Τζιχαντισμός: η νέα πανώλη

Jean-Hervé Lorenzi et Mickaël Berrebi, Un monde de violences: L'économie mondiale 2015-2030, Eyrolles, Παρίσι 2014, σελ 224 Λορέτα Ναπολεόνι, Οικονομία του Τρόμου. Ο νέος ιερός πόλεμος, μτφρ. Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος, Σύγχρονοι Ορίζοντες, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 357 Bruce Bawer, While Europe Slept: How Radical Islam is Destroying the West from Within, Broadway Books, Νέα Υόρκη 2006, σελ. 262 1. «Η κορύφωση αυτής της θρησκείας είναι η τζιχάντ, ο ιερός μας πόλεμος» Οσάμα μπιν Λάντεν Ήταν η 27η Νοεμβρίου 1095. Στον καθεδρικό ναό της Κλερμόντ, στην Γαλλία, ο Πάπας Ουρβανός Β΄ είχε συγκαλέσει μία δημόσια συνάθροιση για να ανακοινώσει σπουδαία πράγματα. Έτσι, έξω από τον ναό ήταν συγκεντρωμένος πολύς κόσμος που αγωνιούσε να πληροφορηθεί τα νέα. Μπροστά σε αυτό το πλήθος, ο Πάπας ζήτησε να μεταφερθεί ο θρόνος του έξω από την ανατολική πύλη της πόλης και να τοποθετηθεί σε μιαν εξέδρα, ώστε να είναι και πιο άμεση η επαφή του με τον κόσμο. Όταν ήρθε λοιπόν η ώρα, ο Ουρβανός Β΄ άρχισε να περιγράφει με ευγλωττία και πάθος τα δεινά των χριστιανών αδελφών στην Ανατολή. «Η χριστιανοσύνη της Ανατολής έχει ζητήσει την βοήθειά μας», αποκάλυψε. «Οι Τούρκοι προελαύνουν στην καρδιά των χριστιανικών περιοχών, κακοποιώντας τους κατοίκους τους και βεβηλώνοντας τους ναούς τους». Γύρω του όλοι κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι τους. Ο Πάπας συνέχισε καταγγέλλοντας τις απαράδεκτες συνθήκες στις οποίες ζούσαν οι χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ και τις ταλαιπωρίες που αντιμετώπιζαν οι προσκυνητές που ταξίδευαν εκεί. «Ας σπεύσει η δυτική χριστιανοσύνη προς διάσωση της ανατολικής», πρότεινε. «Και φτωχοί και πλούσιοι θα πρέπει να πάνε εκεί. Θα πρέπει να πάψουν να σφάζονται μεταξύ τους και να στραφούν σε έναν δίκαιο πόλεμο, κάνοντας το έργο του Θεού. Και ο Θεός θα τους οδηγήσει». Το πλήθος αντέδρασε ενθουσιωδώς στα λόγια αυτά. Οι ευγενείς, που λαχταρούσαν τον πόλεμο, ονειρεύονταν την λεηλασία των παλαιστινιακών πόλεων και των περιοχών τις οποίες θα κατακτούσαν. Οι κληρικοί καλοδέχτηκαν την ιδέα να αποτελέσουν και πάλι την ηγετική δύναμη των μαζών, προσβλέποντας στα μεγάλα πλούτη και την ισχύ την οποία θα συνεπαγόταν η πρόσκληση του Πάπα να στρατευθούν. Οι έμποροι και οι τραπεζίτες, που η δραστηριότητά τους είχε περιοριστεί από την ισχύ των Αράβων ομολόγων τους (οι οποίοι όχι μόνον έλεγχαν την Μεσόγειο, αλλά ήταν και οι απόλυτοι άρχοντες του διεθνούς εμπορίου), είδαν στην πρόσκληση του Ουρβανού για πόλεμο την από καιρό αναμενόμενη ευκαιρία να επεκτείνουν τις επιχειρήσεις τους. Και οι φτωχοί, όσοι βασανίζονταν από την πείνα, τις αρρώστιες και την φτώχεια, ευχαρίστησαν τον Θεό για την ευκαιρία που θα είχαν να τρώνε καθημερινά εντασσόμενοι στον νέο χριστιανικό στρατό. Ακόμη και οι αμαρτωλοί, εκείνοι που ήταν ανίκανοι να ακολουθήσουν τους αυστηρούς κανόνες του Θεού, ήταν ευτυχισμένοι, γιατί ο Ουρβανός Β΄ τούς προσέφερε την ευκαιρία να εξιλεωθούν για τις αμαρτίες τους – καθώς ο Πάπας δήλωσε πως για εκείνους που θα σκοτωθούν στον πόλεμο θα υπάρξει συγχώρεση και άφεση αμαρτιών. Οι