Μια άγνωστη απόφαση του Αρείου Πάγου για τον Εμμ. Ροΐδη

Ἀριθ. 49 Ποιν. ἀπόφ. Τὸ Δικαστήριον τοῦ Ἀρείου Πάγου Συγκείμενον ἐκ τῶν Δικαστῶν Ἀ. Μωραϊτίνη, Προέδρου, Δρ. Ν. Δρόσου, Ν. Ἰωαννίδου, Π. Κιάππε, Ἀ. Παπαδιαμαντοπούλου, Π. Κυπαρίσση καὶ Δ. Ἐμμανουήλ, παρόντων τοῦ τε Εἰσαγγελέως Κ. Προβελεγγίου καὶ τοῦ Γραμματέως Ν. Σ. Σταθοπούλου. Συνεδριάσαν δημοσίᾳ ἐν τῷ ἀκροατηρίῳ τὴν 27ην Ἀπριλίου 1867 ἵνα δικάσῃ ἐπὶ τῆς αἰτήσεως τοῦ Ἐμμανουὴλ Ῥοΐδου, κατοίκου Ἀθηνῶν, παραστάντος αὐτοπροσώπως καὶ διορίσαντος ἐπ’ ἀκροατηρίῳ πληρεξουσίους του τοὺς Π. Καλλιγᾶν καὶ Ἐμμ. Κόκκινον, δικηγόρους, περὶ ἀναιρέσεως τοῦ ὑπ’ ἀριθ. 66 (ἐ.ἔ.) Βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου τῶν ἐνταῦθα Ἐφετῶν. Ἀκοῦσαν. Τοῦ Εἰσηγητοῦ Δικαστοῦ Ν. Ἰωαννίδου, ἐκθέσαντος τάδε: Τὸ Συμβούλιον τῶν ἐνταῦθα Ἐφετῶν διὰ τοῦ ὑπ’ ἀριθ. 66 ἐ.ἔ. Βουλεύματος ἀπέῤῥιψε τὴν κατὰ τοῦ ὑπ᾽ ἀρ. 32 ἐ.ἔ. Βουλεύματος τοῦ Συμβουλίου τῶν ἐνταῦθα Πλημμελειοδικῶν ἀνακοπὴν τοῦ Ἐμμ. Δ. Ῥοΐδου, ὅστις δι’ αὐτοῦ παραπέμπεται ἐπὶ παραβάσει τοῦ ἄρθρ. 272 τοῦ Ποιν. Νόμου καὶ 17 τοῦ περὶ ἐξυβρίσεως ἐν γένει καὶ περὶ τύπου Νόμου εἰς ἁρμόδιον Δικαστήριον τῶν Ἐνόρκων. Τοῦ Βουλεύματος τούτου τὴν ἀναίρεσιν ᾐτήσατο ὁ παραπεμφθεὶς δι’ ἐκθέσεώς του συνταχθείσης ἁρμοδίως διὰ τοὺς ἑξῆς λόγους. Διὰ κακὴν ἑρμηνείαν καὶ ἐσφαλμένην ἐφαρμογὴν τοῦ ἄρθρ. 17 τοῦ περὶ ἐξυβρίσεως ἐν γένει καὶ περὶ τύπου Νόμου, διότι διὰ τῶν ῥήσεων τοῦ ῥηθέντος ἄρθρου 17 τιμωροῦνται οἱ προσβάλλοντες δημοσίως εἴτε τὸ σύνολον τῶν δογμάτων τῆς Ἀνατολικῆς ἐκκλησίας ὅπως ὑπάρχει διατυπωμένον εἰς τὸ σύμβολον τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ἢ τούτου μὴ ὄντος, ὅσοι προσβάλλουσι ὡρισμένα δόγματα, ὡρισμένας διατάξεις καὶ ὡρισμένα ἔθιμα τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἢ ἄλλης ἀναγνωρισμένης θρησκείας· ἀλλὰ τὸ ἀναιρεσιβαλλόμενον Βούλευμα οὐδαμοῦ ἀποφαίνεται