Λίγο πριν από τις εκλογές του 2019 ένας από τους γκουρού μιας προοδευτικότητας κατευθείαν μέσα απ’ τα σπλάχνα του μέλλοντος, δηλαδή της δεκαετίας του 1960, δήλωνε ότι ο «Τσίπρας θα έκανε μια χαψιά τον Μητσοτάκη». Και λίγο πριν από τις πρώτες εκλογές του 2023 ένα από τα ιερά τέρατα της συντεχνίας των συνταγματολόγων, που διεκδικούν το δικαίωμα να αποφασίζουν αυτοί ποιος επιτρέπεται να είναι εκάστοτε πρόεδρος της κυβερνήσεως, δήλωνε ότι ο Μητσοτάκης έχει «ισχνές ελπίδες» να παραμείνει πρωθυπουργός. Μεταμφιέζοντας αμφότεροι τις πολιτικές τους προτιμήσεις, δηλαδή τον αντιμητσοτακισμό, σε επιστημονικό συμπέρασμα προσδοκούσαν να παρασύρουν καλόπιστους ψηφοφόρους στην κατεύθυνση που οι ίδιοι επιθυμούσαν. Παράλληλα, ο επί έτη πολλά πρώτος αρθρογράφος εμβληματικής εφημερίδας μάς πληροφορούσε ότι μετά τα Τέμπη είχε «ραγίσει το γυαλί» στη σχέση Μητσοτάκη και κοινωνίας.
Και όμως. Στις 21 Μαΐου για πρώτη φορά μετά από μισόν αιώνα η Κρήτη, μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα, βάφτηκε γαλάζια. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά από τέσσερα χρόνια εξουσίας υπό τις αντιξοότερες συνθήκες σχεδόν κατέκτησε αυτοδυναμία με εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής. Έκανε συντρίμμια μιαν αντιπολίτευση αδίστακτη ηθικά και θεσμικά, που τα πλοκάμια της επιρροής της περισφίγγουν τον Τύπο, την διανόηση, πανεπιστημιακή και μη, την σφαίρα του πολιτισμού, τον κρατικό μηχανισμό. Από την πρώτη στιγμή τους είχε όλους αυτούς συνασπισμένους εναντίον του, με μιαν όλο και εντεινόμενη λύσσα. Στρατηγική τους ήταν η κομματική εργαλειοποίηση κάθε κοινωνικού συμβάντος για την καλλιέργεια μιας διαρκούς συγκρουσιακής ατμόσφαιρας, η οποία –δεν μπορεί– στο τέλος θα γκρέμιζε τον «γιο του Εφιάλτη» (Τσίπρας). Η συνολική νεκρανάσταση του Κουτσογιωργισμού, που είχε ήδη εκδηλωθεί με την θέσπιση της απλής αναλογικής, φάνταζε το ιδεώδες μέσο για την πολιτική ανωμαλία που δεν έκρυψαν ποτέ ότι αποτελεί το προνομιακό πεδίο της δράσης τους.
Δεν είχε προλάβει καν να αναλάβει την κυβέρνηση ο Κ. Μητσοτάκης και τα κοκκινόμαυρα κοκόρια του «αντισυστημισμού» (που βέβαια τρέφονται από τις παχυλές παροχές του πολιτικού μας συστήματος) λαλούσαν απ’ όλες τις στέγες ότι τον Ιούλιο του 2019 είχε γίνει «παλινόρθωση της χούντας». Οι New York Times το παρουσίαζαν αυτό ως τετελεσμένο γεγονός δημοσιεύοντας τον Αύγουστο του 2019 άρθρο κάποιου από το Γραφείο Τύπου του Α. Τσίπρα που υποδυόταν τον …αμερόληπτο δημοσιογραφικό παρατηρητή. Πριν αρχίσει καν να κυβερνά η νέα κυβέρνηση ονομάστηκε «καθεστώς Μητσοτάκη»: από εκείνους που το 2015-’19 είχαν οργιάσει στην προσπάθειά τους να υποτάξουν στο κόμμα τους την Δικαιοσύνη και τον Τύπο και από την αντιπολίτευση διακήρυσσαν τώρα ότι η «δεύτερη φορά» τους θα είχε σκοπό να αλώσει τους «αρμούς» της εξουσίας. Αυτοί μόνοι, βλέπετε, είχαν το εκ Θεού δικαίωμα να θεμελιώνουν καθεστώτα.