συγκεντρωμένοι αισθάνθηκαν σαν να είχαν ανοίξει ξαφνικά εμπρός τους οι πύλες του παραδείσου. «Δεν πρέπει να υπάρξει καμιά καθυστέρηση. Ας ετοιμαστούμε να ξεκινήσουμε όταν έρθει το καλοκαίρι, έχοντας τον Θεό οδηγό μας», κατέληξε αποφασιστικά ο Ουρβανός. Μετά από μερικούς μήνες, η Α΄ Σταυροφορία ξεκίνησε για τους Αγίους Τόπους. Σχεδόν χίλια χρόνια αργότερα, από τις ανατολικές ακτές της Αφρικής, ο Οσάμα μπιν Λάντεν απηύθυνε παρόμοια έκκληση στον μουσουλμανικό κόσμο: «Ο λαός του Ισλάμ έχει υποφέρει από την επιθετικότητα, την ανομία και την αδικία που έχει υποστεί από την συμμαχία των Σιωνιστών Σταυροφόρων και των συνεργατών τους», έγραψε το 1996. Για να δικαιολογήσει την πρόσκλησή του για ένοπλο αγώνα, υπενθύμισε στους οπαδούς του την σφαγή των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο. «Το αίμα τους χύθηκε στην Παλαιστίνη και το Ιράκ, όπως επίσης στον Λίβανο, το Τατζικιστάν, την Βιρμανία, το Κασμίρ, τις Φιλιππίνες, την Σομαλία, την Ερυθραία, την Τσετσενία, την Βοσνία-Ερζεγοβίνη και την Ινδονησία». Κατήγγειλε την κατοχή της Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ και τα δεινά των Παλαιστινίων που βρίσκονταν παγιδευμένοι στις κατεχόμενες περιοχές. «Οι Ισραηλινοί έχουν καταλάβει την ευλογημένη γη γύρω από την Ιερουσαλήμ, απ’ όπου πέρασε ο Προφήτης», δήλωσε, και εφόσον έχουν βεβηλώσει «τα χώματα των δύο αγίων τόπων [Μέκκα και Μεδίνα] … οι λαοί του Ισλάμ θα πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να στηρίξουν ο ένας τον άλλον για να απαλλαγούν από τους καφίρ [τους άπιστους]». Ρεέμ ελ Γκαΐθ, Πλαίσιο 6, 2006, φωτογραφία από τη σειρά “Held Back”, 2 x 3 m. Κατόπιν, υπογράμμισε ότι η ενότητα ήταν η σπουδαιότερη προϋπόθεση για την νικηφόρα έκβαση του πολέμου. Οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να πάψουν να πολεμούν μεταξύ τους, έγραψε, και να ενωθούν όπως είχαν ενωθεί στο παρελθόν. «Οι γιοι όλων από την περιοχή των δύο αγίων τόπων πολεμούν εναντίον των Ρώσων στο Αφγανιστάν, των Σέρβων στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη και σήμερα πολεμούν στην Τσετσενία και με την άδεια του Αλλάχ έχουν νικήσει…». Όπως είχε κάνει ο Ουρβανός Β΄ πριν από χίλια χρόνια, ο μπιν Λάντεν ανακοίνωσε στους οπαδούς του τις ανταμοιβές που περίμεναν όσους θα χάνονταν στην μάχη. Οι μάρτυρες του ιερού πολέμου, της τζιχάντ, θα έμπαιναν στον παράδεισο, δήλωσε, και οι αμαρτίες τους θα συγχωρούνταν, η γήινη ζωή του πόνου και της λύπης θα παραχωρούσε την θέση της στην χαρά της αιωνιότητας και του γάμου με 72 όμορφες παρθένες ή ουρί». Αυτά αναφέρει η Λορέτα Ναπολεόνι στο βιβλίο της Οικονομία του Τρόμου. Ο νέος ιερός πόλεμος και σίγουρα φέρνει στο προσκήνιο ένα κορυφαίο πρόβλημα της εποχής μας. Αυτό της αντιπαράθεσης του δυτικού χριστιανικού κόσμου με το Ισλάμ, σε μία εποχή κατά την οποία το τελευταίο διαθέτει άφθονο πλούτο και κάποια εκατομμύρια «πιστούς» έτοιμους να θυσιαστούν προκειμένου να σκοτώσουν «απίστους». Παράλληλα, η εποχή μας προσφέρεται στο Ισλάμ, δεδομένου ότι στην Δύση έχουν συρρεύσει πάνω από 100 εκατομμύρια μουσουλμάνοι –ομάδες των οποίων είναι έτοιμες όχι μόνον να αποσταθεροποιήσουν τις δυτικές κοινωνίες, αλλά και να