ὅτι προσέβαλε διὰ τῆς συγγραφῆς του εἴτε τὸ σύνολον τῶν δογμάτων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας εἴτε ὡρισμένα δόγματα, ὡρισμένας διατάξεις ἢ ὡρισμένα ἔθιμα αὐτῆς. Ἑπομένως ἡ τῶν προσβληθέντων δῆθεν δογμάτων, διατάξεων καὶ ἐθίμων τῆς ἐκκλησίας ἀοριστία ἀποκλείει τὴν ἐφαρμογὴν τῶν διατάξεων τοῦ ἄρθρ. 17 τοῦ περὶ ἐξυβρίσεως ἐν γένει καὶ περὶ τύπου Νόμου, ἀπαιτοῦντος, ὡς ἀνωτέρω ἐῤῥέθη, προσβολὴν ὡρισμένων τῆς ἐκκλησίας δογμάτων, διατάξεων ἢ ἐθίμων. Ο όνος που σχεδίασε ο Άννινος και εικονογραφούσε τις «Ονολογίες» του Ροΐδη στον Ασμοδαίο. Δι’ ἐσφαλμένην ἑρμηνείαν καὶ κακὴν ἐφαρμογὴν τοῦ ἀρθρ. 272 τοῦ Ποιν. Νόμου, διότι ἐκ τῶν ῥητῶν διατάξεων τοῦ ἄρθρου τούτου προκύπτει ὅτι εἰς τὴν ποινὴν αὐτοῦ ὑπόκειται ὅστις διὰ τῆς διαδόσεως ἀκολάστων συγγραμμάτων ἢ συμβολικῶν παραστάσεων βλάπτει πρὸς κοινὸν σκάνδαλον τὰ ἤθη, ἑπομένως ὡς στοιχεῖον τῆς ποινικότητος ἀπαιτεῖται πρῶτον ἡ διέγερσις τοῦ κοινοῦ σκανδάλου καὶ δεύτερον ἡ πρὸς διάδοσιν τῶν τοιούτων συγγραμμάτων ἐπιτήδευσις. Ἀλλὰ τὸ ἀναιρεσιβαλλόμενον Βούλευμα οὔτε τοῦ κοινοῦ σκανδάλου τὴν διέγερσιν βεβαιοῖ οὔτε τὸν παραπέμπει ὡς ἐπιχειρήσαντα ἢ κατορθώσαντα τὸ ἔργον τῆς διαδόσεως ἀκολάστων συγγραφῶν ἐπὶ βλάβῃ τῶν ἠθῶν. Ὅθεν ὡς συγγραφεὺς εἶναι ἀνέγκλητος, ἀφοῦ οὔτε ἐμπορεύθη, οὔτε ἐπιτηδεύθη τὴν διάδοσιν, μολονότι καὶ ὡς πρὸς τὴν οὐσίαν αὐτῆς ἡ συγγραφή του εἶναι ἀνέγκλητος, ὅταν ἐξετασθῇ ὑπὸ ἔποψιν καθαρῶς ἀντικειμενικήν, ἥτις εἶναι τὸ μόνον δίκαιον μέτρον διὰ τὴν ἐκτίμησιν ἐπιστημονικῶν καὶ καλλιλογικῶν ἔργων. Ἐν πάσῃ δὲ περιπτώσει ἡ ἔλλειψις τοῦ κοινοῦ σκανδάλου καθιστᾶ ἀνέγκλητον τὴν πρᾶξιν. Ἀκοῦσαν Τῶν πληρεξουσίων τοῦ ἀναιρεσείοντος καὶ τοῦ Εἰσαγγελέως, Σκεφθὲν κατὰ τὸν Νόμον. Ἐπειδὴ ἐκ τῶν αἰτιολογιῶν τοῦ ὑπ’ ἀριθ. 32 τοῦ 1866 Βουλεύματος τοῦ Δικαστικοῦ Συμβουλίου τῶν ἐνταῦθα Πλημμελειοδικῶν, τὰς ὁποίας τὸ προσβαλλόμενον