Έμιλι Ντίκινσον, δεκαπέντε ποιήματα

Μετάφραση ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ 19. Σέπαλο, πέταλο, κι ένα αγκάθι Σε κοινό καλοκαιριάτικο πρωινό – Ένα φλασκί Δροσιά – Μια μέλισσα ή δυο – Μια Αύρα – ένα σκίρτημα στα δέντρα – Και γίνομαι Ρόδο! [1858] 67. Γλυκύτερη είναι λεν η επιτυχία Για όσους ποτέ δεν έχει ευνοήσει Γεύεται αληθινά το νέκταρ Παράφορα όποιος το ’χει λαχταρίσει Κανείς από το πορφυρό Λεφούσι Που τη Σημαία σήμερ’ ανεμίζει Δεν ξέρει τι είν’ αυτό το πανηγύρι· Η Νίκη τι σημαίνει δεν γνωρίζει, Παρά μονάχα εκείνος, που ηττημένος Ακούει να ξεσπά καθώς πεθαίνει Η μακρινή κλαγγή του θριάμβου Άγρια, καθαρή, απαγορευμένη. [1859] 211. Έλα σιγά-σιγά – Εδέμ! Χείλη ασυνήθιστα σε Σένα – Δειλά – ρουφούν τα Γιασεμιά σου – Σαν Μέλισσα που λιγωμένα – Πλησιάζει το άνθος της αργά – Γύρω από τον κάλυκα βουίζει – Το νέκταρ του υπολογίζει – Μπαίνει – και χάνεται στα Βάλσαμα. [1860] 245. Κρατούσα ένα Κόσμημα στο χέρι – Και έπεσα να κοιμηθώ – Η μέρα ήταν ζεστή, οι άνεμοι απαλοί ‒ Και είπα, «Θα ’ναι για πάντα εδώ» ‒ Ξύπνησα – και μαλώνω τα τίμια δάχτυλά μου, Το Πετράδι είχε χαθεί ‒ Και τώρα, του Αμέθυστου η ανάμνηση Είναι ό,τι έχει διασωθεί – [1861] 249. Άγριες Νύχτες – Άγριες Νύχτες! Αν ήμασταν μαζί Οι Άγριες Νύχτες θα ’ταν για μας Απόλαυση! Μάταιοι – οι Άνεμοι – Όταν στο λιμάνι είναι η καρδιά – Περιττή η Πυξίδα – Περιττός ο Χάρτης! Κωπηλατώντας στην Εδέμ – Αχ, η Θάλασσα! Να μπορούσα ν’ αράξω – Απόψε – Σε Σένα! [1861] 254. «Ελπίδα» είναι αυτό με τα φτερά ‒ Που μέσα στην ψυχή φωλιάζει ‒ Και μελωδία χωρίς λέξεις τραγουδά – Και ποτέ – στιγμή – δεν ησυχάζει. Πιο γλυκά – στην Θύελλα – ηχεί Και πικραμένη θα ’ναι η καταιγίδα – Που θα σαστίσει το μικρό Πουλί Που σε τόσους έδειξε φροντίδα – Το άκουσα στην πιο παγερή στεριά – Και στα πιο απόμακρα Νερά – Όμως, ποτέ, κι όταν Πεινούσε ακόμη, ένα Δεν ζήτησε ψίχουλο – από Μένα. [1861] 288. Είμαι ο Κανένας! Ποιος είσαι εσύ; Είσαι – ο Κανένας‒ κι Εσύ; Τότε είμαστε ζευγάρι! Μη τυχόν το πεις! Θα το διαδώσουν – ξέρεις! Πόσο βαρετό – να είσαι ‒ Κάποιος! Πόσο κοινό – σαν Βάτραχος – Τ’ όνομά σου να λες – όλο το καλοκαίρι – Σ’ έναν Βούρκο που σ’ επευφημεί! [1861] 334. Όσες επιστολές κι αν γράψω Καμία σαν αυτή δεν είναι ωραία ‒ Συλλαβές από Βελούδο ‒ Προτάσεις από Μετάξι, Βάθη από Ρουμπίνι, απύθμενα, Κρυμμένο, Χείλη, για Σένα ‒ Πες πως είσαι Κολιμπρί ‒ Που μόλις ήπιε – εμένα ‒ [1862] 449. Πέθανα για την Ομορφιά – αλλά δεν είχα Ακόμη στο Μνήμα βολευτεί Όταν στο πλαϊνό έφεραν Δώμα Κάποιον που για την Αλήθεια είχε πεθάνει – Με ρώτησε απαλά «Γιατί είσαι εδώ;» «Για την Ομορφιά», απάντησα – «Κι εγώ – για την Αλήθεια – Ένα είναι και τα Δυο – Είμαστε αδέλφια», Είπε – Κι έτσι, σαν συγγενείς, συναντηθήκαμε μια Νύχτα – Μιλήσαμε μέσα από τα Δώματά μας – Ώσπου τα βρύα έφτασαν στα χείλη μας – Και σκέπασαν ‒ τα ονόματά μας ‒ [1862] 613. Μέσα στην Πρόζα μ’ έκλεισαν – Όπως τότε που μικρό Κορίτσι Στην Ντουλάπα μ’ έβαζαν – Γιατί «ακίνητη» έπρεπε να μένω – Ακίνητη! Αν κρυφοκοιτούσαν – Θα βλέπαν το Μυαλό μου – να γυρίζει – Πουλί σαν να ’χαν περιορίσει Για Προδοσία – στην Αυλή – Αυτό δεν έχει παρά να θελήσει Εύκολα σαν ένα Αστέρι Της Φυλακής του τα Δεσμά να Λύσει – Και να γελάσει τόσο – Όσο κι Εγώ – [1862] 712. Αφού για τον Θάνατο δεν μπορούσα να σταματήσω Σταμάτησε αυτός για μένα – Στην Άμαξα καθίσαμε μονάχα Εμείς Και η Αθανασία. Πηγαίναμε αργά – Εκείνος δεν βιαζόταν Κι εγώ είχα στην άκρη αφήσει Τη δουλειά και την ανάπαυλά μου, Για τους Ευγενικούς του τρόπους – Περάσαμε από το Σχολείο, όπου τα Παιδιά παλεύαν Στην Αυλή – την ώρα του Διαλείμματος – Περάσαμε από τους Αγρούς με τα Ατενή Σπαρτά ‒ Περάσαμε από τον Ήλιο που έδυε ‒ Ή μάλλον – Μας προσπέρασε Αυτός – Η Πάχνη έφερνε παγωνιά και ρίγος Αραχνοΰφαντο, το φόρεμά μου ‒ Το σάλι μου – μόνο από τούλι – Σταθήκαμε σ’ ένα Σπίτι που έμοιαζε Μ’ Εξόγκωμα στη Γη – Μόλις που φαινόταν η Στέγη του – Το Γείσο χωμένο – στη Γη – Πέρασαν Αιώνες από τότε – κι όμως Μοιάζουν πιο κοντά σε σχέση με τη Μέρα Που πρόσεξα πως των Αλόγων τα Κεφάλια Ήταν προς την Αιωνιότητα στραμμένα – [1863] 919. Αν δεν αφήσω μια Καρδιά να ραγίσει Μάταια δεν θα ’χω ζήσει Αν απαλύνω κάποιου την Οδύνη Ή σβήσω άλλου τον Πόνο Ή βοηθήσω τον αδύναμο Κοκκινολαίμη Να μπει μες στη Φωλιά του πάλι Μάταια δεν θα ’χω ζήσει. [1864] 1605. Αυτός που χάνουμε ένα μέρος παίρνει του εαυτού μας· Ένα μισοφέγγαρο απομένει, Που όπως η σελήνη, μια νύχτα θολή, Κοντά τους το καλούν οι παλίρροιες. [1884] 1732. Δυο φορές έκλεισε η ζωή μου προτού κλείσει· Μένει να φανεί Αν η Αθανασία μου αποκαλύψει Ένα τρίτο γεγονός, Τόσο πελώριο, τόσο ασύλληπτο Όπως αυτά που έχουν δυο φορές συμβεί. Ο χωρισμός είναι ό,τι ξέρουμε απ’ τον παράδεισο, Κι ό,τι χρειαζόμαστε απ’ την κόλαση. [;] 1763. Η φήμη είναι μέλισσα. Έχει τραγούδι – Έχει κεντρί – Α, είναι, επίσης, φτερωτή. [;] [Σ.τ.Μ.: Για τη μετάφραση των ποιημάτων χρησιμοποίησα την έκδοση, Emily Dickinson, The Complete Poems, Επιμ. Thomas J. Johnson, Faber and Faber, Λονδίνο, 1970. Κάτω από το ποίημα, σε αγκύλη, αναγράφεται η ημερομηνία συγγραφής του. Στα δύο τελευταία, δεν είναι γνωστή.]

Έμιλι Ντίκινσον, δεκαπέντε ποιήματα

Σύνδεση