Ποιήματα του Πάουλ Τσέλαν

Επιλογή - μετάφραση: ΙΩΑΝΝΑ ΑΒΡΑΜΙΔΟΥ ΜΑΥΡΕΣ ΝΙΦΑΔΕΣ Έπεσε χιόνι, άφεγγο. Ένα φεγγάρι Πέρασε ή δυο, όταν το φθινόπωρο με ράσο καλογερικό Μου έφερε κι εμένα ένα μήνυμα, ένα φύλλο από τις ουκρανικές πλαγιές: «Σκέψου πως κι εδώ, για χιλιοστή τώρα φορά χειμωνιάζει, Στη χώρα όπου κυλά το πιο πλατύ ποτάμι: Το ουράνιο αίμα του Ιακώβ, ευλογημένο από τσεκούρια… Ω, πάγε με την απόκοσμη ερυθρότητα – ο αρχηγός τους υδροβατεί με όλο Τον στρατό του προς ήλιους σκοτεινούς… Αχ παιδί μου, μια μαντίλα, Να τυλιχτώ όταν αστράφτουνε τα κράνη, Όταν ο πάγος, ρόδινος, σκάει, όταν τα οστά του πατέρα σου Χιονόλευκη γίνονται σκόνη, όταν οι οπλές τρίζοντας τσακίζουν Του Κέδρου το τραγούδι… Ένα σάλι, ένα μικρό μόνο σάλι, λεπτό, να το φυλάξω Πλάι μου, τώρα που μαθαίνεις να κλαις Για την στενότητα του κόσμου που ποτέ δεν πρασινίζει, παιδί μου, ούτε για το παιδί σου». Ματώνοντας πέρασε για μένα, μάνα, το φθινόπωρο, με έκαψε το χιόνι: Έψαξα την καρδιά μου για να κλάψει, βρήκα – αχ Την αύρα την καλοκαιρινή, Ήταν όπως εσύ. Μου ήρθαν δάκρυα. Άρχισα να μια μικρούλα μαντίλα να υφαίνω. (Συλλογή: Η άμμος από τις υδρίες) ΚΟΡΟΝΑ Από το χέρι μου τρώει το φθινόπωρο το φύλλο του: είμαστε φίλοι. Ξεφλουδίζουμε το χρόνο απ’ τα καρύδια και του μαθαίνουμε να περπατά: ο χρόνος γυρίζει πίσω στη φλούδα. Στον καθρέφτη είναι Κυριακή, στο όνειρο ο ύπνος, το στόμα μιλά την αλήθεια. Το μάτι κατηφορίζει προς το φύλο της αγαπημένης: κοιταζόμαστε, μιλάμε για πράγματα σκοτεινά, αγαπιόμαστε σαν μήκων και μνήμη, κοιμόμαστε σαν το κρασί μες στα κοχύλια, σαν τη θάλασσα στη ματωμένη λάμψη του φεγγαριού. Στεκόμαστε αγκαλιασμένοι στο παράθυρο, μας κοιτούν από το δρόμο: είναι καιρός πια να μάθουν! Είναι καιρός να μάθει η πέτρα να ανθεί, η ανησυχία να χτυπά την καρδιά. Είναι καιρός να είναι καιρός. Είναι καιρός. (Συλλογή: Μήκων και μνήμη) TODTNAUBERG Αρνίκη, ευφρασία, μια γουλιά νερό στη βρύση με το εξάκτινο αστέρι στην κορυφή, στην καλύβα, οι γραμμές στο βιβλίο –τίνος όνομα καταγράφηκε πριν από το δικό μου;–, οι γραμμές στο βιβλίο, που γράφτηκαν με την ελπίδα, σήμερα, στην καρδιά, για τον ερχομό μιας λέξης ενός στοχαστή, δασικές χλόες, απάτητες, ορχιδέα και ορχιδέα, μόνες, σκληρά πράγματα, αργότερα, στη διαδρομή, σαφή, αυτός που μας οδηγεί, ο άνθρωπος, τα συναφουγκράζεται κι αυτός, τα μισο- πατημένα, στρωμένα με ξύλα μονοπάτια εκεί ψηλά στο υγρολίβαδο, πράγματα υγρά, πολύ. (Συλλογή: Lichtzwang (Ανάγκη φωτός)) ΤΥΒΙΓΓΗ, ΓΕΝΑΡΗΣ Μάτια πε- πεισμένα να τυφλωθούν. Η ανάμνηση – «αίνιγμα είναι Ό,τι αναβλύζει Καθαρό»–, η ανάμνησή τους Από τους επιπλέοντες πύργους του Χαίλντερλιν, τους ζωσμένους Από το συριγμούς των γλάρων. Επισκέψεις πνιγμένων μαραγκών μέσα Σ’ αυτές τις λέξεις που βουλιάζουν: Εάν ερχόταν, Εάν ερχόταν ένας άνθρωπος, Εάν ερχόταν ένας άνθρωπος στον κόσμο, σήμερα, με Τη φωτεινή γενειάδα των Πατριαρχών: θα ’πρεπε, εάν μιλούσε γι’ αυτή την Εποχή, θα ’Πρεπε Μόνο να τραυλίζει και να τραυλίζει, Ες -, ες - Αεί (“Pallaksch. Pallaksch”).* (Συλλογή: Του κανενός το ρόδο) * Το Pallaksch του Χαίλντερλιν που το επαναλάμβανε ο ποιητής κατά την μακρά περίοδο της παραφροσύνης του και σήμαινε και Ναι και Όχι, με εισαγωγικά και μέσα σε παρένθεση στον καταληκτικό στίχο του Τσέλαν δηλώνει την μακρινή, κι όχι μόνο χρονική, απόσταση που χωρίζει τους δύο ποιητές. Στο παρόν του Τσέλαν, ο θεός που την έλευσή του προσδοκά ο Χαίλντερλιν, δεν θα είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις γι’ αυτό που συνέβη, οι μάρτυρες (με τη διπλή σημασία του όρου) που θα μπορούσαν να μιλήσουν έχουν εξολοθρευτεί, οι ένοχοι επανεντάχθηκαν και μόλυναν τη φύση και τελικά ο μόνος που απομένει να ερωτηθεί είναι ο Κανένας. Σε μια Ευρώπη που επέτρεψε να συμβεί το Ολοκαύτωμα, μόνο να τραυλίζει πια μπορεί κανείς όπως στην εποχή του ο Χαίλντερλιν. LA CONTRESCARPE** Ξερίζωσε το κέρμα της ανάσας από τον αέρα γύρω σου και γύρω από το δέντρο: τόσα πολλά απαιτούν από εκείνον, που η ελπίδα τον οδηγεί πάνω και κάτω, στον κυρτωμένο δρόμο της καρδιάς–τόσα πολλά στη στροφή, εκεί όπου συναντά το βέλος του άρτου, που ήπιε το κρασί της νύχτας του, το κρασί της αγρύπνιας της δυστυχίας, της αγρύπνιας του βασιλιά. Δεν ήρθαν μαζί τα χέρια που αγρυπνούσαν, δεν ήρθε η ευτυχία που κοιμόταν στα βάθη του οφθαλμού του κάλυκά της; Δεν ήρθε, εξοπλισμένη με βλεφαρίδες, η κάλαμος του Μάρτη με την ανθρώπινη φωνή, που έδινε φως, τότε, σε μέρη μακρινά; Παρέκκλινε από την πορεία του το ταχυδρομικό περιστέρι, μπορούσε το δαχτυλίδι του να αποκωδικοποιηθεί; (Όλα τα νέφη γύρω του–ήταν αναγνώσιμα). Το σμήνος το αντέχει αυτό; Και κατάλαβε, και πέταξε, επειδή εκείνο έμεινε μακριά; Κεκλιμένη στέγη, κλίνη καραβιού–σε περιστεριού Καρίνα είναι τοποθετημένο, αυτό που κολυμπά. Μέσα από τα στεγανά στάζει αίμα το μήνυμα, το πολυχρονισμένο Ξανανιώνει πάνω από το κατάστρωμα: Μέσω Κρακοβίας