τους προκαλέσουν πολύ σοβαρά τρομοκρατικά πλήγματα, τυφλού και θρασύδειλου συνήθως τύπου. Η παρατήρηση αυτή δεν είναι μία κινδυνολογική θεώρηση της πραγματικότητας, αλλά συγκεκριμένη διαπίστωση των δυτικών υπηρεσιών ασφαλείας, καθώς και του Αμερικανού ερευνητή-συγγραφέα Μπρους Μπάουερ, ο οποίος κατά καιρούς αρθρογραφεί σε δυτικά εξειδικευμένα περιοδικά. Εξάλλου, στο βιβλίο του Ενώ η Ευρώπη κοιμάται. Πώς το ριζοσπαστικό Ισλάμ καταστρέφει τη Δύση εκ των ένδον[1], ο συγγραφέας παραθέτει εντυπωσιακά στοιχεία για την ισλαμική διείσδυση στην Δύση και τους τρόπους που χρησιμοποιούν οι ισλαμιστές για να προκαλούν τις δυτικές κοινωνίες και να στρατολογούν σήμερα τζιχαντιστές. Ακόμη πιο εντυπωσιακά στο θέμα αυτό είναι τα στοιχεία και οι αναλύσεις του Γαλλο-Άραβα δημοσιογράφου και συγγραφέα Αλί Λαϊντί, ο οποίος στο βιβλίο του Τζιχάντ στην Ευρώπη. Τα κυκλώματα της ισλαμικής τρομοκρατίας[2] προβάλλει με ποιον τρόπο οι ισλαμιστές προετοίμασαν, με αφετηρία την Δύση, το κτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, παράλληλα όμως εκθέτει πώς ισλαμιστές και ακροαριστερές οργανώσεις συνεργάζονται στην εμπορία ναρκωτικών και στην ομηροποίηση νέων μουσουλμάνων που γεννήθηκαν και κατοικούν στα περίφημα παρισινά banlieux, δηλαδή στα εργατικά προάστια της γαλλικής πρωτεύουσας. «Στα προάστια αυτά», γράφει ο Αλί Λαϊντί, «από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, με αφορμή τον πόλεμο του Κόλπου, οργανωμένες μαφιόζικες ομάδες άρχισαν να χρησιμοποιούν –με προμετωπίδα την θρησκεία– το Ισλάμ ως μέσον ομηροποίησης τοπικών κοινωνιών, τις οποίες ωθούσαν στην βία και το οργανωμένο έγκλημα. … Στους νέους των εργατικών κατοικιών απαγορευόταν να αναζητούν εργασία εκτός της κλειστής κοινότητας στην οποία ζούσαν, και όσοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την κατάσταση αυτή όχι λίγες φορές το πλήρωσαν με την ζωή τους. ... Στο πλαίσιο αυτής της πραγματικότητας, που σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ πιο δραματική, τεράστιος είναι και ο ρόλος του καλλιεργούμενου αντισημιτισμού, με το Ισραήλ να είναι για τους ισλαμιστές πραγματικός σάκος του μποξ – τον οποίο το Ισλάμ δεν θέλει με τίποτα να χάσει. Το Ισραήλ και η ύπαρξή του είναι σήμερα κορυφαία πηγή ανάπτυξης της οικονομίας του τρόμου, ένα φαινόμενο Λερναία Ύδρα, του οποίου τις διαστάσεις κανείς δεν θέλει να φέρει στο φως». Η οικονομία του Τρόμου Με την κυρία που ήπιαμε καφέ, κάπου στις Βρυξέλλες, χρειάστηκαν προσπάθειες πάνω από δύο χρόνων για να μπορέσουμε να συναντηθούμε. Εργάζεται σε μια μεγάλη διεθνή οργάνωση στην βελγική πρωτεύουσα, υπήρξε μέλος των μυστικών υπηρεσιών μεγάλης χώρας, άσκησε διπλωματικά καθήκοντα στον ισλαμικό κόσμο, είναι διδάκτωρ πολιτικών επιστημών. Το 2010 έγραψε ένα βιβλίο με το ψευδώνυμο Enyo. (Η Ενυώ ήταν δευτερεύουσα θεότητα του πολέμου στην αρχαιότητα και για κάποιους επρόκειτο για κόρη του Άρη). Με τίτλο Η ανατομία μιας καταστροφής και υπότιτλο Η Δύση, το Ισλάμ και ο πόλεμος στον 21ο αιώνα,[3] το βιβλίο της Ενυώ, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τι συμβαίνει σήμερα, υπήρξε προφητικό. Παράλληλα, όμως, είναι πλούσιο σε στοιχεία, εμπειρίες και