«Ένας πολύ σαδιστικός άνθρωπος»

ARB - THE NEW YORK REVIEW OF BOOKS Jonathan Bate, Ted Hughes: The Unauthorised Life [Τεντ Χιούζ. Ένας μη εξουσιοδοτημένος βίος], Harper, σελ. 662 Στη σελίδα 313 της βιογραφίας του Τεντ Χιούζ, ο Τζόναθαν Μπέιτ παραφράζει ένα πιπεράτο απόσπασμα από το ημερολόγιο που κρατούσε η Σύλβια Πλαθ τους τελευταίους μήνες της ζωής της: Την ημέρα που ανακάλυψε το σπίτι του Γέητς στην οδό Φιτζρόι, έσπευσε ενθουσιασμένη να το πει στον Αλ [Αλβάρεζ]. Το ίδιο βράδυ, όπως έγραψε στο ημερολόγιό της με το γνωστό καυστικό χιούμορ της, ήταν απασχολημένοι με μια ορισμένη δραστηριότητα όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Εκείνη κάλυψε με το πόδι της το πέος του ούτως ώστε, όπως το θέτει η ίδια, να είναι κατάλληλα ενδεδυμένος να απαντήσει στο τηλέφωνο. Υποθέτουμε ότι ο Μπέιτ παραφράζει αντί να παραθέτει αυτούσιο το χωρίο από το ημερολόγιο της Πλαθ, εξαιτίας του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων που απαγορεύει την παράθεση αποσπασμάτων από αδημοσίευτα κείμενα χωρίς την πρότερη άδεια του συγγραφέα ή των κληρονόμων του. Όπως αναφέρει ο Μπέιτ σε ένα οργισμένο άρθρο του στον Guardian τον Απρίλιο του 2014 με τίτλο «Πώς θα αλλάξουν τη βιογραφία μου οι κινήσεις των κληρονόμων του Τεντ Χιούζ», οι τελευταίοι απέσυραν αιφνίδια την άδειά τους για την παράθεση των αποσπασμάτων, ενώ αρχικά είχαν εγκρίνει με ενθουσιασμό «το σχέδιό μου για αυτό που αποκαλούσα “μια λογοτεχνική ζωή”». Όμως η κίνηση των κληρονόμων δεν ήταν ο πραγματικός λόγος που ο Μπέιτ καταφεύγει στην παράφραση. Όπως θα αντιληφθούν ή έχουν ήδη αντιληφθεί οι αναγνώστες που είναι εξοικειωμένοι με τον θρύλο Χιούζ/Πλαθ, ο Μπέιτ παραφράζει λόγια που δεν γίνεται να έχει διαβάσει, αφού ο Χιούζ κατέστρεψε το τελευταίο ημερολόγιο της Πλαθ λίγο μετά την αυτοκτονία της. («Δεν ήθελα να αναγκαστούν να το διαβάσουν τα παιδιά της», εξήγησε ο Χιούζ, όταν αποκάλυψε την πράξη του στην εισαγωγή ενός τόμου με τα προηγούμενα ημερολόγια της Πλαθ.) Αυτό που παραφράζει ο Μπέιτ, όπως μας λέει, ήταν η ανάμνηση της Όλουϊν Χιούζ από αυτά που είχε διαβάσει στο ημερολόγιο πριν το καταστρέψει ο αδερφός της. Στην εισαγωγή του βιβλίου του, ο Μπέιτ –που διδάσκει αγγλική λογοτεχνία στην Οξφόρδη και έχει γράψει πολυάριθμα βιβλία για τον Σαίξπηρ και μια βιογραφία του Τζον Kλέαρ– παραθέτει έναν «βασικό κανόνα» της λογοτεχνικής βιογραφίας: «Αυτό για το οποίο αξίζει να γράψει κανείς, αυτό που χρήζει σεβασμού, είναι το έργο και ο τρόπος που αυτό δημιουργήθηκε. Επικαλούμαστε τη ζωή για να φωτίσουμε