Η καταστροφή της γλώσσας στα αμερικανικά πανεπιστήμια

Η σφαγή της 7ης Οκτωβρίου 2023 από την Χαμάς και η μετα-αποικιακή σκέψη στα αμερικανικά πανεπιστήμια – ένα μάθημα για την καταστροφή της γλώσσας μέσω της πόλωσης Myriam Revault d’Allonnes, Le Mirroir et la Scène, Le Seuil, Παρίσι 2016, σελ. 208 Olivier Mannoni, Traduire Hitler, Héloise d’Ormesson, Παρίσι 2022, σελ. 128 Olivier Mannoni, Les pièges du langage totalitaire: traduire le nazisme, Traduire, no 240 (2019), pp. 36-44[1] “Εμείς, οι υπογράφουσες φοιτητικές οργανώσεις, …” Η διακήρυξη φοιτητικών ομάδων του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ σχετικά με τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου 2023 από την Χαμάς αποτελεί ένα ντοκουμέντο που υπερβαίνει την θλιβερή αφορμή η οποία χαρακτηρίζεται από το πνεύμα της πόλωσης και της πνευματικής οπισθοδρόμησης. Το κείμενο ξεκινά με πομπώδη τρόπο με μια διατύπωση που βασίζεται στο πανηγυρικό “We, the people…” (Εμείς, ο λαός), τις περίφημες εισαγωγικές λέξεις του Αμερικανικού Συντάγματος (και παρόμοια με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας): «Εμείς, οι υπογράφουσες φοιτητικές οργανώσεις, θεωρούμε το καθεστώς [!] του Ισραήλ εξ ολοκλήρου υπεύθυνο για όλη τη βία που εκτυλίσσεται…» (“We, the undersigned student organizations, hold the Israeli regime [!] entirely responsible for all unfolding violence…”). Η παλιά ρητορική του Συντάγματος καθοδηγούνταν από τη βούληση των πρωτεργατών του να προβούν σε μια διακήρυξη που θα επετύγχανε τη συγκατάθεση όλων των άλλων. Ταυτόχρονα με αυτήν τη διακήρυξη πρέπει να ενεργοποιηθεί μια αυτο-υπέρβαση των υφιστάμενων αξιών δημιουργώντας έναν χώρο γνώμης και σκέψης με μια νέα «αντιπροσωπευτική» μορφή (της οποίας ο αποικιοκρατικός περιορισμός δεν μειώνει τον χαρακτήρα της ως διαδικασίας). Ο νέος χώρος των δυνατοτήτων, ο οποίος ιστορικά πάντα βρισκόταν σε κίνδυνο, προκαλεί μια φαντασιακή δύναμη που πρέπει από μόνη της να οδηγεί στην πρόσβαση στη σκέψη των άλλων. Εδώ πρόκειται για τη γενίκευση της «αντιπροσωπευτικής σκέψης» (Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν) πέρα από τα όρια της αντιπροσωπευτικής δημόσιας σφαίρας αποφάσεων του κράτους. Αντίθετα τo “We” (Εμείς) των φοιτητικών οργανώσεων έχει έναν αυταρχικό και ταυτόχρονα παιδαριώδη χαρακτήρα: δεν αποτελεί μια έκκληση, αλλά μια διάταξη χωρίς δεσμευτική δύναμη που απευθύνεται σε μια σειρά από οργανώσεις μεταμορφωμένες σε αίρεση, με ένα λεξιλόγιο που για τους άλλους («αυτούς», όχι «εμάς») μπορεί να έχει μόνον το νόημα μιας πρόκλησης. Η συντόμευση, που σύμφωνα με ένα άρθρο του New Yorker εσκεμμένα επινοήθηκε ως “punchy” (εξαιρετικά επιδραστική) –παρεμβάσεις τύπου Χ/Twitter– εμπεριέχει τόσο πολλές ανεξήγητες αμετάβλητες έννοιες που μοιάζει όπως η προσκόλληση σε