αναλύσεις που αφορούν τον ισλαμικό κόσμο και υπ’ αυτή την έννοια αποτελεί μία μοναδική πηγή πληροφοριών. Ωστόσο, από τις πληροφορίες αυτές ο αναγνώστης συνειδητοποιεί ότι, σε βάθος χρόνου, η σύγκρουση της Δύσης με το Ισλάμ είναι αναπόφευκτη. Απομένει όμως να δει κανείς ποιες μορφές θα πάρει η σύγκρουση αυτή και τι γεωπολιτικές ανακατατάξεις θα προκαλέσει. Αυτά ήταν και τα θέματα που επί ένα δίωρο συζητήσαμε με την δρα Ενυώ, η οποία πιστεύει ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει και, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι πολύ μακράς διάρκειας. Κατά την εκτίμησή της, ο τζιχαντισμός είναι η νέα μορφή του φονταμενταλισμού στον ισλαμικό κόσμο και προσελκύει πλέον τεράστιες κατηγορίες νέων οι οποίοι για διάφορους λόγους απομακρύνονται από τις παραδοσιακές θρησκευτικές και πολιτικές οργανώσεις. Ακόμα, η εντυπωσιακή διείσδυση των τζιχαντιστών στον μουσουλμανικό κόσμο έχει οδηγήσει πολλούς θρησκευτικούς ηγέτες του τελευταίου να αναγνωρίζουν την τρομοκρατία ως πράξη αντιστάσεως στους εχθρούς του Ισλάμ – που είναι οι Εβραίοι, οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί, οι Γάλλοι και εν μέρει οι Ρώσοι λόγω της εισβολής τους στην Τσετσενία. Μπορεί δε κάποιοι μουσουλμάνοι ηγέτες επισήμως να απορρίπτουν την πρόσκληση αυτή, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο ανεπισήμως. Έτσι, σε πάμπολλες περιπτώσεις πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες του μουσουλμανικού κόσμου χρησιμοποιούν την ρητορική του μίσους κατά των «εχθρών του Ισλάμ», γιατί η γλώσσα αυτή είναι ευκολότερα κατανοητή από μάζες απαίδευτων και πτωχών μουσουλμάνων που τελούν υπό καθεστώς πλήρους άγνοιας για όσα συμβαίνουν γύρω τους. Για πολλές εθνότητες της κεντρικής Ασίας, του Καυκάσου και της Αφρικής, για τους μουσουλμάνους στην νοτιοανατολική Ασία, καθώς και τους γεννημένους στις βιομηχανικές πόλεις της Ευρώπης, το Ισλάμ έχει γίνει το βασικό στοιχείο αναφοράς της ταυτότητάς τους. Η συμμετοχή σε μία κοινότητα συνεπάγεται την υποταγή σε μια σειρά από κανόνες που επιβάλλονται από το Κοράνι. Για εκατομμύρια μουσουλμάνους, τα τζαμιά σε όλο τον κόσμο είναι κοινωνικοοικονομικές άγκυρες σε ταραγμένα νερά. Για πολλούς, έτσι, το Ισλάμ έχει γίνει συνώνυμο του μουσουλμανικού κόσμου. Ο εχθρός παρουσιάζεται με το θρησκευτικό ένδυμά του – Σιωνιστές, Σταυροφόροι, όπως το χαρακτήριζε ο μπιν Λάντεν. Και ως εκ τούτου, «για τους καλούς μουσουλμάνους ο αγώνας εναντίον τους δεν είναι μία προοπτική, είναι καθήκον: η εντολή θανάτου των Αμερικανών και των συμμάχων τους –πολιτών και στρατιωτικών– είναι ατομικό καθήκον για κάθε μουσουλμάνο, που μπορεί να το επιτελέσει σε οποιαδήποτε χώρα είναι δυνατό να το επιτελέσει…», έγραφε ο μπιν Λάντεν. Όπως πριν χίλια χρόνια ο Ουρβανός Β΄ χρησιμοποίησε την Ιερουσαλήμ και την κακομεταχείριση των χριστιανών και των προσκυνητών ως πρόφαση για πόλεμο, οι ισλαμιστές ηγέτες έχουν στραμμένο το δάχτυλο προς το κράτος του Ισραήλ και τους δυτικούς συμμάχους του. «Η μεροληπτική στάση τους σε βάρος των Παλαιστινίων δεν είναι τίποτε περισσότερο από το πρόσχημα και την αιτία του σύγχρονου ιερού πολέμου, ένας παγκόσμιος πόλεμος εναντίον της