Η «δεύτερη φορά» δεν πρόκειται βέβαια να υπάρξει ποτέ. Ο δε σεισμός της 21ης Μαΐου 2023 σηματοδοτεί μια τέτοια αλλαγή παραδείγματος, πολιτικού και εν καιρώ και πολιτιστικού, που σταδιακά θα ξηλώνει τα ικριώματα του διεφθαρμένου κρατικιστικού λαϊκισμού που για σαράντα τόσα χρόνια κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας πνίγοντας κάθε δημιουργική ικμάδα της κοινωνίας. Έτσι και η εφιαλτική τους «πρώτη φορά» θα καλυφθεί κι εκείνη από μια κατηγορηματική damnatio memoriae.
Η δημοκρατία μας, πνιγμένη στην απελπισία που η αχαλίνωτη «ριζοσπαστική» δημαγωγία έσπερνε κεντρίζοντας αταβιστικές ψυχώσεις, έκανε το 2015 μια επιλογή που σχεδόν απέβη αυτοχειρία. Είναι και αυτό μέσα στην λογική και στα δικαιώματα της δημοκρατίας. Το ουσιώδες είναι ότι, με έρμα το σχετικά μικρό αλλά σκληροτράχηλο φιλοευρωπαϊκό της τμήμα, η κοινωνία κατόρθωσε τελικά να διαπλεύσει τη θύελλα. Επιβίωσε με άφθονες πληγές, αλλά εκ των υστέρων συνετισμένη κοιτώντας το βάθος του γκρεμού όπου την είχε σπρώξει ο αμαθής πρωτογονισμός των παλιάτσων μιας τυχάρπαστης αριστεράς.
Οι υστερικοί λαρυγγισμοί περί «μητσοτακικής χούντας» χρωμάτισαν πάντως την ειδησεογραφική κάλυψη της Ελλάδος από τα δημοσιογραφικά φερέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ στο εξωτερικό που την ελέγχουν, με αποτέλεσμα συν τοις άλλοις να παρουσιάζεται η χώρα μας ως «ορμπανικό» κράτος που πνίγει μετανάστες στο Αιγαίο και τους δολοφονεί στον Έβρο. Την παραμονή της 21ης Μαΐου ο ειδικός απεσταλμένος του BBC στην Αθήνα, διοχετεύοντας πληροφόρηση ντόπιων συνεργατών, ισχυριζόταν ότι οι εκλογές διεξάγονται υπό την σκιά της τραγωδίας των Τεμπών και των υποκλοπών. Χρησιμοποιώντας τον όρο που λανσάρισε ένας από τους «αγανακτισμένους» συνταγματολόγους ζητώντας την παραίτηση Μητσοτάκη, ισχυριζόταν ότι πρόκειται περί του «ελληνικού Γουώτεργκεϊτ», που κατατάσσει την Ελλάδα ως «την χειρότερη χώρα στην ΕΕ όσον αφορά την ελευθερία του Τύπου». Δεν μας πληροφόρησε ποιος κάνει αυτές τις κατατάξεις. Κάποιοι «ερευνητές δημοσιογράφοι» με τους οποίους συνομίλησε κατηγορούν τον ελληνικό Τύπο ότι έθαψε το «τεράστιο σκάνδαλο» και απλώς αναπαρήγε τις κυβερνητικές απόψεις. Επισκέφθηκε και την Πρώτη Σερρών, όπου ρωτά τους κατοίκους γιατί δεν αποκλείσθηκε ο K. Α. Καραμανλής από τα ψηφοδέλτια της ΝΔ. Δεν έκανε την ίδια ερώτηση στον Α. Τσίπρα για τον Ν. Παππά. Η ελληνική πολιτική ζωή διαβρώνεται από τον νεποτισμό, συνεχίζει. Ο πατέρας του Κ. Μητσοτάκη ήταν κι αυτός πρωθυπουργός, η αδελφή του υπουργός Εξωτερικών και ο ανεψιός του είναι Δήμαρχος Αθηναίων. Σε ένα «αριστερό προάστιο της