Τραμπ, μια επίμονη απειλή

ARB – THE NEW YORK REVIEW OF BOOKS Ένας στασιαστικός πρόεδρος που υποκίνησε εξέγερση στο Καπιτώλιο παραμένει ο επικεφαλής των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Η κατάσταση αυτή είναι αφόρητα επικίνδυνη. Την 3η Ιανουαρίου, η Washington Post δημοσίευσε ένα άρθρο γνώμης υπογεγραμμένο από τους δέκα εν ζωή πρώην υπουργούς Άμυνας που προειδοποιούσαν ότι, κατά το Σύνταγμα, οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ είναι ακομμάτιστες και δεν επιτρέπεται να αναμιγνύονται σε εκλογικές διαμάχες. Ιδιαίτερα δυσοίωνο ήταν το γεγονός ότι ένας από τους πρώην επικεφαλής του Πενταγώνου είναι ο άλλοτε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσέινυ· κατά πληροφορίες, δική του ιδέα ήταν η δημοσίευση αυτής της συλλογικής παραίνεσης. Μολονότι ο Τσέινυ δεν είχε υπάρξει σταθερά εγκωμιαστικός για τον Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, ήταν πάντως σε γενικές γραμμές υποστηρικτικός. Και, ώς τη στιγμή τουλάχιστον που ο πρόσφατα απελθών Γενικός Εισαγγελέας[1] Γουίλιαμ Μπαρ εξέθεσε δημόσια τις απόψεις του, ο Τσέινυ ήταν ο πιο σθεναρός δημόσιος υποστηρικτής της θεωρίας περί «ενιαίου εκτελεστικού»[2] της προεδρικής εξουσίας, την οποία τόσο αποτελεσματικά επισείει και διευρύνει ο Τραμπ. Ο Τσέινυ θα ήταν το τελευταίο πρόσωπο που θα ανέμενε κανείς να προειδοποιεί για ενδεχόμενες προεδρικές υπερβάσεις χωρίς να έχει σοβαρούς λόγους. Η 6η Ιανουαρίου, ημέρα κατά την οποία το Κογκρέσο επρόκειτο να καταμετρήσει επίσημα τις επικυρωμένες από τις Πολιτείες ψήφους του Σώματος των Εκλεκτόρων, ολοκληρώνοντας τυπικά τη διαδικασία της προεδρικής εκλογής, πλησίαζε, όταν το άρθρο γνώμης πρωτοβουλίας Τσέινυ είδε το φως της δημοσιότητας. Επί εβδομάδες, ο Τραμπ παρότρυνε τους οπαδούς του να συρρεύσουν στην Ουάσιγκτον την ημέρα εκείνη και να αξιώσουν ακύρωση της νίκης του νεοεκλεγμένου προέδρου Τζο Μπάιντεν. Τα δύο κόμματα συμφωνούσαν ότι η διαδικασία στο Κογκρέσο θα ήταν αυστηρά εθιμοτυπική και ότι κατά κανέναν τρόπο δεν θα ήταν στη διάκριση του αντιπροέδρου Μάικ Πενς, ο οποίος σύμφωνα με το άρθρο ΙΙ του Συντάγματος θα προήδρευε, να απορρίπτει εκλεκτορικές ψήφους. Ομοίως, ανόητες προσπάθειες πιστών στον Τραμπ γερουσιαστών και βουλευτών να ακυρώσουν τις ψήφους αντιμετωπίζονταν ως κυνικοί πολιτικοί θεατρινισμοί, καταδικασμένοι σε αποτυχία από νομική άποψη. Ο Τραμπ, σύμφωνα με τη δική του απολυταρχική λογική, χρειαζόταν ένα εναλλακτικό σχέδιο για να παραμείνει στην εξουσία – και μεταξύ των υποψηφίων σχεδίων θα ήταν, εξ ορισμού, η χρήση στρατιωτικής ισχύος. Απέναντι σε μια τέτοια κίνηση στέκει το παλαιό καθιερωμένο αξίωμα ότι ο στρατός δεν επιτρέπεται να αναμιγνύεται σε εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις, δόγμα που ενδυναμώθηκε αποφασιστικά τον περασμένο