Βούλευμα παραδέχεται, προκύπτει ὅτι, τοῦ ἀναιρεσείοντος παραπεφθέντος εἰς τὸ Κακουργιοδικεῖον ὡς ὑπαιτίου ὅτι διὰ περιφρονητικῶν χλευασμῶν καὶ δυσμενῶν ἐκφράσεων, περιεχομένων εἰς τὸ σύγγραμμά του «ἡ Πάπισσα Ἰωάννα», προσέβαλε τὰ δόγματα, τὰς διατάξεις καὶ τὰ ἔθιμα τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, τὰ προσβληθέντα, κατὰ τὴν ἐκτίμησιν τοῦ Συμβουλίου, δόγματα, διατάξεις καὶ ἔθιμα τῆς ἐκκλησίας, ὡρισμένως μνημονευθέντα εἰς τὸ εἰρημένον Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν, διότι παραδεξάμενον τοῦτο ὡς βάσιν τῆς περὶ τούτων ἐκτιμήσεώς του τοὺς λόγους τῆς ἐν αὐτῷ περιληφθείσης γνωματεύσεως τῶν καθηγητῶν τῆς θεολογικῆς Σχολῆς, ἐπὶ τῆς ὁποίας στηρίζεται καὶ ἡ πρότασις τοῦ Εἰσαγγελέως, τῆς ὁποίας τοὺς λόγους ῥητῶς ἀσπάζεται τὸ συμβούλιον. Τὸ Συμβούλιον παρεδέξατο οὕτως ὡς προσβληθέντα ὑπὸ τοῦ ἀναιρεσείοντος, διὰ τοῦ εἰρημένου συγγράμματος, τὰ ἐν τῇ διαληφθείσῃ γνωμοδοτήσει ὡρισμένα, σημειούμενα ἐφεξῆς ἀντικείμενα ὡς ἀναγόμενα εἰς δόγματα, μυστήρια, διατάξεις καὶ ἔθιμα τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι “ἡ Παναγία μήτηρ τοῦ Σωτῆρος” (σελ. 103)[1], “ὁ δεῖπνος ὁ μυστικὸς” (σελ. 235)[2], ὁ Ἀπόστολος Πέτρος (σ. 250)[3], ὁ Νῶε (σ. 179)[4], ἡ ἁγία μετάληψις (σ. 206)[5], ὁ Μ. Βασίλειος (σ. 144)[6], καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτὴς (σ. 302)[7] κτλ. Τούτων δ᾽ οὕτως ἐχόντων, ἀνυπόστατόν ἐστι τὸ τοῦ ἀναιρεσείοντος παράπονον ὅτι ἐν τῷ Βουλεύματι, δι’ οὗ παραπέμπεται νὰ δικασθῇ ὡς προσβαλών, διὰ περιφρονητικῶν χλευασμῶν καὶ δυσμενῶν ἐκφράσεων, τὰ δόγματα, τὰς διατάξεις καὶ τὰ ἔθιμα τῆς Ἀνατολικῆς ἐκκλησίας διότι ὁρίζονται ταῦτα κατὰ τὴν ἐκτίμησιν τῶν Συμβουλίων. Ἐπειδή, κατὰ τὸ ἄρθρον 272 τοῦ Ποιν. Νόμου, ὅστις πρὸς κοινὸν σκάνδαλον βλάπτει τὰ ἤθη, διαδίδων ἀκόλαστα συγγράμματα, τιμωρεῖται ἐπὶ βλάβῃ τῶν ἠθῶν. Βεβαιοῦντος δὲ τοῦ προσβαλλομένου Βουλεύματος καὶ τοῦ τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν, τὸ ὁποῖον ἐκεῖνο ἐπικυροῖ, κατὰ τὴν πραγματικὴν ἐκτίμησιν αὐτῶν ὅτι ὁ ἀναιρεσείων αὐτὸς διέδωκε καὶ ἔθεσεν εἰς κυκλοφορίαν τὸ περὶ οὗ ὁ λόγος ἴδιον αὑτοῦ σύγγραμμα, ἤτοι τὴν Πάπισσαν Ἰωάνναν, ἐν ᾧ περιέχονται καὶ αἱ ἐν τοῖς ἀνωτέρω Bουλεύμασι περικοπαὶ τὰς ὁποίας τὰ δικαστικὰ συμβούλια ἐχαρακτήρισαν ὡς ἀκολάστους καὶ ἐν γένει ἀνηθίκους καὶ οὕτω πρὸς κοινὸν σκάνδαλον ἔβλαψε τὰ ἤθη, ἀνυπόστατον ἀποβαίνει τὸ τοῦ ἀναιρεσείοντος παράπονον ὅτι κακῶς ἐφηρμόσθη ἐπὶ τοῦ προκειμένου τὸ εἰρημένον ποινικὸν ἄρθρον, λόγῳ τοῦ ὅτι πρὸς ἐφαρμογὴν αὐτοῦ ἀπαιτεῖται πρῶτον ἡ διέγερσις τοῦ κοινοῦ σκανδάλου καὶ δεύτερον ἡ πρὸς διάδοσιν τῶν τοιούτων συγγραμμάτων ἐπιτήδευσις· εἶναι δὲ ἀνυπόστατος, διότι τὸ μὲν Bούλευμα βεβαιοῖ, συμφώνως μὲ τοὺς ὅρους τοῦ προειρημένου ἄρθρου, ὅτι ὁ ἀναιρεσείων οὗτος διέδωκε τὸ εἰρημένον ἀκόλαστον σύγγραμμα καὶ οὕτω πρὸς κοινὸν σκάνδαλον παρέβλαψε τὰ ἤθη, ἡ δὲ διαληφθεῖσα νομικὴ διάταξις ἐπιβάλλει ποινήν, ἄνευ ὁρισμοῦ ἰδιαιτέρου ἐπιτηδεύματος ἢ ἰδιαιτέρας προσπαθείας, καὶ ἄνευ διακρίσεως καὶ ἐξαιρέσεώς τινος κατὰ παντὸς διαδιδόντος τοιαῦτα ἀκόλαστα συγγράμματα, ἄρα καὶ κατὰ τοῦ συγγραφέως αὐτοῦ, ὅταν αὐτὸς διαδίδει τοιαῦτα συγγράμματα κατὰ τοὺς ἐν τῷ Νόμῳ ὅρους, ὅπως τὰ Συμβούλια παρεδέξαντο ἐπὶ τοῦ προκειμένου, καὶ ἡ περαιτέρῳ ὁριστικὴ ἐκτίμησις τούτου εἶναι ἔργον τοῦ λοιποῦ μόνον τοῦ ἁρμοδίου Δικαστηρίου. Ἐπειδὴ τὸ προσβαλλόμενον Βούλευμα παραδέχεται ὅτι ἐκ προθέσεως ἐνήργησε ὁ ἀναιρεσείων πρὸς τοῦτο καὶ οὐχὶ ἁπλῶς σκοπῶν νὰ ἐκθέσῃ γεγονότα παρ’ ἄλλων ἱστορούμενα. Διὰ ταῦτα. Ἀποῤῥίπτει τὴν ἀναιρέσεως αἴτησιν τοῦ Ἐμμανουὴλ Δ. Ῥοΐδου κατὰ τοῦ ὑπ’ ἀριθ. 66 (ἐ.