Το φίδι

«Οι κληρονόμοι του Νεντ Γκαρλάν», κατά πώς τους φώναζαν στ’ αστεία οι φίλοι τους, ήταν επτά νέοι, φοιτητές και φοιτήτριες, συνιδιοκτήτες μιας μηχανοκίνητης βάρκας, την οποία τους είχε χαρίσει ο Γκαρλάν πριν πεθάνει από φυματίωση στην Ελβετία. Μέσα Ιουλίου πραγματοποιήθηκε η πρώτη εκδρομή των «κληρονόμων». Κατευθύνθηκαν στις όχθες της λίμνης Σνάρκο «για να διάγουν βίον άγριον». Ως όγδοος της παρέας είχε προσκληθεί ο Κολμπέρ, ο ατυχής έρως του οποίου για μια από τις συνταξιδιώτισσες –για την Τζόι Τέβις– είχε γίνει αντικείμενο εκτεταμένων συζητήσεων και σχολίων ήδη από την περσινή χρονιά. Η Τζόι Τέβις, από τα δεκάξι της έως και σήμερα μοίραζε τον έναν καημό μετά τον άλλον. Καημούς που επειδή δεν ήξερε ή δεν ήθελε να τους γιατρέψει, αυτοί περνούσαν, δίχως γιατρό, από μόνοι τους. Ο Κολμπέρ είχε χτυπηθεί σοβαρότερα από τους άλλους και δεν το έκρυβε. Είχε κάνει τρεις φορές πρόταση στην Τζόι, προκαλώντας κατ’ αρχάς γέλια, ύστερα την επιθυμία της «να μείνουν φίλοι» και στο τέλος μια απροκάλυπτη δυσαρέσκεια. Δεν της άρεσε. Εκείνη φοβόταν τους σοβαρούς, ψηλοκρεμαστούς ανθρώπους που ήταν προσηλωμένοι στον στόχο τους και γίνονταν αξιολύπητοι από τον έρωτα. Η σκέψη και μόνο πως ένας τόσο απροκάλυπτα συγκρατημένος άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει άντρας της, στην αρχή της έφερνε ζάλη, μετά μια οργή όλο εκδικητικότητα, μια οργή που στρεφόταν ενάντια σε ένα είδος αόρατης κακοποίησης. Ωστόσο ο Κολμπέρ δεν γινόταν φορτικός, κι αυτή δεν χρειαζόταν να τον αποφεύγει, έχοντας εξασφαλίσει την υπόσχεση πως δεν θα της έκανε άλλες προτάσεις. Εκείνος είχε υπακούσει και άρχισε να φέρεται σαν να μην την είχε ποτέ εκνευρίσει με κείνο το απλό «Παντρευτείτε με, Τζόι!». Την τρίτη ημέρα του «άγριου βίου», η Τζόι θέλησε να πάει στο δάσος και ζήτησε από τον Κολμπέρ να τη συνοδεύσει, ελπίζοντας μέσα της πως η πέτρινη υπόσχεσή του «να μην κάνει άλλες προτάσεις» θα έβρισκε κάποια αφορμή να υποχωρήσει. Τρεις μήνες τώρα και κανείς δεν της είχε κάνει εξομολόγηση. Επιθυμούσε μια μικρή σκηνή, που θα προκαλούσε κάποια παροδική, απολύτως ακίνδυνη διάθεση, μια διάθεση που θα θύμιζε έρωτα. Όσο ο Κολμπέρ την ακολουθούσε, εκείνη είχε την αίσθηση πως πίσω της κινούνταν ένας τοίχος που ποθούσε φοβισμένα να σωριαστεί. Θα έπρεπε απλώς να μαντέψει τη στιγμή για να κάνει στην άκρη, έτσι ώστε ο τοίχος να πέσει στο κενό. Η βόλτα στο δάσος έδινε την εξής εικόνα: Μπροστά περπατούσε μια μικρή καστανή κοπελίτσα, κοντή, με κάπως νωθρό πρόσωπο, που θύμιζε χαμόγελο κρυμμένο πίσω από δάχτυλα χεριού. Ακολουθούσε, κουνώντας αδέξια τους ώμους, συνοφρυωμένος, ένας ψηλός, δυνατός τύπος, παρατηρώντας προσεκτικά τοn δρόμο και προειδοποιώντας επιμελώς για κάθε