Μια συναρπαστική δικογραφία

Δια χειρός Βασίλη Γκουρογιάννη 1. Προτάσεις Ενώπιον του Εφετείου Αθηνών Φίλιππου Πυκνή, εκδότη, κατοίκου Αθηνών, …. ΚΑΤΑ 1. Λένας χήρας Γεωργίου Σαββίδη, κατοίκου Αθηνών .... 2. Δημητρίου Σαββίδη του Γεωργίου, κατοίκου Αθηνών .... 3. Μανουήλ Σαββίδη του Γεωργίου, κατοίκου Αθηνών .... Συζητείται η από 9-5-2008 έφεση των αντιδίκων μου κατά της υπ’ αριθμ. 1776/2005 αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (τακτική διαδικασία). Την Έφεση αυτή (ως και την από 29/7/2003 αγωγή που υποστηρίζει) αρνούμαι ως νόμῳ και οὐσίᾳ αβάσιμη, αόριστη, ανεπίδεκτη δικαστικής εκτιμήσεως, ενεργητικώς ανομιμοποίητη και καταχρηστική. Η πληττόμενη εδώ απόφαση είναι κατά σειράν η τρίτη απορριπτική απόφαση (οι άλλες δύο αφορούν ασφαλιστικά μέτρα) που εκδίδεται για την επίδικη διαφορά μεταξύ μας. Η πληττόμενη απόφαση εξεδόθη την 12.5.2005 και οι εκκαλούντες αδράνησαν επί τρία έτη και κατέθεσαν έφεση την τελευταία ημέρα και ώρα της λήξεως της τριετίας, ήτοι λίγες ώρες πριν καταστεί τελεσίδικη! Στο διάστημα αυτό το υπό κρίσιν έργο-βιβλίο έκανε τον κύκλο του, καταξιώθηκε από την έγκυρη κριτική και τον πανεπιστημιακό κόσμο και ήδη διανέμεται στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Πατρών και αποτελεί εκπαιδευτικό βιβλίο των φοιτητών. […] Α. Η πληττόμενη απόφαση είναι άριστα τεκμηριωμένη στις διατάξεις του Νόμου περί Πνευματικής Ιδιοκτησίας και ταυτοχρόνως με εξαιρετική λεπτομέρεια υποδεικνύει στους αντιδίκους τις κρίσιμες αοριστίες του δικογράφου της αγωγής και των ισχυρισμών τους. Όμως οι αντίδικοι αντί να θεραπεύσουν τις κρίσιμες αοριστίες και να αποδείξουν με έγγραφα όσα ισχυρίζονται και να εκθέσουν με λογική τάξη τα δικαιώματα τα οποία ισχυρίζονται ότι έχουν, επανέρχονται με τα ίδια ακριβώς στοιχεία, ζητώντας το «δίκαιό τους» χωρίς ούτε να το αποδεικνύουν, ούτε να προσκομίζουν θεμελιώδη έγγραφα διαθηκών και μεταβιβάσεων των δικαιωμάτων ώστε να στηρίξουν την ενεργητική νομιμοποίησή τους. Είναι προφανές ότι οι αντίδικοι, είτε εκ προθέσεως κρύβουν από το Δικαστήριο κρίσιμα έγγραφα διότι κάτι φοβούνται, είτε δεν διαθέτουν τέτοια έγγραφα. Πάντως θέλουν να έχουν στην... αιωνιότητα τα δικαιώματα στο έργο του Καβάφη. Θέλουν την εκμετάλλευση έως το έτος 2069!, δηλαδή για 136 χρόνια μετά το θάνατο του ποιητή! Ορθώς η εκκαλουμένη απόφαση παρατηρεί ότι το δικόγραφο της αγωγής «...φέρεται ενώπιον του Παρόντος Δικαστηρίου παντελώς αορίστως δεδομένου ότι δεν προσδιορίζ[ον]ται […] τα ειδικότερα στοιχεία της αγοράς των δικαιωμάτων από την Κυβέλη Σεγκοπούλου (τίμημα, αντικείμενο πώλησης, προφορικός ή έγγραφος τύπος, ημερομηνία, δεδομένου ότι η αναφορά μόνον του έτους 1969 δεν αρκεί κλπ.)» Τίποτε από όλα αυτά δεν θεραπεύουν οι εκκαλούντες ούτε καν στο δικόγραφο της Εφέσεως, μάλιστα τώρα περιπλέκουν ακόμη περισσότερο την επίδικη διαφορά διότι αναφέρουν ότι η Κυβέλη Σεγκοπούλου είχε κρατήσει την επικαρπία του πωληθέντος έργου του Καβάφη!!! Ποιο Δικαστήριο αποτελούμενο από Δικαστές και όχι από ενορατικά άτομα θα μπορέσει να εκτιμήσει δικαστικά την επίδικη διαφορά όταν οι