λέξεις οι οποίες μπλοκάρουν μια επικοινωνιακή διαδικασία αντί να την ενεργοποιούν. Πρέπει προφανώς να κατανοήσει κανείς την έννοια «Ισραηλινό καθεστώς» με τρόπο που το Ισραήλ δεν επιτρέπεται να διαθέτει τον χαρακτήρα ενός κράτους, ενός υποκειμένου του διεθνούς δικαίου. Η Χαμάς στις διακηρύξεις της κάνει λόγο για τη «σιωνιστική οντότητα» η οποία μπορεί και πρέπει να εξοντωθεί από τον παλαιστινιακό λαό. Η Χαμάς δεν επιχειρηματολογεί, υπαγορεύει τους όρους για μια οργάνωση – τέτοιας μορφής που να είναι συνεπής με μια μαχητική πολιτική οργάνωση. Οι ομάδες των φοιτητών θέλουν να είναι και αυτές μια μαχητική οργάνωση; Πάντως δεν συμβάλλουν με τίποτα στον αυτο- και ετερο-διαφωτισμό. Το ότι το Ισραήλ αποτελεί ένα υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου που αναγνωρίζεται σχεδόν από όλα τα κράτη του κόσμου σιωπηρά απορρίπτεται, χωρίς να αναφέρεται ρητά. 1. [“From the River to the Sea” – Waqf] Μια καθαρά εν τοις πράγμασι «οντότητα» δεν μπορεί να έχει και συμφέροντα που να αφορούν την ασφάλειά της. Ένα «καθεστώς απαρτχάιντ» αποτελεί μόνο μια αρνητική μορφή της καταπίεσης για έναν λαό που κρατείται σε μια «ανοικτή φυλακή». Τουλάχιστον με τη σύνδεση των δύο εννοιών «καθεστώς» και «απαρτχάιντ» γίνεται πιο σαφές γιατί το Ισραήλ είναι ένα «καθεστώς απαρτχάιντ»: επειδή το Ισραήλ είναι ένα νομικό τίποτα, η ύπαρξή του περιορίζεται στην πραγματική κυριαρχία των «λευκών» (στη «σιωνιστική οντότητα») και τον αποκλεισμό των αποικιοκρατούμενων από τη χώρα τους. Η αντιθετική προσκόλληση του βλέμματος δεν επιτρέπει καμία διαφοροποίηση της εικόνας του εχθρού και δεν λαμβάνει υπόψη της ότι περίπου οι μισοί Ισραηλινοί Εβραίοι, οι Μισραχίμ, είναι Εβραίοι της Ανατολής και οι απόγονοί τους έχουν τη δική τους (κυρίως) αραβική ιστορία απώλειας, καταπίεσης, αλλά και ισραηλινών διακρίσεων, και δεν θεωρούν τους εαυτούς τους «λευκούς». Για την Χαμάς οι πρωτοβουλίες που δεν αποβλέπουν στο να παράσχουν ελευθερία στον παλαιστινιακό λαό (“Από τον Ποταμό στη Θάλασσα”) δεν είναι αποδεκτές (Χαμάς, «Αρχές» του 2017, άρθρα 18, 19).[2] H Χαμάς επικαλείται μόνον δευτερευόντως και στρατηγικά τα συμφέροντα του παλαιστινιακού λαού. Γι’ αυτήν η Παλαιστίνη είναι Waqf,[3] ένας άγιος τόπος που ο Αλλάχ εμπιστεύθηκε στους Παλαιστίνιους. Γι’ αυτό και είναι αναπαλλοτρίωτη – κάθε της τετραγωνικό. Το «Ισραήλ» υπάρχει μόνον σε εισαγωγικά, ως μια πλασματική οντότητα. Το σχέδιο του ΟΗΕ για διχοτόμηση του 1948 είναι “null and void”, άκυρο. Ό,τι είχε διατυπωθεί ανοιχτά αντισημιτικά στο Καταστατικό της Χαμάς (1988)[4] αποκρύπτεται στη νέα διακήρυξη του 2017 με αφηρημένες διατυπώσεις, όμως ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει τίποτε. Αναρωτιέται κανείς αν οι φοιτητές του Χάρβαρντ που προέβησαν σ’ αυτές τις διακηρύξεις έχουν ρίξει μια μόνο ματιά στα προγράμματα της Χαμάς. 