Πρίν λίγες ἡμέρες ἑορτάσθη
ἡ ἄφθαρτος χείρ τῆς Μαρίας Μαγδαληνῆς
ὁμολογῶ ὅτι ἀπ’ ὅλη τήν ὑμνογραφία
μεγαλύτερη ὀμορφιά δέν βρῆκα
εἰμή στό τροπάριο τῆς Κασσιανῆς
οἱ ἐκφράσεις διαπερνοῦν τό σκοτάδι
σάν ἀστραπές διονυσιακῆς λάμψης
οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης καί ἀσέληνος
νύξ μοι ὑπάρχει, ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Στά μαθήματα τῆς Νέας Ρητορικῆς Σχολῆς
ὅπου εὐτυχῶς συμμετέχουν καί κορίτσια
κάθε πρωΐ καί μιά φορά τό μήνα
θά ἤτανε καλύτερα ἀκόμη καί στόν ὄρθρο
ζητῶ νά ἀποστηθίσουνε τό κείμενο
αἰσθάνομαι τέτοια χαρά, εὐφροσύνη
νά πάλλεται τό στῆθος τῶν νεανίδων
ἡ ἐπανάληψη τῶν λέξεων γίνεται πράξη
καί τό ἔλεος μεστώνει δημιουργικά
μοὔρχεται νά τίς βάλω γονυπετεῖς
νά ἱκανοποιοῦν τήν τέλεια μίμηση
καταφιλήσω τούς ἀχράντους σου πόδας.