Τι σημαίνει η πρόσφατη δικαιολογία του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά σε συνέντευξή του στο περιοδικό Der Spiegel; «Ήμουν στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Έγραψα κατ’ εντολήν του κόμματός μου πράγματα, π.χ. για την Πολωνία, τα οποία ήταν ανοησίες» (9.2.2015).
Ποιος θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερη προσβολή της προσωπικότητας του Κοτζιά από αυτήν που έκανε ο ίδιος στον εαυτό του με αυτά που είπε με τη φυσικότερη άνεση στο Spiegel αυτογελοιοποιούμενος;
Τι μας είπε λοιπόν; Με άλλα λόγια μας είπε ότι:
«Ήμουν επί 25 χρόνια ένα όργανο, έγραφα τα πιο τερατώδη ψέματα, αντέστρεφα την πραγματικότητα, παρουσίαζα το άσπρο μαύρο και το μαύρο κόκκινο. Υπηρέτησα τον ιστορικό αμοραλισμό που τότε τον λέγαμε "ιστορική νομοτέλεια" και "ιστορική αναγκαιότητα". Τη μισή σχεδόν ζωή μου το επάγγελμά μου ήταν να λέω ψέματα, τερατώδη ψέματα, να συκοφαντώ ανθρώπους και ιδέες και όσους πίστευαν στη δημοκρατία κι είχαν ελεύθερη σκέψη. Το επαγγελματικό κομματικό καθήκον μου ήταν να συκοφαντώ και να προπηλακίζω λεκτικά ανθρώπους, από τον Τσέσλαβ Μίλος, τον Άνταμ Μίχνικ μέχρι τον Μάριο Πλωρίτη, αλλά και ολόκληρους λαούς που αγωνίζονταν για την ελευθερία τους. Έγραψα δεκάδες βιβλία και μπροσούρες και εκατοντάδες άρθρα σταλινικής προπαγάνδας και ιδεολογικής καθοδήγησης, "κατ’ εντολήν του κόμματος", αυτά που τώρα αποκαλώ απλώς Blödsinn, δηλαδή ανοησίες. Ούτε λέξη περισσότερο. Απλώς "ανοησίες". Ήμουν απλώς εντολοδόχος. Θεωρώ ότι είμαι από τους πιο ευφυείς και έντιμους ανθρώπους, αλλά αυτό δεν με εμπόδιζε να γράφω ανοησίες υπέρ καθεστώτων ολοκληρωτικών, "κατ’ εντολήν του κόμματος", καθότι εξαιρετικά ταλαντούχος σ’ αυτό και χωρίς μικροαστικές ηθικές αναστολές. Η έλλειψη αυτών των αναστολών διευκόλυνε την εργασία μου καθώς τη μισή ζωή μου υπηρετούσα ως επαγγελματικό στέλεχος το Κόμμα. Τη μισή μου ζωή την πέρασα με την επαγγελματική εφαρμογή της "επαναστατικής ηθικής", δηλαδή με τη συκοφαντία και το ψέμα στο όνομα του "τελικού στόχου" και της Ιστορίας που μας έχει διδάξει ότι συχνά τα ψέματα υπηρετούν καλύτερα τους σκοπούς της απ’ ό,τι η αλήθεια. Τη μισή μου ζωή την πέρασα με επάγγελμα την κομματική προπαγάνδα κι ήμουν ο πιο παραγωγικός και μονίμως μαινόμενος ιδεολόγος. Τη μισή μου ζωή, "αλήθεια" ήταν ό,τι συνέφερε "το κόμμα" και ό,τι έκανε ζημιά στους ιδεολογικούς αντιπάλους. Την μισή μου ζωή κατήγγελλα σαν αντικομμουνιστικό έντυπο την εφημερίδα τής τότε ευρωκομμουνιστικής αριστεράς Αυγή. Επί 25 χρόνια ήμουν κορυφαίος μελετητής των νόμων του ιστορικού υλισμού, πειραματιστής στο (ελληνικό) εργαστήριο της Ιστορίας, επαληθεύοντας χιλιάδες φορές και διακηρύσσοντάς το ότι το Κόμμα δεν κάνει ποτέ λάθος, ακόμη κι όταν προέβαλλε το χθεσινό ψέμα σαν την σημερινή απόλυτη αλήθεια και αντιστρόφως. Επί 25 χρόνια όποτε λεγόταν ή δημοσιευόταν ότι σπούδασα στην αλήστου μνήμης ΛΔ Γερμανίας, εγώ δεν το διέψευδα γιατί μ’ αυτή την περγαμηνή ανέβαιναν οι μετοχές μου σαν αξιόπιστου ινστρούχτορα στο "Κόμμα"). Κι όταν μου θυμίζουν πως υπήρξα "γκαουλάιτερ [= φανατικός προπαγανδιστής] του σταλινισμού" εγώ τους απαντώ πως αυτό –μα την Αλήθεια την οποία υπηρέτησα δυόμισι δεκαετίες– σημαίνει πως με λένε χιτλερικό! Κι αυτό δεν το λέω τώρα "κατ’ εντολήν του κόμματος", το λέω μόνος μου, και με δική μου πρωτοβουλία και για προσωπικό μου όφελος, γιατί μόνο έτσι έμαθα να συμπεριφέρομαι. Την αστική ευπρέπεια της σιωπής δεν την γνωρίζω. Τέτοιες μικροαστικές ευαισθησίες έχουν όσοι διαβάζουν Μίλος, Καίσλερ, Σπέρμπερ, Καμύ, Κολακόσφκι, Κούντερα, Μίχνικ, και άλλα όργανα του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού και της CIA.