2. [“Today’s events” και η «προϊστορία» τους] “Τα σημερινά γεγονότα” –αυτός είναι ο χαρακτηρισμός της σφαγής της 7/10– δεν συνέβησαν σε «ένα κενό». Στις γερμανικές εκδοχές των διακηρύξεων «υπέρ των Παλαιστινίων» επισημαίνεται ιδιαίτερα ότι το συμβάν έχει «μια προϊστορία». Η τελευταία τοποθετεί την αρχή του ανείπωτου «συμβάντος» στους Εβραίους/Ισραηλινούς και την αρπαγή της γης στην οποία έχουν προβεί. Με τον τρόπο αυτόν ό,τι έγινε μετατρέπεται σε ένα απρόσωπο συμβάν στο οποίο οι δράστες δεν είχαν καμία συμμετοχή. Το έγκλημα μετατρέπεται σε μη-έγκλημα. Ως εκ τούτου για τις ομάδες των φοιτητών ισχύει: το «βάρος της ευθύνης για τον πόλεμο και τα θύματα βρίσκεται αναμφισβήτητα [!] στην Ισραηλινή εξτρεμιστική κυβέρνηση» – διότι δεν υπήρξαν εγκλήματα της Χαμάς. Καθηγητές στο Κολούμπια διαμαρτύρονται για τα μέτρα που έλαβε το πανεπιστήμιο ώστε να αντιμετωπίσει τους διαδηλωτές. Τα πλακάτ γράφουν «Κάτω τα χέρια από τους φοιτητές μας» και «Σταματήστε τις αποβολές των φοιτητών τώρα». © ΑΠΕ-ΜΠΕ / EPA / Sarah Yenesel Ο αξιωματούχος της Χαμάς Χαλίντ Μασάλ σε μια συνέντευξη στο [τηλεοπτικό κανάλι] Al Arabiya την 21.10.2023 παρατήρησε σχετικά ότι η Χαμάς επιτίθεται πρωτίστως σε στρατιώτες, όμως «σε όλους τους πολέμους υπάρχουν μερικά θύματα ανάμεσα στους πολίτες. Δεν φέρουμε γι’ αυτό καμία ευθύνη». Στην πραγματικότητα την 7.10.2023 συνέβη ακριβώς το αντίθετο: Η Χαμάς σκότωσε μερικούς στρατιώτες, αλλά πρωτίστως πολίτες. Επ’ αυτού η Σεϊλά Μπενχαμπίμπ (Seyla Benhabib) παρατήρησε: «Αν δεν κάνουμε αυτή τη διάκριση, τότε είμαστε χαμένοι». Βέβαια δεν έχει καμία σημασία το γεγονός ότι δεν συμμερίζονται όλοι οι Παλαιστίνιοι τις απόψεις της Χαμάς, π.χ. ένα μέρος των κατοίκων της Γάζας ή ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Αμπάς, ο οποίος έκανε λόγο για μια «αιμοσταγή σφαγή» της Χαμάς. Είναι ειρωνεία της τύχης ότι στις 6.10.2023 ολοκληρώθηκε μία νέα έρευνα σχετικά με τις απόψεις των Παλαιστινίων για την πολιτική τους κατάσταση (Stanford Report, 5.12.2023): σύμφωνα με αυτήν την έρευνα, το 51% των ερωτώμενων τάσσονται υπέρ της λύσης δύο κρατών (στη βάση των συνόρων του 1967), μόνον το 25% είναι υπέρ της ένοπλης αντίστασης· το 52% των Παλαιστίνιων στη Γάζα δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στην Χαμάς, και μόνον 25% έχουν μεγάλη ή μέτρια εμπιστοσύνη. Οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι έχουν την εντύπωση ότι η ελευθερία έκφρασής τους είναι είτε περιορισμένη είτε ανύπαρκτη. 