εμπόδιο. Οι ανύποπτοι θα μπορούσαν να αποκομίσουν την εντύπωση πως ο Κολμπέρ έπληττε αφόρητα, εκείνος όμως περπατούσε ευτυχής, με την πεποίθηση πως θα μπορούσε να συνεχίσει έτσι για κάμποσες χιλιετίες ακόμα. Κοιτούσε την Τζόι, και η Τζόι ήταν μαζί του, αυτό και μόνο του αρκούσε απολύτως. Βγήκαν σε ένα ξέφωτο με ψηλά χορτάρια, σπαρμένο με πέτρες και κάθισαν. Ο καθένας σκεφτόταν τα δικά του. Ο Κολμπέρ παρατήρησε πως μόλις ξεκουράζονταν λίγο, θα έπρεπε να επιστρέψουν. — Χαίρεστε που η σχέση μας απλοποιήθηκε κάπως; του είπε, μετά από ένα μικρό μεσοδιάστημα σιωπής, η Τζόι. — Το θέμα έχει εξαντληθεί, υποθέτω, απάντησε προσεκτικά ο Κολμπέρ, υποπτευόμενος, όχι αναίτια, κάποια παγίδα. – Έδωσα το λόγο μου. Ωστόσο βέβαια, εάν… — Όχι, τον διέκοψε η Τζόι. Σας το απαγόρευσα και μου δώσατε τον λόγο σας. Δεν πιστεύω να θέλετε να αθετήσετε την υπόσχεσή σας; — Καλύτερα να πεθάνω, αντέταξε σοβαρός ο Κολμπέρ, παρά να αθετήσω μια υπόσχεση απέναντί σας. Μπορείτε να μείνετε ήσυχη. Η Τζόι τον κοίταξε αγανακτισμένη. Καθόταν χαμογελώντας τόσο υποταγμένος και θλιμμένος, που η δυσαρέσκειά της μετατράπηκε σε θυμό. Το κόλπο της δεν είχε πιάσει. Το να συνέχιζαν, θα σήμαινε να περιέλθουν σε δύσκολη θέση. Κάμποση ώρα ακόμα συνέχισε να ελπίζει πως ο Κολμπέρ δεν θα άντεχε και θα άρχιζε να μιλάει, εκείνος όμως απλώς έτριβε ανάμεσα στις παλάμες του ένα χορταράκι. Η Τζόι ξαφνικά ένιωσε πως αυτός ο άνθρωπος με την στάση του, την αφοσίωση και την περηφάνια του της έδινε ένα μάθημα, και τότε την έπιασε μια τέτοια αγανάκτηση μαζί του που δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την επιθετικότητά της: — Δώσατε τον λόγο σας από δειλία. Είναι πιο ακίνδυνο να κάθεστε έτσι σιωπηλός, ε; — Τζόι, είπε ανήσυχα ο Κολμπέρ, σας έχει χτυπήσει στο κεφάλι η ζέστη. Ας επιστρέψουμε, να καθίσετε στη σκιά! Η Τζόι σηκώθηκε. Για μια στιγμή θέλησε να αρπάξει αυτά τα πυκνά, ξανθοκόκκινα μαλλιά του και να ταρακουνήσει το βαρύ του κεφάλι που δεν έλεγε να καταλάβει το νόημα του παιχνιδιού. Εκείνος δεν ήθελε να ανταποκριθεί στην ιδιοτροπία της. Η κοπελίτσα, κοιτούσε εκνευρισμένη και προσβεβλημένη το έδαφος, δαγκώνοντας τα χείλη της. Την προσοχή της τράβηξε κάτι λαμπερό που έκανε τα χόρτα να σείονται. — Κοιτάξτε, μια σαύρα! Η σπρωξιά του Κολμπέρ σχεδόν την έριξε κάτω. Έκανε έναν μικρό πήδο στην άκρη, καταφέρνοντας με δυσκολία να κρατήσει την ισορροπία της. Ο Κολμπέρ, κουνώντας τα χέρια του, βάλθηκε να ποδοπατάει κάτι στο χορτάρι, ύστερα κάθισε ανακούρκουδα και σήκωσε προσεκτικά, κρατώντας το από τη μέση, ένα μικρό φίδι, που είχε κρεμάσει τις δυο άκρες του από τη μια και την άλλη πλευρά: το κεφάλι και την ουρά του. — Το είδατε αυτό; άρχισε να της λέει ζωηρά, κοιτώντας το οργισμένο πρόσωπό