την πολιτική και ηθική του ποιότητα επιδιώκοντας απροκάλυπτα την εξόντωση της ΑRΒ.
Αλλά η σταλινική θηριωδία που επιβιώνει σε τέτοιες πρακτικές δεν χόρτασε ούτε με αυτή τη θανάσιμη βολή. Χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό και τη δύναμη του ΥΠΕΞ, σαν να είμαστε σε κάποιο από τα καθεστώτα που προπαγάνδιζε ο («αυτόφωτος διανοούμενος»!) Κοτζιάς, κατασκευάζει και διαδίδει ακατονόμαστες συκοφαντίες εις βάρος του «ζεύγους Βασιλάκη», όπως μας αποκαλεί, που είναι αδύνατον να τον παρακολουθήσει κανείς. Γι’ αυτή την ιδιοτελή κατάχρηση των μηχανισμών της κρατικής εξουσίας μέχρι σήμερα δεν έχει μιλήσει κανείς. Ο υπουργός παίζει για μια ακόμη φορά αδίστακτα με τη ζωή των Άλλων: και οι Άλλοι συμβαίνει να είναι το «ζεύγος Βασιλάκη» που είχε το θράσος να εκδίδει την Athens Review of Books. Κυρίως όμως οι αξίες που αυτό το έντυπο εκπροσωπεί. «Cynic is a person who knows the price of everything and the value of nothing» είχε πει ο Ουάιλντ.
Από τις 9 Αυγούστου, όταν οι Financial Times έσπασαν με εκκωφαντικό τρόπο τη σιωπή (η οποία και στο εσωτερικό είχε ήδη παρουσιάσει τεράστιες ρωγμές, κυρίως με την αρθρογραφία διακεκριμένων πανεπιστημιακών στο Βήμα και την αρθρογραφία του Δημήτρη Ψαρρά στην ΕφΣυν), εκτυλίσσεται μια πρωτόγνωρων διαστάσεων εκστρατεία δυσφήμησης του «ζεύγους Βασιλάκη» σε όλα τα ΜΜΕ του πλανήτη, με τη χρησιμοποίηση του μηχανισμού του ΥΠΕΞ, με επίσημη ανακοίνωση όχι απλώς των Κοτζιά-Μαντζουράνη, αλλά του Υπουργείου Εξωτερικών, που διακινήθηκε παγκοσμίως στα αγγλικά (και βέβαια στα ελληνικά και γαλλικά), από το γραφείο τύπου και την ιστοσελίδα του Υπουργείου. Μας εκήρυξε ολοκληρωτικό πόλεμο ‒ μέχρι την τελική συντριβή του «ζεύγους Βασιλάκη» και της ARB. Χρησιμοποιεί όλους τους αθέμιτους τρόπους, και βέβαια όλες τις διασυνδέσεις, την επιρροή, τη δύναμη και τα μέσα «πειθούς» του ΥΠΕΞ στον ελληνικό τύπο και τους ανταποκριτές ξένου τύπου. Χρησιμοποιεί δεκάδες ή εκατοντάδες τρολ, λερναία και δυσώδη σάιτ, τα Τάγματα Ηλεκτρονικής Εφόδου του Διαδικτύου, τη μονοπρόσωπη πολιτική του οργάνωση «Πράττω» και ανθρώπους ορισμένων ΜΚΟ που εξαρτώνται από τη χρηματοδότηση του ΥΠΕΞ. Κατασκευάζει και διαδίδει τερατώδη ψέματα, όπως αυτά που έγραφε όταν υπηρετούσε την προπαγάνδα του Γιαρουζέλσκι και του Χόνεκερ. Αυτά που αργότερα ο ίδιος χαρακτήρισε «βλακείες κατ’ εντολήν». Με αλλεπάλληλες εισβολές λεηλατεί τη ζωή των Άλλων, δηλαδή πολεμά και προσπαθεί να εξοντώσει δύο πολίτες με προπαγανδιστικές μεθόδους Στάζι. Και η μανία του δεν σταματά μόνο σ’ εμάς. Ακόμη κι όσοι επέκριναν τον παραλογισμό του ή τις αμφίβολης νομικής αλλά και ηθικής υπόστασης αποφάσεις που τάχα τον «δικαιώνουν», έγιναν θανάσιμοι εχθροί του, με πρώτον απ’ όλους τον πραγματικό (και όχι κατά δήλωσή του πολυκαθηγητή όπως ο αντίδικός μας) καθηγητή Θάνο Βερέμη.