3. [Συνέβη κάτι ή μήπως τίποτα την 7η Οκτωβρίου;] Το άσχημο ή μάλλον το κακό που προκύπτει από το κείμενο των φοιτητών του Χάρβαρντ που αναλύσαμε δεν είναι η πρόκληση, η μονομέρεια των θέσεων. Το δικαίωμα στην πρόκληση άλλωστε δεν θα μπορούσε κανείς να το αρνηθεί σε φοιτητές. Σκανδαλώδης είναι περισσότερο «η κατάρρευση των συμβάσεων της γλώσσας» (Ολιβιέ Μαννονί, σχετικά με την ολοκληρωτική γλώσσα). Γίνεται πλέον αδύνατη μια παραγωγική διαμάχη, όταν θεμελιώδεις μορφές χρήσης της γλώσσας υποτάσσονται πλήρως σε μια ιδεολογική «κατεύθυνση», όταν λ.χ. καθώς εδώ προφανή γεγονότα όπως η εξόντωση, ο τραυματισμός, η ταπείνωση ανθρώπων, απερίγραπτες πράξεις βιασμού γυναικών, σχεδόν εξαφανίζονται κι ούτε καν αναφέρονται. Είναι τρομακτικό το πόσο πολύ περιφρονούνται οι κανόνες χρήσης της γλώσσας μιας φιλελεύθερης κοινωνίας. Οι κανόνες χρήσης που ακολουθεί η γλώσσα της διακήρυξης των φοιτητικών οργανώσεων του Χάρβαρντ είναι οι κανόνες της γλώσσας των «εναλλακτικών γεγονότων» του Ντόναλντ Τραμπ και οι κανόνες της άρνησης νομικών κανόνων που δεν αντιστοιχούν στη δική τους αντίληψη του κόσμου – και δεν είναι οι κανόνες της ανοικτά διατυπωμένης κριτικής. 4. [Η παρακμή της ελευθερίας της γνώμης ή η ελευθερία για το «απαράδεκτο»] Η (πρώην) πρόεδρος του Χάρβαρντ, Κλωντίν Γκέυ (Claudine Gay) σε μια ακροαματική διαδικασία στο Αμερικανικό Κογκρέσο δεν ήθελε να αποδεχθεί, όπως άλλωστε και οι συνάδελφοί της του ΜΙΤ και του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, ότι το αίτημα περί γενοκτονίας των Εβραίων δεν μπορεί να καλυφθεί για λόγους αρχής από την ελευθερία της γνώμης – προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι περισσότερο «εξαρτάται από τα συμφραζόμενα» [“depending on the context”]. Ποια είναι αυτά τα συμφραζόμενα δεν εξήγησε δυστυχώς η Γκέυ. Αργότερα η ίδια πήρε αποστάσεις από τις θέσεις της, ουσιαστικά όμως έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Είπε ότι λυπάται για τις δηλώσεις της, όχι τόσο γιατί ήταν λανθασμένες, αλλά γιατί είχαν παραβιάσει συναισθήματα! Απεναντίας ο πρώην πρόεδρος του πανεπιστημίου Χάρβαρντ Λώρενς Σάμμερς (Lawrence Summers) δήλωσε ήδη την 9η Οκτωβρίου στο X/Twitter, σε απάντηση στη διακήρυξη των φοιτητικών ομάδων, ότι στα πενήντα χρόνια του δεσμού του με το Χάρβαρντ δεν υπήρξε ποτέ τόσο «απογοητευμένος και αποξενωμένος» όπως εκείνη την ημέρα. Ο Λώρενς Τράιμπ (Lawrence Tribe), ένας από τους πολλούς διάσημους καθηγητές του Χάρβαρντ που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σκέψη για την ελευθερία της έκφρασης στον Δυτικό κόσμο, δικαιολογημένα παρατήρησε ότι απόψεις που απαιτούν τη συστηματική εξόντωση των Εβραίων, όπως εξίσου μουσουλμάνων και μαύρων, είναι προφανώς εντελώς απαράδεκτες. Από την άλλη πλευρά δικαιολογημένα απέρριψε το αίτημα για παραίτηση της προέδρου του Χάρβαρντ Κλωντίν Γκέυ (που ωστόσο ακολούθησε την 2.1.2024, ίσως λόγω της κατηγορίας για αντιγραφή), διότι το μέλος του Κογκρέσου [Έλιζ] Στέφανικ (Elise Stefanik), που είχε ασκήσει αυστηρή κριτική στην Κλωντίν Γκέυ, ενδιαφερόταν πρωτίστως «για τη δική της ιδιαίτερη δεξιά πολιτική ατζέντα». Και με αυτές τις απόψεις του Τράιμπ μπορεί κανείς να συμφωνήσει διότι η ίδια η διαδικασία της πολιτικής «ακρόασης» ήταν προβληματική και αυτό που προείχε ήταν πάλι να διεξαχθεί μια ορθολογική επιστημονική διαμάχη γνωμών και όχι να επιβληθούν πολιτικές ή διοικητικές κυρώσεις σε επιστήμονες που είχαν εκφρασθεί με έναν προβληματικό τρόπο. 