Στις 13 Ιουνίου 2017 είχα δημοσιεύσει το παρακάτω κείμενο στην ιστοσελίδα της ARB, την οποία «άγνωστοι» κατέστρεψαν ολοσχερώς. Στην τελευταία παράγραφο έγραφα πως διακρίναμε εκεί «κάποιον που θα εκπλαγούμε αν σύντομα δεν γίνει αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, δεδομένου ότι πρόσφατα επέδειξε εξαιρετικά δείγματα γραφής». Οι πληροφορίες μας τότε ήταν κατά το ήμισυ ακριβείς· ότι ο Βασίλειος Πέππας επρόκειτο να γίνει αντιπρόεδρος του ΑΠ, σύμφωνα με το δείγμα γραφής του: την επαίσχυντη απόφαση 697/2017. Τελικά αυτό το asset του συριζαϊκού κράτους δικαίου έγινε πρόεδρος. Επειδή θα έχουμε μεγάλη συνέχεια, δημοσιεύουμε το εν λόγω κείμενο γιατί δείχνει την νοοτροπία αυτών των ανθρώπων που κατέβασαν τη Δικαιοσύνη τόσο χαμηλά.
Πολλά γράφτηκαν για το γκαλά που οργάνωσε στο προλεταριακό ξενοδοχείο Χίλτον στις 9 Ιουνίου η απερχόμενη πρόεδρος του Αρείου Πάγου Βασιλική Θάνου, κοσμικό γεγονός που σφράγισε το έβγα της από το ανώτατο Δικαστήριο. Όπως θυμόμαστε (ή καλύτερα: δεν μπορούμε να ξεχάσουμε) το έμπα της στίχθηκε από τις διαβόητες εκείνες επιστολές που είχε στείλει σε ισόβαθμούς της –όχι αναγκαίως και ισάξιους‒ ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, όπου εξηγούσε τα μαρτύρια που περνάγαμε στα χέρια των απάνθρωπων δανειστών μας. Το γεγονός ότι δεν επανήλθε προφανώς υποδηλώνει ότι έκτοτε τα μαρτύρια είτε σταμάτησαν είτε εθιστήκαμε σ’ αυτά.
Πολλά γράφτηκαν επίσης σχετικά με την χαζή πρόφαση των …182 ετών από την ίδρυση του Αρείου Πάγου σε μια ουσιαστικά ατομική εξόδια εκδήλωση. Την οποία αν περιόριζε λ.χ. στην οικογένειά της, σε στενούς της φίλους, σε τυχόν συναδέλφους της που την εκτιμούν, στην κομμώτριά της κ.τ.τ., δεν θα υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Έτσι δεν θα είχαν καμία βάση οι απόλυτα δικαιολογημένες αντιρρήσεις της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων για την χρηματοδότηση του εν λόγω γκαλά, ή και για τον πραγματικό λόγο της τέτοιας φαιά λαμπερής εκδήλωσης. Έτσι δεν θα είχαμε τόσες σημαντικές απουσίες.
Σκοπός του παρόντος σημειώματος είναι άλλος: Να σχολιάσω ώστε να μην περάσει «στα ψιλά» ένα περιστατικό δηλωτικό της νοοτροπίας των οργανωτών αυτής της πολλαπλά ιδιόρρυθμης εκδήλωσης. Αντιγράφω από το ρεπορτάζ των εφημερίδων:
«Ακόμη, το κλείσιμο της εκδήλωσης ήταν να γίνει (σύμφωνα και με το πρόγραμμα) από την χορωδία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, υπό τη διεύθυνση του δικηγόρου και καθηγητή μουσικής Δημήτρη Καρούζου. Όμως, οι συμμετέχοντες στην χορωδία δικηγόροι εκδήλωσαν την επιθυμία να μην παραβρεθούν στην εν λόγω εκδήλωση.
Κατόπιν αυτών, η Ξένη Δημητρίου ανακοίνωσε ότι “η χορωδία του ΔΣΑ δεν ήρθε για άγνωστους λόγους, θέλω να πιστεύω πολύ σοβαρούς”.
