Φόνος σε ιχθυοπωλείο

Αληθινό περιστατικό που συνέβη στην πόλη Ζουρμπαγκάν, με πρωταγωνιστή το φίλο του συγγραφέα και καθηγητή μαθηματικών, Πικ-Μικ. Οι δυστυχίες μου είχαν τη ρίζα τους στην υπερβολή με την οποία αντιμετώπιζα τα πάντα, καθώς και στην αλόγιστη σπατάλη των δυνάμεων του οργανισμού μου, που πλέον, όπως κάθε οργανισμός που τον έχουν αδίστακτα εκμεταλλευτεί, δεν μπορεί να μπει παρά μόνο σε σύντομες διαδικασίες ανάτασης, οποιουδήποτε είδους. Ο νόμος της αντίδρασης διέπει ακόμα και τα γουρούνια, που κυλιούνται τεμπέλικα μέσα στις λάσπες, όμως η προσωπικότητα του σύγχρονου νευρασθενικού μοιάζει με άρπα, φίνα και εύθραυστη, ανίκανη να αντέξει τις παρατεταμένες και ξέφρενες μελωδίες. Χρησιμοποιώντας καμιά φορά (αρκετά σπάνια, ωστόσο) στερεότυπες εκφράσεις της μόδας, μπορεί να λέω πως «κουράστηκα να ζω». Τα λόγια αυτά δεν είναι απόλυτα ειλικρινή, εξηγούν, εντούτοις, περί τίνος πρόκειται. Είχα μετατραπεί σε κατεψυγμένη πέρκα, σε πνευματικό ράκος, λες κι ήμουν ακροβάτης με τσακισμένα πόδια. Όμως οι επιθυμίες μου δεν είχαν σβήσει και εξακολουθούσαν (χάρη στην αδράνεια) να παίρνουν διάφορες μορφές. Την άνοιξη του περασμένου έτους έτυχε να βρεθώ στο Ζουρμπαγκάν. Αυτή η πολύβουη πόλη του Νότου μού έφταιξε κάπως τη διάθεση και βελτίωσε την αναπνοή μου. Φαίνεται όμως πως η ύπουλη αίσθηση της απάθειας είχε ήδη χρωματίσει την ψυχή μου τόσο έντονα που ήμουν ανίκανος ακόμα και να επιθυμώ την αναστολή αυτής της κατάστασης. Ολόκληρη η ύπαρξή μου είχε διαποτιστεί από μια μονότονη χαύνωση και μια κενή περισυλλογή. Μπορούσα να ακούω για ώρες ανούσιες κουβέντες, χωρίς να βγάζω λέξη, ή και να κάθομαι στο παράθυρο με θέα τη θάλασσα, χάσκοντας, όπως ο μυλωνάς τις μέρες που οι άνεμοι έχουν κοπάσει. Η γριούλα, που μου είχε νοικιάσει το δωμάτιο, φρέσκια και παχουλή, δίχως τον παραμικρό λεκέ πάνω στην εκτυφλωτικά λευκή ποδιά της, μού μιλούσε διαρκώς για τον αλκοολικό της σύζυγο, που είχε διώξει από το σπίτι, αλλά και για τις οικογενειακές υποθέσεις των γειτόνων, στις οποίες ανακάλυπτε τα πιο αντιφατικά χαρακτηριστικά: από την αγγελική καλοσύνη έως την πιο σκοτεινή απανθρωπιά. Αφημένος στη φλυαρία αυτής της μισογριάς-μισοκυρίας, συχνά, μετά από δική της παράκληση, τη βοηθούσα να κουβαριάσει τα νήματα, τεντώνοντάς τα στα ορθάνοιχτα δάχτυλά μου. Στο τέλος, αυτή η ανόητη ασχολία μού έγινε συνήθεια. Ο βυθισμένος στην απραξία νους μου αρεσκόταν στην όψη της ατέρμονης πορείας του νήματος, καθώς αυτό τυλιγόταν γύρω από το κουβάρι, αφού η ενέργεια αυτή δεν απαιτούσε από μέρους μου την παραμικρή σκέψη ή ανησυχία. Ένα ζεστό μεσημέρι, λαγοκοιμόμουν καθισμένος δίπλα στο παράθυρο με ένα βιβλίο στο χέρι, όταν