έφτασες, στον σταθμό Ανχάλτερ στα βλέμματά σου έρρεε καπνός, ήταν ο καπνός του αύριο. Κάτω από τις παυλώνιες είδες να στέκουν τα μαχαίρια, πάλι, ακονισμένα από την απόσταση. Χο- ρεύαμε. (Quatorze Juillets. Et plus de neufs autres.) Στρεβλός, πιθηκίσιος στίχος, στόμα λοξό, μιμούνταν το βίωμα. Ο Κύριος, τυλιγμένος σ’ ένα πανό, πλησίασε και προχώρησε προς το πλήθος. Έβγαλε μια μικρή αναμνηστική φωτογραφία. Το αυτόματο κουμπί ήσουν εσύ ο ίδιος. Ω, αυτή η αδελφοποίηση. Όμως, πάλι, εκεί, όπου πρέπει να πας, ο μοναδικός ο ακριβής κρύσταλλος. (Συλλογή: Του κανενός το ρόδο) ** Σ’ ένα οχυρωματικό έργο, η contrescarpe είναι η κλίση του εξωτερικού τείχους μιας τάφρου, από την πλευρά της υπαίθρου. Η escarpe δηλώνει το λίθινο ή το οικοδομικό ανάχωμα πάνω από μία τάφρο, από την πλευρά της πλατείας. Ως τοπωνύμιο, η Contrescarpe είναι η πλατεία στο 5ο διαμέρισμα του Παρισιού, η οποία σχηματίστηκε το 1852 με την κατάργηση μιας νησίδας που υπήρχε μεταξύ των οδών Cardinal-Lemoine, Mouffetard και Lacépėde. Ετυμολογικά, η cotre-escarpe, προέρχεται –μέσω της ιταλικής scarpa– από το γερμανικό skarp μέσα στο οποίο περιέχεται και η σημερινή λέξη scharf που σημαίνει ακονισμένος, κοφτερός. Μια άλλη εκδοχή, είναι να προέρχεται από το l’escarpe της Νότιας Γαλλίας, που σημαίνει τον επαγγελματία δολοφόνο ή τον κλέφτη που δεν διστάζει να δολοφονήσει. Εκτός από τοπωνύμιο λοιπόν, η contr-escarpe είναι και μια λέξη που δηλώνει αυτόν που ασκεί αντίσταση ενάντια στους δολοφόνους και μ’ αυτή τη σημασία την επιλέγει ο Τσέλαν, κι όχι ως την πλατεία την οποίαν επισκέπτεται σαν απλός τουρίστας. ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΝΥΠΝΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ, κρυσταλλικές, Που τις δέχτηκες Υπό τον ίσκιο της γλώσσας, Σ’ αυτές μεταγγίζω το αίμα μου, Τις μεταφορικές γραμμές, εκείνες Οφείλω να τις αποκρύψω Στις φλεβικές εγκοπές Της γνώσης μου–, Το πένθος μου, το βλέπω, Σε κατακυριεύει (Συλλογή: Το υποστατικό του Χρόνου) Άνσελμ Κίφερ, Μαύρες νιφάδες, 2006, Βασιλική Ακαδημία Τεχνών, Λονδίνο. ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ Έτσι στέκομαι, πετρωμένος, στον μακρινό τόπο, όπου σε οδήγησα: Διαβρωμένες από τη βροχή της άμμου οι δυο κόγχες στην κάτω παρυφή του μετώπου. Σκοτάδι αποκαλύπτεται εντός τους. Καταθρυμματισμένο από σφυριά που σείονταν σιωπηλά το σημείο, όπου με άγγιξε το φτερωτό μάτι. Πιο πίσω, σφηνωμένο στον τοίχο, το