Τόμας Χάρντι

ΛΙΓΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΝΙΒΕΤ, 1872 Περπατούσαμε ώρα πολλή και γι’ αυτό είχαμε σταματήσει Για λίγο κοντά στο μονοπάτι που πήγαινε στο χωριό. Εκεί δίπλα, κάποτε πρόχειρα είχανε στήσει Έναν οδοδείκτη αρκετά χαμηλό. Έγειρε προς τα πίσω την πλάτη ν’ ακουμπήσει, Κι άπλωσε τα χέρια της στις άκρες του οδοδείκτη. Κάθε παλάμη είχε ανοιχτή εκεί πάνω αφήσει· Το λυπημένο πρόσωπο στο πλάι είχε ρίξει. Το φως όλο λιγόστευε κι αυτή στα άσπρα ντυμένη Έμοιαζε να ’χει σταυρωθεί Σ’ εμένα που την έβλεπα ‒ Και βιαστικά φώναξα «Μη!» Δεν πρέπει να με άκουσε, αυτό όμως μου είπε Ύστερα από λίγο, αφού είχε σηκωθεί: «Μια παράξενη ιδέα μου ήρθε. Μακάρι να μην είχα καθίσει εκεί!» Κοιτάξαμε προς το χωριό, το ’χε σκεπάσει η ομίχλη Κι αμίλητοι αρχίσαμε να κατεβούμε την πλαγιά Και πίσω όταν κοιτούσαμε φαινόταν ο οδοδείκτης Να στέκεται στην ερημιά. «Το ένιωσε κι αυτή», στο δρόμο εγώ σκεφτόμουν Γιατί όλο βαριανάσαινε λες κι είχε φοβηθεί. Ώσπου είπε: «Δεν το ’ξερα, αλήθεια, πώς φαινόμουν Εκεί όταν ακούμπησα, σαν να ’χα σταυρωθεί.» «Δεν σήμαινε τίποτα», ακούστηκα εγώ, «τουλάχιστον όχι για εσένα!» «Μάλλον έχεις δίκιο», είπε αυτή. «Αν όμως πια στο σώμα δε σταυρώνουνε κανέναν, Ίσως να σταυρώνεται η ψυχή!» Και συνεχίζαμε το δρόμο μας ενώ Μπροστά μας τώρα βλέπαμε εκείνο που ερχόταν Και βλέπαμε εκείνη σαν πάνω σε σταυρό Αλίμονο ‒ ό,τι φοβόταν. ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ Ι «Μοιάζεις με χήρο», του είπε αυτή, Γελώντας απ’ το κρεβάτι Όσο εκείνος στο γραφείο, δίπλα στη φωτιά Μια νύχτα είχε καθίσει και διάβαζε ως αργά. Και τα αλογάκια που σέρναν σκυφτά Τ’ αμάξια στα άδεια στενά, Ήταν το μόνο που ακούγαν, αραιά και πού… «Το πρόσωπό σου είναι πρόσωπο χήρου!» ΙΙ Κρυμμένα μες στο σπίτι ζούσανε δυο φαντάσματα Που μόλις μες στον ύπνο τους ακούσαν τα πειράγματα Πίσω απ’ τις κουρτίνες χαχάνιζαν παρέα: «Για κοίτα, για κοίτα, δεν είν’ άσχημη ιδέα!», Είπε το πνεύμα το πιο πονηρό. «Θα της άξιζε, αλήθεια, Αν πείθαμε τη Μοίρα και το ’κανε μια νύχτα!» «Ω, μην το λες αυτό!», είπε το πνεύμα το πιο σπλαχνικό, Από τα δύο το πιο μικρό· «Στ’ αστεία θα το ’πε, σε παρακαλώ!» ΙΙΙ Μα όποιος ο λόγος κι αν ήταν, Πάνω στο χρόνο τα λόγια της βγήκαν. Και μια τέτοια νύχτα που έλειπε αυτή Τα πνεύματα τον βλέπαν που καθόταν πάλι εκεί Με το βιβλίο του ανάμεσα στα γόνατα Κοιτούσε το κρεβάτι τους μέσα από την πόρτα Ενώ τα λόγια της του έρχονταν στο νου. Κι έκλαψε γιατί σκεφτόταν Πως αυτή τα είχε ξεχάσει, εκεί όπου τώρα κοιμόταν. — Μετάφραση: Όλια Ζιάκα

Σύνδεση