Ἀκούγοντας μιὰ γυναικεία χορωδία
σὲ τακτικὸ ραδιοφωνικὸ σταθμὸ
νὰ ζητάει συγγνώμη, συγχώρεση
γιὰ τὰ παρὰ φύση πταίσματά της
ἡδονικὴ ἀγαλλίαση μὲ κατέλαβε
προχώρησα στὴ γλυκιὰ θύμηση
μὴ βρίσκοντας ὅμοιο σ’ ὅλη τὴν
ὑμνογραφία, τὸ ἴδιο πρέπει
νὰ τρέπει κι αὐτὲς νὰ ξαναφέρνουν
ταὶς ὡραῖες στιγμὲς ποὺ ἔζησαν
κι ἀποδιώχνουνε μὲς στὴ νύχτα
τὸ πρωῒ ξανάρχονται ἡλιακτίδες
φωτίζουν τὸν πλάνητα βίο
πόσο πιὸ πλούσιος θά ’τανε ὁ ὕμνος
ἂν γινότανε λιγάκι συγκεκριμένος
κάποια ἐσοχή, ἕνα λιθόστρωτο
μιὰ κατωφέρεια, φιλήδονο τραγούδι
’Ελέησον καὶ τὰς αὐλητρίδας
καὶ τὰς ψαλτρίας καὶ τὰς κιθαριστρίας.

— Νίκος Λεβέντης