ίδιοι οι ενάγοντες-εκκαλούντες φροντίζουν πεισματικά για το αντίθετο; Β. Η πληττομένη απόφαση δεν καλύφθηκε πίσω από την αξεπέραστη ούτως ή άλλως αοριστία του δικογράφου αλλά στήριξε, επίσης προς τιμήν του εκδόσαντος αυτήν Δικαστού, την απορριπτική απόφαση στις διατάξεις του Νόμου. Είναι αδιαμφισβήτητα όσον αφορά την νομική βασιμότητα τα ακόλουθα: α) Τα δικαιώματα στο έργο του Καβάφη (όποιος τα είχε αυτά!) και η προστασία επ’ αυτών έληξαν μετά 50 έτη από το θάνατό του ποιητή, ήτοι το 1983. Όμως αναβίωσαν για άλλα 20 χρόνια και φθάνουμε στην 1-1-2004 όπου ολόκληρο το έργο του πέφτει στην δημόσια χρήση και εκμετάλλευση. Στο χρονικό αυτό διάστημα των 70 ετών ο Γεώργιος Σαββίδης εξέδωσε το έτος 1968 τα Κρυμμένα ποιήματα του Καβάφη που οι ενάγοντες δηλώνουν ότι τα αγόρασε ένα χρόνο μετά, ήτοι το 1969, από την Κυβέλη Σεγκοπούλου που παρακράτησε την επικαρπία...! Και το έτος 1994 οι εκδόσεις Ίκαρος με επιμελήτρια την Renata Lavagnini εξέδωσαν τα Ατελή ποιήματα του Καβάφη. Μόνον η Renata Lavagnini ως επιμελήτρια των Ατελών θα μπορούσε να έχει αξιώσεις εναντίον μας, αλλά πήραμε την άδειά της. Καμία λοιπόν σχέση δεν έχει η οικογένεια Σαββίδη ούτε με την δημοσίευση, ούτε με την επιμέλεια, ούτε με την έκδοση των Ατελών. Γ. Οι ενάγοντες-εκκαλούντες στηρίζουν την αξίωσή τους περί προστασίας της επιμέλειας του Γεωργίου Σαββίδη στα Κρυμμένα ποιήματα του Καβάφη. Όμως και σε αυτό απαντά με άριστη τεκμηρίωση η εκκαλουμένη εφόσον κρίνει τον ισχυρισμόν αυτό των εκκαλούντων αόριστο και ανεπίδεκτο δικαστικής εκτιμήσεως. Ούτε και στο δικόγραφο της Εφέσεως οι εκκαλούντες γίνονται σαφέστεροι ως προς την επιμέλεια. Τι είδους επιμέλεια έκανε ο Γεώργιος Σαββίδης στα Κρυμμένα ποιήματα; Πώς τα βρήκε στο αρχείο του Καβάφη; Τα δημοσίευσε απλώς; Έκανε κάποια πρωτότυπη δημιουργική εργασία πάνω σ’ αυτά ώστε να προστατεύεται ως πνευματικός δημιουργός; Αλλά και αν έχει συμβεί αυτό (το οποίο δεν αποδεικνύεται), σε κάθε περίπτωση η προστασία του δικαιώματός του είχε ήδη λήξει έως την 1-1-2004, συγκεκριμένα έληξε το έτος 1993 από της πρώτης δημοσιεύσεως, αλλά και εδώ απαντά η εκκαλουμένη ότι δεν νομιμοποιούνται οι αντίδικοι, διότι τα Κρυμμένα δημοσιεύτηκαν πριν τη λήξη της 70χρονης προστασίας από το θάνατο του δημιουργού. Δ. Από τους εκκαλούντες γίνεται φανερή η προσπάθεια υποτιμήσεως της επίδικης εκδόσεως και φανερή η προσπάθεια να φανεί ότι μόνον η οικογένεια «Σαββίδη» έχει ορισθεί (με επίνευση του Καβάφη) για να προστατεύει αιωνίως το έργο του από βέβηλους φιλολόγους. Αλλά ποια είναι η Σόνια Ιλίνσκαγια, επιμελήτρια του επίδικου έργου; Είναι κορυφαία φιλόλογος και μελετήτρια του έργου του Καβάφη, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων […]. Είναι ευνόητο, ένα τέτοιο διακεκριμένο πρόσωπο και ειδικευμένο στο έργο του Καβάφη να κάνει οτιδήποτε τιμά, σέβεται και αξιοποιεί το έργο του ποιητή και όχι να το κακοποιεί και να το βεβηλώνει. […] Σε κάθε περίπτωση η προστασία από ηθικής και αισθητικής άποψης δεν ανήκει ούτως ή άλλως στους ενάγοντες, διότι πρόκειται για ηθικό δικαίωμα και αυτό δεν μεταβιβάζεται με