Ευχαριστούμε τους εκατοντάδες φίλους που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους στη δικαστική επίθεση που δέχθηκε η ARB από τον Νίκο Κοτζιά. Όλα τα ονόματα θα δημοσιευθούν στην ιστοσελίδα του περιοδικού, καθώς η συλλογή των υπογραφών γίνεται με δυο διαφορετικούς τρόπους και βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ξεχωριστές ευχαριστίες οφείλουμε και από τη θέση αυτή στον ομότιμους καθηγητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και μέλη της Ακαδημίας Αθηνών Απόστολο Σ. Γεωργιάδη και Μιχάλη Σταθόπουλο για τη συμπαράστασή τους και την πολύτιμη βοήθειά τους. (Με δημοσίευμα στο επόμενο τεύχος θα ευχαριστήσουμε ονομαστικά όσους μας βοήθησαν από το 2010 στην τεκμηρίωση των ισχυρισμών της επίδικης επιστολής του αναγνώστη, την οποία ο Ν. Κοτζιάς θεώρησε ευκαιρία ώστε να μας επιτεθεί, καθώς ο ίδιος ο επιστολογράφος δεν θεώρησε ότι αυτό ήταν δική του υποχρέωση).
Η ARB ευχαριστεί επίσης τους λίγους δημοσιογράφους που έσπασαν τη σιωπή και έκαναν γνωστή ή σχολίασαν την παράλογη εναντίον μας δίωξη. Είναι απαραίτητο να το επισημάνουμε, γιατί παραδόξως η ανακοίνωση συμπαράστασης της ΕΣΗΕΑ δεν δημοσιεύθηκε στον ελληνικό Τύπο, ούτε και η σχετική ανακοίνωση του κόμματος «Το Ποτάμι» (με εξαίρεση την Εφημερίδα των Συντακτών). Χρειάστηκε να κάνουμε κυριολεκτικώς τον γύρο του κόσμου σε 18 ημέρες, να ενημερώσουμε τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, να μεταφράσουμε εκλεκτές σελίδες από τα βιβλία του τα οποία ο Κοτζιάς σήμερα αποκαλεί «ανοησίες», να δημοσιευθούν στον διεθνή τύπο, να ακολουθήσει κατακραυγή, για να παραδεχθεί (πάλι σε ξένους δημοσιογράφους) αυτά που ήθελε να κρύψει: ότι ναι, αυτός τα έγραφε, αλλά «κατ’ εντολήν του κόμματός του»!… Κι ενώ βοούσε ο διεθνής Τύπος, οι λειτουργοί του ελληνικού Τύπου δεν έβλεπαν ούτε άκουγαν, πολύ περισσότερο δεν ρωτούσαν, αν όντως δεν ήξεραν. Με τιμητικές εξαιρέσεις την Εφημερίδα των Συντακτών, την Athens Voice, δυο άρθρα του Τάκη Θεοδωρόπουλου και του Τάκη Μίχα, στην Καθημερινή και το Protagon αντιστοίχως, και ένα σχόλιο στο ηλεκτρονικό Βήμα.
Η ARB, μετά το πέρας της προπετούς δίκης που αποβλέπει στη φίμωσή της, την οποία έστησε ο Κοτζιάς (με δικηγόρο τον Φαήλο Κρανιδιώτη), θα αναλάβει την πρωτοβουλία οργάνωσης και συντονισμού μιας εκστρατείας για την κατάργηση και ριζική αλλαγή του κατάπτυστου νόμου περί Τύπου, ο οποίος αποτυπώνει όλη τη νοσηρότητα των εμπνευστών του, ώστε όχι μόνο να ακυρώνει τον υποτιθέμενο σκοπό του νόμου, αλλά να γίνεται και όπλο εκβιασμού και φίμωσης.
Η ARB στα έξι χρόνια κυκλοφορίας της δεν θέλησε να κάνει ποτέ διακηρύξεις για την ανεξαρτησία της, πράγμα αυταπόδεικτο από την αρθρογραφία της. Διακηρύξεις ανεξαρτησίας κάνουν συνήθως όσοι θέλουν να κρύψουν τις όποιες εξαρτήσεις τους. Η ARB ιδρύθηκε με τη φιλοδοξία να αποτελέσει το ελληνικό αντίστοιχο της New York Review of Books, και δεν εννοεί να συμβιβαστεί με την εγχώρια μιζέρια. Ή θα είναι αυτή που ήταν αυτά τα έξι χρόνια ή δεν έχει λόγο ύπαρξης. Θα πολεμήσουμε λοιπόν για να ακυρώσουμε το όπλο των λογής εκβιαστών που λέγεται νόμος περί Τύπου, ο οποίος θέσμισε αυτή την αφύσικη σε μια δημοκρατία μορφή λογοκρισίας και βέβαια την αυτολογοκρισία.
Αυτή τη στιγμή η ARB δίνει μάχη ζωής ή θανάτου. Υπήρξαν κάποιοι που της συμπεριφέρθηκαν σαν να ήταν το χειρότερο έντυπο στην Ελλάδα, σαν να ήταν το όνειδος του ελληνικού Τύπου και συνεπώς πρέπει οπωσδήποτε να κλείσει. Όλα αυτά όμως, και με τα ονόματα αυτών των όποιων κάποιων, θα τα αναπτύξουμε αργότερα σε έκτακτο τεύχος και σε βιβλίο που θα περιλαμβάνει ντοκουμέντα από αυτή την περίεργη δίκη.
Όσα διατείνεται ο δήθεν θιγόμενος Κοτζιάς, και το γεγονός ότι ο νόμος της ανελευθερίας του Τύπου επιτρέπει να «συζητούνται» σοβαρά ενώπιον του δικαστηρίου, και με τη συγκεκριμένη διαδικασία, συνιστά επιπλέον και απόπειρα λοβοτομής μας. Ελπίζουμε ότι το Εφετείο θα σταματήσει την απόπειρα αυτή. Το αποτέλεσμα θα το γνωρίζουμε μέσα στους επόμενους μήνες, καθώς έτσι προβλέπει η ψυχοφθόρα διαδικασία που ακολουθείται σε αυτού του τύπου τις δίκες.
Αν δεν κερδηθεί αυτή η μάχη, τότε κανείς πια δεν θα μπορεί να γράφει στοιχειωδώς ελεύθερα τη γνώμη του είτε να χρησιμοποιεί οποιονδήποτε πολιτικό χαρακτηρισμό, ακόμη και για τους πιο έξαλλους πολιτικούς των άκρων, γιατί θα κινδυνεύει. Ίσως τα καθεστώτα των οποίων διαπρύσιος κήρυκας υπήρξε ο Κοτζιάς να ενδιαφέρονταν στενά για τις ζωές των άλλων – εμάς όμως αυτές οι ζωές μάς απασχολούν στον βαθμό και μόνο που αποτελούν απειλή για τις ελευθερίες μας.
