Πέντε ποιήματα μεταφρασμένα από τον Νικόλαο Χατζιδάκη

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ Ο ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ (Der Erlkönig) Ποιός νὰ γυρνᾶ μὲ τ’ ἄλογο στὸ δάσος τόσο βράδυ; Πατέρας μὲ τ’ ἀγόρι του περνοῦνε στὸ σκοτάδι· Σηκώνει τ’ ἀγοράκι του σφιχτὰ στὴν ἀγκαλιά του, Ζεσταίνει τὰ χεράκια του μὲ τὰ θερμὰ φιλιά του. – Γιατί μὲ φόβο, ἀγόρι μου, κρύβεις τὸ πρόσωπό σου; – Τὸ Βασιλιᾶ τὸ Δράκοντα, μπαμπά, δὲ βλέπεις μπρός σου; Τὸ Δράκοντα μ’ οὐρά μακρυά, κορώνα στὸ κεφάλι; – Παιδάκι μου, εἶναι ἡ καταχνιὰ τριγύρω σου ἡ μεγάλη. «Ἔλα, γλυκὸ ἀγοράκι μου, κοντά, μαζὶ μ’ ἐμένα, »Κάθε παιχνίδι, ποὺ ποθεῖς, θὰ παίζω ἐγὼ μ’ ἐσένα· »Χίλια λουλούδια ὁλόδροσα θὰ βρεῖς στὸ περιγιάλι »Κ’ ἡ μάνα μου ἕνα ὁλόχρυσο φόρεμα θὰ σοῦ βάλει». – Πατέρα μου, πατέρα μου, δὲν τὸν ἀκοῦς καὶ τώρα Τὸ Βασιλιᾶ τὸ Δράκοντα πόσα μοῦ τάζει δῶρα; – Κάτσε ἥσυχο, παιδάκι μου, τὸ νοιώθω, σὲ φοβίζει Τοῦ ἀγέρα τ’ ἄγριο φύσημα, ποὺ στὰ κλαδιὰ σφυρίζει. «Δὲ θές, χρυσὸ ἀγοράκι μου, δὲ θὲς νὰ ’ρθεῖς μαζί μου; »Νεράιδες λὲν τὶς κόρες μου καὶ σ’ ἀγαποῦν, παιδί μου· »Πρῶτες στῆς νύχτας τοὺς χοροὺς οἱ κόρες μου γυρίζουν »Καὶ μὲ τραγούδια καὶ χοροὺς γλυκὰ θὰ σὲ κοιμίζουν». – Πατέρα μου, πατέρα μου! Δὲ βλέπεις, πὼς σιμώνουν; Διῶξε μακρυὰ τοῦ Δράκοντα τὶς κόρες, ποὺ μὲ ζώνουν! – Παιδάκι μου, παιδάκι μου, τὶς βλέπω, σὲ φοβίζουν Μονάχα οἱ ἰτιές, ποὺ γύρω μας μέσ’ στὸ σκοτάδι ἀσπρίζουν. «Σ’ ἀγάπησα, τὴν ὄμορφη τὴν ὄψη σου ζηλεύω· »Δὲν ἔρχεσαι μὲ τὸ καλό; Μὲ τὸ κακὸ σὲ κλέβω». – Πατέρα μου, πατέρα μου! Σφίξε με! Νά, μ’ ἁρπάζει! Μὲ τ’ ἄγρια του, πατέρα μου, τὰ νύχια μὲ σπαράζει! Ἐρρίγησε ὁ πατέρας του καὶ βιάζει τ’ ἄλογό του Καὶ σφίγγει στὴν ἀγκάλη του τὸν ἄμοιρο τὸ γιό του· Φτάνει μὲ κόπο σπίτι του, μὲ στῆθος τρομαγμένο· Στὴν ἀγκαλιά του τὸ παιδὶ βλέπει ξεψυχισμένο. Goethe ΛΟΡΕΛΑΫ Δὲν ξέρω διόλου τί σημαίνει, ποὺ τόση λύπη μὲ κρατᾶ· παράδοσι λησμονημένη τὴ σκέψη μου δὲν παρατᾶ. Δροσίζει καὶ σκοτάδι ἁπλώνει κι’ ὁ Ρῆνος ἥσυχα κυλᾶ· τὸ κορφοβοῦνι φῶς χρυσώνει τοῦ ἥλιου, ποὺ γέρνει χαμηλά. Ψηλὰ ἐκεῖ ἡ πιὸ ὄμορφη παρθένα πάνω στὸ βράχο ἔχει φωλιά· φορᾶ στολίδια φλογισμένα, χτενίζει τὰ χρυσὰ μαλλιά. Μ’ ἕνα χρυσὸ χτένι τὰ σιάζει καὶ λέει τραγούδι ζηλευτό, ποὺ ἕνα σκοπὸ τριγύρω βγάζει παράξενο καὶ δυνατό. Τὸ ναύτη στὴ βαρκούλα ἁρπάζει τότε μιὰ πόθου ὁρμὴ κρυφή· τὶς ξέρες γύρω δὲν κοιτάζει, ψηλὰ κοιτάζει