αγοραπωλησία όπως ισχυρίζονται οι ενάγοντες ότι έγινε (αν έγινε) το έτος 1969 από τον Γεώργιο Σαββίδη που αγόρασε το Αρχείο Καβάφη από την Κυβέλη Σεγκοπούλου και η οποία είχε παρακρατήσει την επικαρπία! (Αλήθεια, ως πότε και με ποιους όρους;). Ε. Στην προκειμένη διαφορά έχουν ισχύ οι διατάξεις της Οδηγίας 93/98 […] Αριστερά, η πρώτη σελίδα της απόφασης υπ’ αριθ. 6874/2008 του Εφετείου Αθηνών και δεξιά απόσπασμά της που αναφέρει ότι οι Μανόλης Σαββίδης και λοιπή οικογένεια, που εμφανίστηκαν σαν ενάγοντες, «δεν προσκόμισαν τα ειδικότερα στοιχεία της αγοράς των δικαιωμάτων του [έργου του Καβάφη] από την Κυβέλη Σεγκοπούλου». Παρομοίως είχε κρίνει και η απόφαση του Πρωτοδικείου. Συνεπώς οι «ενάγοντες» –αν τα διέθεταν–, είχαν όλη την άνεση να προσκομίσουν τα ζητούμενα στοιχεία. Κατά συνέπεια προς τα ανωτέρω είναι απορριπτέοι ως μη νόμιμοι, αβάσιμοι και αόριστοι οι προτεινόμενοι λόγοι εφέσεως και πρέπει η κρινόμενη έφεση να απορριφθεί στο σύνολό της. Επειδή η εκκαλουμένη απόφαση δεν έσφαλε ως προς την εκτίμηση του αποδεικτικού υλικού και την ερμηνεία των σχετικών διατάξεων που αφορούν την πνευματική ιδιοκτησία, δεν συντρέχει λόγος ανατροπής της αλλά μάλλον περαιτέρω ενισχύσεώς της! Επειδή αναφέρομαι στα πρακτικά της πρωτοδίκου δίκης (όπου δυστυχώς έχουν καταγραφεί άλλα αντ’ άλλων, εντελώς συνοπτικά, ενώ ειπώθηκαν στο ακροατήριο ενδιαφέροντα πράγματα), όμως τα ζητήματα εδώ είναι κυρίως νομικά. Επειδή αναφέρομαι στο περιεχόμενο των πρωτόδικων προτάσεών μου το οποίο έχει επί λέξει ως εξής: 2. Προτάσεις Ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών Φίλιππου Πυκνή, εκδότη, κατοίκου Αθηνών, .... ΚΑΤΑ Λένας, Δημητρίου και Μανουήλ Σαββίδη Συζητείται η από 29-7-2003 αγωγή την οποία αρνούμαι ως νόμῳ και κατ’ ουσία αβάσιμη, αόριστη, ενεργητικώς ανομιμοποίητη και καταχρηστική, ειδικότερα επισημαίνω τα ακόλουθα: Ι. Α. Ως γνωστόν ο Κωνσταντίνος Καβάφης απεβίωσε το 1933. Κατά συνέπεια το έργο του, ολόκληρο το έργο του, ήτοι τα εκδοθέντα υπ’ αυτού ποιήματα, τα Ανέκδοτα και τα Ατελή υπάγονται στο νομικό καθεστώς της προστασίας 50 χρόνων μετά το θάνατο του δημιουργού. Επομένως κάθε προστασία στο έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη έληξε με το τέλος του έτους 1983. Ο ισχυρισμός των εναγόντων ότι το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη (στα Ανέκδοτα και Ατελή) στα οποία και μόνον ισχυρίζονται ότι έχουν δικαιώματα προστατεύεται μέχρι 70 έτη από το θάνατο του ποιητή, τουτέστιν ως το τέλος του 2003 είναι αβάσιμος. Η προϋπόθεση της παρατάσεως της πεντηκονταετίας εις εβδομηκονταετία αφορά τους νεκρούς συγγραφείς των οποίων τα έργα προστατεύονταν την 1-7-1995 σε τουλάχιστον ένα κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο οποίο κράτος ίσχυε το καθεστώς προστασίας των 70 ετών. Εν προκειμένω, για να έχουν προστασία 70 ετών τα Ανέκδοτα και Ατελή ποιήματα του Καβάφη θα έπρεπε να είχαν κυκλοφορήσει στη Γαλλία, Γερμανία και Αυστρία (μόνες χώρες με προστασία 70 ετών), ενώ όλες οι λοιπές χώρες την 1-7-1995 είχαν καθεστώς προστασίας 50 ετών. Εξ όσων γνωρίζουμε