Αθήνας» μια ψηφοφόρος τον πληροφορεί ότι ο πληθωρισμός είναι «20-30 %» και γι’ αυτό θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που όταν κυβερνούσε αναγκάσθηκε να πάρει σκληρά μέτρα «λόγω των προγραμμάτων για τη διάσωση» της χώρας. Το εθνικό εισόδημα αυξήθηκε κατά 6%, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τον μέσο κάτοικο. Ένα τρίτο των Ελλήνων, μας λέει, δεν μπορεί να πληρώσει εφέτος τους λογαριασμούς του. Κανένα κόμμα δεν θα συγκεντρώσει πλειοψηφία, καταλήγει. Το άρθρο επιστέφεται με την σπαρακτική όντως φωτογραφία τριών νέων κοριτσιών που έχασαν την ζωή τους στα Τέμπη. Η ανταπόκρισή του την επομένη των εκλογών έχει την μισή έκταση της προηγούμενης. Επαναλαμβάνοντας, για να τα εμπεδώσουμε, τα περί νεποτισμού αναφέρει την «μεγάλη νίκη» Μητσοτάκη, που μέσα στη συριζαίικη ξινίλα των συμφραζομένων φαίνεται να έπεσε ανεξήγητα σαν μετεωρίτης.
Στόχος αυτής της μακεδονικής φάλαγγας των συκοφαντών, των ψευδολόγων και των δερβίσηδων του αβυσσαλέου μίσους υπήρξε από την πρώτη στιγμή της θητείας του ο Κ. Μητσοτάκης. Κι όμως με ήπιο λόγο και τρόπο, που σε πολλούς από μας εφάνταζε υπερβολικά ενδοτικός, υπερφαλάγγισε άθικτος τις σάρισσες του εμφυλιοπολεμικού εσμού και τον έπληξε καίρια από τα νώτα. Η περίφημη πόλωση που διατυμπάνιζαν ήταν απλώς ευσεβής τους πόθος που ποτέ δεν ρίζωσε στην κοινωνία. Το πραγματικό έργο που η κυβέρνηση επιτελούσε (ψηφιοποίηση του κράτους, ελαφρύνσεις νοικοκυριών κτλ.) ήταν αρκετό όχι μόνο να διαψεύσει την έξαλλη ψευδολογία, αλλά και να την γελοιοποιήσει. Οι εκλογές ήταν οι πιο ήρεμες της τελευταίας γενιάς. Η σιωπή του πλήθους που παρακολουθούσε, στην αρχή σαστισμένο, στο τέλος εξοργισμένο, τους σπασμούς των σαλτιμπάγκων σφράγισε τον πολιτικό θάνατό τους.
Το 2019 η χώρα είχε μόλις βγει από την χρεωκοπία με την ψυχή στο στόμα, και ευθύς άρχισαν να πέφτουν επάνω της αλλεπάλληλα εξωτερικά χτυπήματα που απειλούσαν την ίδια την υπόστασή της (προσβολή των συνόρων στον Έβρο, πανδημία, πολεμική ατμόσφαιρα στο Αιγαίο, ενεργειακή κρίση Πούτιν). Ο Κ. Μητσοτάκης την κράτησε όρθια με σθένος και ικανότητα, ενώ η αντιπολίτευση έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει τα έκτακτα μέτρα που εξ ανάγκης έπρεπε να πάρει. Ο Βαρουφάκης σερνόταν στην άσφαλτο επί Covid για να εικονογραφήσει το παραμύθι της αστυνομοκρατίας. Και ο Α. Τσίπρας ζητούσε επιτακτικά διαδηλώσεις στους δρόμους, αναλαμβάνοντας, λέει, αυτός, την ευθύνη για την εκ τούτου εξάπλωση και για τα θύματα του κορωνοϊού. Την ηθελημένα εγκληματική ανευθυνότητα ήταν αδύνατο να την χωρέσει το μυαλό ομαλού ανθρώπου.