Την κενή θέση της χορωδίας του ΔΣΑ, την κάλυψε χορωδία πρώην και νυν κρατουμένων και εθελοντών μουσικών που συνδράμουν την εν λόγω χορωδία. Μάλιστα η κυρία Δημητρίου φίλησε όλους τους συμμετέχοντες στην χορωδία.»[1]
Δηλαδή οι ελεύθεροι άνθρωποι, τα μέλη της χορωδίας του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, αρνήθηκαν να λάβουν μέρος και να τραγωδήσουν στο γκαλά. Και πώς είναι «άγνωστοι» οι λόγοι; Το ότι αρνήθηκαν να πάνε χωρίς να δηλώσουν κανένα κώλυμα δεν είναι υπερ-αρκούντως σαφές; Κάποιος –χωρίς να (χ)ορρωδεί‒ είχε τη διόλου φαεινή ιδέα να καλύψουν το κενό οι κρατούμενοι. Και άρον άρον οι φυλακισμένοι μετήχθησαν, προφανώς με την «κλούβα» του Τμήματος Μεταγωγών· και ασφαλώς φρουρούμενοι. Σαν να επρόκειτο για καταναγκαστικά έργα.
Αν αυτό δεν είναι τυπική ολοκληρωτική νοοτροπία, τότε τι είναι; Δεν γνωρίζω αν επιτρέπεται σε δημοκρατίες να χρησιμοποιούνται χορωδίες φυλακισμένων για τα ατομικά events των δικαστών. Εδώ υπήρξε ένα μικρό γκουλάγκ για τους δύστυχους φυλακισμένους στην «Τερψιχόρη» του Χίλτον. Και η μεν κατά το ήμισυ δική μας Μάγια Αγγέλου μπορεί να ξέρει γιατί τραγουδάει το πουλί στο κλουβί, αλλά εμείς δύσκολα εννοούμε τους κρατούμενους στην «Τερψιχόρη» του Χίλτον να τραγουδούν προς διασκέδαση των ανθρώπων που τους έστειλαν εκεί που τώρα βρίσκονται.
Παραφράζοντας τον Μαριάνο Μορένο, πνευματικό και πολιτικό ηγέτη της απελευθέρωσης της Αργεντινής (1810) ‒που μιλάει για τύραννο και δούλους‒ θα λέγαμε ότι «οποιοσδήποτε εξουσιαστής μπορεί να υποχρεώσει τους υπ’ αυτόν να ψάλλουν ύμνους στην ελευθερία». Και στη Δικαιοσύνη του, ασφαλώς. Το τεράστιο πρόβλημα είναι ότι ουδείς από τους διοργανωτές ή/και τους παρόντες ενοχλήθηκε απ’ αυτό το κρούσμα.
Θα διατυπώναμε και ελευθεριότερες σκέψεις αν είχε παρέλθει η 30ή Ιουνίου, αν δηλαδή δεν είχαμε τον φόβο ότι θα καταλήξουμε κι εμείς στην εν λόγω χορωδία.
ΥΓ. Στις φωτογραφίες από το γκαλά, στο οποίο παραβρέθηκαν καμιά κατοσταριά όλοι κι όλοι ‒που προφανώς δεν μπόρεσαν να το αποφύγουν‒ διακρίναμε επίσης λειτουργούς της κυβέρνησης (π.χ. Δημήτρης Παπαγγελόπουλος), λειτουργούς του Υψίστου (π.χ. ο Άγιος Πειραιώς), καί τινες άμισθους λειτουργούς της Δικαιοσύνης, όπως την σύζυγο του συγκυβερνήτη Καμμένου Ελένη Τζούλη. Διακρίναμε στην τρίτη σειρά (έχοντας κάποιες αμφιβολίες) τον γνωστό άμισθο υπέρμαχο του συριζαϊκού Κράτους Δικαίου Ιωάννη Κ. Μαντζουράνη. Τέλος, αλλά όχι και άσχετο, κάποιον που θα εκπλαγούμε αν σύντομα δεν γίνει αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου, δεδομένου ότι πρόσφατα επέδειξε εξαιρετικά δείγματα γραφής.