Ιούνιο. Αρχικά, ο Τραμπ είχε παρασύρει τον στρατηγό Μαρκ Μάιλυ, Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, και τον Μαρκ Έσπερ, τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας, να τον συνοδεύσουν σε έναν περίπατο από τον Λευκό Οίκο στην Πλατεία Λαφαγιέτ για μια στημένη φωτογράφηση μπροστά από μια εκκλησία, την ώρα που η αστυνομία διέλυε με δακρυγόνα διαδήλωση για τα πολιτικά δικαιώματα και στρατιωτικά ελικόπτερα υπερίπταντο απειλητικά. Μετά από αυτή την παράσταση, αυθεντίες (eminences grises) στα στρατιωτικά θέματα, μεταξύ των οποίων ο Τζέιμς Μάτις, ο Μάικ Μάλεν και ο Μάρτιν Ντέμσυ, προέβησαν σε δυναμικές και φορτισμένες συναισθηματικά δηλώσεις επικρίνοντας την επιχειρησιακή χρήση στρατιωτικών μέσων και τη συμβολική στρατολόγηση ανώτερων αξιωματούχων του Υπουργείου Άμυνας. Καταθέτοντας ενώπιον του Κογκρέσου, ταπεινωμένος, ο στρατηγός Μάιλυ αποκήρυξε την ανάμιξη του στρατού στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις και ο Έσπερ τον στήριξε. Ο Τραμπ, έχοντας τότε πολιτικά αναγκαστεί να μη χρησιμοποιήσει το ενεργό στράτευμα, στράφηκε προς παραστρατιωτικές δυνάμεις των Υπηρεσιών του Υπουργείου Εθνικής Ασφάλειας, συστήνοντας στην ουσία μια πραγματική πραιτωριανή φρουρά που θα είχε στόχο τη διεξαγωγή μιας πολιτικής σκοπιμότητας αστυνομικής επιχείρησης, που θα αφορούσε στην ανάπτυξη ομοσπονδιακών δυνάμεων εναντίον διαδηλωτών της Αριστεράς. Στο περιβάλλον αυτό, οποιαδήποτε μεταγενέστερη καταφυγή του Τραμπ στον στρατό για υποθέσεις της εσωτερικής πολιτικής σκηνής φαινόταν κίνηση απελπισίας, και κατά συνέπεια απίθανη. Οι συνταγματολόγοι είχαν λόγους να αισθάνονται πιο αισιόδοξοι από όσο τον Μάιο. Για τον λόγο αυτόν, φαίνεται πολύ πιθανό, αν όχι πιθανότατο, ότι ο Τσέινυ, και ίσως και άλλοι από εκείνους που συνυπέγραψαν το άρθρο γνώμης, είχε λάβει μηνύματα ανησυχίας από ευσυνείδητους και πατριώτες δημοσίους υπαλλήλους, αξιωματούχους του στρατού ή άλλα ενήμερα πολιτικά στελέχη σχετικά με φήμες που κυκλοφορούσαν στο Πεντάγωνο περί ενδεχόμενης προσπάθειας να χρησιμοποιηθεί ο στρατιωτικός μηχανισμός για να ανατραπεί η δημοκρατική μεταβίβαση της εξουσίας. Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου, ο Τραμπ έχει εγκαταλείψει πλήρως το κατεπείγον έργο της διακυβέρνησης ενός κράτους στη δίνη μιας πανδημίας, και προφανώς σπαταλά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του σκεπτόμενος πώς θα παραμείνει στην εξουσία. Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της νίκης του Μπάιντεν, ο Τραμπ απέλυσε τον Έσπερ, πιθανότατα επειδή είχε τηρήσει επιφυλακτική στάση στο ζήτημα της χρησιμοποίησης του στρατού στο εσωτερικό, και εγκατέστησε στο Πεντάγωνο εύκαμπτους πιστούς οπαδούς του. Καθώς το ένα δικαστήριο μετά το άλλο απέρριπταν τις αγωγές του Τραμπ, στηριγμένες σε ψευδείς ισχυρισμούς περί νοθείας, ακραίοι υποστηρικτές του, μεταξύ των οποίων ο πρώην στρατηγός και σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Μάικλ Φλυν, στον οποίον πρόσφατα ο Τραμπ απένειμε χάρη, στράφηκαν προς πιο άφρονα μέτρα, δίνοντας νέα πνοή στην πιθανότητα να επικαλεστεί ο Τραμπ τον Νόμο περί Εξέγερσης (Insurrection Act) και να κηρύξει στρατιωτικό νόμο εν αναμονή ελεγχόμενης επανάληψης της προεδρικής εκλογής. Τα ΜΜΕ και μεγάλο μέρος του στενού κύκλου του πολιτικού κατεστημένου της Ουάσιγκτον απέρριπταν τέτοιες φημολογίες και τις απέδιδαν σε ακίνδυνα, ευφάνταστα άτομα. Απ’ τη μεριά του, ο Τραμπ φαινόταν να προσχωρεί στις διακομματικές εκκλήσεις να ξεκινήσει η κυβέρνηση τη διαδικασία μεταβίβασης της εξουσίας ως υπόθεση εθνικής ασφαλείας – αν και η ομάδα μεταβίβασης του Μπάιντεν συνέχιζε να αντιμετωπίζει προστριβές στο Πεντάγωνο, ενδεικτικές του ότι οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι του Τραμπ ήθελαν κάτι να κρύψουν. Τη 14η Δεκεμβρίου, ο Μπάιντεν είχε οριστικά κριθεί νικητής της ψήφου του Σώματος των Εκλεκτόρων. Την 3η Ιανουαρίου, λίγες μόλις μέρες πριν την πιστοποίηση του αποτελέσματος από το Κογκρέσο, ο Τραμπ έκανε το τηλεφώνημα, που έγινε αυτομάτως διαβόητο, στον υπουργό Εσωτερικών της Πολιτείας της Τζώρτζια Μπρατ Ράφενσπέργκερ, επαναλαμβάνοντας αστήρικτους ισχυρισμούς περί νοθείας και φορτικά πιέζοντάς τον να «βρει» τις σχεδόν 12.000 ψήφους που του έλειπαν ώστε να αντιστρέψει το αποτέλεσμα. Το τηλεφώνημα αυτό ήταν ένα ανησυχητικό σημάδι καθαρής απελπισίας του Τραμπ. Την 6η Ιανουαρίου, βίαιοι διαδηλωτές, υποστηρικτές του Τραμπ, απροκάλυπτα παροτρυνόμενοι από τον ίδιο τον πρόεδρο, εφόρμησαν και κατέλαβαν το Καπιτώλιο, τραυματίζοντας θανάσιμα έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας πολλούς άλλους βαριά, αναγκάζοντας μέλη του Κογκρέσου να το εγκαταλείψουν κακήν κακώς αναζητώντας καταφύγιο, και διακόπτοντας την καταμέτρηση των ψήφων για αρκετές ώρες. Συνολικά, πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ορισμένοι από τους παρείσακτους είχαν μαζί τους όπλα, χειροπέδες και προμήθειες, σχεδιάζοντας προφανώς να συλλάβουν αιχμαλώτους, να διανυκτερεύσουν και να προχωρήσουν σε παρωδίες δίκης. Ο Τραμπ ήταν αναμφίβολα ο συγγραφέας του επεισοδίου αυτού· ήταν μια πράξη πρόδηλη στάσης και εξέγερσης. Ωστόσο, η καταμέτρηση των ψήφων του Σώματος των Εκλεκτόρων σύντομα συνεχίστηκε και λίγο μετά τις 03:40 μ.μ. της 7ης Ιανουαρίου ο Πενς ανακοίνωσε ότι ο Μπάιντεν είχε κερδίσει την προεδρική εκλογή. Ο μεγαλύτερος φόβος των δέκα πρώην υπουργών Άμυνας δεν πραγματοποιήθηκε: ο Τραμπ δεν κάλεσε τον στρατό να βοηθήσει τους διαδηλωτές, πράγμα που θα αποτελούσε απροκάλυπτο πραξικόπημα. (Ούτε την Εθνική Φρουρά είχε καλέσει να αποκαταστήσει την τάξη· την ευθύνη αυτήν ανέλαβε ο Πενς.) Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας όλα όσα γνωρίζουμε για την προεδρία του Τραμπ, είναι απίθανο να αυτοσυγκρατήθηκε για λόγους αρχής. Το πιθανότερο είναι ότι ο ίδιος και οι μυστικοσύμβουλοί του αντιλήφθηκαν, υπό το φως και της αντίδρασης για τα γεγονότα της πλατείας Λαφαγιέτ, ότι τα έμπιστα πολιτικά πρόσωπα που εγκατέστησε στο Πεντάγωνο θα δυσκολεύονταν πολύ να πείσουν τους ένστολους στρατιωτικούς να συμπράξουν σε οποιαδήποτε απόπειρα να εμποδιστεί η δημοκρατική διαδικασία. Ο Έσπερ μπορεί να είχε αποχωρήσει, αλλά ο στρατηγός Μάιλυ ήταν ακόμη αρχηγός του Γενικού Επιτελείου. Ο Τσέινυ και εκείνοι που έγραψαν μαζί του το άρθρο φαίνεται ότι ορθά σκόπευαν να ενισχύσουν αυτή την αντίληψη της πολιτικής ουδετερότητας των ένστολων στρατιωτικών και την αντίστασή τους στην πολιτική χειραγώγηση εκ μέρους του Τραμπ. Η για λόγους τακτικής εφεκτική στάση του Τραμπ δεν τον απαλλάσσει από τις ευθύνες του. Εάν γρήγορα καλούσε την Εθνοφρουρά να βοηθήσει την ανεπαρκώς επανδρωμένη αστυνομική δύναμη και απέτρεπε την πολιορκία, αυτό θα συνιστούσε νόμιμη, μη-πολιτική χρήση στρατιωτικής δύναμης, προορισμένη να αποτρέψει παράνομη ανάμιξη στην πολιτική διαδικασία. Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση φαίνεται να είχε βεβαιωθεί ότι το Πεντάγωνο ήταν διατεθειμένο να μην αντιδράσει, αφήνοντας στους διαδηλωτές-υποστηρικτές του Τραμπ μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Οι ανώτεροι αξιωματούχοι τους οποίους είχε τοποθετήσει εγκάθετους ο Τραμπ ευθύς μετά την αποχώρηση του Έσπερ εμπόδισαν τους φρουρούς της περιφέρειας της Κολούμπια[3] να λάβουν πυρομαχικά ή εξοπλισμό καταστολής ταραχών, να εμπλακούν με τους διαδηλωτές με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από αυτοάμυνα, να μοιραστούν εξοπλισμό με τους άνδρες της τοπικής αστυνομίας ή να χρησιμοποιήσουν εξοπλισμό επιτήρησης και εναέρια μέσα της Φρουράς χωρίς ρητή άδεια του υπουργού Άμυνας. Και αρνήθηκαν να εγκρίνουν ανάπτυξη μιας δύναμης ταχείας αντίδρασης, παρά μόνον ως ύστατη λύση. Η Φρουρά της περιφέρειας Κολούμπια χρειάστηκε δυόμισι ώρες για να απαντήσει στην κλήση, όταν αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε, της αστυνομίας του Καπιτωλίου για βοήθεια. Αυτή η χωλαίνουσα αντίδραση συνέβη παρά το γεγονός ότι η ομοσπονδιακή και η τοπική αστυνομία είχαν προειδοποιηθεί εβδομάδες πριν ότι ένα μεγάλο, αγριεμένο και οργανωμένο διαδικτυακά πλήθος θα συγκεντρωνόταν στην Ουάσιγκτον στις 6 Ιανουαρίου με σκοπό την υπονόμευση των αποτελεσμάτων της προεδρικής εκλογής, καθώς οι υποψήφιοι να συμμετάσχουν είχαν πλημμυρίσει κάθε ακροδεξιό φόρουμ και ψηφιακή πλατφόρμα. Οι προετοιμασίες αντιμετώπισης αυτής της πρόκλησης υπήρξαν οικτρά ανεπαρκείς – για την ακρίβεια, προφανέστατα χαλαρές. Η αντίθεση μεταξύ της μινιμαλιστικής εκ μέρους της