Νίκος Κοτζιάς, Ελλάδα: Αποικία Χρέους. Ευρωπαϊκή Αυτοκρατορία και Γερμανική Πρωτοκαθεδρία, Πατάκη, Αθήνα 2013, σελ. 486
«Δεν υπάρχει πιο εξευτελιστική στιγμή για τους μνημονιακούς από τη στιγμή, που άνευ συνείδησης [sic] του τι λέει, ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Στουρνάρας, φοβούμενος ότι έχανε την εμπιστοσύνη του Σόυμπλε, που, όπως δείχνουν τα βίντεο του Εκοφίν, τσίμπαγε τρυφερά το μάγουλο του Στουρνάρα, δηλώνει: “στενοχωρήθηκα όταν μου τηλεφώνησε ο Σόυμπλε και με μάλωσε επειδή είπα στη Βουλή για την επιμήκυνση του χρέους” (6μ, 6.12.12). Η δήλωση αυτή αποτελεί το αποκορύφωμα της ύβρεως προς την Ελλάδα και τη συμπύκνωση ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε “αποικία χρέους”.»
Ν. Κοτζιάς, Αποικία Χρέους, σ. 407
Το βιβλίο του Ν. Κοτζιά Ελλάδα: Αποικία Χρέους είναι το εθνοκομμουνιστικό αντιευρωπαϊκό «Μανιφέστο» τού μέχρι πρότινος ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, όπου βρίσκονται συγκεντρωμένες οι Μεγάλες Ιδέες και οι Θεωρίες Συνωμοσίας που πίστεψαν και προπαγανδίζουν τα τελευταία δυόμισι χρόνια όλα ανεξαιρέτως τα στελέχη του, από τον Τσίπρα, τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου μέχρι τον Φίλη και τον Παπαδημούλη. Ο τίτλος Αποικία Χρέους έγινε το πιο κοινότοπο σύνθημα του λαϊκισμού της ριζοσπαστικής αριστεράς μα και των ακροδεξιών εταίρων τους. Η θεωρία του Κοτζιά περί «αποικίας χρέους» είναι η ενοποιητική θεωρία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – θα λέγαμε «η θεωρία των πάντων».
Είναι εύλογο το δέος που αισθανόταν ο Τσίπρας όταν ήταν νεαρός Κνίτης για τον μεγάλο ιδεολογικό καθοδηγητή Κοτζιά, τον επονομαζόμενο και «Σουσλώφ» του ΚΚΕ. Ήταν λοιπόν μεγάλη τιμή γι’ αυτόν και αισθανόταν ασφαλής να έχει μέντορά του κοτζάμ Κοτζιά, έναν πυλώνα από παλιό ανθεκτικό σταλινικό υλικό, σφυρηλατημένο στην άσκηση προπαγάνδας υπέρ δύο στυγνών δικτατοριών, του Χόνεκερ και του Γιαρουζέλσκι, προπαγάνδα την οποία διεξήγαγε με μεγάλο ζήλο και ιδιάζουσα ωμότητα. Έτσι δύο ήταν οι βασικοί πυλώνες στους οποίους θα στηριζόταν η αντιευρωπαϊκή πολιτική του Τσίπρα: Κοτζιάς και Βαρουφάκης. Αυτοί οι δύο ήταν οι κορυφαίοι διαμορφωτές της πολιτικής της απόλυτης καταστροφής. Αφού άκουγε από το ένα αυτί τον Βαρουφάκη και από το άλλο τον Κοτζιά, μπορεί κανείς βασίμως να υποθέσει ότι και λίγα ήταν όσα πάθαμε. Και οι δυο αυτές επιλογές δείχνουν βέβαια το μέγεθος της άγνοιας και ακρισίας του πρώην Κνίτη στον οποίο ο σοφός λαός εμπιστεύθηκε τον Ιανουάριο του 2015 τις τύχες του. Η πυξίδα που του έδωσε ο Κοτζιάς είναι σταθερά προσανατολισμένη στο Κρεμλίνο και τον Πούτιν. Αλλά ο γεω-Στρατάρχης είχε κι άλλες «εναλλακτικές», καθώς είναι, κατά δήλωσίν του, «Διευθυντής μονάδων μελετών των κρατών BRICS»).