το έργο· το βιογραφικό ερέθισμα πρέπει να γίνεται ένα με το λογοτεχνικό-κριτικό ερέθισμα». Και: «Το έργο του λογοτεχνικού βιογράφου δεν είναι τόσο να απαριθμήσει όλα τα διαθέσιμα γεγονότα, όσο να επιλέξει εκείνες τις εξωτερικές συνθήκες και τις μεταμορφωτικές στιγμές που διαμορφώνουν αισθητά τον εσωτερικό κόσμο». Όμως αυτά τα ωραία λόγια – είναι μόνο ωραία λόγια. Η αποκάλυψη, αν τη θεωρήσουμε τέτοια, ότι η Πλαθ και ο Αλβάρεζ έκαναν σεξ (στα αυτοβιογραφικά κείμενά του ο Αλβάρεζ άφησε να εννοηθεί πως κάτι τέτοιο δεν συνέβη) δεν φωτίζει ούτε το έργο του Χιούζ ούτε τον εσωτερικό του κόσμο. Απλώς καθιστά σαφή, εκτός από την ηδυπάθειά του, την αντιπάθεια του Μπέιτ για τον Αλβάρεζ. «Την εποχή που πέθανε η Πλαθ, ένας σύγχρονός τους επεσήμανε ότι ο Αλβάρεζ έδειχνε “ενοχική λατρεία προς τον Τ. Χ.” και εξέφρασε την άποψη ότι “είχε κολλήσει στον φροϋδισμό σαν αμερικανός έφηβος”» γράφει ο Μπέιτ, και, λες και αυτό δεν ήταν αρκετά μεγάλη κακία, προσθέτει: «Ο Αλβάρεζ μπορούσε να αναδείξει ή να θάψει έναν ποιητή, όμως η δική του ποίηση ήταν νερόπλυμα». Η κακεντρέχεια του Μπέιτ αποτελεί τη συνδετική ουσία που δένει το ασυνάρτητο βιβλίο του – κακεντρέχεια που στρέφεται ενάντια σε άλλους περιφερειακούς χαρακτήρες, αλλά κυρίως ενάντια στο κεντρικό πρόσωπο. Ο Μπέιτ θέλει να ταπεινώσει τον Χιούζ και, περιέργως, το κάνει παρουσιάζοντάς τον σαν υπερμεγέθη σεξομανή. Ξεκινά το βιβλίο με ένα κεφάλαιο που τιτλοφορείται «Η κατάθεση». Το 1986, μια ψυχίατρος ονόματι Τζέιν Άντερσον, φίλη της Πλαθ, πάνω στην οποία είχε βασιστεί ένας χαρακτήρας στον Γυάλινο κώδωνα, έκανε μήνυση στους δημιουργούς της τηλεοπτικής διασκευής του μυθιστορήματος και στον Χιούζ (που είχε τα πνευματικά δικαιώματα του βιβλίου), επειδή την παρουσίαζαν σαν λεσβία. Η υπόθεση κατέληξε σε συμβιβασμό. Για τον Χιούζ σήμαινε ενόχληση και κόστος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν τόσο σημαντικό γεγονός ώστε να αξίζει να αποτελέσει το πρώτο κεφάλαιο της βιογραφίας του. Ο σκοπός του κεφαλαίου είναι να συμπεριληφθεί αυτό το κομμάτι της μαρτυρίας της Άντερσον: [Η Σύλβια] είπε ότι είχε γνωρίσει έναν ποιητή, τον οποίο είχε ερωτευτεί σφόδρα. Στη συνέχεια είπε ότι αυτό το άτομο, που περιέγραψε ως πολύ σαδιστικό άνθρωπο, ήταν κάποιος για τον οποίο νοιαζόταν πάρα πολύ… Επίσης είπε ότι πίστευε πως μπορούσε να τον χειριστεί, να διαχειριστεί τα σαδιστικά του χαρακτηριστικά. Ερ. Εννοούσε ότι ήταν σαδιστικός προς εκείνη; Απ. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι τον περιέγραψε ως άτομο πολύ σαδιστικό. Τώρα έχει ανοίξει ο δρόμος για τα παραδείγματα σαδισμού του Χιούζ τα οποία δίνουν στο βιβλίο του Μπέιτ τον σκανδαλοθηρικό χαρακτήρα που ανάγκασε τους κληρονόμους να αποτραβηχτούν από αυτό με φρίκη. Το πιο σοκαριστικό παράδειγμα είναι μια σκηνή σεξ σε ένα λονδρέζικο ξενοδοχείο μεταξύ του Χιούζ και της Άσσια Ουέβιλ, της όμορφης γυναίκας με την οποία σύναψε παράνομο δεσμό τον τελευταίο χρόνο του γάμου του με την Πλαθ, και η οποία αυτοκτόνησε μαζί με την τετράχρονη κόρη τους (με γκάζι, μιμούμενη ενδεχομένως την Πλαθ, και αφού είχε μείνει μαζί του με διαλείμματα επί πέντε χρόνια). Στο ξενοδοχείο, γράφει ο Μπέιτ, ο τρόπος που της έκανε έρωτα ο Χιούζ «ήταν τόσο “βίαιος και κτηνώδης” που την έσκισε». Η πηγή του Μπέιτ είναι το ημερολόγιο του Ναθάνιελ Ταρν, ποιητή, ανθρωπολόγου, και ψυχαναλυτή, στον οποίο εκμυστηρεύονταν τις σκέψεις τους η Άσσια και ο σύζυγός της, ο Ντέιβιντ Ουέβιλ, χωρίς να γνωρίζουν ο ένας για τον άλλο. Η Σύλβια Πλαθ και το Τεντ Χιούζ, το 1959, φωτογραφημένοι από την Ρόλι ΜακΚένα. Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. © University of Arizona Foundation Ο Ταρν κατέγραφε τα όσα του έλεγαν, και τα χαρτιά του, μαζί με το ημερολόγιο, βρέθηκαν σε ένα αρχείο στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, όπου μπορεί να τα διαβάσει ο καθένας. Ο Μπέιτ δεν ήταν ο πρώτος που το έκανε. Η σκηνή του βίαιου και κτηνώδους σεξ εμφανίστηκε σε μια βιογραφία της Άσσια Ουέβιλ με τίτλο Στη σκιά μιας άλλης των Γεχούντα Κορέν και Εϊλάτ Νεγκέβ. Ο Μπέιτ γράφει συγκαταβατικά για τους Κορέν και Νεγκέβ ότι είναι «συγκινητικά κυριολεκτικοί» στην ερμηνεία ενός ποιήματος του Χιούζ για την Άσσια, ωστόσο δεν παραλείπει να παραθέσει ένα απόσπασμα της συνομιλίας τους με τον Ντέιβιντ Ουέβιλ όπου τους είπε πως η Άσσια του είπε ότι η Σύλβια έπιασε τον Χιούζ να την φιλάει στην κουζίνα του σπιτιού τους στο Ντέβον κατά την πρώτη τους επίσκεψη στο ζεύγος. Όπως η ανάμνηση της Όλουϊν, έτσι και το ημερολόγιο του Ταρν και τα λεγόμενα του Ντέιβιντ Ουέβιλ δεν αποτελούν τα πλέον αξιόπιστα τεκμήρια. Η θέση που έχουν οι φλυαρίες των συγχρόνων στις βιογραφικές αφηγήσεις είναι αναμφίβολα μια από τις πιο προβληματικές συμβάσεις του είδους. Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει για έναν νεκρό. Οι νεκροί δεν κάνουν μηνύσεις. Για εκείνους αυτό είναι το μικρότερο από τα προβλήματά τους· αλλά για τους συζύγους και τους απογόνους τους είναι βασανιστικό να διαβάζουν πράγματα που ξέρουν ότι είναι αναληθή, και να μην μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό πέρα από καταγγελίες που δεν βρίσκουν ευήκοα ώτα. Η χήρα του Χιούζ, η Κάρολ, έκανε πρόσφατα μια τέτοια καταγγελία με τη μορφή ενός δελτίου τύπου γραμμένου από τον δικηγόρο των κληρονόμων του ποιητή, τον Ντέιμον Πάρκερ, παραθέτοντας δεκαοχτώ πραγματολογικά σφάλματα στις δεκαέξι σελίδες τις οποίες άντεξε να διαβάσει από το βιβλίο. Το «πιο προσβλητικό» από αυτά αφορούσε την περιγραφή του Μπέιτ για το ταξίδι που έκαναν η Κάρολ Χιούζ και ο Νίκολας Χιούζ, γιος του Χιούζ και της Πλαθ, από το Λονδίνο ως το Ντέβον, συνοδεύοντας τη νεκροφόρα που μετέφερε το φέρετρο του Τεντ Χιούζ: «Το σώμα επέστρεφε στο Ντέβον, όταν η συνοδεία σταμάτησε, όπως θα ήθελε ο Τεντ, γνωστός γαστρονόμος, για ένα καλό καθ’ οδόν γεύμα». Ο Πάρκερ παραθέτει τα λεγόμενα μιας εξοργισμένης Κάρολ Χιούζ: «Η ιδέα ότι ο Νίκολας και εγώ θα απολαμβάναμε “ένα καλό γεύμα” ενώ ο Τεντ κειτόταν νεκρός έξω στη νεκροφόρα αποτελεί προσβολή που δείχνει απόλυτη έλλειψη σεβασμού, και τη θεωρώ εξαιρετικά απρεπή». Αν η κυρία Χιούζ βρίσκει δυσάρεστη την απρέπεια, καλύτερα να μη διαβάσει την υπόλοιπη βιογραφία του Μπέιτ. Μεταξύ των δειγμάτων ακαλαισθησίας που είναι σφηνωμένα μέσα στο βιβλίο σαν φλουριά σε βασιλόπιτα, κανένα δεν ξεπερνά το απόσπασμα που παραθέτει ο Μπέιτ από το βιβλίο της Έρικας Γιονγκ Seducing the Demon: Writing for My Life, για τη γνωριμία της με τον Χιούζ στη Νέα Υόρκη και την αντίστασή της στην πολιορκία του («Ήταν ακαταμάχητα ελκυστικός, με μια γοητεία βρικόλακα ή μάγου… Έβαλε τα δυνατά του να με αποπλανήσει σαν αγριάνθρωπος»), ενώ στη συνέχεια «Πήρα ένα ταξί και γύρισα στον άντρα μου στο Γουέστ Σάιντ με το κεφάλι γεμάτο καυτές φαντασιώσεις. Φυσικά π––– σαν τρελοί ενώ εγώ φανταζόμουν τον Τεντ».) Πέρα όμως από την ακαλαισθησία, υπάρχει και η άγνοια του Μπέιτ σχετικά με το τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις εάν θέλεις να σε θεωρούν τίμιο και σοβαρό συγγραφέα. Να τι κάνει με ένα άρθρο της Daily Mail με τίτλο «Τεντ Χιούζ, ο μυστικός εραστής μου» γραμμένο από μια Αυστραλή ονόματι Τζιλ Μπάρμπερ. Γράφει: «Η πρώτη ερωτική πράξη του ήταν να με κρατά τρυφερά, σκουπίζοντας το μέτωπό μου με ένα βρεγμένο πανί ενώ έκανα εμετό τη φτηνή σαμπάνια στον νιπτήρα του… Με ξάπλωσε στο κρεβάτι, μου ξεκούμπωσε τρυφερά τα ρούχα και με κοίταξε με θαυμασμό… Ήταν βάναυσος, παθιασμένος και βίαιος». Ο Μπέιτ γράφει: «Της σκούπισε το μέτωπο με ένα βρεγμένο πανί ενώ έκανε εμετό τη φτηνή σαμπάνια στον νιπτήρα του, κι ύστερα της ξεκούμπωσε τρυφερά τα ρούχα, κοίταξε με θαυμασμό το σώμα της