Λιλίθ

Τζον Κόλλιερ, Λιλίθ, 1887, Πινακοθήκη Άτκινσον, Μ. Βρετανία. Τη Λιλίθ, τη δεύτερη αρχαία μητέρα μας, την έπλασε ο θεός με το ίδιο χώμα που έπλασε τον άνθρωπο. Η Λιλίθ κείται μέσα στα ρήγματα των κυμάτων, όμως αναδύεται κάθε φορά που το φεγγάρι γεννιέται και πετάει ακούραστη στις χιονισμένες νύχτες διστάζοντας ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Απογειώνεται ψηλά και περιστρέφεται γύρω-γύρω, θροΐζει ξαφνικά στα παραθύρια όπου κοιμούνται νεογέννητα μωρά. Ζητάει και προσπαθεί να τα θανατώσει: γι’ αυτό πάνω απ’ το κρεβάτι τους να κρεμάς το μενταγιόν με τις τρεις λέξεις. Όμως όλα της, οι επιθυμίες της όλες, όλα ματαιότητα. Μετά την αμαρτία με τον Αδάμ συνευρέθηκε όμως απ’ αυτήν γεννήθηκαν μόνο άνεμοι χωρίς σώμα και γαλήνη. Στο μεγάλο βιβλίο είναι γραμμένο πως είναι πανέμορφη γυναίκα μέχρι τη μέση της. Το υπόλοιπο – λάμψη παραισθήσεων και θαμπό φως. 25 Μαΐου 1965 — Μετάφραση Ιακώβ Σιμπή Για τον μύθο της Λιλίθ βλ. το ομώνυμο διήγημα στο βιβλίο του Πρίμο Λέβι (Primo Levi, Lilit, Einaudi, 1979). Η Λιλίθ είναι δαίμονας της εβραϊκής μυθολογίας που σύμφωνα με τον μύθο ήταν η πρώτη σύζυγος του Αδάμ, και μετά σύζυγος του αγγέλου Σαμουήλ. Η Λιλίθ συμβολίζει τον ξεσηκωμό, την κακία και την αδιαντροπιά, και στον αρχαίο κόσμο, τη ραβινική και λαϊκή παράδοση, εκπροσωπούσε την αντίθεση με τη σεμνή εβραία γυναίκα. Λόγω αυτών των χαρακτηριστικών της κάποιοι ραβίνοι την χαρακτηρίζουν σήμερα ως μορφή της φεμινίστριας γυναίκας. Σύμφωνα με τον μύθο η Λιλίθ βάζει σε κίνδυνο τις λεχώνες και τα μωρά, και για την απομάκρυνσή της χρησιμοποιούν κατάλληλα φυλακτά. Μνεία της Λιλίθ γίνεται μια φορά στην Βίβλο: וּפָגְשׁוּ צִיִּים אֶת-אִיִּים, וְשָׂעִיר עַל-רֵעֵהוּ יִקְרָא; אַךְ-שָׁם″ הִרְגִּיעָה לִּילִית, וּמָצְאָה לָהּ מָנוֹחַ. שָׁמָּה קִנְּנָה קִפּוֹז וַתְּמַלֵּט, וּבָקְעָה וְדָגְרָה בְצִלָּהּ; אַךְ-שָׁם נִקְבְּצוּ דַיּוֹת, אִשָּׁה רְעוּתָהּ″, Ησαΐας 34, 14). Κατά την επί λέξει ερμηνεία της Βίβλου πρόκειται για είδος πουλιού και πρέπει να ερμηνεύσουμε το όνομα ως «φτερωτή». Οι Eβδομήκοντα μεταφράζουν: «δαιμόνια ὀνοκενταύροις».

Σύνδεση