Προτού αναφερθούμε στο «αντι-αποικιακό μανιφέστο» Αποικία Χρέους είναι ευκαιρία να διαλευκάνουμε δύο θέματα που φωτίζουν τόσο τον καμβά πάνω στον οποίο αναπτύχθηκε το «επιστημονικό» αυτό εκ-πόνημα του Κοτζιά όσο και το πώς εφαρμόστηκε η πολιτική που εισηγήθηκε με αυτό. Υπάρχουν δυο παρεξηγήσεις για το ποιος είναι ο πρωταίτιος και στρατάρχης της αντιδυτικής - φιλορωσικής πολιτικής. Για την μεν φιλορωσική, κυριαρχεί η εικόνα της εδαφιαίας υπόκλισης Λαφαζάνη στον διευθύνοντα της Gazprom και λησμονούνται τα κατορθώματα του Κοτζιά. Η πρώτη κιόλας δήλωση Κοτζιά (27.1.2015) με την ανάληψη των καθηκόντων του και η προσπάθεια διάσπασης του κοινού μετώπου των χωρών μελών της ΕΕ που επέβαλαν κυρώσεις στη Ρωσία εξυπηρετούσε την πολιτική του καθεστώτος Πούτιν. Η φιλορωσική συριζαία ελληνική πολιτική, αρχιτέκτονας της οποίας είναι ο Ν. Κοτζιάς, υπήρξε μονόπλευρη, σκανδαλώδης και προκλητική έναντι των ευρωπαίων εταίρων μας και των δυτικών συμμάχων μας. Λησμονούνται οι αλλεπάλληλες επισκέψεις κυβερνητικών στελεχών στη Μόσχα, οι θριαμβευτικές πόζες του Κοτζιά με τον Λαβρόφ; Παρασιωπήθηκαν ακόμη και οι συνομιλίες του με τον κομμουνιστοφασίστα Ντούγκιν αλλά και τα ψέματά του. Λησμονήθηκε ακόμη και το τηλεφώνημα Τσίπρα-Πούτιν κατά τη διάρκεια της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στις 6 Ιουλίου, ως ύστατη προσπάθεια μήπως και γίνει κάποιο θαύμα. Εξάλλου, όπως γράφει ο ίδιος ο Κοτζιάς στο ακόμη πιο πρόσφατο συγγράφημά του Πατριωτισμός και Αριστερά, πρόκειται να εκδοθεί ένας τόμος του οποίου είναι συνεπιμελητής με τίτλο Η Εξωτερική Πολιτική της Ρωσίας και οι ελληνορωσικές σχέσεις, από τις εκδόσεις Πατάκη.[1]
Από την άλλη, αποσιωπήθηκαν στην Ελλάδα οι δηλώσεις του Κοτζιά περί «χιλιάδων τζιχαντιστών που θα έρθουν στην Ευρώπη»[2], τις οποίες έκανε στα γερμανικά ΜΜΕ κατά την άτυπη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών στη Ρίγα της Λετονίας στις 6.3.2015. Αυτές τις «φόρτωσαν» μάλιστα στον συγκυβερνήτη τους Π. Καμμένο, ο οποίος βρήκε έξυπνες τις απειλές Κοτζιά και μιλώντας στο Εθνικό Συμβούλιο των ΑΝΕΛ δήλωσε ότι θα στείλει τους μετανάστες που βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος στο Βερολίνο. Αλλά εκείνος που έκανε λόγο για τους τζιχαντιστές ήταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών Κοτζιάς.
Ας επιστρέψουμε όμως στις θεωρίες συνωμοσίας που αναπτύσσει ο Κοτζιάς στο Ελλάδα: Αποικία Χρέους και οι οποίες έγιναν η επίσημη κυβερνητική πολιτική. Εννοείται ότι ο Κοτζιάς παρουσιάζει τα πρόσφατα δύο προπαγανδιστικά πονήματά του (Αποικία Χρέους και Πατριωτισμός και Αριστερά) σαν… επιστημονικά δοκίμια, όπως σαν επιστημονικά παρουσίαζε και τα δεκάδες άλλα βιβλία και μπροσούρες σταλινικής προπαγάνδας στο παρελθόν.[3] Ωστόσο, παρ’ όλο που τυχοδιωκτικά δήλωσε τώρα, απευθυνόμενος στους Γερμανούς, ότι αυτά ήταν ανοησίες, εντούτοις παραπέμπει σε πολλά από αυτά στο Πατριωτισμός και Αριστερά.[4] Στο τελευταίο μάλιστα υπενθυμίζει ότι είναι δικό του το copyright της φράσης «αποικίας χρέους», τονίζοντας: «Έχοντας μετατρέψει τη χώρα σε αποικία χρέους (νιώθω ασφαλώς ικανοποίηση που ένας όρος που διαμόρφωσα και επεξεργάστηκα επιστημονικά [sic] έχει γίνει κοινός τόπος για μεγάλο τμήμα των λαϊκών μαζών), οι κυρίαρχοι στη χώρα έχουν εγκαταλείψει τα εθνικά συμφέροντα ακόμα και με αυτή τη στενή τους έννοια.»[5]