και της έκανε έρωτα με τη βία». Το 2000 ο Μπέιτ πήγε στον Faber & Faber, που λειτουργεί ως αντιπρόσωπος των κληρονόμων του Τεντ Χιούζ, με την πρόταση να γράψει την επίσημη βιογραφία του ποιητή, που ήταν «η προφανής επιλογή για την επόμενη λογοτεχνική βιογραφία μου, αφού είχα τελειώσει με δύο από τους αγαπημένους του ποιητές, τον Σαίξπηρ και τον Τζον Κλέαρ». Του είπαν ότι ο Χιούζ είχε εκφράσει την αντίθεσή του σε μια επίσημη βιογραφία στις οδηγίες που είχε αφήσει, και το θέμα έληξε εκεί. Όμως το 2009, ενθαρρυμένος από το γεγονός ότι η Κάρολ Χιούζ είχε πουλήσει στη Βρετανική Βιβλιοθήκη τα έγγραφα που είχε κρατήσει ο Χιούζ όταν είχε πουλήσει τα γραπτά του στο Πανεπιστήμιο Έμορι στην Ατλάντα, καθώς και από την έκδοση μιας συλλογής επιστολών, ο Μπέιτ προσέγγισε ξανά τον Faber & Faber, προτείνοντάς τους να μη γράψει βιογραφία, αλλά ένα έργο λογοτεχνικής κριτικής στο οποίο θα αναφερόταν μόνο επιγραμματικά στη ζωή του.[1] Αυτή τη φορά, οι κληρονόμοι δέχτηκαν. Στο άρθρο του στον Guardian ο Μπέιτ θυμήθηκε ένα ευχάριστο αρχικό γεύμα με έναν επιμελητή από τον Faber & Faber και την Κάρολ (η οποία έδειχνε «απόλυτα ευχαριστημένη με την ιδέα μου να χρησιμοποιήσω τη ζωή για να φωτίσω το έργο») σε ένα εστιατόριο «στην οδό Ράγκμπι, αν έχετε το θεό σας – όπου ο Τεντ έκανε πρώτη φορά έρωτα με τη Σίλβια Πλαθ. Το πήρα σαν συμβολικό χρίσμα». Μετά τη φρικτή διάλυση της συμφωνίας, ο Ντέιμον Πάρκερ έγραψε στον Guardian: Με κίνδυνο να τον απογοητεύσουμε, το εστιατόριο ή ο δρόμος που επιλέχθηκαν για τον γεύμα με την κυρία Χιούζ και τον επιμελητή της ποιητικής σειράς δεν έκρυβαν κανέναν συμβολισμό. Απλώς το συγκεκριμένο εστιατόριο έτυχε να είναι το αγαπημένο στέκι των στελεχών του Faber & Faber εκείνη την περίοδο. Ούτε είχε κανένας άλλος στο μυαλό του κανένα «συμβολικό χρίσμα» πέρα από τον ίδιο. Οι κληρονόμοι και ο Faber & Faber άρχισαν να μυρίζονται τη δουλειά από νωρίς. «Ο τόνος και το ύφος του προσχεδίου ενός άρθρου που ο καθηγητής Μπέιτ θέλησε να υποβάλει σε ένα έγκυρο λογοτεχνικό περιοδικό λίγο μετά την ανάθεση, βασισμένου στις πρώτες έρευνές του, δημιούργησε την ανησυχία ότι έδειχνε να παρεκκλίνει από τα συμφωνηθέντα» απάντησε ο Ντέιμον Πάρκερ στην ερώτησή μου τι ήταν αυτό που τους θορύβησε. (Δεν μπορούσε να μιλήσει περαιτέρω για το άρθρο.) Επίσης παρά τα όσα είχαν συμφωνηθεί προηγουμένως, ο καθηγητής Μπέιτ στη συνέχεια αρνήθηκε τις αλλεπάλληλες αιτήσεις μας να δούμε αποσπάσματα από το εν εξελίξει έργο του, από το 2010 έως και τη στιγμή που οι κληρονόμοι απέσυραν τη στήριξή