ἔ.) Βουλεύματος τοῦ ἐνταῦθα Συμβουλίου τῶν ἐνταῦθα Ἐφετῶν καὶ ἐπιβάλλει εἰς βάρος του τὰ τέλη τῆς σημάνσεως καὶ τὸ νόμιμον παράβολον. Ἐκρίθη καὶ ἀπεφασίσθη ἐν Ἀθήναις τὴν δεκάτην (10) Μαΐου 1867 ἑξηκοστοῦ ἑβδόμου ἔτους καὶ ἐδημοσιεύθη τὴν ἑνδεκάτην (11) τοῦ αὐτοῦ μηνὸς καὶ ἔτους. Ὁ Πρόεδρος Ἀ. Μωραϊτίνης [Ἕπονται οἱ ὑπογραφὲς ὅλων τῶν ἐντιμοτάτων δικαστῶν ποὺ ἐξέθεσαν αὐτὸ ποὺ ἀπὸ συνήθεια λέμε «Δικαιοσύνη»]. Ὁ τίτλος «Ὁ ὄνος δικαστὴς» εἶναι τοῦ Ἐμμανουὴλ Βασιλάκη. Ἀκριβέστερα θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι: «Οἱ ὄνοι δικαστές». Τηρήθηκε ἀπολύτως ἡ ὀρθογραφία τοῦ πρωτοτύπου: τὸ ψειρίσαμε σὰν τοῦ Πατριάρχου τὴν γενειάδα. Τὰ παραθέματα στὶς ὑποσημειώσεις εἶναι ἀπὸ τὴν ἔκδοση τῆς Πάπισσας Ἰωάννας τοῦ 1866 ποὺ βρίσκεται στὴ Βιβλιοθήκη τοῦ Ἐμμ. Ροΐδη στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν. Οἱ ἐντὸς ἀγκύλης ἀριθμοὶ παραπέμπουν στὶς σελίδες τοῦ πρώτου τόμου τῶν Ἁπάντων τοῦ Ροΐδη (φιλολ. ἐπιμέλεια Ἄλκης Ἀγγέλου), ἐκδόσεις Ἑρμῆς, Ἀθήνα 1978. Μιὰ παρατήρηση μόνο γιὰ τοὺς ἀθεράπευτους θεράποντες τῆς θεότυφλης «Δικαιοσύνης». Ὡραῖα, ἡ Παναγία, ὁ Ἀπ. Πέτρος, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Ἰωάννης ὁ Νηστευτής, ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος, ἦταν ὑπόθεση «πρόσφατη», 1867 μόνο χρόνων, ἄρα δὲν εἶχε παραγραφεῖ κατὰ τὴν κρίση τῶν ὄνων δικαστῶν – ἀλλὰ καὶ ὁ Νῶε;! Τοὺς ἐνόχλησαν τόσα ἄλλα ἀσήμαντα ἀλλὰ δῆθεν ὄχι ἡ μνεία τῶν «φθειρῶν, ὅσαι εὑρέθησαν εἰς τοῦ Πατριάρχου τὴν γενειάδα.»! Οἱ ἀνόσιοι φιμωτὲς τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου δὲν λογοδότησαν ποτὲ γιὰ τὴ σκοταδιστικὴ ἀπόφασή τους, ἄφησαν ὅμως στίγμα ἐς ἀεὶ στὸ πρόσωπο τῆς Ἑλληνικής «Δικαιοσύνης». Τὸ ὄνειδος αὐτὸ θὰ συνοδεύει πάντα τὰ ὀνόματά τους καὶ τὴ «Δικαιοσύνη» ποὺ ἀρκετοὶ συνεχιστές τους τώρα ἐκφράζουν. Εὐχαριστῶ τὸν κ. Π. Θ. Γεροντόπουλο ποὺ μὲ πληροφόρησε γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ παραπάνω ντοκουμέντου ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἀποστολή τριῶν βιβλίων του, σὲ ἐκτὸς ἐμπορίου ψηφιακὲς ἐκδόσεις, σχετικὰ μὲ τὸν Ἐμμανουὴλ Ροΐδη: Ἡ γένεση καὶ ὁ στραγγαλισμὸς τῆς Πάπισσας (2014), Ἡ χαμένη βιβλιοθήκη τοῦ Ροΐδη (2016) καὶ Papissa Ioanna. A Medieval Study, translated by P. Th. Gerontopoulos and J. R. Cousineau (2014). Εὐχαριστῶ ἐπίσης τοὺς ὑπεύθυνους στὸ ἀρχεῖο τοῦ Ἀρείου Πάγου ποὺ δὲν μᾶς ταλαιπώρησαν ὅπως συνηθίζουν ὁρισμένοι δημόσιοι ὑπάλληλοι στὴν χώρα «τους». Εὐχαριστῶ, τέλος, τὸν Χ. Ἐ. Μαραβέλια γιὰ τὴ βοήθειά του στὴν ἀναγνώριση κάποιων δυσανάγνωστων λέξεων. Ἐπιμέλεια: ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ [1] «Οὔτε εἰς δένδρον, ὡς ἡ Δάφνη, εἶχε μεταμορφωθῆ ἡ Ἰωάννα, οὔτε εἰς περιστεράν, ὡς ἡ Ἁγ. Γερτρούδη, ἢ εἰς σκωληκόβρωτον σκελετόν, ὡς ἡ Βασίνη εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ Δὸμ Ῥουπέρτου, ἀλλ’ ἐκ τῆς παρθενικῆς αὐτῆς ἐπιδερμίδος ἐφύτρωσεν αἰφνιδίως γενειὰς μακρά, πυκνὴ καὶ δασεῖα, ὡς ἡ ἐπισκιάζουσα τὰ πρόσωπα τῶν βυζαντινῶν ἁγίων. Οὕτω ἔσωζε ἡ Παναγία τὰς παρθένους, ὁσάκις ἐστενοχωροῦντο ὑπὸ βαναύσων καλογήρων, ἐπαγρυπνοῦσα παρὰ τὸν Ἅγ. ῾Ιερώνυμον ὡς ζηλότυπος πενθερὰ ἐπὶ τῆς τιμῆς τῶν συζύγων τοῦ υἱοῦ της.» [139] [2] «Ἀλλὰ καὶ κλίμακες καὶ θύραι καὶ δωμάτια μυστικὰ εὑρίσκοντο ἐν τῷ Βατικανῷ· πολλάκις δὲ ὁ ἐπὶ τῆς γῆς ἀντιπρόσωπος τοῦ Ἰησοῦ ἐτέλει ἐκεῖ καὶ δεῖπνα μυστικά, ἀλλ’ ἀγνοῶ ἂν εἶχεν ὁμοτραπέζους Ἀποστόλους.» [220] [3] «Αἱ Ἑστιάδες, ἤτοι αἱ καλογραῖαι τῆς ἀρχαίας Ῥώμης, ἔκλινον πολλάκις τὸν ἀντίχειρα, ἵνα σφαγῇ ὁ νικηθεὶς μονομάχος, ἡ Ἁγία Εἰρήνη ἔσφαξε μυριάδας ἀνθρώπων καὶ ἐτύφλωσε καὶ τὸν υἱόν της, αἱ δὲ σεμναὶ βασιλίδες Ἐλισάβετ τῆς Ἀγγλίας καὶ Αἰκατερίνη τῆς Ῥωσσίας μετεχειρίζοντο τὸν πέλεκυν καὶ τὸ κνοῦτον μετὰ τῆς αὐτῆς ἐλαφρότητος μεθ’ ἧς καὶ τὸ ῥιπίδιόν των. Ἀλλ’ οἱ Πάπαι θείῳ δικαιώματι ἢ μᾶλλον θείᾳ διαταγῇ πράττουσι ταῦτα. Ὁ Ἅγ. Πέτρος πεινασμένος ὢν ἡμέραν τινὰ ἔπεσεν εἰς ἔκστασιν καὶ εἶδεν ὀθόνην, ἐπὶ τῆς ὁποίας ὑπῆρχον πάντα τὰ τετράποδα, ἑρπετὰ καὶ δίποδα ζῶα, συγχρόνως δὲ ἤκουσε φωνὴν λέγουσαν πρὸς αὐτὸν: “Ἀναστάς, Πέτρε, θῦσε καὶ φάγε”.