5. [«H αθωότητα είναι πολύ περιορισμένη, όταν έχετε χώρα υπό την κατοχή σας»] Ένα συμπλήρωμα στις ερμηνείες της διακήρυξης των φοιτητικών ομάδων του Χάρβαρντ αποτελεί ένα άλλο άρθρο με τίτλο «Πώς μια φοιτητική ομάδα πολιτικοποιεί μια γενιά στο Παλαιστινιακό» στο New Yorker της Έμμα Γκρην (“How a Student Group is Politicizing a Generation on Palestine”, 15.12.2023), το οποίο ασχολείται με τη σκέψη και τις δράσεις «φοιτητών υπέρ των Παλαιστινίων» στο City University College New York (CUNY). Σ’ αυτούς τους φοιτητές, από τους οποίους ένα σημαντικό μέρος έχουν γονείς που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ από αραβικές ή άλλες χώρες του «παγκόσμιου Νότου», δεν τίθεται το ερώτημα εάν τάσσονται υπέρ της Χαμάς. Για τους περισσότερους μοιάζει να είναι αυτονόητο. Πρόκειται για μια σαφή αφετηρία: «Αυτοί οι άνθρωποι [οι Παλαιστίνιοι] εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους», όπως λέει ένας από τους φοιτητές. Για την Χαμάς και τις θηριωδίες της, που δεν αναφέρονται ρητά, ο ίδιος φοιτητής λέει: «Η αθωότητα είναι πολύ περιορισμένη, όταν έχετε χώρα υπό την κατοχή σας» (“Innocence is only so limited when you are occupying land”), «Όλη η χώρα ανήκει σε εκείνους που είναι τώρα πρόσφυγες» – και: όποιος νοιάζεται για τους ομήρους, θα πρέπει να καταδικάσει τη δική του κυβέρνηση [: του Ισραήλ]. Πολλοί Εβραίοι/Ισραηλινοί φοιτητές το αντιλαμβάνονται αυτό ως εξής: Η Εβραϊκή ζωή δεν έχει αξία, τουλάχιστον από τον Ιορδάνη μέχρι τη θάλασσα (“From the River to the Sea”). Μερικοί φοιτητές με παλαιστινιακή καταγωγή έχουν μια πολύ προσωπική «μνήμη» που τους έχουν μεταδώσει κυρίως οι παππούδες τους: Μια φοιτήτρια που ζει στη Νέα Υόρκη αναφέρει στη δημοσιογράφο του New Yorker τις μνήμες των παππούδων της που έχασαν το σπίτι τους στην Ιερουσαλήμ: «Μου λείπει η πατρίδα μου» (“I miss home”). Άγαλμα του Τζορτζ Ουάσιγκτον τυλιγμένο με παλαιστινιακή σημαία κατά τη διάρκεια διαδήλωσης φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσιγκτον (GWU) στις 25 Απριλίου 2024. © ΑΠΕ-ΜΠΕ / EPA / Jim Lo Scalzo Θα ήθελε πολύ να κατοικεί εκεί και να καλλιεργεί ελιές… «Νιώθει κανείς σπίτι του» (“It feels so homey”). Το γεγονός ότι, όπως και αν εκτιμά κανείς την πολιτική και νομική κατάσταση, είναι αναγκαία μια σκέψη η οποία να είναι «αντιπροσωπευτική» με την έννοια που προαναφέρθηκε, που θα μπορούσε να συμπεριλάβει στη σκέψη του τον άλλο (Iσραηλινό) κάτοικο ενός απαλλοτριωμένου σπιτιού, αφού έχουν περάσει 75 χρόνια, δεν θεωρείται δυνατό. Ένας ορίζοντας που θα επέτρεπε να αναφανεί η «παρουσία του άλλου» (Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλλόν) δεν υπάρχει. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης αντίθετα επικαλέσθηκε τη διαφωτιστική πλευρά μιας θεσμικής σκέψης που διακόπτει και εγκαταλείπει την υποτιθέμενη άμεση αντανάκλαση του προϋπάρχοντος ιδίου συναισθήματος ή σκέψης στην ίδια την «πραγματικότητα» που έχει διαμορφώσει κανείς. Και όμως, δεν πρόκειται για τη σκέψη που αφορά την κατάργηση της αποικιοκρατίας και η οποία αναπτύσσεται και από επιστήμονες του CUNY στη διαμάχη με «αποικιοκρατικές ιδέες και φιλοσοφίες», οι οποίες υποστηρίζουν ότι συνεχίζουν να κυριαρχούν στον κόσμο. Για τους φοιτητές που είναι υπέρ των Παλαιστινίων προσφέρεται ένα νέο «υπο-πεδίο»: «σπουδές εποίκων - αποικιοκρατών». Οι θέσεις τους είναι: «Αντικείμενο των σπουδών μου είναι αυτό που θέλω εγώ να σκέπτομαι – τίποτε άλλο!». Η σκέψη που θεωρείται σωστή στο παρόν άρθρο αποτελεί «Αμερικανική Ιδεολογία» για τους φοιτητές και διδάσκοντες οι οποίοι τάσσονται υπέρ της απo-αποικιοποίησης. Τίθεται το ερώτημα πώς τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη (κυρίως στην Γαλλία) παιδιά της πρώτης γενιάς μεταναστών από αραβικές χώρες (των οποίων οι γονείς σύμφωνα με τις μαρτυρίες των φοιτητών στο CUNY αποδοκιμάζουν μάλλον τη στράτευσή τους «υπέρ των Παλαιστινίων» και αντ’ αυτού προσδοκούν την επικέντρωση σε επαγγελματικά χρήσιμα αντικείμενα σπουδών) έχουν προφανώς συχνά ελάχιστη σχέση με τις φιλελεύθερες παραδόσεις των ΗΠΑ. Αυτό προφανώς δεν οφείλεται σε έλλειψη επαγγελματικών προοπτικών. Και το CUNY –το Χάρβαρντ έτσι κι αλλιώς– προσφέρει ένα μεγάλο εύρος επιλογών σε δυνατότητες γνώσης και μετεκπαίδευσης. Και το γεγονός ότι δεν χρειάζεται καμία ερμηνεία το αυτονόητο της συνάντησης της ευφημιστικής γλώσσας, όταν πρόκειται για την περιγραφή της Χαμάς, με την περιφρόνηση μιας άλλης σκέψης ως «Αμερικανικής Ιδεολογίας», είναι ακόμη πιο ενοχλητικό, όταν το «Άλλο» της «Αμερικανικής Ιδεολογίας» χαρακτηρίζεται περισσότερο από την αντιθετική καταστρεπτική προσκόλληση στην Δυτική (= αποικιοκρατική) σκέψη που δεν μπορεί να θέσει κανένα όριο στο «ίδιο» μέσω της αναγνώρισης των άλλων. Και η ίδια σκέψη (των Αμερικανών φοιτητών) έχει εν μέρει περισσότερο τον χαρακτήρα μιας ιδιωτικής ιδεολογίας της αυτοπραγμάτωσης – επίσης αμερικανικής! 