Υπό τέτοιες συνθήκες πολιτικής αγριότητας η κυβέρνηση επιτέλεσε γιγάντιο έργο, πρώτα απ’ όλα στον τομέα της οικονομίας. Οι λεπτομέρειες είναι γνωστές και βεβαιωμένες από όλους τους υπεύθυνους διεθνείς οργανισμούς: μείωση του χρέους, δραστική περικοπή των εξοντωτικών φόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ανάπτυξη, αύξηση ξένων επενδύσεων, μεγάλη αύξηση θέσεων εργασίας, πτωτικός πληθωρισμός, κοινωνική στήριξη των μεσαίων νοικοκυριών. Σ’ αυτά οι αντίπαλοι αντέλεγαν ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, η Τράπεζα της Ελλάδος, ο Economist κτλ. «ή τα πίνουν ή τα παίρνουν». Δεν πρόκειται για «φοιτητική ανεμελιά», όπως ευγενικά σχολίασε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Αλλά για εμπαθή και εμμονικό αμοραλισμό. Πρόκειται για συνειδητή διασπορά χοντροκομμένου ψεύδους, όχι απλώς fake news, αλλά deep fakes με σκοπό να σπείρουν απόγνωση, ταραχή, ανωμαλία με κάθε ευκαιρία. Επινοούσαν μύθους για μιαν Ελλάδα στοιβαγμένη «μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές», ενώ στους δρόμους αντηχούσε δήθεν η μπότα «του φασιστικού καθεστώτος». Το πίστευαν κιόλας; Οι περισσότεροι ναι. Δεν υπολόγισαν όμως ότι η άρνηση της πραγματικότητας δεν εξαλείφει την πραγματικότητα. Και ότι οι κανονικοί άνθρωποι που δουλεύουν, ελπίζουν, παλεύουν μέσα σ’ αυτήν (αυτοί που τους χλεύαζαν «κυρ-Παντελήδες») ξέρουν την αλήθεια μέσα στον νου τους, στην καρδιά τους και –γιατί όχι;– και στην τσέπη τους. Εκείνοι ήταν που ορθώθηκαν γιγάντιο κύμα και τους κατάπιαν.
Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης καταχειροκροτούμενος για την ιστορική ομιλία του ενώπιον της Αντιπροέδρου των ΗΠΑ Καμάλα Χάρις και της προέδρου της Βουλής των ΗΠΑ Νάνσυ Πελόζι κατά τη διάρκεια κοινής συνεδρίασης της Γερουσίας και της Βουλής των Αντιπροσώπων, στην αίθουσα της Βουλής στο Καπιτώλιο στην Ουάσιγκτον, 17 Μαΐου 2022. EPA / ΑΠΕ-ΜΠΕ / Michael Reynolds
Μέσα στην ατμόσφαιρα αυτή προφανώς πολλά πράγματα δεν έγιναν σωστά και άλλα δεν έγιναν καθόλου. Προεκλογικά παντοία τάγματα εφόδου της τηλεοπτικής υπεροψίας και εξυπνακισμού εγκαλούσαν κυβερνητικά στελέχη ότι δεν εφάρμοσαν «όλες τις μεταρρυθμίσεις» που είχαν υποσχεθεί. Τις μεταρρυθμίσεις σημειωτέον που οι ίδιοι αυτοί θα καβαλούσαν τις στέγες για να τις αναθεματίσουν αν οι κυβερνητικοί τις είχαν τολμήσει – θυμηθείτε τις αντιδράσεις για την φύλαξη των πανεπιστημίων. Ας μην ανησυχούν όμως. Ο Κ. Μητσοτάκης θα έχει τώρα όλο τον χρόνο (δύο εισέτι τετραετίες υπολογίζω) και όλη τη δύναμη για να τις εισαγάγει και να τις εφαρμόσει. Αυτή είναι η ελπίδα όσων τον στήριξαν, και αν δεν το κάνει από αυτούς πρώτους θα ελεγχθεί αυστηρά και άτεγκτα. Εν πάση περιπτώσει η δοκησισοφία και η προπέτεια αυτών των καταληψιών του δημόσιου αιθέρα έχει πλέον ημερομηνία λήξεως στην νέα εποχή που άρχισε την 21η Μαΐου. Το εκλογικό σώμα ευτυχώς έδειξε ότι όση θρασύτητα κι όση βιαιότητα