σε καμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δη στη Γαλλία, Γερμανία και Αυστρία δεν κυκλοφορούσαν τα Ανέκδοτα και Ατελή ποιήματα του Καβάφη την 1-7-1995, οπότε θα αναβίωνε η προστασία τους για άλλα 20 έτη, ήτοι μέχρι τη συμπλήρωση 70 ετών. Το υπό κρίσιν δικόγραφο πάσχει από κρίσιμη αοριστία και καθίσταται ανεπίδεκτο δικαστικής εκτιμήσεως, εφόσον δεν αναφέρει τα στοιχεία εκείνα σύμφωνα με τα οποία το έργο του Καβάφη παρότι έπαψε να προστατεύεται από το τέλος του 1983, εν τούτοις αναβίωσε η προστασία του και μάλιστα στα Ανέκδοτα και Ατελή επί των οποίων οι αιτούντες ισχυρίζονται ότι έχουν το περιουσιακό δικαίωμα. Το πνεύμα και το γράμμα του άρθρου 68Α του Ν. 2121/1993 δεν αφήνει καμία αμφιβολία περί των νομίμων και βάσιμων ισχυρισμών μου της λήξεως της προστασίας του έργου του Κωνσταντίνου Καβάφη. Β. Εννοείται ότι οι αιτούντες πλην του περιουσιακού δικαιώματος στα Ανέκδοτα ποιήματα του Καβάφη το οποίο είχαν έως το 1983 στερούνται (παρά την λανθασμένη εντύπωσή τους) προφανώς και του ηθικού δικαιώματος, διότι απέκτησαν τα όποια δικαιώματα σε μέρος του έργου του Καβάφη δι’ αγοράς. Με αγορά δεν μεταβιβάζεται το ηθικό δικαίωμα στα πνευματικά έργα, μόνον το περιουσιακό δικαίωμα είναι αντικείμενο αγοραπωλησίας (άρθρο 4 Ν. 2121/93). Γ. Η «πληττόμενη» έκδοσή μου των Aπάντων του Καβάφη είναι εξαίσιο συγγραφικό έργο το οποίο επιμελήθηκε η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Σόνια Ιλίνσκαγια, κορυφαία φιλόλογος και γνώστης του έργου του Καβάφη, την οποία επέλεξαν στο παρελθόν και οι ενάγοντες να «γνωρίσει» τον Καβάφη στη Ρωσία. Αναφορικά με τους ισχυρισμούς των εναγόντων, ότι δήθεν ο μέσος αναγνώστης «μπερδεύεται» να ξεχωρίσει τα γνωστά ποιήματα του Καβάφη από τα Ανέκδοτα και Ατελή, πρέπει να πω ότι απλή ανάγνωση και φυλλομέτρηση του βιβλίου δείχνει ότι και στον πρόλογο ξεχωρίζονται και στα κεφάλαια του βιβλίου ξεχωρίζονται και στα Ατελή (όπου βρίσκεται ο... καημός των εναγόντων!) υπάρχει η λέξη ατελές κάτω από κάθε ατελές ποίημα. Δ. Τα Ατελή ποιήματα επιμελήθηκε και παρουσίασε για πρώτη φορά στη δημοσιότητα η φιλόλογος R. Lavangini το έτος 1994. Δεν μεταφράσθηκαν σε καμία χώρα της Ε.Ε. και πρωτίστως στη Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία ούτως ώστε κατά τον κρίσιμο χρόνο 1-7-1995 να ανακτήσουν δικαίωμα συνολικής προστασίας 70 ετών. Σε κάθε περίπτωση, εάν κάποιος μπορεί να επικαλεσθεί δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας στα Ατελή ποιήματα του Καβάφη είναι μόνον η επιμελήτρια R. Lavangini η οποία τα ανασυνέθεσε από σπαράγματα και τα δημοσίευσε ως ποιήματα έστω ατελούς μορφής, δηλαδή δημιούργησε πνευματικά πάνω στα σπαράγματα του Καβάφη που αποτέλεσαν την πρώτη ύλη των λεγομένων Ατελών ποιημάτων. Δηλαδή με πρώτη ύλη τα ευρισκόμενα σπαράγματα έγραψε ποιήματα όπως θα τα έγραφε ο Καβάφης. Όμως η επιμελήτρια αυτή μου έδωσε την άδεια δημοσιεύσεως έστω προφορικά και εν πάση περιπτώσει δεν είναι αντίδικός μου, ενώ θα μπορούσε νομίμως να είναι! Ε. Από το όλο αποδεικτικό υλικό γίνεται φανερό ότι δεν ενήργησα ως πειρατής εις βάρος των δικαιωμάτων των αιτούντων. Θεωρώ ευθαρσώς ότι το έργο του Κ.