Το φαινόμενο είναι γενικευμένο και αφορά όλες τις πτέρυγες της Βουλής. Γιατί αυτό είναι το μέτρο της σύγχρονης πολιτικής: όσο περισσότερες αγωγές έχεις κερδίσει (ή, τουλάχιστον, όσο περισσότερες έχεις καταθέσει) τόσο πιο επιτυχημένος πολιτικός θεωρείσαι.

Το κακό είναι ότι αυτή η ανάθεση στη Δικαιοσύνη του ρόλου να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εσωτερικό της, όπου αναπαράγονται πολλαπλασιασμένες οι κομματικές αντιθέσεις.

Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκεται η ίδια εκτεθειμένη σε ολέθρια λάθη και να κατρακυλά το κύρος της.

Ίσως η πιο χαρακτηριστική παρόμοια περίπτωση είναι η τύχη της αγωγής του κ. Κοτζιά εναντίον των υπευθύνων του περιοδικού Athens Review of Books.

Μάθαμε ότι ο υπουργός Εξωτερικών διεκδικεί τώρα τα χρήματα που του έχουν επιδικαστεί μετά την τελεσιδικία της σχετικής απόφασης.

Και τι λέει αυτή η απόφαση; Ότι ο κ. Κοτζιάς υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΚΚΕ (!) και ότι είναι συκοφαντικός ο χαρακτηρισμός «γκαουλάιτερ», γιατί ο όρος εννοείται κυριολεκτικά, αναφέρεται δηλαδή σε «ναζί».

Θα αρκούσε να ξεφυλλίσει κανείς την κομματική εφημερίδα Ριζοσπάστης, την περίοδο που ο κ. Κοτζιάς ήταν σημαίνον στέλεχος του ΚΚΕ, για να διαπιστώσει ότι ο χαρακτηρισμός είναι βαρύς αλλά απολύτως πολιτικός και η χρήση του μεταφορική:

- «Οι εδώ εκπρόσωποι της Ουάσινγκτον εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν γκαουλάιτερ» (19.12.1974).

- «Ο Μπαλόπουλος ήταν γκαουλάιτερ της αγοράς επί δικτατορίας» (5.9.1975).

- «Οι Αμερικανοί πρεσβευτές στην Αθήνα από την εποχή του Σχεδίου Μάρσαλ και του Δόγματος Τρούμαν συμπεριφέρονταν στην Ελλάδα σαν υπερκυβερνήτες, σαν γκαουλάιτερ» (27.5.1977).

- «Ο υπουργός Ασφάλειας και Εσωτερικών της Ο.Δ. Γερμανίας έχει συμπεριφορά γκαουλάιτερ» (14.3.1979).

- «Με γλώσσα που θυμίζει γκαουλάιτερ, ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Μακλόσκι...» (9.2.1980).

- «Η ύπαρξη και η λειτουργία των βάσεων δίνει το δικαίωμα στον Αμερικανό πρεσβευτή να συμπεριφέρεται σαν γκαουλάιτερ» (19.4.1980).

- «Ο Αμερικάνος πρεσβευτής ασυγκράτητος ‒και σαν γκαουλάιτερ‒ απευθύνει διάγγελμα προς τους ραγιάδες του» (8.9.1981).

- «Η εφημερίδα “Ακρόπολις” με ύφος γκαουλάιτερ κατακεραυνώνει το ΠΑΣΟΚ για τον ακατανόητο φιλοσοβιετικό προσανατολισμό του και για το ρόλο που παίζει μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ» (10.1.1982).

- «Σε ύφος γκαουλάιτερ ο Χαίηγκ απαιτούσε από την ελληνική κυβέρνηση να αναθεωρήσει την επικριτική στάση απέναντι στην ανακοίνωση της ΕΟΚ» (15.1.1982).

- «Η επιστολή του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ είναι μια ενέργεια γκαουλάιτερ» (16.9.1982).

- «Με το γνωστό ύφος γκαουλάιτερ ο Αμερικάνος υπουργός Άμυνας Κάσπαρ Ουαϊνμπέργκερ κατηγόρησε τη χώρα μας γιατί αποχώρησε από τη νατοϊκή άσκηση» (5.10.1983).

Τα δικαστήρια όλων των βαθμίδων ‒μέχρι τον Άρειο Πάγο‒ που ασχολήθηκαν με την υπόθεση κατέληξαν στην ίδια εσφαλμένη πεποίθηση.

Ο λόγος είναι απλός: δεν είναι δικός τους ρόλος να γνωρίζουν την ιστορία της Αριστεράς και να κατανοούν τις πολιτικές εκφράσεις, όσο έντονες κι αν είναι.

Όπως δεν ήταν ρόλος τους να κρίνουν το επιστημονικό έργο του Γερμανού ιστορικού Χ. Ρίχτερ, όσο κι αν είναι προβληματικό.

Όσο οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να πολιτεύονται μέσω δικαστηρίων τόσο θα απαξιώνεται η πολιτική αλλά, δυστυχώς, και η Δικαιοσύνη.

Απόσπασμα από το άρθρο του Δ. Ψαρρά «Οι πολιτικοί “γκαουλάιτερ” της Δικαιοσύνης» στην Εφημερίδα των Συντακτών, 19.7.2017. Το πλήρες κείμενο είναι διαθέσιμο στο https://goo.gl/tdTVmL