ψυχολογική και φυσική κι αν ασκηθεί από τα στίφη των αδίστακτων, δεν είναι δυνατόν να εξαπατούν τελείως τους περισσότερους σε όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Μια πικρότατη γεύση που μένει καθώς το νέφος του ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται σήμερα από τον καθαρό άνεμο της αληθινής ζωής είναι πόσο δηλητηριώδεις ήταν οι αναθυμιάσεις που ανέδιδε το αλλοπρόσαλλο αυτό μόρφωμα. Μια απανθρωπιά και μια ακραία κακία αναδυόταν από κάθε έκφραση και συμπεριφορά του. Οξυνέ μαινάδες βορείων προαστίων φρόντιζαν να ακούγεται πάνω από κάθε φωνή η ιεροεξεταστική στριγγλιά τους κάθε που αντιλαμβάνονταν κάτι που αμφισβητούσε συριζαίικες ορθοδοξίες. Ο αρχάνθρωπος των Σφακίων κρατούσε στα δόντια την εμφυλιοπολεμική σπάθα, άνοιγε κελιά και έσκαβε λάκκους. Διάσημο διαβατάρικο «στέλεχος της κεντροαριστεράς» ειδικευόταν σε ψευτοψυχολογίζουσες λοιδορίες κατά των αριστερών εκείνων που μένοντας πιστοί στην δημοκρατική και εθνοενωτική παρακαταθήκη του ΚΚΕ εσ. του Κύρκου βδελύσσονταν την διχαστική εξαλλοσύνη των τελευταίων φίλων του. Άλλοι ονόμαζαν τον Μητσοτάκη «Ιμπραήμ» και καλούσαν σε στρατιωτικό πραξικόπημα προς ανατροπή του, χωρίς η κομματική ηγεσία να έχει σχόλιο επί του προκειμένου. Διάφορες ανθυπομηδαμινότητες του χώρου ξεστόμιζαν εμετικές βρισιές κατά της οικογένειας του πρωθυπουργού. Κάποια του καταλόγισε και …γυναικομαστία. Το έσχατο σύμπτωμα αυτής της ψυχοσαπίλας ήταν το ομαδικό λυντσάρισμα του Δ. Σαββόπουλου. Ξεχνάω πολλά άλλα τα οποία είναι τόσο αποκρουστικά που θέλω να τα ξεχάσω. Και πίσω απ’ όλα αυτά κόχλαζε ένας σκοτεινός όχλος τρωγλοδυτών του Διαδικτύου που διέδιδαν hashtags με το γνωστό βρωμερό σύνθημα κατά του Κ. Μητσοτάκη και την επονομασία της ΝΔ ως «κόμματος παιδεραστών». Αυτή ήταν η καθημερινότητα στην «προοδευτική» τούτη φάρμα των ζώων (χαϋβάν τσιφτλίκ, τουρκιστί), χωρίς να μπορείς να διακρίνεις ούτε έναν που να αποπνέει έστω και υποκριτικά κάποιαν ανθρωπιά στον λόγο και τη συμπεριφορά του.
Ήταν πέτρα στο στήθος όλα αυτά τα χρόνια, ακόμα και μετά το 2019, τούτος ο αδιάκοπος βρόντος των ύβρεων. Και υποδήλωνε κάτι τρομακτικό, κάτι που ξεπερνούσε τα όρια του πολιτικού και του πολιτιστικού φαινομένου ακόμα: μιαν ιδιότυπη ανθρωπολογική αλλοίωση, σαν να είχε ξεπηδήσει από τους κλιβάνους των αγανακτισμένων πλατειών ένα πρωτόγνωρο πλάσμα συρραμμένο από τους πιο βίαιους και άλογους σπασμούς της ανθρώπινης ψυχής. Ο Λ. Κύρκος είχε διαπιστώσει λίγο πριν πεθάνει την αλλοίωση τούτη. Την εννοούσε πρωτίστως με πολιτικούς όρους. Είχε αρχίσει με την «κινηματική» μετάλλαξη του Συνασπισμού επί Α. Αλαβάνου, που τελειώθηκε μέσα στα αποκαΐδια της Αθήνας το 2008 και το 2012 και την κομματική κινητοποίηση για το ανύπαρκτο «δικαίωμα» του αρχιδολοφόνου να επιλέγει ο ίδιος φυλακή που τον βολεύει. Για να είμαστε δίκαιοι, στο τελευταίο τούς ακολούθησαν και κάποιοι αξιοθρήνητοι «φιλελεύθεροι».
