Οι κόκκινες κάλτσες του Γκράουτσο

Το είχα πάρει απόφαση. Δεν ήθελα να ζήσω άλλο. Η γυναίκα μου με είχε παρατήσει και είχε εγκατασταθεί μ’ έναν Γάλλο ιστιοπλόο, δεκαεπτά χρόνια νεότερό της, σ’ ένα παραθαλάσσιο χωριό στη Βρετάνη (αν και μισούσε τους Γάλλους), τα παιδιά μου είχαν πάψει να μου μιλούν εδώ και χρόνια, γιατί με θεωρούσαν αποτυχημένο πατέρα (η μητέρα τους φρόντιζε να με αποδομεί, με κάθε ευκαιρία, από τη στιγμή που γεννήθηκαν) και ο διευθυντής της εταιρείας όπου εργάζομαι (αν και φαλακρός είμαι υπεύθυνος για την προώθηση μιας λοσιόν κατά της τριχόπτωσης) μου ανακοίνωσε το πρωί ότι θα έπρεπε σε δυο μήνες να αποχωρήσω εθελοντικά από τη δουλειά μου αν ήθελα να λάβω «μια μικρή αποζημίωση». Όσο για την υγεία μου, οι τελευταίες αιματολογικές εξετάσεις έδειχναν ότι το έμφραγμα ήταν προ των πυλών. Αν κατοικούσα στην Κατάνια, στην ψυχική κατάσταση που βρίσκομαι, σίγουρα θα είχα ήδη πέσει στην Αίτνα, όπως ο Εμπεδοκλής. Αλλά πού τέτοια τύχη. Από την άλλη, ο τρόπος που επέλεξαν ο Καρυωτάκης και ο Μακρής ν’ αποχωρήσουν από τον ηλίθιο αυτό κόσμο, μου φαινόταν πολύ βίαιος και δυστυχώς δεν ξέρω ιππασία ώστε να κάνω μια ηρωική έξοδο όπως ο Γιαννόπουλος. Μια λύση υπήρχε: να επιβιβαστώ σε πλοίο και μεσοπέλαγα να πέσω στη θάλασσα. Σε λίγα λεπτά θα είχα πνιγεί, αφού ούτε καλό κολύμπι γνωρίζω. Ένας θάνατος αξιοπρεπής – ούτε αποτρόπαιη τρύπα στον κρόταφο, ούτε λιωμένα μυαλά στο κράσπεδο. Δεν ήθελα βέβαια το σώμα μου να χαθεί στον βυθό και να το φάνε τα ψάρια. Όχι, επιθυμούσα μια κανονική κηδεία, με τη γυναίκα και τα παιδιά μου να έρθουν στην τελετή και να με αποχαιρετήσουν προσποιούμενοι τους τεθλιμμένους συγγενείς και εγώ να γελάω μέσα στο φέρετρο που τους έχω χαλάσει τις διακοπές αναγκάζοντάς τους να έρθουν στην Αθήνα μέσα στο λιοπύρι. Για να συμβεί αυτό όμως θα έπρεπε την ώρα που θα έπεφτα στη θάλασσα, κάποιος να ειδοποιήσει τον καπετάνιο ώστε τα μέλη του πληρώματος να περισυλλέξουν το άψυχο κορμί μου. Την επόμενη κιόλας μέρα επιβιβάστηκα στο πλοίο που πήγαινε στο Ηράκλειο. Λίγες ώρες αργότερα κι ενώ είχαμε αφήσει πίσω μας τη Σαντορίνη ανέβηκα στο τρίτο κατάστρωμα και άρχισα να εξετάζω προσεκτικά τους επιβάτες. Έπρεπε να βρω τον πιο κατάλληλο για να θέσω το σχέδιό μου σε εφαρμογή. Μετά από αρκετή ώρα αποφάσισα ότι ο ιδανικός υποψήφιος ήταν ένας άντρας στη δική μου ηλικία που όση ώρα τον κοιτούσα καθόταν μόνος στην κουπαστή αγναντεύοντας ήρεμος το πέλαγος. Δεν έμοιαζε να πάσχει από κάποια διαταραχή, αφού ούτε μιλούσε στον εαυτό του, ούτε στους γλάρους, όπως έκανε ο γέρος δίπλα του. Τον πλησίασα λοιπόν και του είπα: «Πάτε στην Κρήτη για διακοπές;». «Όχι. Πάω στην κηδεία του σκύλου μου. Σκοτώθηκε σε τροχαίο», είπε. «Θα πρέπει να τον αγαπούσατε πολύ», είπα. «Ναι. Ήταν ό,τι πιο πολύτιμο είχα στη ζωή μου», είπε. «Έχετε οικογένεια;» είπα. «Τη σύζυγό μου», είπε. «Σκοτώθηκε κι αυτή στο τροχαίο. Εκείνη οδηγούσε το αμάξι». «Δύο θάνατοι ταυτόχρονα», είπα. «Θα πρέπει να νιώθετε