Δύσης», αναφέρει η δρ. Ενυώ, και σίγουρα θέτει ένα πολύ σοβαρό γεωπολιτικό και γεωοικονομικό πρόβλημα. Επισημαίνει, παράλληλα, ένα άλλο σοβαρό θέμα, αυτό της μη διανοητικής εξόδου του μουσουλμανικού κόσμου από τον μεσαίωνα και τις εποχές όπου κατακτούσε μέρος της Ευρώπης. Ωστόσο, μπορεί στο θρησκευτικό και πολιτικό επίπεδο ο μουσουλμανικός κόσμος να βρίσκεται στην εποχή του δυτικού μεσαίωνα, όμως από οικονομικής πλευράς η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Χασάν Μασούντι, από καλλιγραφική εικογράφηση στίχων αραβικών ποιημάτων, 2006. Όπως επισημαίνει η Λορέτα Ναπολεόνι, Ιταλίδα οικονομολόγος και σύμβουλος δυτικών κυβερνήσεων σε θέματα που αφορούν την «οικονομία του τρόμου», ισλαμικά οικονομικά συμφέροντα έχουν σοβαρή διείσδυση στην Δύση και εμμέσως ή αμέσως ελέγχουν αρκετούς τραπεζικούς και παραγωγικούς τομείς των ανεπτυγμένων δυτικών οικονομιών. Υπ’ αυτή δε την ιδιότητά τους, σε κάποιες περιπτώσεις συνδέονται και με την ισλαμική τρομοκρατία – με την τελευταία να αποτελεί πλέον ισχυρό οικονομικό μέγεθος. «Στην νέα οικονομία της τρομοκρατίας βασική μηχανή είναι η σύγχρονη τζιχάντ. Πρόκειται για μία βάρβαρη ισλαμική επαναστατική ιδεολογία, η οποία εδράζεται αποκλειστικά στο μίσος και καλύπτεται εντέχνως πίσω από την μουσουλμανική αναζήτηση για ταυτότητα και κοινωνικοοικονομικές εμπνεύσεις», αναφέρει η Λορέτα Ναπολεόνι. Κατά την Ιταλίδα ερευνήτρια, η σύγχρονη τζιχάντ τροφοδοτείται από ένα ιδιαίτερα σημαντικό δίκτυο οικονομιών που ελέγχονται από ισλαμικά κράτη, κράτη-πυρήνες και ένοπλες οργανώσεις. Τα οικονομικά της όρια είναι πολλά και κυμαίνονται από νόμιμες μέχρι εγκληματικές επιχειρήσεις. Η μεταβίβαση πλούτου στην τζιχάντ από πλούσιους μουσουλμάνους μέσω φιλανθρωπικών οργανώσεων, η εξαγωγή αραβικής μαστίχας, η λαθραία διακίνηση όπλων και ναρκωτικών και το ξέπλυμα χρήματος είναι όλα μέρος μιας προσπάθειας να επιτευχθεί η οικονομική της αυτάρκεια. Ισλαμικά κράτη-πυρήνες θέλουν να δρέψουν τα πλεονεκτήματα αυτού του δικτύου, το δίκτυο τα αγκαλιάζει και το σύστημα επεκτείνεται. Σήμερα, ο διακηρυγμένος στόχος της σύγχρονης τζιχάντ είναι η καταστροφή του κράτους του Ισραήλ και των «δυτικών ιμπεριαλιστών συμμάχων του» – πολιτικές οντότητες οι οποίες προσδιορίζονται από την «θρησκευτική απληστία» τους, δηλαδή τον ιουδαϊσμό και τον χριστιανισμό. Όμως, αν πάμε πίσω από αυτή την ασπίδα της θρησκείας, η πραγματικότητα φέρνει στο προσκήνιο τους πραγματικούς εχθρούς του μουσουλμανικού κόσμου, που είναι εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις που τον εκμεταλλεύονται οικονομικά. Στο πλαίσιο αυτό, μία εντυπωσιακή έρευνα του Γάλλου συγγραφέα και πολιτικού ερευνητή Ξαβιέ Ράουφερ, με τίτλο Άτλας του ριζοσπαστικού Ισλάμ,[4] φέρνει στο προσκήνιο τις διασυνδέσεις της ισλαμικής τρομοκρατίας με τις κατά περιοχές μαφίες, όπως και με οργανώσεις παράνομων πωλήσεων όπλων. Υπογραμμίζει επίσης ότι, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, δημιουργήθηκαν νέες ευκαιρίες για τις ισλαμικές δυνάμεις σε χώρες με μεγάλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, όπου η διαφθορά και η παραοικονομία εκτινάχθηκαν στα ύψη. Δυστυχώς δε, στις περιοχές αυτές –πρώην κρατικές οντότητες του σοβιετικού συστήματος που είχαν οικονομική δύναμη– συμμάχησαν με τον βαχαβισμό, που ως γνωστόν είναι η πιο αυστηρή θρησκευτική ερμηνεία και πρακτική του Ισλάμ. Παράλληλα όμως η συμμαχία αυτή ενσωματώθηκε και στο δυτικό οικονομικό σύστημα, το οποίο την εποχή εκείνη τελούσε υπό κατάσταση ευφορίας και περί άλλα τύρβαζε. Έτσι, όπως επισημαίνει η Λορέτα Ναπολεόνι, σήμερα, στο παγκόσμιο χωριό της διεθνούς οικονομίας, τομείς που σχετίζονται με την τρομοκρατία βρίσκονται αναπόφευκτα σε σχέση αλληλεπίδρασης με τις οικονομίες των δυτικών χωρών. Ξέπλυμα χρήματος, νόμιμες επιχειρήσεις ελεγχόμενες από ένοπλες οργανώσεις, φιλανθρωπική βοήθεια – αυτές είναι μερικές μόνον από τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο συστήματα. Ο βαθμός αλληλεξάρτησής τους είναι εντυπωσιακά υψηλός. Τα δε όπλα αποτελούν τις μεγαλύτερες πηγές εσόδων και εξόδων στο ισοζύγιο πληρωμών των ένοπλων οργανώσεων. Δυτικά και ισλαμικά οικονομικά ιδρύματα ανακυκλώνουν το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που παράγονται από την παγκόσμια παράνομη οικονομία, ήτοι περί το 1,5 τρισεκατομμύριο δολάρια τον χρόνο. «Όταν ρώτησα έναν γνωστό Άγγλο οικονομολόγο τι θα συνέβαινε αν αυτή η ρευστότητα αφαιρούνταν ξαφνικά από το σύστημα, παραδέχθηκε ότι οι δυτικές οικονομίες θα γνώριζαν νέα ύφεση», λέει η Λορέτα Ναπολεόνι. Την άποψη αυτή, ωστόσο, αντικρούει ο γνωστός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπίνι που λέει ότι, ναι μεν το μαύρο χρήμα αποτελεί στοιχείο της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας, πλην όμως το παράνομο εμπόριο όπλων αντιπροσωπεύει μετά βίας το 0,3% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Από την πλευρά του, ο γνωστός Περουβιανός οικονομολόγος Χερνάντο ντε Σότο, στο βιβλίο του Τα μυστήρια του κεφαλαίου[5] τονίζει ότι το οικονομικό έγκλημα και η παραοικονομία γνωρίζουν ημέρες δόξας στον αναπτυγμένο κόσμο, όπου κυριαρχούν η διαφθορά και η θεσμική αβεβαιότητα. «Αυτά τα δύο στοιχεία», έλεγε σε πρόσφατη ομιλία του ο ντε Σότο, «είναι και οι κύριες πηγές που επιτρέπουν στην οικονομία της τρομοκρατίας να αποκτήσει αρθρώσεις σε ζωτικούς τομείς και να γίνεται έτσι και μέσο κοινωνικού εκβιασμού». Σήμερα, η όλη κατάσταση προσλαμβάνει και μία πρωτόγνωρη δραματική μορφή. Η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας (ISIS) θεωρείται η πλουσιότερη τρομοκρατική οργάνωση στον κόσμο και υπολογίζεται ότι, με τα 450 εκατ. δολάρια που οι τζιχαντιστές άρπαξαν από την Κεντρική Τράπεζα της Μοσούλης, διαθέτουν κεφάλαιο δισεκατομμυρίων δολαρίων για τον «ιερό πόλεμο». Σε αυτό μάλιστα το κεφάλαιο έρχονται να προστεθούν χρηματοδοτήσεις από αραβικές χώρες όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, οι οποίες εντελώς υποκριτικά παίζουν σε δύο ταμπλό. Οι τζιχαντιστές εκμεταλλεύονται επίσης τις πετρελαιοπηγές της βόρειας Συρίας και παράλληλα αντλούν πόρους από κοινωνικά δίκτυα με αρθρώσεις στην καρδιά των δυτικών κοινωνιών. Είναι συνεπώς κατάδηλο ότι η «οικονομία του τρόμου» είναι ένα πολυκέφαλο τέρας και αν δεν αντιμετωπισθεί ως τέτοιο η συνέχεια θα είναι πολύ δυσάρεστη – σε πολλά επίπεδα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους για τον οποίο έγκυροι αναλυτές κάνουν λόγο για το αναπόφευκτο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, με ασύμμετρο χαρακτήρα. 