Ως γνωστόν, η «επιστήμη» όταν απευθύνεται στις «μάζες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά προπαγάνδα για τον όχλο. Η «επιστημονική» επεξεργασία του Κοτζιά είναι ίδιας ποιότητας με την «επιστήμη» που ασκούσε συνεργαζόμενος με τον επικεφαλής του Ιδεολογικού Αγώνα του καθεστώτος Χόνεκερ Μάνφρεντ Μπουρ («Ελαφοπόδαρο») είτε γράφοντας την ξετσίπωτη αντιδημοκρατική προπαγάνδα Η Πολωνία κι εμείς. Το Αποικία Χρέους είναι λοιπόν ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα εξωφρενικού λαϊκισμού και θεωριών συνωμοσίας, το οποίο ξεκινά «επιστημονικά», όπως κάθε «επιστημονική» σύλληψή του, με τον ορισμό τού τι είναι η κατά Κοτζιά σημερινή Ευρώπη: «Αυτό το τρίγωνο το ονομάζω “Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο” (ΕΑΤ)». (σ. 18) Αυτό το «ΕΑΤ» θυμίζει το ΕΑΤ-ΕΣΑ, και το περιγράφει σαν Κολαστήριο της Ελλάδας και των χωρών του Νότου, με αρχιβασανιστές και δυνάστες –ποιους άλλους;– τους Γερμανούς. Στη βάση του τριγώνου είναι τα πειραματόζωα και οι αποικίες χρέους. Εννοείται ότι η ανάλυση της ΕΕ και όλος ο κόσμος των αοράτων και ασωμάτων δυνάμεων «επιβεβαιώνουν αυτή τη θεωρητική κατασκευή» (του Κοτζιά, φυσικά). «Η ιστορία παίζει πονηρά παιχνίδια. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας είναι ότι, ενώ επί δεκαπέντε χρόνια συζητιέται έντονα κατά πόσο οι ΗΠΑ είναι αυτοκρατορία, την ίδια στιγμή η ΕΕ μετεξελίσσεται σε αυτοκρατορία». (σ. 20-21)
Και φυσικά η κορυφή του Αυτοκρατορικού Τριγώνου (ΕΑΤ) είναι η Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, που φαίνεται να πιστεύει ότι
«μπορεί να επιβάλει, σύμφωνα με τις δικές της παραδόσεις, “τελικές λύσεις σε βάρος της Ελλάδας”». (σ. 19).
Η Γερμανία παίζει τον ρόλο του «Αυτοκρατορικού Κράτους» στο ΕΑΤ, αλλά αντί για προτεκτοράτα και αποικίες εντός της ΕΕ τώρα ελέγχει τις «αποικίες χρέους» όπως η Ελλάδα, «καθώς και άλλα κράτη που βρίσκονται στο κάτω μέρος της αλυσίδας της ΕΕ και τείνουν να μετατραπούν σε “αποικίες χρέους”» (σ. 19) «Όσο περισσότερο μελετούσα[6] την ιστορική πείρα και τη συνέκρινα με πραγματικά γεγονότα και πρακτικές στην Ελλάδα… τόσο περισσότερο πειθόμουν ότι μπροστά μας εξελίσσεται μια τάση μετατροπής της ΕΕ σε αυτοκρατορία και της Ελλάδας σε αποικία χρέους» (σ. 24) Και όχι μόνον αυτό, αλλά η Ελλάδα «παρουσίαζε μια σειρά από χαρακτηριστικά που έδιναν τη δυνατότητα να αξιοποιηθεί ως πειραματόζωο των νέων πολιτικών της Γερμανίας στην ΕΕ», ενώ προφανώς θα έπρεπε να είναι ισότιμος εταίρος της «Δημοκρατίας» του Πούτιν. Το Βερολίνο είχε πάντως «εξαρχής την παραδοσιακή αντίληψή του για “παραδειγματισμούς και τιμωρία” του άλλου». «Μόνο ορισμένοι λογικοί Γερμανοί θύμισαν» τη διαγραφή χρεών το 1953 «που πραγματοποιήθηκε και με τη συναίνεση της Ελλάδας» (σ. 223). Αλλά η Γερμανία αποδείχθηκε «αγνώμων» και άπληστη. Ώσπου να καταστρώσουν το σχέδιο να κάνουν «αποικία χρέους» την Ελλάδα έβαλαν στο μάτι τις τράπεζές μας για να σώσουν λ.χ. την Deutsche Bank, «η οποία “κολυμπάει” στη διαφθορά» (στο σημείο αυτό η επιστημονική τεκμηρίωση είναι ένα άρθρο κάποιου αριστεριστή της ακροαριστερής οργάνωσης «ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση» – εκ των ιδρυτών ήταν ο Κοτζιάς). Και μάλιστα «η Deutsche Bank και η Μέρκελ επιθυμούν να αρπάξουν φτηνά μια διευρυμένη Εθνική Τράπεζα» (σ. 226-227). Επιπλέον «[σ]ύμφωνα με τον χρηματιστηριακό τεχνικό αναλυτή Π. Παναγιώτου, “η Γερμανία υποχρέωσε και χρεοκόπησε τον Νότο” προκειμένου “να σωθεί η ίδια”» (σ. 390). Αυτός ο έγκυρος αναλυτής παρουσίασε την περί ής ο λόγος έγκυρη ανάλυση στο τρισέγκυρο περιοδικό Επίκαιρα.
