σύνδεση

Τελικά το σκάνδαλο λεγόταν Άρειος Πάγος

Τελικά το σκάνδαλο λεγόταν Άρειος Πάγος Τζέιμς Ένσορ, "Οι σοφοί δικαστές", 1891. Ιδιωτική συλλογή.

 

 

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στην Athens Voice, στις 13 Ιουνίου 2019. Ο δεινός σατιριστής και γενναίος άνθρωπος Μάνος Βουλαρίνος έγραψε αυτό που δεν τολμούν να γράψουν τόσοι επιστήμονες που παρακολουθούν αμέτρητες… «μεμονωμένες περιπτώσεις» (χωρίς ποτέ να τις συσχετίζουν), και συνήθως σχολιάζουν λάβροι τις καθυστερήσεις στην απονομή της δικαιοσύνης. Την διανοητική καθυστέρηση και την ηθική πώρωση, την καταδολίευση της Δημοκρατίας, με τόσα εγκλήματα κατά της Δικαιοσύνης και εν τέλει κατά της Δημοκρατίας, τα αφήνουν ασχολίαστα τόσοι λαλίστατοι επιστήμονες που –κατά τα άλλα– πιάνουν πουλιά στον αέρα. Και η υπόθεση της Δικαστικής Θάνου-Πέππας-Δημητρίου & Co, και το έγκλημα της νομιμοποίησης ενός απολύτως παράνομου ψηφοδελτίου στο συριζαϊκό δημοψήφισμα-απάτη του 2015, και η υπόθεση του «αποδεδειγμένα» πολυεκατομμυριούχου «εθνικού ευεργέτη» Σώρρα με αμετάκλητη απόφαση, και η υπόθεση της σκευωρίας αλλοίωσης του πολιτεύματος Novartis, και η ανατριχιαστική υπόθεση «Ρασπούτιν», και η υπόθεση της ανακήρυξης του διαβόητου απατεώνα, ρατσιστή και αντισημίτη Βελόπουλου σε «πνευματικό άνθρωπο» από ομοϊδεάτες του στον Άρειο Πάγο διότι τάχα εθίγη η τιμή του από τον χαρακτηρισμό «εθνικοπαράφρων», και η υπόθεση της σταλινοφασιστικής παρανοϊκής καταδίωξης της Athens Review of Books από αποδεδειγμένα εξαγορασμένους δικαστές (π.χ. η δωρολήπτρια Πηνελόπη Ζωντανού πούλησε την ψήφο της για τη θέση του αντιπροέδρου του ΑΠ), και η συνέργειά τους στην κυβερνητική προσπάθεια να μας να μας φιμώσουν και να μας κλείσουν, με τη δέσμευση των λογαριασμών μας από έναν σταλινοπαράφρονα Εκβιαστή, και η ρυπαρή αγραμματοσύνη του δράστη τού εναντίον μας κυβερνητικού «συμβολαίου» Κυριάκου Φώσκολου προαχθέντος σε πρόεδρο εφετών, και η υπόθεση Καλογρίτσα με τα πολλά βοσκοτόπια (απόφαση του ΑΠ προεδρεύοντος του Πέππα του χάρισε 70 εκατομμύρια), και η υπόθεση της τοποθέτησης ως εισαγγελέα του Αρείου Πάγου της αδίστακτης Κοκοτίνη που έδωσε γραπτές εξετάσεις με θέμα «Λευτεριά στον Κουφοντίνα», και η βαρβαρότητα της Ξένης Δημητρίου, και, και, και… ‒ όλες αυτές οι υποθέσεις, ών ουκ έστι αριθμός, είναι μία και μοναδική υπόθεση: το σκάνδαλο Άρειος Πάγος. Οι περιγραφές στις αναφορές του αντεισαγγελέα ΑΠ Αγγελή ζωγραφίζουν την εικόνα όχι ηγεσίας του ανωτάτου δικαστηρίου, αλλά συμμορίας οργανωμένου εγκλήματος, κρατικοπαρακρατική προέκταση του συριζαϊκού σταλινικού Κράτους.