2. «Η βία και η σύγκρουση είναι τα μοναδικά μονοπάτια επιβίωσης για τους μαφιόζους τζιχαντιστές, οι οποίοι όμως σήμερα διαθέτουν ισχυρή οικονομική επιφάνεια». Τιερρύ Βολτόν Ο «Κύκλος των Οικονομολόγων» στην Γαλλία είναι μία μη κερδοσκοπική οργάνωση στην οποία συμμετέχουν οικονομολόγοι που αρνούνται να βλέπουν την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα με ασαφή κριτήρια και ιδεολογικά γυαλιά, τα οποία στην ουσία τίποτα δεν εξυπηρετούν πέρα από φαντασιώσεις και ιδιοτέλειες πολιτικού χαρακτήρα. Με πρόεδρο τον καθηγητή Ζαν-Ερβέ Λορενζί, ο «Κύκλος των Οικονομολόγων» σήμερα ανησυχεί πολύ σοβαρά και δεν αποκλείει, κάπου προς το 2025, ο πλανήτης να αντιμετωπίσει έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο. Την άποψη αυτή ο καθηγητής Ζαν-Ερβέ Λορενζί εκφράζει σε ένα εντυπωσιακό βιβλίο του με τίτλο Ο κόσμος της βίας. H παγκόσμια οικονομία 2015-2030.[6] Ωστόσο, δεν είναι ο μόνος που κάνει παρόμοια πρόβλεψη. Ο επίσης Γάλλος Τιερρύ Βολτόν (συγγραφέας, ειδικός στην μελέτη του Ισλάμ και παλαιότερα σημαντικός ρεπόρτερ στο περιοδικό Le Point), στο βιβλίο του Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος[7] υπογραμμίζει ότι αυτός έχει ήδη αρχίσει και θα κορυφωθεί την προσεχή δεκαετία. Την ίδια άποψη συμμερίζεται και ο Αμερικανός συγγραφέας και πολιτικός αναλυτής Μπρους Μπάουερ, ο οποίος, στο βιβλίο του Την ώρα που η Ευρώπη κοιμάται, τονίζει ότι «η δημογραφική κατάρρευση της γηραιάς ηπείρου έχει ήδη ανοίξει τις πόρτες της πτώσης της, όπως συνέβη και με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Αυτή την δημογραφική κατάρρευση χρησιμοποιεί και ο καθηγητής Λορενζί για να υπογραμμίσει ότι, σε συνδυασμό με την μαζική μετανάστευση προς την γηραιά ήπειρο πληθυσμών κυρίως από την βόρεια Αφρική, θα καταλήξει αναπόφευκτα σε μείζονα σύγκρουση. Ήδη στην Γαλλία εκθέσεις του Υπουργείου Εσωτερικών –στο οποίο έχουν θητεύσει τόσον ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζύ όσο και ο νυν πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς– τονίζουν ότι η βαθμιαία ισλαμοποίηση νέων αραβο-μουσουλμάνων θα οδηγήσει σε προσχεδιασμένες αποσταθεροποιητικές εξεγέρσεις, που στόχο θα έχουν την πρόκληση ανεξέλεγκτων καταστάσεων. Παρόμοιες καταστάσεις θα δημιουργηθούν επίσης στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισπανία και το Βέλγιο, χώρες στις οποίες ο μουσουλμανικός πληθυσμός έχει διπλασιασθεί τα τριάντα τελευταία χρόνια. Έτσι, στην γηραιά ήπειρο, από την μία πλευρά ο πληθυσμός της γηράσκει και χάνει δυνάμεις δημιουργίας και οραματισμού και, από την άλλη, ένα σημαντικό κομμάτι της εισαγόμενης νεολαίας υποκύπτει στις σειρήνες του θρησκευτικού φανατισμού. Ακόμα χειρότερα, η χρηματοοικονομική κρίση οδηγεί εκτός Ευρώπης και πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό, γεγονός που σταδιακά στερεί την γηραιά ήπειρο από καινοτομίες και τεχνικούς νεωτερισμούς. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η γήρανση της Ευρώπης την απομακρύνει από την τεχνική πρόοδο, αυξάνει τις δαπάνες για ιατρική φροντίδα και κοινωνική προστασία και μειώνει την αποταμίευση. Την ίδια στιγμή, γύρω από την Ευρώπη η κατάσταση γίνεται όλο και πιο εκρηκτική. Στην Μέση Ανατολή είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι οι ακραίες ισλαμικές οργανώσεις θα πιέζουν το Ισραήλ, με απώτερο σκοπό να το αναγκάσουν να χρησιμοποιήσει ατομικά όπλα. Για τους χυδαίους και κυριολεκτικά αδίστακτους ισλαμιστές, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία απολύτως αξία. Αυτό το βλέπει κανείς στην στρατηγική της Χαμάς στην Λωρίδα της Γάζας, αλλά και στην συνολική τρομοκρατική στρατηγική που χρησιμοποιούν οι ισλαμικές μαφίες. Θα πρέπει δε να θεωρείται σίγουρο ότι θα επιδιώξουν και μία σύγκρουση ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν. Όσο το Ισλάμ βλέπει την Ασία να ανεβαίνει οικονομικά και να ενσωματώνεται στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, τόσο θα επιδιώκει την αποσταθεροποίηση των πιο ευάλωτων ασιατικών χωρών, στις οποίες όμως υπάρχει και ισχυρή ισλαμική παρουσία. Κατά κύριο λόγο θα επιχειρηθεί και η αξιοποίηση της αντιπαλότητας μεταξύ Κίνας και Ινδίας, αλλά και Κίνας-Αμερικής, με επίκεντρο την κυριαρχία στον Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι δε πολύ πιθανόν μία κρίση στις σχέσεις Κίνας και ΗΠΑ να ξεκινήσει λ.χ. από γεγονότα τύπου εξαφάνισης ενός μαλαισιανού αεροπλάνου, ή ακόμα από μία αντιπαράθεση Κίνας και Ιαπωνίας – η οποία ήδη τελεί εν υπνώσει. Εν ολίγοις, η ισλαμική πανώλη θα επιδιώξει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος να είναι αυτός των πολλών εστιών, γεγονός που θα τον καταστήσει και μακράς διάρκειας. Μία ιδιαιτερότητα του πολέμου αυτού θα είναι η μετωπική επίθεση μιας «ιδεοθρησκείας», του Ισλάμ εν προκειμένω, κατά του ευρωπαϊκού πολιτισμού, της χριστιανικής θρησκείας και των δυτικών αξιών. Στην ουσία, δηλαδή, θα επιβεβαιωθεί σε μεγάλο βαθμό η θεωρία του Σάμιουελ Χάντινγκτον περί συγκρούσεως των πολιτισμών, φαινόμενο το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το ιδεολογικο-πολιτικό περιεχόμενο των δύο προηγούμενων παγκοσμίων πολέμων. Όσοι νομίζουν ότι ο τζιχαντισμός και ο ισλαμισμός είναι πρόσκαιρα φαινόμενα που μπορούν να αντιμετωπισθούν με γνωστές δυτικές μεθόδους και πρακτικές, βρίσκονται πολύ μακριά από την πραγματικότητα – που είναι ήδη αυτή ενός ασύμμετρου τρίτου παγκοσμίου πολέμου. [1] Bruce Bawer, While Europe Slept: How Radical Islam is Destroying the West from Within, Broadway Books, Νέα Υόρκη 2006. [2] Ali Laïdi, Le Jihad en Europe. Les filières du terrorisme islamiste, Seuil, Παρίσι 2002. [3] Enyo, Anatomie d'un désastre. L'Occident, l'islam et la guerre au XXIe siècle, Denoël, Παρίσι 2009. [4] Xavier Raufer, Atlas de l'islam radical, CNRS éditions, Παρίσι 2007. [5] Hernando De Soto, The Mystery of Capital: Why Capitalism Triumphs in the West and Fails Everywhere Else, Basic Books, 2000. [6] Jean-Hervé Lorenzi et Mickaël Berrebi, Un monde de violences: L'économie mondiale 2015-2030, Eyrolles, Παρίσι 2014. [7] Thierry Wolton, Quatrième guerre mondiale, Bernard Grasset, Παρίσι 2005.

Τζιχαντισμός: η νέα πανώλη

Σύνδεση