Αλλά η απληστία της κορυφής του Αυτοκρατορικού Τριγώνου (Γερμανίας) δεν έχει όρια: «Διεκδικεί τον πλήρη έλεγχο της ελληνικής οικονομίας και περιουσίας, ιδιαίτερα ορυκτό και υποθαλάσσιο πλούτο, καθώς και ενέργεια» (σ. 263). Μετά συνεχίζει με τον ρόλο της Τρόικας και του ΔΝΤ, και φυσικά δεν υπάρχει εγκυρότερο πρόσωπο να επικαλεστεί από τον Π. Ρουμελιώτη… Το τραγικό είναι ότι «αντί η ελληνική διπλωματία να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία,… πήγε και παραδόθηκε στη Γερμανία χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα. Στο ερώτημα: με τις ΗΠΑ ή τη Γερμανία, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: με την Ελλάδα!» (σ. 278). Μετά την παράδοσή μας ήρθε ο Φούχτελ που ελέγχει τους ΟΤΑ και «περιοδεύει “την Ελλάδα ως ανθύπατος” (δήλωση του βουλευτή των ΑνΕλ Ν. Μαριά στις 12.7.12)». Μέχρι την έλευση του γερμανικού ελέγχου «στην ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση, αυτή ουσιαστικά δεν είχε χρέη, ενώ, αντίθετα, πολλές τοπικές αυτοδιοικήσεις στη Γερμανία ήταν παραπάνω από υπερχρεωμένες». (σ. 346) Σύμφωνα με τις προβλέψεις του Μνημονίου, μπορεί να γίνει καθαίρεση και αντικατάσταση εκλεγμένου δημάρχου. Εδώ μιλάμε για σχέδιο κατάλυσης της Ελληνικής Δημοκρατίας: «Υπενθυμίζω ότι ένα από τα τρία βασικά “βήματα” που οδήγησαν στην άνοδο του Χίτλερ» (σ. 347) ήταν η πρόβλεψη του Συντάγματος της Βαϊμάρης για κατάργηση εκλεγμένων κυβερνήσεων στους ΟΤΑ και τα κρατίδια. Οι «νέοι κατακτητές της χώρας» (σ. 348) συμπεριφέρονται όπως η Γερμανική Αυτοκρατορία πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στις αποικίες. Όσα ακραία ακούσαμε από τις Επιτροπές για το Επαχθές και Επονείδιστο Χρέος, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τους αγορητές των «Αγανακτισμένων» στην Πλατεία Συντάγματος και από την ακροδεξιά περιέχονται στην διανοητική αποικία του σταλινισμού στην οποία κομισάριος είναι ο Κοτζιάς.
Κριτικός λόγος δεν διατυπώθηκε για όλες αυτές τις τερατολογίες. Μόνο ο Νικόλας Σεβαστάκης έγραψε ένα θαυμάσιο κείμενο με τίτλο «Αντι-αποικιακός αγώνας;»[7] (Αυγή, 14.4.2013).