από τη μισάνοιχτη πόρτα ξεφύτρωσε το γκριζωπό κεφάλι της αξιότιμης κυρίας. – Αχ, κύριε Πικ-Μικ, είπε η νοικοκυρά, κουνώντας το κεφάλι. Απ’ ό,τι βλέπω, πλήττετε. Μήπως θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να με βοηθήσετε μ’ αυτό το γαλάζιο μαλλί; – Ακριβώς πάνω στην ώρα, αστειεύτηκα εγώ. – Ελάτε, ελάτε εδώ, είπα κι ανασκουμπώθηκα νευρικά σαν άλογο πολέμου. Επιδοθήκαμε λοιπόν στην χρήσιμη ασχολία μας. Όμως, δεν είχαμε προλάβει να κουβαριάσουμε ούτε δέκα σάζινες μαλλί, όταν από τον προθάλαμο ακούστηκε ο ήχος του κουδουνιού και η νοικοκυρά σηκώθηκε. – Φέρνουν το κάρβουνο, ούρλιαξε λες κι ήταν στρατηλάτης που στέλνει τους έφεδρους στη μάχη, – Εγώ, αυτού του άχρηστου, θα του τα ξεριζώσω τα μάτια. Σκεφτείτε λίγο, κύριε Πικ-Μικ, τώρα θα πρέπει να χάσω όλο μου το πρωινό με το κάρβουνο! Κίνησε, λοιπόν, για να «ξεριζώσει», όπως παραστατικά δήλωσε, τα μάτια του καρβουνιάρη, κι εγώ με τη σειρά μου ακούμπησα το μαλλί στο περβάζι του παραθύρου και βάλθηκα να καπνίζω. Αν θυμάμαι καλά, εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν μια περιγραφή του Ηρακλή στο Παλάτσο Φαρνέζε, που μόλις είχα διαβάσει στο βιβλίο της Μαντάμ Λαμπαζέιγ και, ως εκ τούτου, αυτό που θα επακολουθούσε αμέσως μετά δεν είχε και δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με την πνευματική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Στο πέτρινο πεζοδρόμιο, κάτω από το παράθυρο μου, ήχησε ο ρυθμικός χτύπος των βιαστικών βημάτων μιας ομάδας ανθρώπων, που είχαν συγκεντρωθεί στον δρόμο μας από μια γειτονική πάροδο. Δεν μπορούσα να τους δω αλλά τους άκουγα να περπατούν γοργά και να συζητούν υψηλόφωνα. Από τις φωνές τους καταλάβαινα πως ήταν ανήσυχοι και ταραγμένοι. Κάποιος είπε: «Ο Κρίς, ο κακόμοιρος πατέρας σας, υπέφερε έναν φρικτό θάνατο», – «Μόνο να πέσει στα χέρια μου αυτός ο φονιάς!, φώναξε, υποθέτω, ο γιος του Κρις. – Θα τον λιώσω σαν το αλεύρι στη μύλη!» – «Δεν έπρεπε να ανοίξει μαγαζί σε ένα τόσο απόμερο σημείο», πετάχτηκε ένας τρίτος. «Πού να ξέρει ο άνθρωπος;, αντέτεινε ο δεύτερος, – Η συμβολή των οδών Μαύρου Όρους και Βυσσινόκηπου ήταν πάντα κερδοφόρα. Τα ψάρια έχουν μεγάλη ζήτηση εκεί». – «Νταρ-μπερ-γκουρ-μπουν-μουμ»… Οι φωνές απομακρύνονταν, αφήνοντας πίσω τους τον θορυβώδη απόηχο ακατάληπτων λέξεων. Στο δρόμο επικράτησε σιωπή. Τα εσπευσμένα βήματα κι η ζωηρή συζήτηση, από την οποία ήταν εύκολο να αντιληφθεί κανείς πως μόλις προ ολίγου, ή νωρίτερα μέσα στη μέρα, στη γωνία των οδών Μαύρου Όρους και Βυσσινόκηπου είχε διαπραχθεί κάποιος φόνος, εξήψαν την περιέργειά μου, που, τον τελευταίο καιρό, μόνο από τέτοιου είδους φυτίλια τραχιάς φύσης μπορούσε να πυροδοτηθεί. Το