Στεφάνι «δακρύοιν πολυπενθές»

«Υπάρχει μια σκιερή πλευρά στις σχέσεις μας. Ένας ίσκιος που αφήνει ανεξίτηλα το δακτυλικό αποτύπωμα στα έργα της ζωής μας και που το καλύτερο λαγωνικό της αστυνομίας αδυνατεί να εξιχνιάσει», έγραψε. Το αρμένισμα του Μένη Κουμανταρέα ξεκίνησε με κείνα Τα μηχανάκια, που στραφτάλιζαν Τα καημένα στα βάθη των καφενείων, ανάβοντας ολόκληρη Βιοτεχνία υαλικών και τρικυμίσματα φώτων στην εφηβεία μας. Μετά εμφανίστηκε Η κυρία Κούλα, γεμίζοντας με τον υπόσκαφο λόγο της Το κουρείο της γειτονιάς με Σεραφείμ και Χερουβείμ, της φαντασίας ώσπου ένας Ωραίος λοχαγός της έκοψε την ανάσα. Από ’δώ ο Μένης ξανοίχτηκε σε μακρύτερα εδάφη: Φορώντας τη Φανέλα με το εννιά στο μέτωπο της μοίρας, ένας Πλανόδιος σαλπιγκτής διεισδύει στη Συμμορία της άρπας, προσπαθώντας να διαλευκάνει αν όντως Η μέρα είναι για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα. Αποδείχθηκε πως είναι. Βιβλία θερμά, νοσταλγικά και ημιδιάφανα, που θά ’λεγε κανείς κάποιες φορές, πως Η μυρωδιά τους και μόνο με κάνει να κλαίω. Και είναι γεγονός ότι μόνο κάποιος που υπήρξε Δυο φορές Έλληνας θα μπορούσε να περιγράψει το ανεκδιήγητο Show των σημερινών Ελλήνων. Οι αξέχαστες γυναίκες των σελίδων του, με τα θαμπά βλέφαρα: Θυμάμαι τη Μαρία, ομολογούσε, σαν να ήταν μια Γυναίκα που πετάει. Σαν τη Λιλή. Οι άντρες, όμως, διασχίζουν αγέρωχα την ήττα τους, σ’ ένα αστικό τοπίο που μέρα τη μέρα μαραζώνει σε τεμνόμενες ατμόσφαιρες... Στην κιβωτό του λόγου του, ο γλυκόπικρος Νώε, διασώζει Σ’ ένα στρατόπεδο άκρη στην ερημιά μια Ξεχασμένη Φρουρά περιτριγυρισμένη από Αλεπούδες που ξεχύθηκαν με καθυστέρηση μισού αιώνα ξεσηκωμένες από τα πάθη της νεότητας. Ο επίλογος αρχίζει να διαγράφεται όταν αχνοφαίνεται από μέρη σκοτεινά ο Θάνατος να ανθίζει στην Κοιλάδα του Παραδείσου, όπου ο συγγραφέας, γαλήνιος, με το υπόλευκο χιούμορ του θα μας αποκαλύπτει, πού κρύβεται και πού χάνεται διαρκώς Ο θησαυρός του αγαθού χρόνου. Του δικού μας και του δικού του. Και το Αρμένισμα συνεχίζεται. Αλλά στο σπίτι της οδού Ζακύνθου, πια, κανείς δε μένει...

Στεφάνι «δακρύοιν πολυπενθές»

Σύνδεση