σκαλί, πάνω του κάθεται η ανάμνηση. Προς τα δω στάζει, φορτωμένη με δώρα της νύχτας, μια φωνή απ’ όπου αντλείς για να πιείς. (Συλλογή: Γλωσσικό πλέγμα) …ΚΕΛΑΡΥΖΕΙ Η ΚΡΗΝΗ Εσείς της προσευχής–, εσείς Της βλασφημίας–, εσείς Με προσευχές ακονισμένα Μαχαίρια της Σιωπής μου. Εσείς σακατεμένες μαζί με μένα Λέξεις, εσείς Λέξεις ευθείες, δικές μου Κι εσύ: Εσύ, εσύ, εσύ Δική μου καθημερινά αληθινή–και όλο και πιο αληθινή– Γδαρμένη οψιμότητα Των Ρόδων–. Πόσος, ω πόσος Κόσμος. Πόσοι Δρόμοι. Βακτηρία εσύ, Φτερό. Εμείς– Θα τραγουδήσουμε το παιδικό τραγούδι, εκείνο, Ακούς, εκείνο Με τους «άνθρ-», με τους «-ώπους», με τους ανθρώπους, ναι εκείνο Με τα χαμόκλαδα και με Το ζεύγος ματιών, που στεκόταν έτοιμο σαν Δάκρυα –και– Δάκρυα. (Συλλογή: Του κανενός το ρόδο) ΝΑ ΣΤΕΚΕΣΑΙ, στη σκιά Της ουλής στον αέρα. Για κανέναν – και για τίποτε – να στέκεσαι, Μη αναγνωρισμένος, Για σένα Μόνο. Με όλα όσα έχουν χώρο μέσα τους, Ακόμα και δίχως Γλώσσα. (Συλλογή: Καμπή ανάσας) ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ (ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟ) Τι έκανα; Η νύχτα κατάσπαρτη, σαν να μπορούσαν να υπάρχουν κι άλλες, πιο νυχτερινές από τούτη. Πέταγμα πτηνού, πέταγμα πέτρας, χίλιες Ιστορημένες τροχιές. Βλέμματα, ληστεμένα και μαδημένα. Τη θάλασσα την γεύτηκαν, την κατασπατάλησαν, την ονειρεύτηκαν. Μια ώρα σκοτεινιασμένη σαν ψυχή. Η επόμενη, φως φθινοπωρινό προσφέρεται σε ένα τυφλό αίσθημα, που ερχόταν από το δρόμο. Άλλες, πολλές, ανέστιες, και βαριές από το ίδιο τους το βάρος: τις είδαν, τις παρέκαμψαν. Λίθοι φερτοί, αστέρια, μαύρα και γεμάτα γλώσσα: τα κατονόμασαν με αποσιωπημένο όρκο. Και κάποτε (πότε; κι αυτό έχει ξεχαστεί): αισθάνθηκαν το αγκίστρι, εκεί όπου ο παλμός τολμούσε την συγκοπή. (Συλλογή: Γλωσσικό πλέγμα) ΑΠΟΞΙΔΩΜΕΝΗ από τον αχτιδοβόλο άνεμο της γλώσσας σου Η πολύχρωμη φλυαρία του επιδερμικού βιώματος –το εκατόγλωσσο ψευδοποίημα Το αποίημα. Σαρωμένος από την ανεμοδίνη, Ελεύθερος Ο δρόμος μέσα από το ανθρωπό- μορφο χιόνι, το μετανοημένο χιόνι, προς τις φιλόξενες κάμαρες και τα φιλόξενα τραπέζια των παγετώνων Βαθιά Μες στη ρωγμή του χρόνου Μες Σε παγοκηρήθρες Περιμένει ένας κρύσταλλος ανάσας Η αδιάψευστη μαρτυρία σου (Συλλογή: Καμπή ανάσας) Άνσελμ Κίφερ, Μαύρες νιφάδες, 2006, Βασιλική Ακαδημία Τεχνών, Λονδίνο. Ο ΟΦΘΑΛΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ Αυτός είναι ο οφθαλμός του χρόνου: Κοιτάζει λοξά Κάτω από