Δυο πλατωνικοί διάλογοι

Ο ΤΖΕΡΟΝΥΜΟ ΣΤΟ ΜΟΝ ΠΑΡΝΕΣ Είναι πολύ ανακουφιστικό να κοιμάσαι με την τηλεόραση ανοιχτή. Ξυπνάς στη μέση της νύχτας και βλέπεις έναν καθηγητή θεολογίας να σε πληροφορεί ότι ο Ακκινάτης, αν και Άγιος, ήταν διακόσια κιλά και ότι ο μαραγκός της μονής Santa Sabina αναγκάστηκε να κόψει το τραπέζι, στο ύψος της κοιλιάς του, ώστε να μπορεί να τρώει με τους άλλους μοναχούς. Αλλάζεις κανάλι και μπροστά σου εμφανίζεται ο Γκοτζίλα, ο οποίος αρπάζει με το ένα χέρι δέκα Ιάπωνες επιστήμονες από το πυρηνικό εργοστάσιο και τους κάνει μια χαψιά. Κλείνεις πάλι τα μάτια και στο όνειρό σου ο κ. Μανέας, ο φιλόλογος με το βαμμένο μαύρο μαλλί που είχες στην Γ΄ Γυμνασίου, μεταμορφώνεται ξαφνικά σε Ρωμαίο Συγκλητικό. Φοράει τόγκα και στο χέρι, αντί για χάρακα, κρατάει έναν τυλιγμένο πάπυρο. Σε βρίζει στα λατινικά επειδή δεν ξέρεις τι σημαίνει η φράση: “Si vis amari, ama”. Από την ταραχή ξυπνάς πάλι και τρέχεις στο ψυγείο να πιείς νερό. Καθώς το ανοίγεις το μάτι σου πέφτει σ’ ένα μπολ με παγωμένα δαμάσκηνα. Τρως ένα, αλλά αμέσως νιώθεις ενοχές γιατί θυμάσαι το σχετικό ποίημα του Γουίλλιαμς. Δυστυχώς ανήκεις στο είδος εκείνο των ανθρώπων που το Λεξικό αποκαλεί, “high-brow”: Συναντάς κάποιον στον δρόμο να καπνίζει πίπα και αμέσως σκέφτεσαι τον Μαγκρίτ. Πας να κατουρήσεις στο μπάνιο ενός ξενοδοχείου και ψελλίζεις ασυναίσθητα: «Ντυσάν». Αν κάποιος παραγγείλει σολομό, επειδή, όπως ισχυρίζεται «είναι πλούσιο σε ωμέγα 3 λιπαρά», εσύ τον ρωτάς αν έχει διαβάσει τον «Πόρφυρα». Ξαπλώνεις πάλι στο κρεβάτι. Η τηλεόραση τώρα παίζει το “Fort Apache”. Οι Ινδιάνοι έχουν περικυκλώσει τον Χένρυ Φόντα ο οποίος αν και έχει δεχθεί καμιά εικοσαριά βέλη στο στήθος, σαν τον Άγιο Σεβαστιανό, συνεχίζει να μάχεται με λύσσα. Αν είχε ακούσει τις συμβουλές του Τζων Γουέιν, τώρα θα ήταν ζωντανός. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. «Ποιος είναι;» λέω. «Εγώ», απαντά η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής. «Εγώ ποιος;» «Ο Τζερόνυμο», «Ο Τζερόνυμο; Και τι θέλεις από μένα τέτοια ώρα;» λέω. «Να κλείσεις αμέσως την τηλεόραση και να κοιμηθείς». «Αφού μου το ζητάς εσύ, θα πρέπει να υπακούσω», λέω. «Και κάτι ακόμη». «Τι;». «Μη βλέπεις Spaghetti Western, είναι σκουπίδια – εκτός αν τα έχει σκηνοθετήσει ο Sergio Leone». «Ό,τι πεις», λέω. «Αν έχεις αϋπνίες καλύτερα να πηγαίνεις στο καζίνο». «Στο καζίνο;» λέω. «Ναι. Είναι ο πιο ιερός τόπος λατρείας. Εξάλλου ο Θεός των Λευκών, σε αντίθεση με τον δικό μας, τι κάνει;». «Τι κάνει;» λέω. «Πιστεύεις ότι το πνεύμα του ζει μέσα στους βίσωνες και τους αετούς; Παίζει όλη μέρα ζάρια». «Ζάρια;» λέω. «Ναι! Εσύ γιατί είσαι αυτός που είσαι; Για σκέψου λίγο.