Το (Γερμανικό) Σχέδιο Κόμπρα
Και αφού επιζήσουμε τόσων συνωμοσιών και καταλάβουμε σε ποιο γεωπολιτικό «τρίγωνο» (της βερμούδας!) βρισκόμαστε ή σε ποιο «τετράγωνο» ή ποιο «δρεπάνι» (προσφιλείς αναπαραστάσεις του γεω-Στρατάρχη[8]), αφού η ελληνική γη από αρχαιοτάτων χρόνων έχει τόσα μυστικά ιερά τρίγωνα που την κάνουν υπερφυσική οντότητα αλλά και αντικείμενο παγκόσμιου φθόνου, όταν φτάσουμε στη σελίδα 369 αντικρίζουμε το πρόσωπο της γερμανικής φρίκης. Τη διχαλωτή δηλητηριώδη γλώσσα της Γερμανικής Κόμπρας που δεν πετάγεται από την κούφια ελληνίδα γη ή τα ουκ ολίγα κούφια κεφάλια που την κατοικούν, αλλά από το αντικομμουνιστικό παρελθόν της Δυτικής Γερμανίας. Με ένα κεφάλι τετράγωνο, φολίδες τριγωνικές, γλώσσα δρεπανοειδή,… Σαν τα τερατώδη σχήματα του γεωστρατηγικού μυαλού του Κοτζιά όταν απειλεί εμμέσως την Ευρώπη με χιλιάδες τζιχαντιστές που θα έρθουν αν δεν ελέγχονται το «τρίγωνα» και τα «δρεπάνια» που φτάνουν μέχρι το Ιράν. Επιτέλους διαλύονται και οι τελευταίες μας αμφιβολίες: Αίφνης λοιπόν στη σελίδα 369 των Πρωτοκόλλων του Σοφού της «Αποικίας Χρέους» αποκαλύπτει –παραπέμποντας στον εαυτό του– το άγνωστο, γι’ αυτό και ακόμη πιο τρομακτικό «Σχέδιο Κόμπρα»[9] που κάποτε εφαρμόστηκε από τη Δυτική εις βάρος της Ανατολικής Γερμανίας, της χώρας του μεγάλων διανοητών όπως του Μάνφρεντ Μπουρ (aka «Ελαφοπόδαρος»). «Τελικά, ακόμα και τυπικά δεν υπήρξε ενοποίηση της Γερμανίας, αλλά μάλλον προσάρτηση του ανατολικού τμήματος στην (τότε ακόμα δυτική) Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας», γράφει ο Κοτζιάς (σ. 370). Όχι ενοποίηση, αλλά προσάρτηση! Anschluss! Συνέβησαν τρομερά πράγματα στην προσφιλή του DDR:
«Δεν είναι τυχαίο ότι [η Γερμανία] αντέγραψε την οικονομική πολιτική που εφάρμοσε στην Ανατολική Γερμανία μετά το ’89 στην Ελλάδα σήμερα». Μιλάμε για μεγάλα εγκλήματα, όπως «Ένα σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων που στηρίχτηκε και συνοδεύτηκε από πολλές εγκληματικές πράξεις ποινικού χαρακτήρα». (σ. 370) Μιλάμε για εγκλήματα όπως οι αποκρατικοποιήσεις! Όπως καταγγέλλει ο Κοτζιάς: «Η Γερμανία θεωρεί το ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα κεντρικό θέμα. Ακόμα και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτζ (ασφαλώς… Γερμανός) που δεν του έπεφτε λόγος, ερχόταν και επανερχόταν σ’ αυτό το θέμα. (…) Χωρίς αρμοδιότητες, χωρίς απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ξεφτιλίζοντας τον θεσμό». (σ. 372) Κι όλα αυτά με ένα στόχο, να μας κάνουν «Αποικία Χρέους» και προτεκτοράτο άλλου τύπου: όπως υπενθυμίζει ο Κοτζιάς, «ανάλογες πολιτικές με εκείνες που ακολουθεί η Γερμανία στην Ελλάδα προώθησε και σε άλλες βαλκανικές περιοχές, ιδιαίτερα, στο υπό μορφή κράτους, προτεκτοράτο της Βοσνίας, καθώς και σε εκείνο του Κόσοβο». (σ. 388)
Όμως η Γερμανία «έχει και άλλου είδους μελλοντικά κέρδη από την Ελλάδα ως Αποικία Χρέους. Όπως και την Κατοχή έτσι και σήμερα θέλει να ελέγχει τον ορυκτό πλούτο της χώρας. (…) Η πρώτη κατοχική πράξη που ανέλαβε [ένας αξιωματικός των Ες Ες] ήταν η δέσμευση όλων των ελληνικών μεταλλείων και του υπόλοιπου ορυκτού πλούτου για λογαριασμό της εταιρείας Κρουπ. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τους Γερμανούς. Επιβάλλουν την απόκτηση της διαχείρισης του ελληνικού ορυκτού πλούτου, των υδρογονανθράκων στην ελληνική ΑΟΖ αλλά και, όπως ήδη παρουσίασα, στην Κύπρο». (σ. 392)
