Δώρο εξ ουρανού

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορώ να συνεχίσω να ζω σ’ ένα δωμάτιο από το οποίο έχεις αφαιρέσει –με πολύ τακτ είναι η αλήθεια– τον έναν από τους τέσσερις τοίχους; Συμφωνώ, η θέα όντως βελτιώθηκε (όχι ότι βλέπει κανείς στο βάθος βέβαια τον Άρνο και το Ponte Vecchio), αλλά αρκεί αυτή –ας την πούμε «ριζική ανακαίνιση»– για να επιστρέψουμε, με αναπτερωμένο το ηθικό μας, στην πρώτη πράξη του έργου; Και η τετρασύλλαβη λέξη στην ετικέτα του κρασιού, και το κρέας με τα δαμάσκηνα, και τα κεριά που (τάχα) διώχνουν τα κουνούπια, τι ακριβώς σημαίνουν; Και ο νεαρός σερβιτόρος με τη βαριά προφορά, από ποιο ρωσικό μυθιστόρημα ξεπήδησε ξαφνικά; Και το γεγονός ότι ο Αντόρνο, όπως μου λες με νόημα, γευμάτισε στο Λος Άντζελες το ’44 με την Γκρέτα Γκάρμπο, και το σκυλί του, ο Αλή Μπαμπάς (τι όνομα κι αυτό!), κατούρησε το βιβλίο της, πώς αλλάζει τα δεδομένα; Ακούς το θρόισμα των φύλλων, και τις φωνές των παιδιών που κατηφορίζουν τώρα τον δρόμο μας με τα ηλεκτρονικά τους πατίνια; Ξέρεις γιατί το μήνυμα που φέρνουν ανήκει σ’ ένα μέλλον που δεν είχες φανταστεί; Κλείσε για λίγο τα μάτια. Πολλές φορές είναι καλύτερα να κοιτάς την πραγματικότητα χωρίς να προσπαθείς να υπολογίσεις σε πόσα λεπτά θα δύσει ο ήλιος. Εξάλλου τη στιγμή αυτή το θέμα δεν είναι το συγκεκριμένο ηλιοβασίλεμα, αλλά το δώρο που μας δόθηκε. «Χαμένα χρόνια», είπες; Μην γίνεσαι μελό. Υπάρχει Παράδεισος που στο τέλος του ονείρου να μην είναι απολεσθείς;

Σύνδεση