Τη μισή μου ζωή υπηρετούσα την αιχμάλωτη σκέψη. Την υπηρέτησα με ζήλο, εκτελώντας όλες τις εντολές από το κόμμα μου και ήμουν διαβόητος για τον φανατισμό μου στην εκτέλεσή τους. Γι’ αυτό και με αποκαλούσαν "Σουσλώφ του κόμματος". Υπήρξαν κι άλλα στελέχη του κόμματος που έγραψαν βιβλία προπαγάνδας, αλλά κανένας δεν είχε τον δικό μου ζήλο. Αλίμονο αν είχα ενδοιασμούς και παλινωδίες στην πορεία προς τον στόχο. Τότε θα ήμουν ένα ατάλαντο στέλεχος και θα χανόμουν τελικά μέσα στη μάζα. Ήμουν όμως μοναδικός! Ήμουν ξεχωριστός! Και οι αναλύσεις μου, όπως λόγου χάρη Το συνειδητό και το αυθόρμητο, είναι αξεπέραστες κατακτήσεις της επαναστατικής σκέψης, της απόλυτης κομμουνιστικής ορθοδοξίας, τέτοιας που μόνο την εποχή του Στάλιν και στην DDR υπήρξε.
Κι όταν στριμώχτηκα, από το Spiegel, τι άλλο μπορούσα να κάνω, παρά αυτό που ήξερα, που ήταν πια η δεύτερη φύση μου: να μην πω την χθεσινή αλήθεια· να ισχυρίζομαι ότι το "ανήθικο" κόμμα (του οποίου ήμουν διευθυντικό στέλεχος) μού υπαγόρευε να συκοφαντώ ανθρώπους, να γράφω όλα αυτά τα ψέματα, κι εγώ δεν είχα κανέναν ενδοιασμό και κανένα πρόβλημα συνείδησης να το κάνω, αλλά εγώ είμαι αθώος! Εγώ δεν έχω καμιά ευθύνη. Η συνείδησή μου είναι ήσυχη. Ήμουν –επαναλαμβάνω– ένας εντολοδόχος. Ο εντολέας μου είναι ο υπεύθυνος, "το κόμμα" δηλαδή είναι υπεύθυνο. Αφού το Κόμμα ήταν το παν! Και δεν ζητώ από κανέναν συγγνώμη. Δεν οφείλω να κάνω κάτι σε ένδειξη μεταμέλειας. Άλλωστε τώρα πια αντί για το Κόμμα υπηρετώ με τον ίδιο ζήλο την Πατρίδα και το Έθνος έχοντας ανακαλύψει την ενοποιητική φαντασίωση των πάσης φύσεως "πατριωτών" σαν ελόγου μου. Εντολέας μου πλέον είναι η Πατρίδα. Δεν είμαι εγώ ο ανήθικος, το κόμμα μου είναι το ανήθικο, δεν είμαι εγώ ανέντιμος, το κόμμα είναι το ανέντιμο. Το Κόμμα πρέπει να απολογηθεί για τα έργα μου εκείνης της 25ετίας. Όχι εγώ. Εμείς οι αιώνιοι επαναστάτες έχουμε αντικαταστήσει την τιμή με τη χρησιμότητα, την αξιοπρέπεια με τη λογική, συνεπώς και το σημερινό κόμμα μου πρέπει να απολογηθεί για μένα στο μέλλον. Όχι εγώ. Πιστέψτε με!»
Πιστέψτε τον!