6. [Η «αντιπροσωπευτική σκέψη» και η περιφρόνησή της] Δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς τα βάσανα των ανθρώπων στη Γάζα, δεν χρειάζεται να αναπαρασταθούν άμεσα και «αλληλέγγυα» από τους φοιτητές με καταδικαστικές αποφάσεις ή γραφικές (αυτο-)αναπαραστάσεις πληγωμένων συναισθημάτων ή παραμορφωμένων σωμάτων βαμμένων με κόκκινο. Υπάρχει ένα πλεόνασμα από σύμβολα που στοχεύουν στο να προσελκύσουν την «προσοχή» σε κάτι που το βλέπει ο καθένας. Όμως δεν αρκεί αυτό που βλέπει ο καθένας. Υπάρχει περισσότερο η ανάγκη για μια «αντιπροσωπευτική σκέψη» υπό την έννοια με την οποία αναφερθήκαμε στην αρχή του κειμένου, η οποία πιστεύει στη λογική των Άλλων και θέτει σε λειτουργία με έμμεσο τρόπο τη σκέψη ώστε να απευθύνεται στην αντίληψή τους με ευφυή ερεθίσματα. Εδώ εντάσσεται η παραδοχή ότι και οι Εβραίοι με τη ζωή τους στη Διασπορά (μετά τη δική τους «Νάκμπα») και την αναβίωση της παλιάς εβραϊκής κουλτούρας έχουν αποκτήσει το δικό τους «δικαίωμα» στους Αγίους Τόπους – που την κατοχή τους δεν μπορεί να καταργήσει το ανταγωνιστικό δικαίωμα των Παλαιστινίων. Η σύγκρουση των δικαιωμάτων που έχει προκληθεί με αυτόν τον τρόπο απαιτεί μια λύση η οποία να ανταποκρίνεται στο δίκαιο της σύγκρουσης που θα έπρεπε να βασίζεται σε έναν συμβιβασμό. Όμως η ιστορία του εποικισμού της Παλαιστίνης/Ιουδαίας είναι με έναν παράδοξο τρόπο «προδιαγεγραμμένη» από την Χαμάς και την Αυτόνομη Παλαιστινιακή Αρχή, δηλαδή με την απάλειψη από τα σχολικά βιβλία επί χρόνια κάθε ίχνους εβραϊκής κουλτούρας: πριν από τον «αποικισμό» δεν είχαν υπάρξει ποτέ Εβραίοι στην Παλαιστίνη/Ιουδαία. Το Άλλο, το οποίο θα μπορούσε να είναι μια πρόκληση, δεν υπάρχει. Όποιος τώρα επιχειρηματολογεί επιφανειακά και κάνει λόγο για γενοκτονία των Παλαιστινίων, θα έπρεπε να αναλογιστεί ότι ακόμη και μεσοπρόθεσμα η ύπαρξη του Ισραήλ εξαρτάται από τόσο πολλούς απρόβλεπτους όρους που το τέλος αυτού του κράτους και του λαού του είναι πιο πιθανό από την εξόντωση του παλαιστινιακού. Για πολλούς που τάσσονται «υπέρ των Παλαιστινίων» ασκεί μια μαγεία η προς το παρόν ανέφικτη ιδέα της δημιουργίας «Παλαιστινιακού Κράτους». Επιτρέπει όλες τις πιθανές φαντασιώσεις. Ένα εντελώς νέο κράτος που θα ιδρυόταν από ένα «ωκεάνιο συναίσθημα» (Σ. Φρόυντ) της ελευθερίας; Υποστηρίζουν ότι για την πραγματικότητα της σύγκρουσης και στο μέλλον υπεύθυνοι θα είναι οι Εβραίοι/Ισραηλινοί – για πάντα. 28 Ιανουαρίου 2024 © KARL-HEINZ LADEUR — Μετάφραση-σημειώσεις: Πέρσα Ζέρη [1] Διαθέσιμο στο λινκ https://journals.openedition.org/traduire/1654 [2] https://tinyurl.com/yc7sfr5n [3] Waqf: ισλαμικό κληροδότημα. Το Καταστατικό της Χαμάς, άρθρο 11, αναφέρει: «Το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης πιστεύει (απόλυτα) ότι η γη της Παλαιστίνης είναι Ισλαμικό Κληροδότημα (Waqf) προς τις επόμενες γενιές μουσουλμάνων μέχρι την Ημέρα της Κρίσης». Βλ. ολόκληρο το Καταστατικό της Χαμάς του 1988 («Το Mein Kampf της Χαμάς», Athens Review of Books, τχ. 158, Φεβρ. 2024). [4] Βλ. το Καταστατικό της Χαμάς (1988), ό.π.

Η καταστροφή της γλώσσας στα αμερικανικά πανεπιστήμια

Σύνδεση