περιεχόμενο της συζήτησης υποδείκνυε ξεκάθαρα το θύμα. Είχαν δολοφονήσει τον ιδιοκτήτη ενός ιχθυοπωλείου, κάποιον Κρις, και προφανώς ο γιος του έσπευδε μαζί με συντρόφους του στο σημείο του εγκλήματος, ειδοποιημένος από την αστυνομία για το θλιβερό γεγονός. Κυριευμένος από ένα αίσθημα ηδονής, ένιωσα την επιθυμία να δω από κοντά το πτώμα του Κρις, να εισπνεύσω τον αέρα αναστάτωσης του δρόμου και να αναμιχθώ με το πλήθος των θεατών, στενάζοντας μαζί τους με αχ και βαχ. Στην προσπάθειά μου να διατηρήσω ζωντανή αυτήν τη σπάνια από πλευράς μου εκδήλωση ενδιαφέροντος για την ανθρώπινη ζωή, φόρεσα στα γρήγορα το καπέλο μου, πήρα το μπαστούνι με την ασημένια λαβή σε σχήμα γροθιάς, και πετάχτηκα στο δρόμο, περνώντας δίπλα από την ξαναμμένη γριά, που εκείνη την ώρα, δύσθυμη και οδυρόμενη, σκάλιζε το πουγκί της για λεφτά. Ο καρβουνιάρης είχε ήδη, κατά πως φαίνεται, παραδώσει το εμπόρευμα και περίμενε να πληρωθεί. Κανένας από τους δύο δεν φάνηκε να παρατηρεί την έξοδό μου. Η γωνία Μαύρου Όρους και Βυσσινόκηπου βρισκόταν πράγματι σε ένα εξαιρετικά απόμερο σημείο, χαμένο κάπου μέσα στα ερημικά οικόπεδα στο τέλος του λιμανιού. Η περιοχή αυτή κατοικούταν από ανάπηρους, μπεκρήδες ναύτες, ναυτεργάτες και μικροκαλλιεργητές. Όποιος έδωσε την ονομασία «Βυσσινόκηπος» είχε σίγουρα καλή αίσθηση του χιούμορ, αφού ο λοξός αυτός δρόμος ήταν γεμάτος αγριόχορτα και μισογκρεμισμένους φράχτες. Αλλά και η οδός Μαύρου Όρους δεν ήταν καλύτερη στην όψη, ενώ από τη μια πλευρά της κατέληγε σε έναν θλιβερό σκουπιδότοπο. Η απόσταση που έπρεπε να διανύσω ήταν μεγάλη κι έτσι προς στιγμήν σκέφτηκα να πάρω μια άμαξα, αλλά για κάποιον λόγο δεν το έκανα. Βάδιζα και ξαναβάδιζα, ώσπου βρέθηκα επιτέλους σε αυτήν τη γωνία όπου, στην πρόσοψη ενός μονώροφου σπιτιού είδα μια μαυρισμένη από τη βροχή επιγραφή, που ανακοίνωνε με πράσινα γράμματα, πως εδώ βρισκόταν «Το ιχθυοπωλείο του Κρις». Οι πόρτες του μικρού καταστήματος ήταν ορθάνοιχτες, ενώ σιμά στα διάπλατα θυρόφυλλα κείτονταν αραδιασμένα, σε απόλυτη τάξη, κοφίνια παραγεμισμένα με στρείδια. Στο δρόμο δεν υπήρχε ψυχή. Η απογοήτευση που ένιωσα, όταν, πλησιάζοντας το μαγαζί, είδα τον ιδιοκτήτη του να κάθεται αμέριμνος σε ένα σκαμνάκι, δεν περιγράφεται. Στο ένα του χέρι βαστούσε μια τσάσκα με ψαρόσουπα ενώ με το άλλο, το ελεύθερο, ξεψάχνιζε τη σάρκα του ψαριού κι έπειτα την έχωνε με όρεξη στο στόμα και με ακόμα μεγαλύτερη όρεξη την κατάπινε, διώχνοντας κάθε λίγο και λιγάκι τις μύγες, που έκαναν επιδρομή στο σκεύος. Αφού το πήρα για τα καλά απόφαση ότι η συζήτηση, που είχα ακούσει κάτω από το παράθυρο, δεν ήταν παρά μία, κατά τα άλλα ενδιαφέρουσα, ακουστική παραίσθηση, θέλησα