εφτάχρωμο φρύδι. Το βλέφαρό του το πλένουν οι φλόγες Τα δάκρυά του είναι ατμός. Το τυφλό αστέρι τον πλησιάζει πετώντας Και λιώνει πάνω στην καυτή βλεφαρίδα: Θερμαίνεται ο κόσμος Και οι νεκροί βγάζουν μπουμπούκια και ανθίζουν (Συλλογή: Από κατώφλι σε κατώφλι) ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ Στην πηγή των ματιών σου Ζούνε τα δίχτυα που ρίχνουν οι αλιείς Στη θάλασσα της περιπλάνησης Στην πηγή των ματιών σου Κρατά την υπόσχεσή του το πέλαγος Εδώ σου ρίχνω μια καρδιά που έζησε με τους ανθρώπους Τα ρούχα μου και την λάμψη ενός όρκου Πιο μαύρος στα μαύρα είμαι γυμνότερος Μόνον ως αποστάτης είμαι πιστός Είμαι Εσύ όταν Εγώ είμαι Εγώ Στην πηγή των ματιών σου πλανιέμαι Και ονειρεύομαι λάφυρα Ένα δίχτυ ψάρεψε άλλο δίχτυ χωρίζουμε αγκαλιασμένοι Στην πηγή των ματιών σου Στραγγαλίζει ο κρεμασμένος το σχοινί (Συλλογή: Μήκων και μνήμη) ΨΑΛΜΟΣ Κανείς δεν θα μας ξαναπλάσει πια με χώμα και πηλό Κανείς δεν θα ευλογεί τη σκόνη μας. Κανείς. Δοξασμένος ας είσαι, εσύ ο Κανένας. Για χάρη σου θέλουμε να ανθίσουμε. Ενάντια σε σένα. Ένα τίποτα Ήμασταν, είμαστε, θα Παραμείνουμε, ανθηροί: Το ρόδο του Τίποτα Το κανενός το ρόδο. Με τον στύλο φωτεινών ψυχών, Τον στήμονα ρημαγμένου ουρανού, Τη στεφάνη κόκκινη Της πορφυρής λέξης που τραγουδούσαμε Πάνω, ω, πάνω από Το αγκάθι. (Συλλογή: Του κανενός το ρόδο) ARGUMENTUM E SILENTIO Για τον Ρενέ Σαρ Αλυσοδεμένη Ανάμεσα στο χρυσάφι και τη λήθη: Η νύχτα. Την άρπαξαν και τα δυο Κι εκείνη τ’ άφησε να την αρπάξουν και τα δυο. Βάλε, Βάλε τώρα κι εσύ δίπλα της, αυτό που Θέλει να εκκολαφθεί μαζί με τις μέρες: Την αστεροφτερωτή λέξη, Την θαλασσοπλημμυρισμένη. Ο καθείς και η λέξη του. Ο καθείς και η λέξη που του τραγούδησε, Όταν η αγέλη τον μαχαίρωνε πισώπλατα– Ο καθείς και η λέξη που του τραγούδησε κι ύστερα πάγωσε. Σ’ αυτήν, στην νύχτα ανήκει η λέξη, Η αστεροφτερωτή, η θαλασσοπλημμυρισμένη, Σ’ αυτήν η λέξη, καρπός της σιωπής, Που δεν έσταξε το αίμα της, όταν το φαρμακωμένο δόντι Διέσχισε τις συλλαβές. Σ’ αυτήν ανήκει η λέξη, καρπός της σιωπής. Θα μαρτυρήσει τελικά Ενάντια στις άλλες που αμέσως, Σαγηνευμένες από τα αυτιά των εκδορέων, Σκαρφαλώνουν τον χρόνο και τις εποχές, Θα μαρτυρήσει τελικά, όταν οι αλυσίδες θ’ αντηχούν, Για τη νύχτα που βρίσκεται εκεί Ανάμεσα στο χρυσάφι και στη λήθη, Αδελφωμένη και με τα δυο όλες τις εποχές– Γιατί, πες μου, Που αλλού εκκολάπτεται αν όχι μέσα σ’ εκείνην, Που στην κοιλάδα των δακρύων