Οι καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου θα μπορούσε να αποτελέσουν το αμάχητο τεκμήριο και καταλληλότερο εργαλείο για την έναρξη αξιολόγησης και κάθαρσης στο ελληνικό δικαστικό σώμα. Κι όμως, δικαστές κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθηση βιαστές της δικαιοσύνης προάγονται κανονικά όσες καταδίκες της Ελλάδας στο ΕΔΔΑ κι αν επισύρουν αποφάσεις τις οποίες διέπραξαν. Θα επανέλθουμε συντομότατα με συγκεκριμένες προτάσεις.

Οι «σώφρονες» και «υπεύθυνοι» επιστήμονες συνήθως λένε ότι πρέπει να σχολιάζουμε ψιθυριστά και με δυσνόητες παραβολές ή να αποφεύγουμε τον σχολιασμό, διότι αλλιώς «πλήττεται το κύρος της Δικαιοσύνης». Πάνω απ’ όλα η τιμή της Δικαιοσύνης. Μόνο που το κύρος της Δικαιοσύνης πλήττεται από τις παράνομες αποφάσεις και τις συμπεριφορές δικαστών όπως οι παραπάνω. Το κύρος της Δικαιοσύνης καταρρέει όταν ανώτατοι λειτουργοί της δεν προστατεύουν την ανεξαρτησία της αλλά γίνονται πρόθυμα δουλικά της κυβέρνησης, υπηρέτες ακόμη και του σίριαλ κίλερ Κουφοντίνα.

— Μ. Βασιλάκης

 

Μπορεί ο σύντροφος Παπαγγελόπουλος (ο άνθρωπος που πριν γίνει υπουργός του Αλέκση είχε διοριστεί επικεφαλής της ΕΥΠ από τον Κωνσταντίνο τον Εργατικό/Ικανό/Έντιμο) να μην έλεγε την αλήθεια όταν έλεγε ότι το «σκάνδαλο Novartis είναι το μεγαλύτερο από συστάσεως του ελληνικού κράτους», αλλά δεν είχε πέσει και πάρα πολύ έξω. Η υπόθεση Novartis, έτσι όπως την παρουσίασαν οι κυβερνητικοί και οι παρατρεχάμενοί τους, ήταν τελικά μια τρύπα στο νερό, αλλά έγινε η αφορμή να αποκαλυφθεί ένα άλλο σκάνδαλο. Ένα σκάνδαλο που και αυταπόδεικτο είναι, και υπάρχει η πιθανότητα να είναι το μεγαλύτερο από συστάσεως του ελληνικού κράτους: Το σκάνδαλο Άρειος Πάγος.

Όσοι διαβάζετε αυτά που γράφω ή με ακούτε στο ραδιόφωνο θα ξέρετε ότι το μόνο ελληνικό που εμπιστεύομαι είναι η φέτα και κατά συνέπεια στην ελληνική δικαιοσύνη ιδιαίτερη εμπιστοσύνη δεν έχω. Κάτι η αποδοχή από ελληνικό δικαστήριο των 600 δισ. του Σώρρα (φανταστείτε πόσους ανθρώπους έχει καταστρέψει η δικαστής που δέχτηκε ότι ο κύριος αυτός είχε αυτό το ποσό), κάτι η αμισθί (και καθ’ όλα νόμιμη βεβαίως βεβαίως) απασχόληση της Προέδρου του Αρείου Πάγου στο Γραφείο του Πρωθυπουργού αμέσως μετά τη συνταξιοδότησή της, κάτι οι περιπέτειες του Μανώλη Βασιλάκη εξαιτίας των αγωγών του συντρόφου Κοτζιά, κάτι από εδώ, κάτι από εκεί (αν κάτσω να τα σκεφτώ, μαζεύονται πολλά), έχω οδηγηθεί στο συμπέρασμα πως όσο πιο έντιμος και ηθικός είσαι, τόσο πιο μακριά πρέπει να μένεις από τους ναούς της Θέμιδας. Αλλά ακόμα και για μένα, αυτό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό είναι σχεδόν απίστευτο και ‒είτε έτσι, είτε αλλιώς‒ αποδεικτικό του μεγάλου προβλήματος της ελληνικής δικαιοσύνης.

Κι επειδή κάποιοι μπορεί να απορούν με το «είτε έτσι, είτε αλλιώς», να το εξηγήσω:

Αν τα όσα καταγγέλλει ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο κύριος Αγγελής, είναι αληθή, τότε άνθρωποι που βρίσκονται στην κεφαλή της δικαιοσύνης έστησαν σε συνεννόηση με στελέχη της κυβέρνησης μια σκευωρία σε βάρος στελεχών της αντιπολίτευσης και χρησιμοποίησαν τη δύναμή τους για την εξυπηρέτηση όχι και τόσο φωτεινών συμφερόντων.