της. Συγγνώμη που σας έσπρωξα έτσι απότομα. Είναι η τρομερή ahaetulla prasina. Ένα από τα πιο επικίνδυνα φίδια! Οι γυναίκες σχεδόν πάντα τα περνάνε για σαύρες. Όποιον δαγκώσει η ahaetulla πεθαίνει μέσα σε τρία λεπτά. Η Τζόι πλησίασε πιο κοντά. — Είναι νεκρό; — Νεκρό, απάντησε ο Κολμπέρ, πετώντας ψηλά και ξαναπιάνοντας το φίδι στον αέρα. Κατά τη γνώμη της Τζόι, το να πάρεις στο χέρι σου ένα νεκρό φίδι συνιστούσε μεγάλη παλικαριά και δεν ήθελε να αφήσει όλη τη δόξα στον Κολμπέρ. Του πήρε λοιπόν το φίδι και τύλιξε με αυτό το αριστερό της χέρι σαν βραχιόλι. Το φιδάκι που σε κάποια σημεία ήταν λιωμένο από το τακούνι του Κολμπέρ, τυλίχτηκε πάνω στο σκούρο δέρμα της Τζόι λάμποντας σαν παλιό χρυσάφι. — Πετάξτε το, πετάξτε το! έβαλε ξαφνικά τις φωνές ο Κολμπέρ. Πριν προλάβει να τελειώσει την κουβέντα του, ένας ελάχιστος σπασμός διαπέρασε το πεθαμένο σώμα του φιδιού. Το φίδι είχε για μια στιγμή, με το που ένιωσε την εχθρική ζέστη του ανθρώπινου χεριού, ζωντανέψει, μόνο και μόνο για να ανοίξει το στόμα και να τσιμπήσει την Τζόι. Αυτή η τελευταία προσπάθεια το σκότωσε πια για τα καλά. Ο Κολμπέρ άρπαξε το φίδι από το κεφάλι και το τράβηξε με τέτοια δύναμη, που αυτό αποκόπηκε από το σώμα. Ύστερα πέταξε και το υπόλοιπο σώμα του και είδε πάνω στο χέρι της δυο σταγόνες αίμα, τη σημασία των οποίων κατάλαβε τόσο καλά, όσο θα καταλάβαινε μια κραυγή. — Μην ξεχνιέστε! Της είπε. Θυμηθείτε, ο θάνατος είναι εδώ! Το κορμί του συνταρασσόταν από ένα τρέμουλο που προσπαθούσε ώρα να συγκρατήσει. Η Τζόι κοιτούσε εμβρόντητη το δαγκωμένο της χέρι. Ένιωθε έναν ανεπαίσθητο πόνο που της έφερνε εμετό, αλλά η σκέψη της δεν αντιδρούσε τόσο γρήγορα, η συνειδητοποίηση του θανάτου ακόμα δεν την είχε συνεπάρει. Η δριμύτητα όμως και οι οδηγίες του Κολμπέρ ενεργοποίησαν όλη την ανεξαρτησία της, η οποία είχε προκύψει από τον κίνδυνο ο Κολμπέρ να αναλάβει απέναντί της ένα καθήκον πολύ βαρύ και για το οποίο φαινόταν πως προετοιμαζόταν. — Αφήστε το, είπε, βαριανασαίνοντας. Θα το κάνω μόνη μου. Δώστε μου το μαχαίρι. Σε μια τέτοια στιγμή ο χρόνος είναι πιο ακριβός κι απ’ τη ζωή. Ο Κολμπέρ ετοιμαζόταν να ξαπλώσει κάτω την κοπέλα για να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες. Την ίδια στιγμή στριφογύριζε τη γλώσσα του στο στόμα του για να διαπιστώσει αν είχε καμιά αμυχή. — Πρέπει να ρουφήξω το δηλητήριο, φώναξε. Άλλο τίποτα δεν θα βοηθήσει! Τζόι, μην το συζητάτε καν! Εκείνη, με σφιγμένα τα δόντια, σιωπηρά, βάλθηκε να παλεύει μαζί του, προτιμώντας μέσα στην παράξενη οργή της να πεθάνει παρά να δεχτεί τη ζωή από τα χέρια του. Ήξερε πολύ καλά πώς θα τελείωναν όλα αυτά. Ο Κολμπέρ είχε εκείνη τη στιγμή την ευκαιρία να γίνει άντρας της, κάτι που εκείνη το καταλάβαινε