να ξεκαθαρίσω μια και καλή αυτή την υπόθεση, κι έτσι μπήκα στο κατάστημα. Ο ιδιοκτήτης σηκώθηκε με την αναμονή ζωγραφισμένη στο βλέμμα του. Ακολούθησε ο εξής διάλογος: Εγώ: Χαίρετε! Αυτός: Τα σέβη μου, κύριε! Εγώ: Αυτό είναι το μαγαζί του Κρις; Αυτός: Ναι, μάλιστα, το μαγαζί του Κρις. Εγώ: Κι εσείς είστε ο Κρις; Αυτός (με καμάρι): Μάλιστα, ο Κρις. Με είχε καταλάβει ξανά μία από εκείνες τις κρίσεις αφηρημάδας, που συχνά στο παρελθόν με οδήγησαν σε καταστάσεις παράξενες. Εμποτίστηκα με το πνεύμα αυτού του ιχθυοπωλείου, με τη λάμψη εντυπώσεων που μέχρι πρότινος μου ήταν αδιάφορες. Βυθισμένος στις σκέψεις μου, εξέταζα προσεκτικά τα τεράστια τραπέζια, τα παραφορτωμένα με σώματα ψαριών. Εδώ υπήρχαν ιππόγλωσσοι, πέστροφες, γαλέοι, χέλια, καλκάνια, κυπρίνοι, θαλάσσιες πέρκες και άλλα πολλά είδη των οποίων τα ονόματα δεν είχα ακούσει ποτέ μου. Οι ουρές τους κρέμονταν από τα τραπέζια, οι ροδαλές, λευκές και παρδαλές κοιλιές τους κατέληγαν στις χάσκουσες σχισμές των βραγχίων, ενώ οι ράχες τους στραφτάλιζαν σα σκουροπράσινος χρυσός, σαν πορφυρό ασήμι, σα χάλυβας και κόκκινο μπακίρι. Ο ήλιος, ρίχνοντας τις αχτίδες του πάνω στις γεμάτες πτερύγια ράχες των ψαριών, ξέπλενε τα λέπια τους μ’ ένα φως κιτρινωπό σαν αυτό της πικραλίδας. Μέσα από τη σχισμή του τοίχου, πίσω από τα κεφάλια των πιο σκουρόχρωμων, μαύρων και τεράστιων ψαριών, τρύπωνε αντανακλώμενο το χλωμό φως της ημέρας. Ένα μάτι παγερό και γουρλωμένο μέσα στην οστέινη κόγχη του διαγραφόταν στο βάθος αυτού του φωτός, φέρνοντας στη μνήμη ένα άλλο φως, εκείνο του υποθαλάσσιου κόσμου, που μάλλον είχε σβήσει από καιρό. Μαγεμένος από το κατάστημα, καταλήφθηκα από ένα αίσθημα φθόνου για τον Κρις. Είχα την παράξενη επιθυμία (αξιοσημείωτο και μόνο που στάθηκα ικανός να επιθυμώ τέτοιες αστειότητες), την παράξενη επιθυμία να είμαι ο Κρις, ο ιδιοκτήτης ενός καταστήματος εμπορίας ιχθύων που τρώει χώνοντας τα δάχτυλα στην πήλινη τσάσκα, που κόβει με φαρδύ μαχαίρι και τυφλωμένος απ’ τις αντανακλάσεις τους, τις ελαστικές ουρές των ψαριών, που λεκιάζει τα χέρια του με λέπια και εισπνέει αυτήν την αλλόκοτη μα φρέσκια ατμόσφαιρα με τις διάχυτες μυρωδιές της θάλασσας. – Ποια ψάρια θέλετε και πόσα;, ρώτησε χοντροκομμένα ο Κρις. Ήρθα στα συγκαλά μου. Το απλανές μου βλέμμα είχε, προφανώς, βάλει τον Κρις σε υποψίες. Όπως κάθε ιδιοκτήτης ιχθυοπωλείου, είχε το δικαίωμα να ξέρει για ποιον λόγο επισκέπτεται το μαγαζί του ένας αμίλητος τύπος που κάθεται με ανόητο ύφος και χαζεύει για ώρα το εμπόρευμά του. Ίσως με πήρε για ζητιάνο, ή για υπάλληλο της υγειονομικής υπηρεσίας ντυμένο στα πολιτικά, ή πάλι ίσως και για κλέφτη. – Κρις, ξεκίνησα με τρόπο την