Ήμουν στο ταξί
πηγαίνοντας προς το νοσοκομείο
(ο πατέρας μου βρισκόταν στην εντατική
με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα)
όταν ξαφνικά ο οδηγός με ρώτησε:
«Πιστεύεις στη μετά θάνατον ζωή;»
«Όχι», του είπα. «Εσύ;»
«Εγώ είμαι Μάρτυρας του Ιεχωβά», είπε.
«Πες μου γι’ αυτήν τη φαβέλα που μόλις προσπεράσαμε», είπα.
«Γιατί τη λένε Paraisopolis; Οι κάτοικοί της τη θεωρούν Παράδεισο;»
«Δεν θέλεις να κάθεσαι πλάι Του την ώρα εκείνη;» είπε.
«Να κάθομαι;» είπα.
«Δεν σ’ ενδιαφέρει η σωτηρία της ψυχής;» είπε.
«Τι ακριβώς είναι η ψυχή;» είπα.
«Τα Σάββατα, εγώ και η γυναίκα μου, πάμε στα σπίτια της περιοχής
και προσπαθούμε να επαναφέρουμε τους ανθρώπους στον ίσιο δρόμο», είπε.
«Ποιος δρόμος είναι αυτός;» είπα.
«Η Avenida Paulista», είπε.
«Σε λίγο φθάνουμε».