από ένστικτο και μόνο και γι’ αυτό χτυπιόταν στα χέρια του απελπισμένη. Ο Κολμπέρ, εκτός εαυτού, την έσυρε προς ένα δέντρο, σφήνωσε το χέρι της σε μια διχάλα, γδέρνοντάς την, και ο ίδιος πήγε από την άλλη πλευρά. Εκεί άρπαξε την Τζόι από τον καρπό. Το χέρι της τώρα ήταν παγιδευμένο σαν σε τανάλια. Ύστερα έσφιξε με μεγάλη δύναμη το χέρι αυτό που τον μισούσε στο ύψος του αγκώνα, με δύναμη τόση που μελάνιασαν τα νύχια της, και τρύπησε βαθιά το δέρμα στο σημείο του δαγκώματος. Μετά έσκυψε πάνω στο τραύμα και γέμισε το στόμα του με αίμα. Το έφτυσε και ύστερα επανέλαβε τη διαδικασία, για να ξεκουραστεί λίγο και να ξαναρουφήξει το αίμα της αγαπημένης του κοπέλας για τρίτη φορά. Εκείνη προσπάθησε να τραβήξει το χέρι της μερικές φορές ακόμα και στο τέλος ησύχασε. Στεκόταν από την άλλη πλευρά, ακουμπώντας στο δέντρο. Ο τρόμος, η ταπείνωση και η οργή είχαν γεμίσει το πρόσωπό της με θυμωμένα δάκρυα. Και του επιβεβαίωσε ακόμα μια φορά: — Κολμπέρ, παρ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνω γυναίκα σας ποτέ! Αφήστε με! Ο Κολμπέρ σώπαινε. Στο τέλος άφησε το χέρι της, κατάλαβε τι του έλεγε και της απάντησε: — Κάποιου γυναίκα θα γίνετε. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Για να γίνεις κάποιου γυναίκα, θα πρέπει να ζήσεις. Το μουστάκι και το μούσι του ήταν μέσα στα αίματα και τα σκούπισε με το επίσης κατακόκκινο από το αίμα χέρι του. Η Τζόι τέντωσε μουτρωμένη το γδαρμένο και πληγωμένο της χέρι και έσφιξε πάνω στο τραύμα ένα μαντιλάκι. Ήταν κι οι δυο λαχανιασμένοι σαν να είχαν τρέξει για ώρα. Στο τέλος η Τζόι τράβηξε το μαντίλι και έδεσε το χέρι της. Ο Κολμπέρ κοίταξε το ρολόι του. — Καθώς φαίνεται πέρασαν πέντε λεπτά. Τώρα πια είμαι ήσυχος. Η Τζόι δεν απάντησε, του είχε γυρίσει την πλάτη. Όταν στράφηκε δεν τον είδε πουθενά στο ξέφωτο. Έκπληκτη η κοπελίτσα έβαλε τις φωνές. «Κολμπέρ!». Χωρίς να τον έχει συγχωρέσει, ακόμα υπό την επήρεια εκείνης της ψυχολογικής βίας με την οποία ο Κολμπέρ είχε καταφέρει να τους ελέγχει όλους, η κοπελίτσα ακολούθησε τα ποδοπατημένα χορτάρια, έριξε μια ματιά στους θάμνους πιο κει και κοντοστάθηκε. Ο Κολμπέρ ήταν πεσμένος ανάσκελα με το πρόσωπο μελανιασμένο και πρησμένο. Ήταν άλλος άνθρωπος. Τα μάτια του ήταν γυρισμένα ανάποδα, τα χείλη και το στόμα, αλειμμένα με το αίμα της διάσωσης, φανέρωναν όλη τη φρίκη από την οποία είχε προφυλάξει την αγαπημένη του. Το απαίσιο αυτό, δηλητηριασμένο πρόσωπο έκανε εντέλει την Τζόι να φοβηθεί, αφού είχε δει το δικό της ματαιωμένο τέλος σε όλη την αξέχαστη φρίκη του, οπότε κι εκείνη άρχισε να τρέχει ουρλιάζοντας: «Σώστε με, πεθαίνω!» Ήταν όμως ήδη αργά, αφού την είχαν κιόλας σώσει. — Μετάφραση από τα ρωσικά για την ARB: Αλεξάνδρα Ιωαννίδου

Σύνδεση