«Η Ελλάδα έγινε ένα είδος πειραματόζωου για το αναδυόμενο και ευρισκόμενο εν τω γίγνεσθαι ΕΑΤ. Η ιστορική συγκυρία είναι ότι όταν το γερμανικό κράτος μετατρεπόταν σε αυτοκρατορικό κράτος, όταν η ΕΕ άρχισε να αποκρυσταλλώνει μέσω της διεύρυνσης και με την επιτάχυνση της κρίσης τα χαρακτηριστικά μιας αυτοκρατορίας, η Ελλάδα βρέθηκε σε κρίση χρέους, με κυρίαρχες ομάδες έτοιμες να παραδοθούν σε οποιοδήποτε σχέδιο θα πρότεινε το ΕΑΤ, αρκεί να διασφάλιζε την επιβίωση του Συστήματος Παρακμής.» (σ. 396)
Δυστυχώς υπάρχουν Έλληνες που αντιλαμβάνονται το Ευρωπαϊκό Αυτοκρατορικό Τρίγωνο ως «φωτισμένη μοναρχία». Το σατανικό «Σχέδιο Κόμπρα» σε αυτούς προκάλεσε μόνιμη τύφλωση: «Το κύριο επιχείρημα των μνημονιακών υπέρ της ξένης επιτροπείας είναι ότι η Γερμανία δήθεν θα σώσει την Ελλάδα, όπως τη έσωσε, φαίνεται με την Κατοχή, όπως έσωσε τα προτεκτοράτα της στα Δυτικά Βαλκάνια. Πρόκειται για υπέρτατη έκφραση νεοραγιαδισμού». (σ. 385) Δεν γνώρισαν ποτέ τον Αυτόνομο Νου (το έργο που συνέγραψε ο Κοτζιάς υπό την καθοδήγηση του Μάνφρεντ Μπουρ ή Ελαφοπόδαρου τη δεκαετία του 1970) και έμειναν ραγιάδες του καπιταλισμού. Δεν γνώρισαν την δημοκρατική Πολωνία του στρατηγού Γιαρουζέλσκι παρά τις προσπάθειες του Κοτζιά τη δεκαετία του 1980, γι’ αυτό κι έμειναν ραγιάδες της Δύσης. Γι’ αυτό και μετά το καταραμένο 1989 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 που ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός ανέτρεψαν τις λαϊκές δημοκρατίες και τη σοβιετική, οι ραγιάδες έγιναν δυο φορές ραγιάδες, χωρίς ελπίδα κι εναλλακτική, ώσπου ευτυχώς ανέτειλε το άστρο λαμπρό του Πούτιν.
Αυτοί οι νεοραγιάδες είναι οι «εγχώριοι μνημονιακοί, που έσωσαν τις θέσεις τους παραδίδοντας τη χώρα στο ΕΑΤ ως αποικία χρέους». (σ. 396) Το ΕΑΤ, οι «αγορές», οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους δημιούργησαν τις προϋποθέσεις κατάρρευσης και μετατροπής της χώρας σε αποικία χρέους. Και για φινάλε, το καλύτερο, όπου αντί για τους κλασικούς του σταλινισμού βλέπουμε χείρες Κοτζιά αλλά ακούμε τις φωνές Γιανναρά - Καραμπελιά):
«Ένας τέτοιος συνδυασμός ήταν και η αιτία πτώσης του Βυζαντίου, όπου, αντί των αγορών, τον καταλυτικό ρόλο έπαιξαν οι δυνάμεις των Οθωμανών. Αλλά και τότε το φταίξιμο οι Δυτικοί το έριξαν αποκλειστικά όμως στους ορθόδοξους χριστιανούς. Τότε τους κατηγορούσαν ότι δεν ακολουθούσαν τα ορθά καθολικά δόγματα της Δύσης, σήμερα τα οικονομικά. Όπως με παράπονο κατέγραφε πριν από 535 χρόνια ο Γ. Φραντζής…, πολλοί στην καθολική Δυτική Ευρώπη “λένε ‘ερόρουμ γρεκόρουμ’, δηλαδή, τα ελληνικά σφάλματα. Δεν έχουν να πουν τίποτα άλλο παρά μόνο ότι χάσαμε το βασίλειό μας επειδή δεν είχαμε ορθή πίστη... όπως εκείνοι”. Ενώ όλοι γνωρίζουν ότι το Βυζάντιο υποσκάφθηκε από τους ίδιους τους Δυτικούς και από την κατάληψη απ’ αυτούς της Κωνσταντινούπολης στις αρχές του 13ου αιώνα.»
Όσο για το τελευταίο Κεφ. 5, στο οποίο άλλος συγγραφέας θα έδινε τον τίτλο Συμπέρασμα ή Συμπεράσματα, ο Κοτζιάς δεν μπορεί παρά να δώσει τον τίτλο «Απαύγασμα»! Από την βιβλιογραφία του, ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στα ονόματα μεταξύ Λένιν και Μαρξ παρεμβάλλονται οι Λιάκος, Λίτσης, Λογοθέτης, Λούλης, Λυγερός, Μάζης, Μαλούχος και Μαριάς.