Στείλαμε στους πολιτικούς αρχηγούς, σε όλους τους βουλευτές (πλην των ακροδεξιών και χρυσαυγιτών), σε όλα τα ελληνικά ΜΜΕ, μια ανακοίνωση στα τέλη Αυγούστου, καταγγέλλοντας το θέμα «της κατάχρησης εξουσίας, της αναίσχυντης χρησιμοποίησης του Υπουργείου για ιδιωτική του αντιδικία, δηλαδή για ιδιοτελείς σκοπούς, και της τρομακτικής σε έκταση, ένταση και διάρκεια επιχείρησης εναντίον μας όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και παγκοσμίως, προς όλα τα ξένα μέσα ενημέρωσης, με την ισχύ και τους μηχανισμούς του ΥΠΕΞ, επιχείρηση η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη με στόχο την συντριβή μας». Και φαίνεται ότι σχεδόν όλοι το θεωρούν φυσιολογικό. Και όχι μόνο δεν το κατήγγειλαν, αλλά ούτε το σχολίασαν. Ίσως διότι ακούμε καθημερινά τόσο αφύσικα πράγματα που κανείς δεν εντυπωσιάζεται από ένα παραπάνω τερατώδες κρούσμα. Δυστυχώς στη χώρα μας το ακατονόμαστο και φρικαλέο έχει καταντήσει αυτονόητο. Πάσχουμε από εθνική παχυδερμία και ξυπνάμε μόνο όταν έρθει η σειρά μας.
Ο εφιάλτης διαρκεί τόσο πολύ και τόσο άγρια: ο Υπουργός Εξωτερικών έκανε εισβολή στη ζωή μας, στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στη δουλειά μας, στη σκέψη μας από το 2010, εισβολή η οποία κορυφώθηκε από τις αρχές του 2015 που έχει στη διάθεσή του τον μηχανισμό του ΥΠΕΞ. Δεν μας αφήνει χρόνο να κάνουμε τίποτε άλλο. Έτσι αναγκαστήκαμε, ανάμεσα σε άλλα, να αναβάλουμε σπουδαία αφιερώματα και ένα συνέδριο για τον Ροΐδη. Έστησε ένα Γκουλάγκ ειδικά για μας. Έχει εγκατασταθεί στη ζωή μας, τη δυναστεύει και με τον πιο ύπουλο και «λευκό» τρόπο την απειλεί, παριστάνοντας τον θιγμένο από μια φράση σε μια επιστολή που δημοσιεύσαμε, δήθεν «με αντάλλαγμα σημαντικές κρατικές θέσεις»!
Ο δεκαετής αυτός πόλεμος θα λήξει στο Στρασβούργο, με άλλον ένα κόλαφο για τη χώρα μας, όπως βάσιμα ελπίζουμε. Αλλά ως τότε θα έχουμε χάσει τόσα χρόνια από τη ζωή μας και θα σκεφτόμαστε μια τεράστια σειρά αφιερωμάτων και κειμένων που δεν πραγματοποιήθηκαν χάρη στην θηριώδη κακοδικία των ελλήνων δικαστών που υπηρετούν τη μανία του Υπουργού. Χάρη στην ανεύθυνη συμπεριφορά ορισμένων δικαστών και την συγκάλυψή της τα επτά πρώτα χρόνια από τα μεγάλη μερίδα των ελληνικών ΜΜΕ. Αλλά πάνω απ’ όλα, χάρη σε αυτούς τους συγκεκριμένους δικαστές-δημίους της ελευθερίας του λόγου των οποίων τα ονόματα θα δημοσιεύονται σε κάθε τεύχος πάνω από την ταυτότητα του περιοδικού, όσα χρόνια ακόμη, παρά τις προσπάθειές τους, θα κυκλοφορεί η ARB.
Ο Εμμανουήλ Ροΐδης έγραφε ότι πάσχει από Πρωτοδικοφοβία, γιατί στα ανώτερα δικαστήρια εκείνη την εποχή υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες να βρίσκονται πιο μορφωμένοι δικαστές. Ο υπογράφων δηλώνει ότι πάσχει από Εφετειοφοβία και Αρειοπαγίτιδα.