της Δείχνει στους καταδυομένους ήλιους την σπορά Πάλι και πάλι; (Συλλογή: Από κατώφλι σε κατώφλι) ΑΝΑΜΝΗΣΗ Συκοτραφής ας είναι η καρδιά, Που μέσα της η ώρα αναστοχάζεται Το αμυγδαλωτό μάτι του νεκρού. Συκοτραφής. Απόκρημνο, μες στην πνοή της θάλασσας, Το ναυαγημένο Μέτωπο, Η αδελφή των σκοπέλων. Και γύρω από τα λευκά σου μαλλιά αυξάνεται Η δορά Του λιαζομένου νέφους (Συλλογή: Από κατώφλι σε κατώφλι) ΑΚΟΥΩ, ότι το τσεκούρι έχει ανθίσει, Ακούω, ότι ο τόπος δεν μπορεί να ονομαστεί, Ακούω, ότι το ψωμί που τον θωρεί, Θεραπεύει τον κρεμασμένο, Το ψωμί που του ζύμωσε η μάνα του, Ακούω, ότι ονομάζουν τη ζωή Μοναδικό καταφύγιο. (Συλλογή: Schneepart (Ρόλος χιονιού)) ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΩΛ ΕΛΥΑΡ Απόθεσε δίπλα στον νεκρό μέσα στον τάφο τις λέξεις Που είπε για να ζήσει. Κλίνε την κεφαλή του ανάμεσά τους, Άσε τον να νιώσει Τις γλώσσες της νοσταλγίας Τις τανάλιες. Απόθεσε πάνω στα βλέφαρα του νεκρού την λέξη, Που την αρνήθηκε σ’ εκείνον, Που του έλεγε εσύ, Την λέξη, Που δίπλα της ανάβλυσε το αίμα της καρδιάς, Όταν ένα χέρι, τόσο γυμνό όσο το δικό του, Εκείνον που του έλεγε εσύ, Τον έδεσε με τα δέντρα του μέλλοντος. Απόθεσε στα βλέφαρά του αυτή τη λέξη: Ίσως Να μπει στο μάτι του, που είναι ακόμα γαλανό, Μια δεύτερη, πιο ξένη γαλανότητα, Κι εκείνος που του έλεγε εσύ, Να ονειρευτεί μαζί του: Εμείς (Συλλογή: Από κατώφλι σε κατώφλι) ΔΟΞΑ ΤΕΦΡΑΣ Δόξα τέφρας πίσω Από τα κλονισμένα-κομποδεμένα Χέρια σου στο τρίστρατο Πόντιο Άλλοτε: εδώ, Μια σταγόνα Πάνω στο πνιγμένο πτερύγιο του κουπιού, Βαθιά Μέσα στον πετρωμένο όρκο, Ανέβαινε στην επιφάνεια βρυχώμενη. (Πάνω στο κατακόρυφο Ιστίο της ανάσας, τότε, Ψηλότερα και από επάνω, Ανάμεσα σε δυο κόμπους οδύνης, ενώ Σκαρφάλωνε προς το μέρος μας Η στιλπνή Ταταρική σελήνη, Με έσκαβα μέσα σου και μέσα σου). Δόξα Τέφρας πίσω Από εσάς χέρια Του τρίστρατου. Μπροστά, αυτό που, από την Ανατολή, ρίχτηκε προς εσάς, φοβερό. Κανείς Δεν μαρτυρεί Για τον μάρτυρα. (Συλλογή: Καμπή ανάσας) ΜΕ ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΜΕΝΟ ΚΛΕΙΔΙ Με εναλλασσόμενο κλειδί Ανοίγεις το σπίτι όπου Στροβιλίζεται το χιόνι αυτού του αποσιωπηθέντος. Ανάλογα από που στάζει το αίμα σου Από το μάτι, το στόμα ή το αυτί Αλλάζει το κλειδί σου. Αλλάζει το κλειδί σου, αλλάζει η λέξη, που μπορεί ελεύθερα να στροβιλίζεται μαζί με τις νιφάδες. Και ανάλογα με τον άνεμο που σε απωθεί, Συσπειρώνεται το χιόνι γύρω από τη