Τέρμα η λιτότητα, εμπρός για τη λιμοκτονία

«Εμείς του ΟΧΙ περιμένουμε στις ίδιες ουρές μ’ εσάς του ΝΑΙ κι αισθανόμαστε τον ίδιο φόβο. Αλλά εμείς αισθανόμαστε και κάτι παραπάνω. Αν ρωτάτε τι είναι αυτό σημαίνει πως δεν πρόκειται ποτέ να το καταλάβετε.» (Από τον «Διάλογο» πανεπιστημιακών ΑΠΘ, 2.7.2015) Να απαντήσεις «Ναι» ή «Όχι», εγκρίνω δεν εγκρίνω κάτι που δεν υπάρχει, δεν είναι δημοψήφισμα, είναι θεολογία. Καλούμαστε να ψηφίσουμε εάν υπάρχει ή δεν υπάρχει θεός, τελικά, ενώ ξέρουμε πως ό,τι και να προκύψει θα συνεχίσουμε να προσευχόμαστε. (Στην ιδεωδέστερη των περιπτώσεων θα επανέλθουμε στην ίδια μιζέρια, με έναν πρωθυπουργό δήθεν ενισχυμένο επειδή θα τον έχει υποστηρίξει η Χρυσή Αυγή και η χώρα θα οδηγείται σε μεγαλύτερη καταστροφή!). Κι όπως συμβαίνει πάντα στα θεολογικά, η απόρριψη ενός θεού μετατρέπεται σε λατρεία ενός άλλου. «Να φτάσει το ΟΧΙ στο εκατό τοις εκατό, αυτό θα είναι ο θρίαμβος της δημοκρατίας», δήλωνε ο Ν. Φίλης σε τηλεοπτική εκπομπή στις 29/6. Ακριβώς η αντίληψη φανατικού πιστού, που θέλει να εξολοθρέψει κάθε άπιστο, ή στελέχους απολυταρχίας, που εννοεί να εξορίσει κάθε αντιφρονούντα. Πιο μετριοπαθής ο Στ. Λεουτσάκος δήλωνε ότι «με το ΟΧΙ ο πρωθυπουργός μας οδηγεί σε πιο ασφαλής (sic) λιμάνι». Αναλφάβητοι, αγύρτες και φανατικοί δεν έπαυαν να μπαίνουν στη Βουλή, με όλα τα κόμματα, και να στελεχώνουν τις κατά καιρούς κυβερνήσεις. Για πρώτη φορά όμως (με εξαίρεση το 1967-74) ολόκληρη η κυβέρνηση στελεχώθηκε αποκλειστικά από τέτοιους, με επικεφαλής κάποιον που αποφοίτησε χάρη στην ικανότητά του να οργανώνει καταλήψεις. Το εννοούσαν τελικά το όραμα που πρόβαλλαν προεκλογικά. Δεν το έλεγαν «δικτατορία του προλεταριάτου», μολονότι καλούσαν το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε συγκυβέρνηση. Οι δηλωμένοι κομμουνιστές αρνήθηκαν κι έτσι οι αδήλωτοι στράφηκαν σε ό,τι πιο δεξιό πριν τη Χρυσή Αυγή. (Τη βοήθεια της οποίας τη δέχτηκαν, για να οδηγηθούμε στις εκλογές, όπως στο δημοψήφισμα). Κι ενώ δεν ψηφίστηκαν μόνον από όσους σήκωσαν τη γροθιά τους πενθώντας τον θάνατο του Εμβέρ Χότζα, το όραμά τους παραμένει: «Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου». Ξεχνούν βέβαια πως αυτή η «νιότη» παρήλθε πριν 30.000 χρόνια, με το τέλος των Νεαντερτάλιων, που ζούσαν όλοι μαζί, κυνηγούσαν όλοι μαζί και μετοικούσαν όλοι μαζί, τελείως κομμουνιστικά. Αλλά με τον homo sapiens άρχισε η εξειδίκευση της εργασίας και οι ταξικές διαφορές. Έκτοτε, οι πλούσιοι είτε αδιαφορούσαν για τη φτώχεια είτε κατηγορούσαν τους φτωχούς για τη μοίρα τους. Με τη βιομηχανική και τη γαλλική επανάσταση ο πλούτος έπαψε να μεταβιβάζεται μόνο κληρονομικά και η ταχεία αύξησή του άρχισε να μειώνει τη φτώχεια σε μέσο όρο. Ωστόσο υπερασπιστές των φτωχών, μετά τον Λένιν, έκαναν