κουβέντα. – Είχατε ποτέ σας τίποτα παράξενα καπρίτσια, από εκείνα, καταλαβαίνετε, τα παράξενα… από εκείνα που… – Μα επιτέλους, τι θέλετε;, μούγκρισε ο Κρις τραβώντας την ποδιά του. Το χοντρό του κεφάλι με τα σαρκώδη χείλη προτάθηκε σαν αυτό του τράγου που ετοιμάζει επίθεση με τα κέρατα. Κίνησε να έρθει κατά πάνω μου, φουσκώνοντας το στήθος. – Ξεκουμπιστείτε από εδώ, άνθρωπέ μου, πηγαίνετε αλλού να ξεραθείτε! Γνώριζα θαυμάσια πως ο Κρις, ως μαγαζάτορας που ήταν, δεν θα μπορούσε να έχει μιλήσει διαφορετικά. Ωστόσο ένιωσα βαθιά απογοήτευση που ήταν αδύνατο, από αυτόν τον πρωτόγονο και στενοκέφαλο άνθρωπο, να βγάλω έναν άλλον Κρις, έναν Κρις που θα μπορούσε να συμμεριστεί και να εκτιμήσει τον άκρως αξιέπαινο, σε τελική ανάλυση, ενθουσιασμό μου για μια δραστηριότητα άμεσα συνυφασμένη με τη φύση και άρα εξ ορισμού πολύτιμη. Προτού αποχωρήσω, όπως είχα αποφασίσει, προσπάθησα τουλάχιστον να εξηγήσω, όσο πιο απλά μπορούσα, ότι ενδιαφερόμουν ιδιαιτέρως για το μαγαζί και το εμπόρευμα, όταν ξαφνικά, δίχως να περιμένει να αποσώσω την κουβέντα μου, και πιθανώς παίρνοντας τα λόγια μου για χλεύη, ο Κρις με χτύπησε δυνατά στο κεφάλι, λίγο πάνω από το αφτί. Αν και άνθρωπος φιλήσυχος από τη φύση μου, αναλογιζόμενος την όλη υπόθεση, την απογοήτευση που μου προκάλεσε η εικόνα του ζωντανού ακόμα Κρις, τον παραλογισμό της κατάστασης και τον ισχυρό πόνο από το αριστοτεχνικά εκτελεσμένο χτύπημα, κατέληξα πως θα έπρεπε να απαντήσω με ανάλογο τρόπο. Όρθωσα το μπαστούνι μου κραδαίνοντάς το, κι όταν ο Κρις χίμηξε κατά πάνω μου, η βαριά μεταλλική λαβή της βέργας μου προσγειώθηκε με σφοδρότητα στον αριστερό του κρόταφο. Ο Κρις κοκάλωσε, άξαφνα το βλέμμα του πάγωσε για τρία δευτερόλεπτα, δάκρυσε και σωριάστηκε με γδούπο στο πάτωμα, χτυπώντας βίαια το σβέρκο του στο πόδι του τραπεζιού. Αγνοώντας αν ο Κρις ήταν ζωντανός, νεκρός ή μισοπεθαμένος, όπως λένε, έριξα μια γρήγορη ματιά στο δρόμο, από φόβο μήπως υπήρχαν μάρτυρες. Μία και μοναδική φιγούρα βάδιζε λίγο μακρύτερα, αλλά και αυτή δεν κατευθυνόταν προς το κατάστημα. Όπως ήταν φυσικό, βρισκόμουν σε πλήρη σύγχυση και αναταραχή. Η μοχθηρή έξαψη της συμπλοκής δεν επέτρεπε ακόμα στον τρόμο των γεγονότων να με κυριεύσει. Μολαταύτα απομακρύνθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, στρίβοντας μέσα από παρακείμενα δρομάκια που οδηγούσαν στο κέντρο. Καθώς προχωρούσα, μού ήρθε στο νου η συζήτηση που είχα ακούσει, ή που νόμιζα πως είχα ακούσει, μία ώρα πριν κάτω από το παράθυρό μου, και συνειδητοποίησα πως μια ανάλογη συζήτηση τώρα δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να θεωρηθεί ως παραίσθηση. Όμως για ποιον λόγο ήρθε στα αφτιά μου