αστυνομίας προσέγγισης των διαδηλώσεων υπέρ του Τραμπ και της δυναμικής αντιμετώπισης των διαδηλωτών του κινήματος Black Lives Matter υπήρξε εμφανής. Κάποιοι αστυνομικοί του Καπιτωλίου απλώς απομάκρυναν τα οδοφράγματα και άφησαν τους αλαλάζοντες διαδηλωτές να περάσουν. Η δήμαρχος της Ουάσιγκτον είχε αναλάβει την ευθύνη της αστυνόμευσης του συλλαλητηρίου υπέρ του Τραμπ και, επομένως, θα διατυπωθούν κατηγορίες προς διάφορες κατευθύνσεις. Αλλά είναι εύλογο να συμπεράνει κανείς ότι η χαλαρή στάση της αστυνομίας του Καπιτωλίου –το σώμα επανειλημμένα αρνήθηκε ενισχύσεις–εξαρτήθηκε από αποφάσεις που έλαβε ο Λευκός Οίκος και οι αξιωματούχοι τού Τραμπ. Πράγματι, δεν είναι τραβηγμένο να ερωτά κανείς κατά πόσον ο Τραμπ, ευθέως ή με τη μεσολάβηση τρίτων, είχε προχωρήσει σε διαβουλεύσεις με τους επικεφαλής των διαδηλωτών σχετικά με τις ενέργειες των ιδίων και των οπαδών τους στο Καπιτώλιο αφού θα τους έστελνε εκεί από το συλλαλητήριό του. Όπως και να ’χει, η εμπρηστική του δημόσια προτροπή προς τους οπαδούς του στο ελλειπτικό πάρκο του Λευκού Οίκου να «βαδίσουν προς το Καπιτώλιο» και να «σταματήσουν την κλοπή» εξέπεμψε ένα στασιαστικό μήνυμα με επαρκή σαφήνεια. Τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου επιβεβαιώνουν ότι οι δέκα πρώην υπουργοί κάθε άλλο παρά αποδείχτηκαν Κασσάνδρες: είχαν δίκιο να ανησυχούν ότι, κυριολεκτικά, καμιά ενέργεια δεν ήταν αδύνατη για τον Τραμπ εάν με αυτήν υπολόγιζε ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί στην εξουσία. Πολιορκούμενος από την εντονότατη δημόσια αγανάκτηση και την πίεση του Κογκρέσου να απομακρυνθεί από την εξουσία, ο Τραμπ φαίνεται ότι τώρα έχει στρέψει τόσο έντονα το ενδιαφέρον του στο πώς θα αποφύγει ποινικές ευθύνες που δεν συνεχίζει να αποτελεί άμεση απειλή για την ακεραιότητα της Δημοκρατίας. Όμως η εξωφρενικά ανειλικρινής ομιλία του της 7ης Ιανουαρίου, όπου διακήρυξε την απέχθειά του για τη βία και τον σεβασμό του για τη Δημοκρατία, ήταν καταγέλαστη. Καταδίκασε τους εξεγερθέντες –τους οποίους, είκοσι τέσσερις ώρες πριν είχε διαβεβαιώσει για την «αγάπη» του και τους είχε αποκαλέσει «ξεχωριστούς»– μόνο και μόνο για να μειώσει την προοπτική προσωπικών του ποινικών ευθυνών για υποκίνηση, συνωμοσία και άλλα εγκλήματα. Εάν είχε θεωρήσει ότι θα τα κατάφερνε να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία για να διατηρήσει το αξίωμά του χωρίς αυτό να έχει επιπτώσεις στον ίδιον, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα το είχε κάνει. Έμμεσα αποδεικτικά στοιχεία υποδεικνύουν ότι ενδέχεται να υπήρξε σχεδιασμός μιας στασιαστικής ενέργειας πολύ πιο σοβαρής από μια εισβολή καπέλων MAGA [«Make America Great Again»]. Το άρθρο γνώμης των υπουργών Άμυνας θα μπορούσε να αποτελέσει το πρώτο τεκμήριο, και η συνέντευξη του στρατηγού Μάιλυ της 11ης