στὴν κορφή. Νομίζω πὼς ρουφᾶ τὸ κῦμα ναύτη καὶ βάρκα στὰ στερνὰ κι’ εἶναι τῆς Λορελάυ τὸ κρίμα, μὲ τὸ τραγούδι ποὺ ἀρχινᾶ. Heinrich Heine ΟΤΑΝ ΘΑ ΠΕΦΤΟΥΝΕ ΤΑ ΦΥΛΛΑ… (Quando cadran le foglie…) Ὅταν θὰ πέφτουνε τὰ φύλλα καὶ θὰ ’ρθεῖς Στὸ κοιμητήρι τὸ σταυρό μου νὰ ζητήσεις Σὲ μιὰ μικρὴ γωνιὰ μπροστά του θὰ βρεθεῖς Καὶ γύρω του πολλὰ λουλούδια θ’ αντικρύσεις. Κόψε γιὰ τὰ ξανθὰ μαλλιὰ τότε ἀπὸ χάμου Τ’ ἄνθη, ποὺ θά ’ναι φυτρωμένα ἀπ’ τὴν καρδιά μου: Τ’ ἄγραφα τὰ τραγούδια θά ’ναι πού ’χα νοιώσει, Τὰ ὅσα δέ σοῦ ’χα ἀγάπης λόγια φανερώσει. Lorenzo Stecchetti ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ… (Den Dag, du bliver en Andens Viv) Τὴν ἡμέρα, ποὺ θὰ γίνεις ἀλλονοῦ γυναῖκα ἐσύ, Σὰν μεγάλο πανηγύρι χαρωπὰ θὰ τὴ γιορτάσω· Θὰ γεμίσω τὸ ποτήρι μου ὣς ἀπάνω μὲ κρασὶ Καὶ μ’ εὐχὲς γιὰ σένα χίλιες ὣς τὸν πάτο θὰ τ’ ἀδειάσω. Θὰ τὸ πιῶ γιὰ τὴν ὑγειά σου, τὴν ὑγειά του καὶ θὰ πῶ: «Στὸ καινούργιο σπίτι πάντα χαρὰ νά ’ναι καὶ γαλήνη!» Θά ’ναι ἡ μέρα αὐτὴ γιὰ μένα πανηγύρι χαρωπό, Μ’ ὅσα ἡ δύστυχη ἡ καρδιά μου φλογερὰ δάκρυα κι’ ἂν χύνει. Βαρειὰ λύπη θὰ μὲ σφίξει, σὰν σὲ ’δῶ μ’ ἄλλο μαζὶ Τὸ ταξείδι σου ν’ ἀρχίζεις στὴ ζωὴ τούτη εὐτυχισμένα· Μὰ βαρύτερη, νὰ ξέρω, πὼς ἡ ἀγάπη μου θὰ ζεῖ Μέσ’ στὸν κόσμον τοῦτον ἔρμη καὶ μονάχη, σὰν ἐμένα. V. Röse ΑΔΙΚΟΣ ΠΟΘΟΣ Κύματα ἀμέτρητα κυλοῦνε στὰ ὑγρὰ τὰ πλάτια τὰ μεγάλα. Μέσα στὰ τόσα, ποὺ γλυστροῦνε, νά ’μουν κ’ ἐγὼ ἕνα μέσα στ’ ἄλλα! Τόσο βαθιὰ εὐχαριστημένο, καθάριο, ξένοιαστο, δροσάτο, μ’ ὅλον τὸν κόσμο ξεχασμένο τῆς εὐτυχίας μου, τὸ φευγᾶτο… Ὅμως καὶ κύμα ἂν εἶχα γίνει, θά ’μενα ὁ ἴδιος τότε πάλι: Μὴν κ’ ἐδῶ πέρα, ποὺ ἔχω μείνει, κυμάτων δὲ μὲ ζώνει ἀγκάλη; Στὴ χαρὰ παίζουν, στὴν ὀδύνη κλαῖνε, γελοῦνε στὰ χαμένα, μὰ ἐμὲ ἡ καρδιά μου φλόγες χύνει: νὰ μοῦ ’λειπε, ὡς αὐτῶν, καὶ μένα! J.L. Runeberg ΕΝ’ ΑΝΘΟΣ (En blomma) Στὸ σταυρό ’χει ἀποκάτω μοναχό του φυτρώσει, Μέσ’ στὸν τάφο, χλωμό· Μιὰ καρδιὰ ραγισμένη τῶν παλμῶν τοῦ ’χει δώσει Τὸ δικό της χυμό. Μὲ γλυκειὰ ὄψη κοιτάζει, ντροπαλὸ καὶ γερμένο, Μὲ μπουμπούκι βρεγμένο στὴ δροσιὰ τὴν πρωϊνή· Κ’ ἡ πορφύρα, ποὺ τό ’χει χλωμὰ τώρα βαμμένο, Στὰ ὠχρὰ μάγουλα κόρης εἶχε πρῶτα φανεῖ· Στῆς παιδούλας τὸ βλέμμα μυστικοὶ λάμψαν πόθοι. Πρὶν σαπίσει στὴ γῆς· Κ’ ἕνας νιὸς ἀπ’ τὸ μύρο τοῦ ἄνθους τώρα τοὺς νοιώθει Στὴν ἐρμιὰ τῆς σιγῆς. Viktor Rydberg

Πέντε ποιήματα μεταφρασμένα από τον Νικόλαο Χατζιδάκη

Σύνδεση