Π. Καβάφη είναι απελευθερωμένο πλέον και εξέδωσα το επίδικο βιβλίο, το οποίο τιμά και τα ελληνικά γράμματα και σέβεται απολύτως τον μεγάλο ποιητή. Εξάλλου οι συντελεστές αυτού του βιβλίου είναι οι καταλληλότεροι για τέτοια πνευματική εργασία, γνωρίζουν άριστα το έργο του Καβάφη, το σέβονται και το τιμούν. II. Α. Ευχερώς το Δικαστήριο μπορεί να αντιληφθεί ότι οι ενάγοντες ευρίσκονται σε πλήρη σύγχυση ως προ το νόμῳ και οὐσίᾳ βάσιμο του δικαιώματος το οποίο υπερασπίζονται. Στην προηγούμενη από 9-4-2003 αίτησή τους ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου, η οποία απερρίφθη με την υπ’ αριθμ. 5.278/2003 απόφαση ισχυρίζοντο οι αντίδικοι ότι έχουν περιουσιακό και ηθικό δικαίωμα στα Κρυμμένα ή Ανέκδοτα και Ατελή ποιήματα του Καβάφη, «...διότι σύμφωνα με το νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας 2121/93 τυγχάνουν προστασίας διάρκειας 70 ετών από το θάνατο του δημιουργού»… δηλαδή από το θάνατο του Καβάφη που συνέβη το έτος 1933. Επανήλθαν λοιπόν με την από 9-4-2003 αίτηση, η οποία δήθεν θεραπεύει τις αοριστίες της απορριφθείσης πρώτης αιτήσεώς των, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για νέα αίτηση με διαφορετική νομική βάση η οποία στηρίζει πλέον το δικαίωμα των αιτούντων όχι στα εβδομήντα έτη από το θάνατο του Καβάφη αλλά στα εβδομήντα έτη, άλλως στα είκοσι πέντε έτη από την πρώτη δημοσίευση των Κρυμμένων και Ατελών ποιημάτων του Καβάφη από τον δικαιοπάροχό τους Γεώργιο Σαββίδη. Το Δικαστήριο μελετώντας τις δύο απορριπτικές αποφάσεις των Ασφαλιστικών Μέτρων που εξεδόθησαν η μεν 5.278/03 επί της από 9-4-2003 αιτήσεως, η δε 7.958/2003 επί της από 29-7-2003 αιτήσεως αντιστοίχως θα κατανοήσει ότι οι ενάγοντες ούτε δικαίωμα έχουν στα Κρυμμένα και Ατελή ποιήματα του Καβάφη ούτε μπορεί επομένως να το αποδείξουν. Αναφέρομαι και στο σκεπτικό των αποφάσεων αυτών το οποίο έχει επί λέξει τουλάχιστον στην υπ’ αριθμ. 7.958/2003 που απέρριψε κατ’ ουσίαν τη αίτηση των εναγόντων ως εξής: «…οι αιτούντες δεν έχουν ασφαλιστέο δικαίωμα και απαίτηση κατά του καθ’ ού. Και τούτο διότι ο δικαιοπάροχος των αιτούντων Γ.Π. Σαββίδης, εφόσον δημοσίευσε για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό τα προηγουμένως αδημοσίευτα επίδικα ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη τα έτη 1968 και 1994, ήτοι πριν την 1-1-2004 που λήγει η προστασία του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας του έργου του ποιητή με την πάροδο των 70 ετών από το θάνατό του το έτος 1933, δεν κατέστη δικαιούχος των μεταθανάτιων αυτών έργων ώστε να προστατεύεται κατ’ άρθρο 51Α ν. 2121/1993. Και, ναι μεν το έργο τούτο είχε πέσει στο δημόσιο τομέα στην Ελλάδα το έτος 1983, λόγω παρέλευσης των πενήντα χρόνων από το θάνατο του δημιουργού σύμφωνα με τον τότε ισχύοντα παλαιό νόμο 2387/1920 σε συνδυασμό με το άρθρο 68 παρ. 1 του μεταγενεστέρου νόμου 2121/1993, όμως με το άρθρο 10 παρ. 2 της Οδηγίας 93/98 σε συνδυασμό με το άρθρο 8 παρ. 11 εδ. α΄ ν. 2557/1997 (νέο άρθρο 68Α παρ. 1 εδ. α΄ ν. 2121/1993) το