* (* Πράξ. Ἀποστολ., κεφ. I´, ἐδ. 19 καὶ ἀκόλ.).» [229] [4] «Οἱ δυστυχεῖς νεανίσκοι γευθέντες πασῶν τῶν πικριῶν, ὅσαι ἐπὶ τῆς ξηρᾶς βλαστάνουσιν, ἐδέχθησαν προθύμως τοῦ ἀνδροκαπήλου τὰς προτάσεις, ἐλπίζοντες νὰ εὕρωσι τέλος ἀνάπαυσιν μεταξὺ τῶν κυμάτων ὡς ὁ Νῶε ἐν τῇ Κιβωτῷ, εἰς ἣν οὐδὲν πονηρὸν ἐπετράπη νὰ εἰσέλθῃ πλὴν μόνον τῶν τίγρεων, ὄφεων, σκορπίων καὶ τῶν φθειρῶν, ὅσαι εὑρέθησαν εἰς τοῦ Πατριάρχου τὴν γενειάδα.» [186] [5] «Εἰς μικρὰν ἀπὸ τῆς Μονῆς ἀπόστασιν εὑρίσκετο ἐρημητήριον διαθέσιμον ἕνεκα τοῦ θανάτου τοῦ μονάζοντος ἐκεῖ Ὁσίου Ἑρμύλου, ὅστις ἐπιχειρήσας νὰ μὴ λαμβάνῃ ἄλλην τροφὴν πλὴν τῆς ἁγίας μεταλήψεως, ἀπέθανε μετὰ δεκαήμερον χρῆσιν τοιαύτης διαίτης. ᾽Εκεῖ ἔστησαν οἱ ἐρασταὶ τὴν ἑστίαν των,...» [203] [6] «… ὅτε ἡμέραν τινὰ λαβὼν διαταγὴν νὰ κυνηγήσῃ τοὺς πολιορκοῦντας τὴν βιβλιοθήκην τοῦ ἡγουμένου σκόρους, εὗρεν ἐκεῖ μετάφρασιν τοῦ περὶ Παρθενίας λόγου τοῦ Ἁγ. Βασιλείου. Ἀνοίξας τὸ βιβλίον τοῦτο, ἐν ᾧ ἤλπιζε νὰ εὕρῃ νέας ἀφορμάς, ἵνα δοξάσῃ τὸν Ὕψιστον ὅτι ἀπεκόπη αὐτῷ πᾶν μέσον ἀπωλείας, ἔπεσε κατὰ κακήν του τύχην εἰς τὸ χωρίον ἐκεῖνο, ὅπου ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος Καισαρείας συμβουλεύει τὰς σεμνὰς παρθένους ἄῤῥενα σώματα κἂν εὐνούχων ᾖ φυλάττεσθαι, διότι καθὼς ὁ βοῦς τοῦ ὁποίου ἀπεκόπησαν τὰ κέρατα, διαμένει οὐχ ἧττον ἐκ φύσεως κερατιστὴς καὶ πλήττει ὅσους ἀπαντᾶ διὰ τοῦ μέρους ἐκείνου τῆς κεφαλῆς, ὅπου τὰ κέρατα ὑπῆρχον πρίν, οὕτω καὶ οἱ ἀποτετμημένοι, φλεγόμενοι ὑπὸ ἐκτόπου μανίας δύνανται ἀκόμη ……. Ἀλλ᾽ ἐνταῦθα παραπέμπω τὸν ἀναγνώστην εἰς τὴν πραγματείαν τοῦ Ἁγίου, ἵνα εὕρῃ τὸ τέλος της φράσεως.