Πρέπει να σημειώσω με ιδιαίτερη έμφαση ότι οι δικαστές συμπεριφέρονται όπως ο Κοτζιάς. Όταν επικρίνεται ο Κοτζιάς δηλώνει ότι οι εγχώριοι επικριτές του (δηλαδή η ARB) και τα «ξένα κέντρα» διασπείρουν κατηγορίες «προκειμένου να σπιλωθεί η ελληνική Κυβέρνηση»[1] (βάλλοντας πρωτίστως εναντίον «της σημερινής ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής»[2]). Το ίδιο συμβαίνει όταν κρίνεται ένα τερατώδες δικαστικό σκάνδαλο, όπως τούτες οι σταλινικού τύπου «Δίκες της Αθήνας». Η εύκολη αντίδραση είναι ότι «δεν γίνονται σεβαστές οι δικαστικές αποφάσεις», ότι «βάλλεται η Δικαιοσύνη» (έτσι αόριστα!). Και διακηρύσσουν την «ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης» οι κατεξοχήν εξαρτημένοι. Φυσικά τέτοιες αποφάσεις δεν είναι άξιες σεβασμού αλλά χλεύης, έστω κι αν εκτελούνται «Στο όνομα του Ελληνικού Λαού». Και δεν γνωρίζω καμία κυρία ονόματι Δικαιοσύνη. Στην Κρήτη όπου μεγάλωσα γνώρισα κάποιες κυρίες με το όνομα Λαοκρατία, Δημοκρατία, ακόμη και Επιστήμη ή και Λούνικα ‒ τον καιρό του Στάλιν δίνανε τέτοια ονόματα οι αριστεροί στα παιδιά τους. Αλλά κυρία Δικαιοσύνη δεν εγνώρισα. Ούτε αργότερα γνώρισα. Γνώρισα όμως το πρόσωπο της Μέδουσας με το ψευδώνυμο «Δικαιοσύνη», που είχε διάφορα πραγματικά ονόματα: από τον Σουλτανιά μέχρι τον Πέππα. Η κυρία Δικαιοσύνη είναι συνεπώς ανύπαρκτη; Αντιθέτως είναι υπαρκτή και μας αδίκησε κατάφωρα, διασύροντας και την έννοια της δικαιοσύνης, η κυρία Ζωντανού. Οι δικαστές έχουν ονόματα και ευθύνη. Καταγγέλλουμε λοιπόν τον βιασμό της ελευθερίας του λόγου, της σκέψης, της συνείδησης, της προσωπικότητάς μας, την απόπειρα «αναμόρφωσής» μας, από τους συγκεκριμένους δικαστές-δήμιους της ελευθερίας του λόγου. Όχι από την Ελληνική Δικαιοσύνη ως σύνολο όπως μας αποδίδουν οι αντίπαλοί μας.
Όσο για τον υπογράφοντα, μετά από την απόπειρα λοβοτομής του, δηλώνει απλά: «Είμαι πάλι εγώ!». Αμετανόητος και απροσκύνητος. Όσα εγκεφαλικά κύτταρά μου δεν απασχολεί ο σταλινικός διώκτης και οι συνεργοί του, είναι αρκετά για να συνεχίσω τον αγώνα μου στων ιδεών την πόλη, στη Δημοκρατία των Γραμμάτων – και όχι των αγραμμάτων. Παρά την τρομοκρατία και τους διωγμούς, δεν κατόρθωσαν να κάμψουν τη θέλησή μου για ελευθερία: γεννήθηκα και παραμένω ανυπότακτος άνθρωπος, που θα εκφράζεται ελεύθερα, ό,τι κι αν αποφασίζουν οι θεσμικοί φιμωτές. Καταγγέλλω τον βιασμό της ελευθερίας του λόγου. Και δεν φοβούμαι κανέναν από αυτούς τους «αδέκαστους». Αντιθέτως τους καταγγέλλω ονομαστικά. Για 3η φορά λοιπόν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, διεκδικώντας το πιο στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα μετά τη ζωή, την ελευθερία του λόγου: αυτό το ρεκόρ δεν θα είναι εύκολο να το καταρρίψει κανείς.
Κλείνοντας θέλουμε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς τους Financial Times, που ανέδειξαν το θέμα διεθνώς, θέτοντάς το μάλιστα με τρόπο καίριο ως ένα κρούσμα του Κράτους Αδίκου, το οποίο με τον ίδιο τρόπο καταδιώκει τον Α. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ: «Δικαστική νίκη υπουργού αυξάνει τους φόβους για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται ότι παρενέβη στην υπόθεση διαβρώνοντας την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας».[3]
— The Athens Review of Books
(Η ευθύνη της συγγραφής του παρόντος ανήκει εξ ολοκλήρου στον Μανώλη Βασιλάκη)
[2] Ευτυχώς, όπως σημειώνει αλλού διά του δικηγόρου του, αυτά «δεν αναπαράγονται ασμένως και άκριτα από μερίδα του ελληνικού Τύπου, αλλά έτυχαν ιδιαίτερης προβολής και από ξένα κέντρα, τα οποία ουδόλως φημίζονται για τη φιλική στάση της απέναντι στην Ελλάδα». Τον ελληνικό Τύπο ακόμη εν πολλοίς και με ποικίλους τρόπους εξακολουθεί να τον ελέγχει.
[3] Βλ. http://athensreviewofbooks.com/?p=2983