έργο αυτό ξανάγινε αντικείμενο προστασίας μέχρι τη συμπλήρωση 70 ετών μετά το θάνατο του ποιητή, αφού η διάρκεια που προβλέπεται στην Οδηγία (70 έτη μετά το θάνατο του δημιουργού) εφαρμόζεται σε όλα τα έργα που προστατεύονται σε ένα τουλάχιστον Κράτος-Μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας την 1-7-1995 κατ’ εφαρμογή εθνικών διατάξεων για την πνευματική ιδιοκτησία, όπως και στην Ελλάδα που προβλεπόταν ήδη μεγαλύτερη διάρκεια προστασίας (70 έτη) με το νόμο 2121 του 1993 στο άρθρο 29. Ως εκ τούτου, ο άνω δικαιοπάροχος των αιτούντων, αλλά και οι ίδιοι ως κληρονόμοι του, δεν απέκτησαν το επικαλούμενο στην αίτηση συγγενικό δικαίωμα επί των αναγραφομένων έργων του ποιητή Κ.Π. Καβάφη, και κατ’ επέκταση δεν δικαιούνται της αιτούμενης προστασίας έναντι του καθ’ ού, ανάλογης με το περιουσιακό δικαίωμα του δημιουργού, που καθιερώνει επί των προηγουμένως αδημοσίευτων έργων το άνω νέο άρθρο 51Α ν. 2121/1993, καταργηθέντος, όπως αναφέρθηκε στην αρχή, του άρθρου 31 παρ. 2 ν. 2121/1993 που αφορά τα μεταθανάτια έργα. Το όποιο δικαίωμα των αιτούντων για εκμετάλλευση των επιδίκων έργων σταμάτησε μετά την 1-1-1999 (νέο άρθρο 68Α παρ. 1 εδ. β΄ ν. 2121/1993). Κατ’ ακολουθία, πρέπει η αίτηση να απορριφθεί, και να συμψηφισθούν τα δικαστικά έξοδα λόγω της πλοκής του θέματος (ΚΠολΔ 179)… » Β. Αυτό που οι ενάγοντες αναφέρουν ως επιμέλεια των Κρυμμένων ποιημάτων που έγινε από τον δικαιοπάροχό τους Γεώργιο Σαββίδη το έτος 1968 (τα οποία ισχυρίζονται χωρίς να το αποδεικνύουν ότι τα αγόρασαν μεταγενέστερα, ήτοι το έτος 1969!) που αφορά την δημοσίευση των ποιημάτων αυτών όπως βρέθηκαν στο αρχείο του ποιητή. Επομένως η προστασία είναι 25 έτη από της δημοσιεύσεως, ήτοι έληξε στο τέλος του 1983. Οι ενάγοντες θέλοντας να παρατείνουν τον χρόνο ισχυρίζονται ότι έγινε και δεύτερη επιμέλεια το έτος 1993. Όμως πρόκειται για αναδημοσίευση των ποιημάτων και δεν μπορεί να αρχίσει νέα 25ετία, πόσο μάλλον 70ετία προστασίας από το έτος 1993. Στην από 9-4-2003 αίτησή τους αναφέρουν μόνον την «επιμέλεια» του έτους 1968. Είναι προφανές ότι οι ενάγοντες προσαρμόζουν και επεκτείνουν τα δήθεν δικαιώματά τους ανάλογα με τις δικαστικές αποφάσεις που εκδίδονται εις βάρος τους. Αναφορικά με τα Ατελή είναι ηλίου φαεινότερον ότι ούτε πρώτη δημοσίευση, ούτε επιμέλεια έκανε ο δικαιοπάροχος των εναγόντων Γεώργιος Σαββίδης. Αυτά αφορούν την επιμελήτρια R. Lavagnini. Είναι φανερό ότι ούτε στην δημοσίευση δεν δύναται η αγωγή να ευσταθήσει ούτε στην επιμέλεια των ποιημάτων από τον Γ.Π. Σαββίδη. III. α) Οι ενάγοντες ζητούν να τους καταβάλω 18.000 ευρώ ως αποζημίωση και 20.000 ευρώ ως ηθική βλάβη. Και αν ακόμη υποτεθεί ότι οι ενάγοντες έχουν κάποιο περιουσιακό δικαίωμα στα Κρυμμένα ποιήματα του Καβάφη, το οποίο δικαίωμά τους δήθεν εγώ καταπάτησα, η απαίτηση να τους καταβάλω 18.000 ευρώ είναι καταχρηστική εφόσον είναι ασήμαντος ο αριθμός των ποιημάτων αναφορικά με την συνολική έκδοση. Ομοίως καταχρηστική είναι η αξίωση των εναγόντων για κατάσχεση του βιβλίου, εφόσον κι αν ακόμη υποτεθεί ότι οι ενάγοντες έχουν κάποιο περιουσιακό