Αλήθεια, τι ήταν τάχατες αυτό το περιλάλητο «κινηματικό» στοιχείο που έπνιξε την πολιτικότητα και την κοινωνική ευθύνη αυτής της εκτρωματικής αριστεράς; Διάφορες κηφηνοπαρέες «που κάνουν κριτική» (ο Σαββόπουλος το εκφράζει πιο αιχμηρά) και μετά για διασκέδαση κατεβαίνουν στον δρόμο για να βρωμίσουν δυο-τρία τετράγωνα με τα λύματα του διαταραγμένου ψυχισμού τους ρίχνοντας και πεντέξι μολότωφ για «επαναστατική» επισφράγιση. Αμέσως ανοίγουν οι αγκάλες του ριζοσπαστισμού για να υποδεχθούν τις καινούργιες «συλλογικότητες», που από κει και πέρα κανείς δεν τις αγγίζει όσες ασχημίες, κι εγκλήματα ακόμα, να διαπράξουν.
Κάποτε φθάνει όμως ο κόμπος στο χτένι. Αυτήν την βαρβαρότητα και ο πιο παραιτημένος και ο πιο εφεκτικός δεν την αντέχει για πάντα. Η οργή ξεχειλίζει και μετατρέπεται σε παλιρροϊκό κύμα. Αυτή ήταν που όχι μόνο συντήρησε, αλλά έκανε χαλύβδινο τείχος το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που διάφοροι «αντικειμενικοί» κρυπτοσυριζαίοι περιέγραφαν υπό διάλυση τις παραμονές της εκλογής. Θα πάρουν κάποια μαθήματα από την συντριβή τους; Δεν περιμένω κάτι τέτοιο κι ούτε δίνω δεκάρα.
Προς το παρόν ασχολούνται να βρίζουν συλλήβδην τους ψηφοφόρους που τους μαύρισαν. Κραδαίνοντας την ηθικονοητική τους παχυδερμία ως επιστημονικότητα ένα ξεχασμένο κουφάρι της «πρώτης φοράς» κατηγορεί τον λαό για «εγκεφαλική ομίχλη». Ακόμα και μετά την ιστορική τους καταρράκωση σείονται και λικνίζονται ως «οι φωτισμένοι», ως το άλας της γης. Μπροστά στην θρασύτητα τούτη στερεύουν τα λόγια – κι οι σιελογόνοι αδένες οσονούπω. Έξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν. Αυτή είναι η φύση τους. Δεν γνωρίζουν τίποτε άλλο από το να ασχημονούν, να βανδαλίζουν, να κακοποιούν ιδέες και πρόσωπα. Το απορριμματοφόρο όμως περιμένει έξω απ’ την πόρτα τους. Και μια σκέψη γι’ αυτούς που προαλείφονται να τους υποκαταστήσουν ως αξιωματική αντιπολίτευση. Τον θρίαμβο του Κ. Μητσοτάκη δεν του τον χάρισε ο αντίπαλός του. Είναι δικό του κατόρθωμα με το έργο που επιτέλεσε, τη μετριοπάθειά του και τη δημοκρατική του καλλιέργεια. Αν ο αυριανικός αντιμητσοτακισμός και η ψύχωση κατά της «Δεξάς» πάρουν το πάνω χέρι στο ΠΑΣΟΚ, ως μνήμες της «χρυσής εποχής» του, είναι και αυτών προδιαγεγραμμένη η εκμηδένιση. Τρεις μέρες μετά τις εκλογές ο επιρρεπής αρχηγός του, μιλώντας φαρσί την συριζαίικη γλώσσα, κατηγορούσε την κυβέρνηση για «δημοσιονομικά εγκλήματα» (!), χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις. Και υποσχόταν στον λαό ακυβερνησία «ακόμα κι αν η ΝΔ έχει 149 βουλευτές». Με τέτοια μυαλά αν πορευθεί έχει αρχίσει κιόλας κι η δική του κατρακύλα στον βυθό του ΧΥΤΑ της πολιτικής μας ιστορίας.