λέξη. (Συλλογή: Από κατώφλι σε κατώφλι) Η ΦΟΥΓΚΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ Μαύρο γάλα της αυγής το πίνουμε το βράδυ το πίνουμε το μεσημέρι και πρωί το πίνουμε τη νύχτα πίνουμε και πίνουμε σκάβουμε τάφο στους αιθέρες εκεί δεν θα ʼναι στριμωχτά Ένας άνδρας κατοικεί το σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει γράφει όταν πέφτει το σκοτάδι στη Γερμανία τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα αυτά γράφει και βγαίνει από το σπίτι και τʼ αστέρια αστράφτουν σφυρίζει στους μολοσσούς του να ’ρθουν σφυρίζει στους Εβραίους του να βγουν τους βάζει να σκάψουνε τάφο στη γη μας διατάζει παίξτε να χορέψουμε Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα σε πίνουμε το πρωί και μεσημέρι σε πίνουμε το βράδυ πίνουμε και πίνουμε Ένας άνδρας κατοικεί το σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει γράφει όταν πέφτει το σκοτάδι στη Γερμανία τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα Τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτις σκάβουμε τάφο στους αιθέρες εκεί δεν θα ʼναι στριμωχτά Φωνάζει σκάψτε τη γη πιο βαθιά εσείς εκεί κι εσείς οι άλλοι τραγουδήστε και παίξτε αρπάζει το σίδερο από τη ζώνη του και το κραδαίνει τα μάτια του είναι γαλανά πιο βαθιά τη σκαπάνη εσείς κι εσείς οι άλλοι παίξτε παίξτε να χορέψουμε Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα σε πίνουμε το μεσημέρι και πρωί σε πίνουμε το βράδυ πίνουμε και πίνουμε ένας άνδρας κατοικεί το σπίτι τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτις παίζει με τα φίδια Φωνάζει παίξτε γλυκύτερα το θάνατο ο θάνατος είναι μάστορας από τη Γερμανία φωνάζει σκουρύνετε τους ήχους των βιολιών για νʼ α- νεβείτε σαν καπνός στους αιθέρες για να βρείτε έναν τάφο στα σύννεφα εκεί δε θα ’ναι στριμωχτά Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα σε πίνουμε το μεσημέρι ο θάνατος είναι μάστορας από τη Γερμανία σε πίνουμε βράδυ και πρωί πίνουμε και πίνουμε ο θάνατος είναι μάστορας από τη Γερμανία το μάτι του είναι γαλανό σε πετυχαίνει η μολυβένια του σφαίρα σε πετυχαίνει στο ψαχνό ένας άνδρας κατοικεί το σπίτι τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα ξαμολάει τους μολοσσούς του επάνω μας μας χαρίζει τάφο στους αιθέρες παίζει με τα φίδια και ονειρεύεται ο θάνατος είναι μά- στορας από τη Γερμανία τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτις.

Ποιήματα του Πάουλ Τσέλαν

Σύνδεση