[1] MORTO DURANTE UNA PASSEGGIATA Περπατούσα στο Μοναστηράκι όταν ξαφνικά με πλησίασε ένας άντρας γύρω στα σαράντα με στρατιωτική περιβολή. Φορούσε μαύρα γυαλιά και στο σακάκι του είχε καρφιτσωμένα καμιά εικοσαριά πολύχρωμα παράσημα και μια κονκάρδα που έγραφε: «Ο τελευταίος Χριστιανός πέθανε στον σταυρό επάνω». «Εσύ με ποιους είσαι;» με ρώτησε. «Τι εννοείς;» του είπα. «Είσαι με εμάς ή τους άλλους;» είπε. «Ποιοι είσαστε εσείς;» είπα. «Οι εχθροί των άλλων», είπε. «Δεν ήξερα ότι γίνεται πόλεμος», είπα. «Αποφεύγεις την απάντηση», είπε. «Μα εγώ είμαι υπέρ της ειρήνης», είπα. «‘Τυπική θέση του ηττοπαθούς’», είπε. «Κλάουζεβιτς». «Ποιος;» είπα. «‘Περί πολέμου’», είπε. «Μα δεν αντέχω το αίμα», είπα. «‘Η ζωή είναι μια διαρκής μάχη’», είπε. «Δεν καταλαβαίνω», είπα. «‘Στο τέλος θα επικρατήσει ο Übermensch’», είπε. «Ο Übermensch;», είπα. «Νίτσε!» είπε. «Τάδε έφη Ζαρατούστρα». «Τι υποστηρίζετε εσείς;». «Να γίνουν όλα τα γηροκομεία γυμναστήρια», είπε. «Και οι άλλοι;» είπα. «Να γίνουν όλα τα γηροκομεία καζίνα», είπε. «Δεν βλέπω και μεγάλη διαφορά», είπα. «Τι θ’ απογίνουν οι γέροι;». «Οι γέροι είναι παράπλευρη απώλεια», είπε. «Άλλο είναι το φλέγον ζήτημα». «Τα καζίνα;» είπα. «‘Αυτοί που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο με ανδρεία γίνονται δούλοι αυτών που επιτίθενται’», είπε. «Δηλαδή;» είπα. «Αριστοτέλης», είπε. «Ηθικά Νικομάχεια». «Κινδυνεύω;» είπα. «Γυμνάζεσαι;» είπε. «Όχι», είπα. «Ούτε δέκα κάμψεις τη μέρα», είπε. «Δυστυχώς», είπα. «Τότε δεν μπορώ να σε σώσω», είπε. «Τι πρέπει να κάνω;» είπα. «Τίποτα», είπε. «Είσαι ένας νεκρός που έχει βγει περίπατο». «Ποιος το λέει αυτό;». «Εγώ», είπε. [1] Ο Τζερόνυμο (1829-1909), ο θρυλικός Αρχηγός των Απάτσι, προς το τέλος της ζωής του (1903) βαπτίστηκε χριστιανός στην προτεσταντική εκκλησία των Ολλανδών, απ’ όπου όμως αποβλήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα επειδή ήταν επιρρεπής στον τζόγο. Ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα ποιήματα της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας έχει θέμα τα δαμάσκηνα και το έχει γράψει ο William Carlos Williams: Θέλω μόνο να σου πω// ότι έφαγα/ τα δαμάσκηνα/ που ήταν/ στο ψυγείο// και που/ μάλλον/ φύλαγες/ για πρωινό// Συγχώρησέ με/ ήταν ζουμερά/ τόσο γλυκά/ και τόσο κρύα. (Ο τίτλος του ποιήματος είναι και ο πρώτος του στίχος.)

Δυο πλατωνικοί διάλογοι

Σύνδεση