Ο τελευταίος «πράκτορας» του ΕΑΤ
Κάθε κριτική παρουσίαση της Αποικίας Χρέους όμως ως εγκυκλοπαίδειας θεωριών συνωμοσίας δεν αποδίδει παρά ένα μέρος από το σύνολο του πονήματος ενός ανθρώπου ο οποίος σε όλη του τη ζωή έγραφε βιβλία και φυλλάδια σταλινικής προπαγάνδας, μοναδικής βιαιότητας και ωμότητας. Ήταν και παραμένει αδίστακτος μπροστά στην προπαγανδιστική χρησιμοποίηση του ψεύδους και της διαστροφής της πραγματικότητας. Θα αναφέρω διεξοδικά από τα εκατοντάδες που περιλαμβάνονται σ’ αυτό το χαλκείο μόνο ένα παράδειγμα: την στοχοποίηση του Εχθρού του Λαού Γιάννη Στουρνάρα από τον Κοτζιά, η οποία αργότερα προσέλαβε διαστάσεις παρανοϊκής εμμονής από πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με τελευταία επεισόδια εκείνα με πρωταγωνίστρια την Ζωή Βισίνσκι. Ο «επιστημονικός» συνεργάτης λοιπόν του «Ελαφοπόδαρου» έγραψε για τον Γ. Στουρνάρα, ανάμεσα σε άλλα, και αυτά που παραθέσαμε ως μότο στην αρχή του παρόντος. Σημειώνει μάλιστα πότε τάχα ειπώθηκαν αυτά: «6μ, 6.12.12)» χωρίς άλλη διευκρίνιση ώστε να είναι μάλλον αδύνατος ο έλεγχος της ακρίβειάς τους. Άλλωστε, ποιος θα το ερευνήσει, αφού πρόκειται για… «επιστημονικό» έργο. Στην πραγματικότητα, παραχαράσσει σκοπίμως αυτά που είπε ο Γ. Στουρνάρας στην εκπομπή του Α. Παπαχελά στον «Σκάι» στις 4.12.2015, στα τελευταία λεπτά της εκπομπής (1:11:28). Αυτολεξεί είπε[10]:
« – Ήταν την ημέρα εκείνη που είπα στη Βουλή το πρωί, σε μια συζήτηση που είχαμε, ότι θα πάρουμε την επιμήκυνση. Με παίρνει η γραμματέας μου στο τηλέφωνο και μου λέει: “Σας θέλει επειγόντως ο κ. Σόιμπλε”. Πράγματι τον παίρνω.
“Γιάννη, γιατί το έκανες αυτό, έπρεπε να το πούμε μαζί”.
Λέω: “Μα δεν το ’χουμε πάρει;”. “Όχι”, μου λέει, “υπάρχει και η Γερμανική Βουλή”, και μου λέει: “Πρόσεχε διότι αυτό που έκανες είναι πάρα πολύ επικίνδυνο”. Στενοχωρήθηκα βέβαια γιατί η συζήτηση είχε και άλλα πράγματα και κράτησε πολλή ώρα.»
Είναι πάντα ο ίδιος, ο αμετανόητος συγγραφέας τού Η Πολωνία κι εμείς. Είναι ο συκοφάντης και υβριστής του Τσέσλαβ Μίλος, του Άνταμ Μίχνικ, του Γιάτσεκ Κουρόν, αλλά και ολόκληρων λαών που αγωνίζονταν για την ελευθερία τους από καθεστώτα των οποίων υμνητής υπήρξε. Με το ίδιο ήθος, με τον ίδιο φανατισμό που παρουσίαζε στο Η Πολωνία κι εμείς σαν πράκτορες της Δύσης τους δημοκράτες αγωνιστές, έτσι και τώρα παρουσιάζει σαν όργανα των ξένων νεοαποικιοκρατών τους Έλληνες που δεν συμφωνούν με τις αντιευρωπαϊκές φαντασιώσεις του. Στην γερμανική «αποικία χρέους» οι ξένοι αποικιοκράτες ασκούν την πραγματική εξουσία, ισχυρίζεται. Ο Γ. Στουρνάρας είναι βέβαια από παλιά όργανό τους. Τώρα με την οικονομική κρίση όχι μόνο δεν έχασαν σπιθαμή εξουσίας οι ξένοι επικυρίαρχοι, αλλά κατορθώνουν, «μέσω μυστικοσυμβούλων, δικηγορικών γραφείων και ινστιτούτων, όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ, με πρόεδρο τον Λ. Τσούκαλη, και το ΙΟΒΕ, που είχε πρόεδρο τον Γ. Στουρνάρα, να προβάλουν και να προωθήσουν πολλαπλές επιθυμίες τους».[11]
Στην ιστοσελίδα μας θα ασχοληθούμε με το άλλο ιταμά σταλινικό πόνημα του Κοτζιά Πατριωτισμός και Αριστερά (Πατάκη, Αθήνα 2014). Σαν να μην έφταναν οι άλλες διαιρέσεις του κόσμου που κάνει από τη δεκαετία του 1970 έως σήμερα, στο τελευταίο του βιβλίο διαχωρίζει την «μη πατριωτική αριστερά» από την «πατριωτική», διαχωρίζει τον «αντιδραστικό» από τον «προοδευτικό/δημοκρατικό εθνικισμό». Μέμφεται την «μη πατριωτική» Αριστερά γιατί σε κάποια εκδήλωση που οργάνωσε κλήθηκε ως ομιλητής ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος είναι «ο διεκπεραιωτής των μνημονίων και των μνημονιακών πολιτικών» και μάλιστα αυτή η αριστερά λησμόνησε την επιλογή «τάξη ενάντια σε τάξη» και αγνόησε την «υπαγωγή όλων των ζητημάτων και συνεργασιών στον ταξικό πόλεμο». Ο σταλινικός Κοτζιάς, τέλος, δεν λησμονεί ακόμη και τους τροτσκιστές που «αρνιόντουσαν τα πατριωτικά καθήκοντα της αριστεράς». Είναι αναγνωρίσιμα τα σταλινικά στερεότυπα παντού στις σελίδες του, είναι ο ζντανωφίσκος που προγράφει.
