Ο Κρυστάλλης είναι ένας ποιητής-σύμβολο. Παραπέμπει σε περισσότερα από όσα σημαίνει το πραγματικό του εκτόπισμα στη νεοελληνική ποίηση. Υπάρχει, από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους κι ύστερα, ένα συλλογικό υποσυνείδητο, με εθνικές προεκτάσεις, που συντηρεί τη βουκολική και αγροτική νοσταλγία σε συνθήκες αστικής προσαρμογής ή μάλλον τουρκοβαγκνεριέν πασαλείμματος. Σήμερα η σχέση αυτή έχει περαιτέρω ευτελιστεί στην εικόνα του χυδαίου νεόπλουτου ή του ζαβλακωμένου μικροαστού.