δικαίωμα το οποίο αρνούμαι, δεν έχουν ηθικό δικαίωμα στα ποιήματα που θέλουν να προστατέψουν από τη δική μου κακοποίηση! β) Αναφορικά με το αίτημα επιδικάσεως ηθικής βλάβης αυτό είναι νόμῳ και οὐσίᾳ αβάσιμο διότι ο νόμος (άρθρο 65 παρ. 2 του Ν. 2121/93) απαιτεί υπαίτια προσβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας. Εν προκειμένω είναι ηλίου φαεινότερον ότι εγώ δεν ενήργησα ούτε δόλια εις βάρος των δικαιωμάτων των εναγόντων, ούτε με αμέλεια εφόσον πίστευα και πιστεύω καλόπιστα ότι είχα και έχω δικαίωμα να ενσωματώσω τα Κρυμμένα ποιήματα στην επίδικη έκδοση και είχα την άδεια από την R. Lavagini για τα Ατελή. Το σκεπτικό των προμνησθεισών αποφάσεων Ασφαλιστικών Μέτρων δίδει την απάντηση στους ενάγοντες. γ) Ας μη θεωρήσει το Δικαστήριο ότι η επίδικη έκδοση υπήρξε κερδοφόρος για μένα. Πρόκειται για πανάκριβη έκδοση την οποία λίγοι υποψιασμένοι αναγνώστες αγόρασαν ‒ δεν υπερβαίνουν τις 2.000. Επομένως ό,τι θα αποτελούσε κέρδος μου το ανάλωσα στους δικαστικούς αγώνες με τους ενάγοντες! δ) Οι ενάγοντες δεν ζητούν την προσωρινή εκτελεστότητα της εκδοθησομένης αποφάσεως. IV. Οι παραπάνω συλλογισμοί και το αποδεικτικό υλικό εν σχέσει με την υπό κρίση αγωγή συγκροτούν τις ακόλουθες βάσιμες και καλόπιστες ενστάσεις: 1. Ένσταση ελλείψεως ενεργητικής νομιμοποιήσεως εφόσον οι ενάγοντες δεν είναι δικαιούχοι των πνευματικών (περιουσιακών και ηθικών) δικαιωμάτων στα Κρυμμένα και Ατελή ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη. 2. Ένσταση αοριστίας της αγωγής εφόσον δεν αναλύεται και δεν διευκρινίζεται αν τα δήθεν δικαιώματα που υπερασπίζονται οι ενάγοντες εδράζονται στην αγοραπωλησία του δικαιοπαρόχου τους Γ. Σαββίδη ή στην επιμέλεια που εκείνος έκανε (όποια επιμέλεια έκανε) ή στη δημοσίευση απ’ αυτόν των ποιημάτων. 3. Ένσταση καταχρηστικής ασκήσεως αγωγής και δικαιώματος εφόσον είναι προφανές ότι με την επίδικη έκδοση τιμάται και διαδίδεται με επιστημονικό κύρος το έργο του Καβάφη (γεγονός που αναγνωρίζει όλος ο σοβαρός Τύπος) και οι αιτιάσεις των εναγόντων αφορούν ελάχιστο μέρος της συνολικής έκδοσης και μάλλον μαρτυρούν μικροψυχία. Η ένσταση αυτή είναι όλως επικουρική διότι θεωρώ ότι το παρόν Δικαστήριο θα απορρίψει την κρινόμενη αγωγή ως νόμῳ και οὐσίᾳ αβάσιμη. Επειδή προσκομίζω αποκόμματα έγκυρων εφημερίδων που αναφέρονται στην επίδικη έκδοση. Επειδή οι παρούσες προτάσεις μου είναι νόμιμες, βάσιμες και αληθινές. ΖΗΤΩ Να γίνουν δεκτές οι προτάσεις και οι ενστάσεις μου. Να απορριφθεί η κρινόμενη αγωγή σε όλο της το αιτητικό και να καταδικασθούν οι ενάγοντες στη δικαστική μου δαπάνη. Αθήνα 22-9-2004 Ο πληρεξούσιος δικηγόρος Βασίλης Σπ. Γκουρογιάννης 3. Προσθήκη - Αντίκρουση Α. Με τις προτάσεις μου εξηγώ για ποιους νόμῳ και οὐσίᾳ βάσιμους λόγους πρέπει να απορριφθεί η αγωγή των αντιδίκων μου. Μετά τη συζήτηση της αγωγής προστίθεται ακόμη ένας βασικότατος λόγος. Οι αντίδικοι μολονότι ισχυρίζονται ότι έχουν τα πνευματικά δικαιώματα στα Κρυμμένα και Ατελή ποιήματα του Καβάφη τα οποία απέκτησαν εκ του κληρονομηθέντος Γ. Σαββίδη (ο οποίος τα αγόρασε από την Κυβέλη Σεγκοπούλου το έτος 1969), εν τούτοις δεν προσκομίζουν το συμβόλαιο αγοράς ώστε επιτέλους να δούμε τι ακριβώς αγόρασε ο Γ.