τους για το βιβλίο του στα τέλη του 2013… Οι κληρονόμοι δεν μπορούσαν πλέον να συνεργαστούν αφού βαθμιαία φαινόταν ολοένα και περισσότερο πιθανό πως το βιβλίο θα διέφερε κατά πολύ σε ύφος και περιεχόμενο από τη σοβαρή μελέτη που είχε αρχικά προτείνει. Ο Μπέιτ και ο Faber & Faber διέκοψαν την επαγγελματική τους σχέση και εκδότης του βιβλίου έγινε ο HarperCollins. Ο ισχυρισμός του Μπέιτ πως η απόσυρση της άδειας να παραθέσει αποσπάσματα τον ανάγκασε να γράψει το κακόγουστο πόνημά του δύσκολα γίνεται πιστευτή. Στο «Πώς θα αλλάξουν τη βιογραφία μου οι κινήσεις των κληρονόμων του Τεντ Χιούζ», αναφέρει «σελίδες επί σελίδων με λεπτομερείς αναλύσεις των πολλαπλών προσχεδίων των ποιημάτων» που τώρα «θα πρέπει να κοπούν» και πως «η νέα εκδοχή θα είναι πολύ πιο βιογραφική». Όσα γράφει ο Μπέιτ για την ποίηση του Χιούζ στο κείμενο του HarperCollins είναι συγκλονιστικά επιφανειακά. Λέει τι του αρέσει και τι δεν του αρέσει. Όταν του αρέσει ένα ποίημα, χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως «οδυνηρή ομορφιά» και «οδυνηρά λυπητερό». Όταν δεν του αρέσει ένα ποίημα γράφει πως ο Χιούζ «λειτουργεί με αυτόματο πιλότο και γράφει παρατηρήσεις για τη φύση αντί να διεισδύει στις δυνάμεις πίσω από τη φύση και μέσα στον ίδιο». Αυτή η τελευταία αμήχανη φράση ηχεί παράξενη. Ο Μπέιτ είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα έπρεπε να παραπονιέται για την απουσία αθέατων δυνάμεων. Για τις μυστικιστικές και μυθικές επιρροές που διαπνέουν την αντίληψη του Χιούζ περί μυθοπλαστικής λογοτεχνίας και που διαμορφώνουν την ποιητική του, ο Μπέιτ επιφυλάσσει μονάχα περιφρόνηση, γράφοντας για τις «ενίοτε παλαβές ιδέες του περί αστρολογίας και αποκρυφισμού· για τη χρήση αρχαίων ιδεών και σκοτεινών λογοτεχνικών πηγών ως τρόπο να εξηγήσει, ακόμη και να δικαιολογήσει, αυτό που οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι απλά θα περιέγραφαν ως κακή συμπεριφορά». Σε μια επιστολή του το 1989 στον φίλο του Λούκας Μάγιερς, που δημοσιεύτηκε στις Επιστολές του Τεντ Χιούζ,[2] ο Χιούζ γράφει πόσο «ελεεινά λίγα» παράγει και στη συνέχεια αναρωτιέται μερικές φορές μήπως τα πράγματα θα πήγαιναν αλλιώτικα χωρίς τα γεγονότα του ’63 και του ’69 [τότε που αυτοκτόνησαν η Πλαθ και η Ουέβιλ]. Βλέπω αυτά τα δύο επεισόδια σαν πελώριες ατσάλινες πόρτες που κλείνουν πάνω από μεγάλα κομμάτια του εαυτού μου, αφήνοντάς μου πολύ λιγότερα, ίσα-ίσα αυτά που έμειναν, για να ζήσω. Σίγουρα ένας πιο αποφασιστικός καλλιτέχνης θα είχε διαπεράσει τις ατσάλινες πόρτες – όμως εγώ πιστεύω