δόγμα τη μείωση της φτώχειας με την εξάλειψη του πλούτου. Τέλος στη λιτότητα, εμπρός για τη λιμοκτονία ήταν αυτό που προέκυψε στη Σοβιετική Ρωσία το 1917 κι αυτό αναβιώνει στην Ελλάδα των ημερών μας. Επειδή πράγματι υπάρχει αποτρόπαια μεγάλο ποσοστό ανθρώπων σε άθλια οικονομική κατάσταση, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εισηγείται την εξαθλίωση όλων, για να παρηγορηθούν οι από καιρό φτωχοί. Σε συνέντευξη της Προέδρου της Βουλής, όταν η δημοσιογράφος επισήμανε την αδυναμία των μητέρων να αγοράσουν τροφή για τα παιδιά τους με κλειστές τράπεζες, η πρόεδρος αντέτεινε το ότι «τόσον καιρό αδιαφορούσατε για τις μητέρες που δεν είχαν ν’ αγοράσουν τροφή στα παιδιά τους κι όταν οι τράπεζες ήταν ανοιχτές»! Άρα οι από χρόνια νηστικοί ας τραφούν με το ότι θα μείνουν νηστικοί και όσοι είχαν φαγητό τόσον καιρό. Εμπρός να γίνουμε Νεαντερτάλιοι. Κι ας ονομάσουμε ευδαιμονία τη στέρηση. Αυτός είναι εξάλλου ο αριστερός «βολονταρισμός». Αν η πραγματικότητα δεν συμβιβάζεται με τις προσδοκίες μας τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. «Δεν θα εγκαταλείψουμε τη μάχη υπέρ του λαού μας» διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Το ότι πλήθη στερούνται των οικονομιών τους, με ενδεχόμενο να τις χάσουν, το ότι η ανεργία γενικεύεται και το ότι οι μόνες θετικές προοπτικές αφορούν πλέον κομματικά στελέχη ή μαυραγορίτες εντάσσονται στη «μάχη υπέρ του λαού»! Το χειρότερο είναι πως αυτός ο ανορθολογισμός συντονίζεται με τις λαμπρές παραδόσεις μας της ηρωικής ανομίας. Από την Ευρώπη και τον δυτικό ορθολογισμό θέλουμε μόνο τις τεχνολογικές ανέσεις και τα πρότυπα χλιδής. Την ιδέα πως εάν ψηφίζονται δημοκρατικά κάποιοι νόμοι οφείλουν να γίνονται σεβαστοί ακόμη και από όσους δεν τους εγκρίνουν κι εάν κάποιοι έχουν διαφορετικές απόψεις από εκείνες της εκάστοτε πλειοψηφίας δεν αποτελούν εξοβελιστέους «προδότες» αλλά σεβαστά μέλη της ίδιας πολυπρόσωπης κοινωνίας, αυτή την ιδέα τη βρίσκουμε απάνθρωπη. Μόνιμη μομφή των κυβερνητικών προς τους αντιπολιτευόμενους είναι ότι δείχνονται ανεκτικοί προς τους ευρωπαίους. Ο ηλεκτρονικός διάλογος των πανεπιστημιακών Θεσσαλονίκης είναι πολύ χαρακτηριστικός. Γεμάτος με μπαρούφες, λυρικά καλέσματα αντίστασης και μομφές για «γραικύλους» και «διεθνή λαμόγια» που υποστηρίζουν το Ναι. Ωριμότατοι σε ηλικία ακαδημαϊκοί υιοθετούν κατ’ ουσία θέσεις νεαρών ρομαντικών ή τραμπούκων. Ζήτω η παρορμητική συμπεριφορά, ζήτω η παιδική αυθορμησία και η εύπιστη αμβλύνοια, κι ας ξεπεράσουμε τη βασανιστική λιτότητα της πενταετίας με την πλήρη λιμοκτονία. Εκτός εάν το «πρώτη φορά αριστερά» μετατραπεί εδώ, μετά από μήνες ευτυχώς κι όχι δεκαετίες όπως αλλού, σε «τελευταία φορά αριστερά».

Τέρμα η λιτότητα, εμπρός για τη λιμοκτονία

Σύνδεση