[1] «Στο κείμενό μου “Οι Σχέσεις Γερμανίας και Ρωσίας”, που δημοσιεύεται στον υπό έκδοση συλλογικό τόμο Η Εξωτερική Πολιτική της Ρωσίας και οι ελληνορωσικές σχέσεις, σε συνεπιμέλειά μου (Εκδόσεις Πατάκη), περιγράφω διεξοδικά πώς… Γερμανία και Σοβιετική Ένωση (Σοβιετική Ρωσία), παρά τη βαθιά τους έχθρα … έγιναν με έναν τρόπο σύμμαχοι εξυπηρετώντας ο καθένας τα κατά αυτόν εθνικά συμφέροντα. Αυτή η σύμπραξη έγινε με τη σύμφωνη γνώμη, μετά από αρχικές ταλαντεύσεις ορισμένων, όλων των μπολσεβίκων, όπως των Λένιν, Μπουχάριν, Κίροφ, Τρότσκι, Στάλιν, Κάμενεφ κ.ο.κ.» (Πατριωτισμός και Αριστερά, σ. 118-119).
[3] Αυτά, αφού η ARB φρόντισε να κάνει παγκοσμίως γνωστή την ύπαρξη και το περιεχόμενό τους, αναγκάστηκε να δηλώσει «Έγραψα κατ’ εντολήν του κόμματός μου [KKE] πράγματα, π.χ. για την Πολωνία, τα οποία ήταν ανοησίες» (Der Spiegel, 9.2.2015).
[4] Ενδεικτικά, λ.χ., στις σ. 181-182 του Πατριωτισμός και Αριστερά παραπέμπει στο βιβλίο του Ο «τρίτος δρόμος» του ΠΑΣΟΚ (1985), στο οποίο τασσόταν υπέρ του ένοπλου περάσματος στον σοσιαλισμό και υπέρ ενός γεωγραφικά περιορισμένου εμφυλίου πολέμου. Στη σ. 119 παραπέμπει στο ζντανωφικό πόνημά του Η διανόηση στην Ελλάδα – Ταξική θέση και λειτουργία (1978).
[5] Ν. Κοτζιάς, Πατριωτισμός και Αριστερά, σ. 121.
[6] Με την «επιστήμη» του διαλεκτικού υλισμού εννοείται, την Επιστήμη στην υπηρεσία του Λαού
[7] Το κείμενο του Σεβαστάκη είναι διαθέσιμο στο http://goo.gl/P0vTvd και αξίζει να διαβαστεί. Ο Κοτζιάς αντέδρασε στην κριτική γράφοντας στο twitter: «Άθλιο άρθρο Αυγής Κυριακής χαρακτηρίζει ακροδεξιά την ανάλυση Ελλάδας ως “Αποικίας Χρέους”. Η αμορφωσιά και η ανοησία στην εποχή της Τρόικας».
[8] «…έχουμε την Ουκρανία, τη Συρία, το Ιράκ και τη Βόρεια Αφρική. Αυτό είναι ένα δρεπάνι», το «τρίγωνο σταθερότητας Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ», το «τρίγωνο αστάθειας Ουκρανία, Λιβύη, Μέση Ανατολή», το τρομερό «ανάστροφο δρεπάνι Ρωσία, Ουκρανία, Βαλκάνια, Μ. Ανατολή, Β. Αφρική», το «τετράγωνο Ελλάδα-Ισραήλ-Κύπρος-Αίγυπτος» της ΑΟΖ.
[9] Το «Σχέδιο Κόμπρα» το είχε αποκαλύψει πρώτος πάντα ο Κοτζιάς –ο οποίος και προφανώς το έχει επινοήσει– με άρθρο του στην εφημερίδα Αξία της 14.1.2012, αλλά οι μνημονιακές δυνάμεις το αποσιώπησαν.
[10] Βλ. το βίντεο της εκπομπής https://youtu.be/nsMgw2uYbH4
[11] Ν. Κοτζιάς, Πατριωτισμός και Αριστερά, σ. 139.