ότι σε τέτοιες στιγμές συντελούνται μεγάλες σωματικές αλλαγές, μεγάλες αυτο-αναισθησίες. Ίσως μια ζωή να μη φτάνει για να ξυπνήσεις από αυτές. Η αίσθηση του Χιούζ ότι δεν γράφει αρκετά είναι συνηθισμένη στους συγγραφείς, μερικές φορές ακόμη και στους πιο παραγωγικούς. Στην περίπτωση του Χιούζ ήταν αναμφισβήτητα εσφαλμένη. Ο τόμος με άπαντα τα ποιήματα που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του ξεπερνά τις χίλιες σελίδες και υπάρχουν άλλοι πέντε τόμοι πεζών και επτά τόμοι μεταφράσεων. Όμως αναμφίβολα ο Χιούζ υπέστη πλήγματα μεγαλύτερα από τους περισσότερους συγγραφείς. Η ζωή του καταστράφηκε όχι μια, αλλά δυο φορές. Δεν έχει το χαρακτήρα πραγματικής ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά σκοτεινού μύθου ενός κακορίζικου ήρωα. Το ότι από τόσους άλλους αυτός που επιλέχθηκε για να γράψει τη βιογραφία του Χιούζ ήταν ο Μπέιτ αναδεικνύει ακόμη περισσότερο την αφύσικη ατυχία του Χιούζ· μολονότι ενδέχεται η επιλογή να μην τον εξέπληττε. Γνώριζε πολύ καλά τις πανάρχαιες ιστορίες των αθώων που παραδόθηκαν σε χέρια εχθρών που παρίσταναν τους φίλους, όπως γνώριζε και Τα χαρτιά του Άσπερν. Από τις επιστολές του φαίνεται άνθρωπος ευλογημένος με λαμπρό μυαλό και θερμή και ανοιχτή φύση, που δείχνει να ενδιαφέρεται πιο βαθιά για τα συναισθήματα και τις επιθυμίες των άλλων απ’ όσο μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι, και ο οποίος δεν είπε ποτέ τίποτα τετριμμένο, προφανές, υποκριτικό ή ιδιοτελές. Φυσικά αυτή είναι η επιστολική περσόνα του Χιούζ, η περσόνα που δημιούργησε όπως οι πεζογράφοι δημιουργούν χαρακτήρες. Το ερώτημα ποιος «πραγματικά» ήταν παραμένει αναπάντητο, ως οφείλει άλλωστε. Το μόνο που μας αφορά είναι ο αξιοθρήνητος εσωτερικός εαυτός μας. Οι βιογράφοι, μέσα στην αλαζονεία τους, έχουν άλλη άποψη. Οι αναγνώστες, από περιέργεια, ενθαρρύνουν αυτό το θράσος. Οπωσδήποτε η οικογένεια του Χιούζ, αν όχι η σκιά του, αξίζουν κάτι καλύτερο από τα ελεεινά ευρήματα του Μπέιτ για την ερωτική ζωή του Χιούζ και τις πουριτανικές θεωρίες για την ψυχολογία του. © THE NEW YORK REVIEW OF BOOKS 2016 — Μετάφραση: Νίνα Μπούρη [1] Στην πραγματικότητα είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα τέτοιο έργο: το πολύτιμο Ted Hughes: A Literary Life (Palgrave Macmillan, 2007) του Νιλ Ρόμπερτς. [2] Επιλογή και επιμέλεια Κρίστοφερ Ριντ (Farrar, Straus and Giroux, 2008), και με μια ωραία κριτική [“The Myths of Ted Hughes”] σε αυτή την έκδοση από τον Μαρκ Φορντ στις 6 Νοεμβρίου 2008.

«Ένας πολύ σαδιστικός άνθρωπος»

Σύνδεση