Οκτωβρίου στη Δημόσια Ραδιοφωνία (NPR) –συνέντευξη κατά την οποία αισθάνθηκε την έντονη ανάγκη να επαναλάβει ότι «οι αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν καμία θέση να καθορίζουν το αποτέλεσμα αμερικανικών εκλογών»– το δεύτερο τεκμήριο. Ο Τραμπ, τουλάχιστον, μας έχει διαφωτίσει για τον κίνδυνο ένας πιο ικανός, ύπουλος και επιδέξιος γραφειοκρατικά δημαγωγός να μπορέσει να εξαπολύσει τον στρατό, σε κάποια μελλοντική κρίση εξουσίας και νομιμοποίησης στις ΗΠΑ, για να ανατρέψει τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ανησυχία έχει επίσης προκληθεί ότι θα μπορούσε να προσπαθήσει να παραλύσει τις διαδικασίες αυτές ξεκινώντας έναν πόλεμο αντιπερισπασμού εναντίον του Ιράν. Όταν η Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσυ Πελόζι ζήτησε από τον στρατηγό Μάιλυ να περιορίσει την ανισόρροπη και εκδικητική πρόσβαση του Τραμπ στους κωδικούς και άλλους στρατιωτικούς μηχανισμούς την Παρασκευή, ο στρατηγός επισήμανε ότι συνταγματικά δεν μπορούσε να απομακρύνει τον πολιτικό επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων από την αλυσίδα της στρατιωτικής διοίκησης χωρίς Πράξη του Κογκρέσου ή του Υπουργικού Συμβουλίου. Αλλά αυτό θα απαιτούσε υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να προστατευθεί αξιόπιστα η υφήλιος από την καταστροφή. Η χώρα δεν μπορεί άνετα να υπολογίζει στο εξαιρετικά αβέβαιο ενδεχόμενο της τόλμης ενός Τζέιμς Σλέσιντζερ, ο οποίος ως υπουργός Άμυνας απέκλεισε τον αλλοπρόσαλλο Ρίτσαρντ Νίξον από τις στρατιωτικές αποφάσεις κατά τις τελευταίες του χαοτικές μέρες στον Λευκό Οίκο· ούτε μπορεί η χώρα να επαφίεται αποκλειστικά στη διακριτική ευχέρεια των αξιωματούχων του στρατού να αρνούνται να υπακούσουν σε παράνομες διαταγές ή στην επινοητικότητα ανώτερων αξιωματούχων να παρακάμπτουν ή να καθυστερούν απερίσκεπτες προεδρικές εντολές. Εναπόκειται στην ερχόμενη κυβέρνηση Μπάιντεν και στο νέο Κογκρέσο να διερευνήσουν πλήρως εάν οποιεσδήποτε επαφές μεταξύ του Λευκού Οίκου επί Τραμπ και του Πενταγώνου πραγματοποιήθηκαν τις εβδομάδες πριν και μετά την προεδρική εκλογή, και να θεσμοθετήσουν ασφαλιστικές δικλείδες που να αποκλείουν κάθε μελλοντική ημέρα αισχύνης ανάλογη –ή χειρότερη από– της 6ης Ιανουαρίου 2021. © NEW YORK REVIEW OF BOOKS 2021 — Μετάφραση-σημειώσεις: Μάνος Βασιλάκης Σημ. ARB: Το άρθρο του Jonathan Stevenson “Trump’s Lingering Menace” δημοσιεύθηκε στο New York Review of Books στις 9 Ιανουαρίου 2021. [1] Ο Γενικός Εισαγγελέας είναι ο υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. [2] Θεωρία περί «ενιαίου εκτελεστικού» της προεδρικής εξουσίας, δηλαδή απεριόριστης από το Κογκρέσο προεδρικής εξουσίας. [3] Περιφέρεια Κολούμπια, επίσημη ονομασία της πρωτεύουσας Ουάσιγκτον, Washington, D(istrict) of C(olumbia).

Τραμπ, μια επίμονη απειλή

Σύνδεση