Π. Σαββίδης από την Κυβέλη Σεγκοπούλου. Αυτό είναι πολύ κρίσιμο στοιχείο γιατί επιπλέον οι ενάγοντες (για πρώτη φορά!) ομολογούν στις προτάσεις τους ότι η Κυβέλη Σεγκοπούλου είχε κρατήσει την επικαρπία (των πωληθέντων αρχείων) μέχρι το θάνατό της το έτος 1995. Με το δεδομένο αυτό το Δικαστήριο δεν μπορεί να θεωρήσει ότι υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα στο πρόσωπο των εναγόντων επί των ποιημάτων του Καβάφη Κρυμμένων και Ατελών, εφόσον οι ενάγοντες δεν αποδεικνύουν την απόκτησή τους, ούτε το χρονικό σημείο της τυχόν περιελεύσεως σ’ αυτούς ούτε το περιεχόμενο της συμφωνίας. Επομένως η αγωγή είναι και αναπόδεικτη και πρέπει και γι’ αυτό τον λόγο να απορριφθεί. Β. Ο τρίτος ενάγων (φιλόλογος) [: Μανόλης Σαββίδης], ο οποίος κατέθεσε ανωμοτί στο Δικαστήριο επιβεβαίωσε ότι αυτό που επικαλείται ως επιμέλεια του πατέρα του Γ. Σαββίδη στα Kρυμμένα ποιήματα είναι η τυπογραφική επεξεργασία των έτοιμων ποιημάτων. Δηλαδή φρόντισε για την τύπωση των χειρογράφων ποιημάτων! Αυτό ασφαλώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ως πρωτότυπη δημιουργική πνευματική εργασία ώστε να προστατεύεται ως πρωτότυπη δημιουργία. Είναι απλώς και μόνον παρουσίαση και δημοσίευση των ποιημάτων και προστατεύεται υπό προϋποθέσεις ο δημοσιεύων για 25 έτη. Με τα Ατελή δεν ασχολήθηκε καθόλου. Επαναφέρω εδώ τις σκέψεις που υπάρχουν στις προτάσεις μου. Δικαιώματα έχει μόνον η R. Lavagnini. Γ. Είναι προφανές ότι οι ενάγοντες δεν μπορούν να αποδείξουν ότι έχουν τα δικαιώματα που ισχυρίζονται ότι έχουν. Για το λόγο αυτόν επικαλούνται συμβάσεις εκχωρήσεως προς τρίτους! Όμως είναι αυτό απόδειξη του δικαιώματος; Κάποτε πρέπει να κριθεί νομικά ότι οι ενάγοντες είτε δεν υπήρξαν ποτέ δικαιούχοι, είτε έπαψαν να είναι είτε ενδεχομένως είναι! Εγώ θεωρώ, με τη σύμφωνη γνώμη κορυφαίων νομικών, ότι δεν έχουν δικαιώματα στο υλικό που εγώ χρησιμοποίησα στο βιβλίο μου. Ας αποδείξουν οι ενάγοντες το αντίθετο. Επειδή και η τροπή του αγωγικού αιτήματος σε αναγνωριστικό μαρτυρεί έλλειψη πεποίθησης δικαίου, όπως η διαρκής μεταβολή της νομικής βάσης των δικογράφων μαρτυρεί σύγχυση. Στο φάκελο των αντιδίκων μου υπάρχει «πρόσθετη παρέμβαση» των εκδόσεων Ίκαρος υπέρ των καλούντων. Ασφαλώς πρόκειται για νόμῳ και οὐσίᾳ αβάσιμο δικόγραφο, δικονομικά απαράδεκτο, μη κοινοποιηθέν σε μένα, και εάν το Δικαστήριο το αναγνώσει, θα συμπεράνει ότι οι ενάγοντες δεν πιστεύουν ότι έχουν δικαιώματα στα Ατελή. Επειδή οι ενάγοντες δεν απέδειξαν την αγωγή τους. Για τους λόγους αυτούς ΖΗΤΩ την απόρριψη της αγωγής. Αθήνα 27-9-2004 Ο πληρεξούσιος δικηγόρος Βασίλης Σπ. Γκουρογιάννης Επειδή προσκομίζω τα επικληθέντα έγγραφα. Επειδή οι παρούσες προτάσεις μου είναι νόμιμες, βάσιμες και αληθινές. ΖΗΤΩ Να απορριφθούν η κρινόμενη έφεση και η αγωγή των αντιδίκων και να καταδικασθούν στη δικαστική δαπάνη του παρόντος βαθμού. Αθήνα 17-9-2008 Ο πληρεξούσιος δικηγόρος Βασίλης Σπ. Γκουρογιάννης

Μια συναρπαστική δικογραφία

Σύνδεση