Αν τα όσα καταγγέλλει ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο κύριος Αγγελής, είναι ψευδή, τότε σε μια εξαιρετικά υψηλή θέση στη δικαιοσύνη βρίσκεται ένας άνθρωπος που στην καλύτερη περίπτωση είναι μυθομανής και στη χειρότερη συκοφάντης.

Ό,τι από τα δύο κι αν συμβαίνει (δεν μπορώ να φανταστώ να υπάρχει τρίτη εκδοχή), το πρόβλημα για την ελληνική δικαιοσύνη είναι εξαιρετικά σοβαρό και το ίδιο σοβαρό είναι το πρόβλημα για την ελληνική δημοκρατία.

Νομίζω πως ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος έχει πια συνειδητοποιήσει πως η δημοκρατία χωρίς εύρυθμη λειτουργία της δικαιοσύνης αναγκαστικά γίνεται προβληματική. Ακόμα και ο πιο αφελής έχει πια συνειδητοποιήσει πως ένα από τα βασικότερα, αν όχι το βασικότερο ελληνικό πρόβλημα βρίσκεται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Και μόνο η καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης στην ουσία σημαίνει κατάργηση της ουσίας του δικαίου και στην ωραία μας χώρα η καθυστέρηση είναι ταυτόσημη κάθε ποινικής διαδικασίας. Καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης σημαίνει διευκόλυνση στον παραβατικό και δυσχέρεια στις κινήσεις του νομοταγούς, σημαίνει πλεονέκτημα σε αυτόν που έχει χρόνο και χρήμα και άρα κατάργηση της ισότητας απέναντι στον νόμο. Φανταστείτε τώρα τι γίνεται σε μια δημοκρατία, αν η δικαιοσύνη, πέρα από το ότι καθυστερεί, παίζει και παιχνίδια που μπορεί να φτάσουν μέχρι τη σκευωρία ή τη συκοφαντία. Αν πάλι δεν έχετε ιδιαίτερη φαντασία, δεν πειράζει καθόλου. Αρκεί να κοιτάξετε γύρω σας και είναι πολύ πιθανό τα όσα θα δείτε να ξεπερνούν τη φαντασία.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, δυστυχώς για τους κυβερνητικούς και τους παρατρεχάμενούς τους, το μόνο που αποκαλύφθηκε από το σκάνδαλο Novartis είναι ένα άλλο σκάνδαλο που, δυστυχώς για όλους μας, είναι πολύ πιο μεγάλο και πολύ πιο σοβαρό. Γιατί από τις πιθανές παγαποντιές μιας φαρμακευτικής εταιρείας, εύκολα ή δύσκολα, μια κοινωνία ξεφεύγει. Από ένα σάπιο σύστημα απονομής δικαιοσύνης δεν μπορεί να γλιτώσει ό,τι κι αν κάνει. Γιατί όταν η δικαιοσύνη σαπίζει, σαπίζουν και η δημοκρατία και η κοινωνία. Και ζωή σε λόγου μας.

 

ΥΓ. Επειδή με αφορμή το σκάνδαλο Άρειος Πάγος θα ακουστεί η άποψη σύμφωνα με την οποία η δικαιοσύνη θα πρέπει να αποφασίζει μόνη της ακόμα και για τους επικεφαλής της και να μην έχει καμία απολύτως σχέση με τη Βουλή, να πω πως είναι μια άποψη που μοιάζει λογική αλλά στην πραγματικότητα είναι επιπόλαια και επικίνδυνη. Όσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει μια εξουσία που θα μείνει εντελώς ανεξέλεγκτη.

ΥΓ. 2 Επειδή με αφορμή το ΥΓ. κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η εκλογή της ηγεσίας της δικαιοσύνης από τον «λαό» θα ήταν μια καλή ιδέα, να πω πως είναι μια τρομερά κακή ιδέα. Τόσο κακή, όσο κακοί θα είναι οι δικαστές που περισσότερο από δίκαιοι θα θέλουν να είναι δημοφιλείς.