* Κατὰ τοὺς κριτικοὺς ἐπὶ ἀσπίδος φαίνεται γραφεῖσα τοῦ Τάσσου ἡ Ἱερουσαλήμ, τοῦ δὲ Ἁγ. Βασιλείου ἡ παρθενικὴ πραγματεία ἐπὶ τοῦ στήθους καλῆς τινος παρθένου φαίνεταί μοι γεγραμμένη.» (* Ὅρα αὐτὴν ἐν ταῖς σημειώσ.) [164] Ἡ σημείωση στὴ σ. 311 τῆς ἔκδοσης τοῦ 1866 [σ. 272 τῶν Ἁπάντων]: * «Ἄῤῥενα σώματα δεῖ παρθένους, κἂν εὐνούχων ᾖ, φυλάττεσθαι· κἂν εὐνοῦχος γὰρ ᾖ, ἀλλ’ ἀνήρ ἐστι τὴν φύσιν· ὥς γε ὁ βοῦς ὁ κερατιστὴς ἀποτετμημένος τὰ κέρατα, κερατιστὴς ὅμως ἔστι τὸν θυμόν, (…) οὕτω καὶ ὁ ἄρσην ἀποκεκομμένος τὰ μόρια, ἄρσην ὅμως ἔστι τῇ ἐπιθυμίᾳ τοῦ πάθους· διὸ καὶ αὐτὸς κατὰ τὸ ὅμοιον σχηματισάμενος πρὸς τὴν πρᾶξιν ἔρωτός ποτε καὶ ἐκτόπου μανίας· ἀλλὰ καὶ ὁρμὴν πρὸς τὴν συμπλοκήν, κἂν μὴ φθείρῃ τῷ μέρει ἐκείνῳ ἐνοχλῶν τῇ θηλείᾳ, ὅμως αὐτὸς μὲν ὡς φθείρας τὴν ἐπιθυμίαν, οὕτως ὑπὸ τῆς φαντασίας διάκειται, τὴν δὲ πρὸς τὴν ἁμαρτίαν πικρότερον ἐρεθίζων, φθείρει μὲν ὅλον τὸν νοῦν, τὸ δὲ σῶμα πρὸς τὴν τῆς φθορᾶς πρᾶξιν οἰστρεῖ.» (Ἁγ. Βασιλείου περὶ Παρθενίας, ἔκδ. 1638, σ. 679.)» [7] «Ἂν προὐτίθετο διαγώνισμα περὶ αἰσχρολογίας, οὔτε ὁ Σάδης οὔτε ὁ Μεούρσιος οὔτε ὁ Ἀρετῖνος, οὐδ’ αὐτοί, νομίζω, οἱ Φράγκοι καλόγηροι τοῦ μεσαιῶνος ἤθελον τολμήσει ν’ ἀντιπαραταχθῶσι πρὸς τὸν Ἅγ. Ἰωάννην τὸν Νηστευτήν, τοῦ ὁποίου τοὺς κανόνας, καταστάντας ἔτι αἰσχρολογοτέρους διὰ τῆς χυδαϊκῆς μεταφράσεως, ἔχουσιν ἔτι καὶ σήμερον ἐγκόλπιον καὶ ὁδηγὸν οἱ ἡμέτεροι ἱερεῖς πρὸς αἴσχος τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ ιθ´ αἰῶνος. Ὁ θέλων νὰ πεισθῇ δύναται νὰ ῥίψῃ τὸ βλέμμα εἰς τὰς σελίδας 131 καὶ ἀκόλ. τοῦ ἐν Βενετίᾳ 1857 τυπωθέντος Ἐξομολογηταρίου τοῦ Νικοδήμου, ἔνθα ὁ ἀοίδιμος ἁγιορίτης ἐνασμενίζεται σχολιάζων διὰ μακρῶν τὰς αἰσχίστας αἰσχρουργίας καὶ κατατάσσων αὐτὰς κατὰ γένη καὶ εἴδη ὡς οἱ φυσικοϊστορικοὶ τὰ ζῶα καὶ τὰ φυτά.» [264-265]. Σάδης: Μαρκήσιος ντὲ Σάντ, Μεούρσιος: Meursius (Johannes van Meurs).

Μια άγνωστη απόφαση του Αρείου Πάγου για τον Εμμ. Ροΐδη

Σύνδεση