ακριβώς αυτή τη συζήτηση, την ώρα που ο Κρις ήταν απολύτως υγιής και αναμφισβήτητα ζωντανός; Κι αν αυτός κείτεται τώρα, όχι λιπόθυμος, μα νεκρός, σε ποια σφαίρα του υπερφυσικού θα πρέπει εγώ, εν προκειμένω, να αποδώσω το πρόσφατο ακουστικό μου παραλήρημα; «Δεν έχουμε ακόμα καταλήξει επ’ αυτού», μονολόγησα, τρομαγμένος από το ασύνηθες του περιστατικού, κι έσκισα βίαια τον αέρα με το μπαστούνι μου. Είδα τότε πως από το ένα του άκρο έλειπε η λαβή· θα πρέπει να είχε πεταχτεί τη στιγμή του χτυπήματος. Παραδόξως, η εν λόγω συνθήκη, μολονότι θα μπορούσε να αποτελέσει εις βάρος μου αποδεικτικό στοιχείο, περισσότερο με χαροποίησε παρά με φόβισε. Το λευκό χρώμα, που αποκαλύφθηκε από το σπάσιμο της λαβής στο άκρο του μπαστουνιού, έφτασε στα μάτια μου σαν αγγελιαφόρος του πραγματικού κόσμου, ανακοινώνοντας περίτρανα πως ούτε κοιμόμουν ούτε άρρωστος ήμουν. Εντούτοις, περνώντας δίπλα από ένα χαμηλό φράχτη, που έκρυβε πίσω του το θρόισμα κάποιου κήπου, ξεφορτώθηκα το ραβδί και έσπευσα να γυρίσω σπίτι με την καρδιά μου βαριά σαν πέτρα. Όσο βοηθούσα τη γριά να κουβαριάσει το μαλλί, η καρέκλα μου στεκόταν σιμά στο παράθυρο· εκεί παρέμενε και τώρα. Μπαίνοντας στο δωμάτιο, αισθάνθηκα την κόπωση να με κυριεύει, όμως ακόμα και η σκέψη να κάτσω σε αυτήν την καρέκλα μού προκαλούσε αποστροφή: με τρόμαζε. Είχα την εντύπωση πως δίπλα στο παράθυρο θα συνέβαινε κάτι ακόμα πιο απεχθές και ανεξήγητο, από όσα είχαν ήδη συμβεί. Κι ενώ στεκόμουν στο μέσο του δωματίου, σε μια κατάσταση πλήρους κατάπτωσης και τρομακτικής απομάκρυνσης από τον κόσμο, λες και τον παρατηρούσα από μια κρυφή χαραμάδα, μπήκε η γριά. Ένα ατελείωτο μάλλινο κουβάρι κρεμόταν απ’ το χέρι της. Στις ερωτήσεις της για το πού είχα πάει, ψέλλισα κάτι για ένα φαρμακείο και μια ξεχασμένη συνταγή. Βλέποντας όμως τη ζωηρή επιθυμία της να ασχοληθούμε με το κουβάριασμα του μαλλιού, δάμασα την καχυποψία μου και κάθισα στην καρέκλα δίπλα στο παράθυρο. Ήθελα να επιδοθώ σε απλές και μηχανικές δραστηριότητες, ικανές να διαλύσουν τη φρικαλέα τρικυμία των συναισθημάτων μου. Πήρα στα χέρια μου το κουβάρι και βάλθηκα να ξετυλίγω το νήμα. Τότε, για ακόμη μία φορά, μέσα στην απόλυτη σιωπή που είχε προσώρας απλωθεί στο δρόμο, άκουσα, γεμάτος φρίκη και αποτροπιασμό μπροστά στο ασύλληπτο, τα βροντερά και βιαστικά βήματα ενός τσούρμου ανθρώπων, που προχωρώντας αντάλλασσαν τις ίδιες ακριβώς κουβέντες, που είχα ακούσει νωρίτερα, με τον ίδιο μάλιστα τονισμό των λέξεων, σαν πλάκα γραμμοφώνου που παίζει ξανά και ξανά: «Ο Κρίς, ο κακόμοιρος πατέρας σας, υπέφερε έναν φρικτό θάνατο», – «Μόνο να πέσει στα χέρια μου αυτός ο φονιάς! Θα τον λιώσω σαν το αλεύρι στη μύλη!» – «Δεν