συντετριμμένος», είπα. «Ο δικός της θάνατος με αφήνει παγερά αδιάφορο», είπε. «Την έβρισκα πάντοτε αντιπαθητική. Αυτή φταίει που έχασα το σκυλί μου. Έλειψα για τρεις ημέρες και ιδού το αποτέλεσμα». «Πώς το έλεγαν το σκυλί σας;» είπα. «Γκράουτσο», είπε. «Γκράουτσο; Παράξενο όνομα για σκυλί», είπα. «Μαρξιστής», είπε. «Το σκυλί;» είπα. «Όχι, εγώ», είπε, «αλλά αυτού του ρεύματος». «Κατάλαβα», είπα, «αν και δεν είχα καταλάβει». «Ήταν ένα υπέροχο σκυλί, όμοιό του δεν θα υπάρξει», είπε. «Τώρα με ποιον θα παίζω σκάκι;». «Παίζατε σκάκι με τον σκύλο σας;» είπα. «Και σκάκι και τάβλι και πρέφα. Αυτό το σκυλί έκανε τα πάντα», είπε. «Και τι σκέφτεστε να κάνετε;» είπα. «Να αυτοκτονήσω», είπε. «Για ένα σκυλί;» είπα. «Υπάρχουν πολύ πιο σοβαροί λόγοι για να βάλει κανείς τέλος στη ζωή του». «Όπως;» είπε. «Να σε παρατήσει η γυναίκα σου, να σε μισούν τα παιδιά σου, να χάσεις τη δουλειά σου, να είσαι στα πρόθυρα εμφράγματος», είπα. «Παιδιά δεν έχω, είμαι χρόνια άνεργος και η γυναίκα μου ευτυχώς πήγε στον άλλο κόσμο», είπε. «Χωρίς τον Γκράουτσο είμαι ένα τίποτα». «Ξέρετε γιατί ήρθα να σας μιλήσω;» είπα. «Όχι», είπε. «Γιατί έχω κι εγώ σκοπό ν’ αυτοκτονήσω, και μάλιστα σε λίγα λεπτά», είπα. «Μου κλέψατε την ιδέα», είπε. «Σας είπα μόλις προ ολίγου ότι χωρίς το σκυλί μου η ζωή μου δεν έχει νόημα». «Ούτε η δική μου έχει», είπα. «Κι εξάλλου εγώ σας πλησίασα και σας μίλησα, επομένως εγώ δικαιούμαι να κάνω την πρώτη κίνηση». «Εγώ έχω περισσότερους λόγους ν’ αυτοκτονήσω», είπε. «Μπορείτε να το κάνετε αφού θάψετε το σκυλί σας», είπα. «Εξάλλου γι’ αυτό δεν πάτε στην Κρήτη; Αν δεν μιλούσαμε δεν θα αποφασίζατε να το κάνετε τώρα». «Ναι, αλλά μου μιλήσατε. Και πρέπει να αναλάβετε την ευθύνη αυτής της πρωτοβουλίας», είπε. «Εσείς μου θυμίσατε πόσο δυστυχισμένος είμαι». Έβλεπα ότι δεν είχε πλέον νόημα αυτή η συζήτηση. Δεν θα οδηγούσε πουθενά. Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια και χωρίς να πω άλλη κουβέντα βούτηξα με τα πόδια στη θάλασσα. Καθώς έπεφτα του φώναξα: «Τρέξε στον καπετάνιο». Μόλις όμως βγήκα στην επιφάνεια του νερού τον είδα να κολυμπάει δίπλα μου. «Και τι κατάλαβες τώρα;», είπα, καθώς χτυπούσα με μανία τα χέρια στο νερό προσπαθώντας να μείνω στην επιφάνεια. «Θα μας φάνε τα ψάρια». «Κοίταξε», είπε. «Τι;» είπα. «Πόσο μικρό μοιάζει από εδώ το πλοίο», είπε. «Όλο και μικραίνει καθώς χάνεται στον ορίζοντα. Κι εμείς τι είμαστε;». «Τι είμαστε;» είπα. «Δύο ασήμαντες κουκίδες που θα σβήσουν μέσα στο βαθύ γαλάζιο της αιωνιότητας», είπε. «Τι ωραίο! Είσαι ποιητής;» είπα, καθώς προσπαθούσα να κρατήσω το κεφάλι μου πάνω απ’ τα κύματα. «Ναι», είπε. «Πάντα ήθελα να πεθάνω μ’ έναν ποιητή», είπα. «Κι εγώ με κάποιον που επιτέλους θα εκτιμήσει το ταλέντο μου», είπε. Δεν πρόλαβα βέβαια ν’ ακούσω τη συνέχεια του ποιήματος, αλλά καθώς κατέβαινα αργά προς τον βυθό πρόσεξα ότι οι κάλτσες του ήταν κόκκινες με άσπρες βούλες. Δώρο του Γκράουτσο σκέφτηκα.

Οι κόκκινες κάλτσες του Γκράουτσο

Σύνδεση