έπρεπε να ανοίξει μαγαζί σε ένα τόσο απόμερο σημείο» – «Πού να ξέρει ο άνθρωπος; Η συμβολή των οδών Μαύρου Όρους και Βυσσινόκηπου ήταν πάντα κερδοφόρα. Τα ψάρια έχουν μεγάλη ζήτηση εκεί». Όπως και πριν, η συνομιλία έσβησε αφήνοντας πίσω της ένα θαμπό βουητό, ενώ τα βήματα χάθηκαν στη στροφή. – Ακούσατε κάτι; ούρλιαξα εγώ, αρπάζοντας τη γριά από το χέρι. Η όψη μου και, προφανώς, η χλομάδα μου την ξάφνιασαν. – Φαίνεται πως κάποιον σκοτώσανε, απάντησε διστακτικά. – Κάτι τέτοιο μόλις ακούστηκε να λένε κάτω απ’ το παράθυρο. Η πόλη μας, ξέρετε, δεν είναι κι από τις πιο ήσυχες, εδώ σε κάθε σου βήμα… Μα τι έχετε; Τις σας συμβαίνει; – φώναξε ξαφνικά, – Δεν αισθάνεστε καλά; Όμως τα λόγια της έφτασαν στα αυτιά μου μόνο λίγα λεπτά αργότερα, καθώς συνερχόμουν από μια βίαιη σκοτοδίνη που λίγο έλειψε να με ρίξει λιπόθυμο. Η βραδινή εφημερίδα δεν είχε κάτι νεότερο να μου πει. Ορίστε το κείμενο της είδησης: «Γύρω στις τρεις το μεσημέρι, στη συμβολή των οδών Μαύρου Όρους και Βυσσινόκηπου, δολοφονήθηκε μέσα στο ιχθυοπωλείο του ο καταστηματάρχης Κρις. Τα κίνητρα της δολοφονίας παραμένουν άγνωστα. Τα χρήματα και το εμπόρευμα βρέθηκαν άθικτα. Ο θάνατος επήλθε μετά από βάναυσο χτύπημα στον κρόταφο με μια ατσάλινη λαβή μπαστουνιού. Η εν λόγω λαβή, σε σχήμα σφιγμένης γροθιάς, που βρέθηκε στο χώρο, θα πρέπει, σύμφωνα με υποθέσεις, να έσπασε τη στιγμή του χτυπήματος. Αυτό το αντικείμενο από μασίφ ατσάλι ζυγίζει σχεδόν πέντε όγδοα του φουντίου. Η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη. A propos… Μας ενημερώνουν ότι ο μοναδικός γιός του Κρις, φοιτητής του τοπικού πανεπιστημίου, στο άκουσμα του θανάτου του πατρός του, υπέστη ισχυρή νευρική διαταραχή με ενδιαφέρουσες ψυχικές επιπλοκές. Συγκεκριμένα: είπε στον γιατρό Πάουλσον που τον εξέτασε, ότι, κατευθυνόμενος με τους συντρόφους του στον τόπο του θλιβερού γεγονότος, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του την πεποίθηση (εντύπωση) ότι κάποια στιγμή είχε ξαναπεράσει από τους ίδιους ακριβώς δρόμους, στην ίδια ακριβώς ψυχική κατάσταση και με τον ίδιο μάλιστα οδυνηρό προορισμό. Το φαινόμενο αυτό απαντάται αρκετά συχνά και εκδηλώνεται με ποικίλες αφορμές, σύμφωνα με μια λεπτομερή μελέτη του γιατρού κυρίου Πάουλσον στο βιβλίο του «Τα αντανακλαστικά της συνείδησης». Με τον καιρό προσπάθησα, όσο μπορούσα, να ξεχάσω αυτήν την ιστορία… Ο Πάουλσον κατάφερε να συνδέσει στενά το όνομά του με το φονικό. Όλα για τη διαφήμιση. Είναι απολαυστικό να συναντά κανείς, μέσα σε όλη αυτήν τη σύγχυση και το μυστήριο της ζωής του, έναν κύριο που ξέρει να ψαρεύει ρούβλια από παντού. — Μετάφραση από τα ρωσικά για την ARB: Ιοκάστη Καμμένου

Σύνδεση