Πρόσφατα χάσαμε ένα μεγάλο ελληνιστή και φίλο. Αυτό είναι το τελευταίο ποίημα που έγραψε ο Έντμουντ Κήλυ τον χειμώνα του 2022, ποίημα που προαναγγέλλει με καθαρό και νηφάλιο, τρόπο το επερχόμενο τέλος. Δημοσιεύτηκε στο πρόσφατο τεύχος του Hudson Review (Winter 2022, Vol, LXXIV, No. 4).

Φαίνεται πως έρχεται η μέρα, όταν
το μυστήριο της άφιξης και της αναχώρησής μας
που μας βασάνιζε τα τελευταία αυτά χρόνια
αρχίζει να ξεθωριάζει μέσα σε κάποια
αδιευκρίνιστη κοινοτοπία για τον άνθρωπο και τους θεούς
ή τον άνθρωπο που προσπαθεί μόνος του να κατανοήσει
ό,τι ο άντρας ή η γυναίκα δεν μπορούν ποτέ
μέσα στη λίγη τους σοφία να καταλάβουν
πέρα από την ανθρώπινη βεβαιότητα –
είτε την αδιάφορη αρχή τους
είτε το αδιαφανές τέλος τους, πόσο μάλλον
το γενναιόδωρο ενδιάμεσο διάστημα.
Οι θεοσεβείς λένε ότι η ανακούφιση βρίσκεται εκεί
πολυπρόσωπη, παρηγορητική, ίσως σκοτεινή,
όμως το πιο ασφαλές μονοπάτι για όσους από εμάς
δεν έχουμε παρά μόνο την ετοιμοθάνατη ελπίδα
ότι το μυστήριο έχει τα όριά του,
είναι να συλλέξουμε το καλύτερο από ό,τι έχει απομείνει
όχι κάτι μελοδραματικό αλλά, βιωμένο, φανερό,
ώστε να ελιχθούμε μέσα από τη ζωή που γνωρίσαμε
με τη μνήμη σωστά να επεμβαίνει
και να βρούμε τις στιγμές εκείνες που αξίζει να ξαναζήσουμε:
Ένας δύστροπος πατέρας που τελικά σηκώνει
έναν από τους νεογέννητους γιους ψηλά στον αέρα,
σαν τρόπαιο του γκολφ,
μια μητέρα επιδέξια στο μπριτζ και εξαιρετική μαγείρισσα
που απομακρύνεται από τον ζεστό φούρνο
για ν’ αφήσει τη ναρκισσευόμενη κόρη της
να της δείξει πώς μια γιαγιά ρουφάει αυγά,
κι αυτές οι στιγμές που ξεπερνούν την ευφυΐα
ή την ανάγκη για κάποια σωτήρια ειρωνεία
όπως η ειλικρινής πρώτη αγάπη στην αποτυχία της
σχεδόν χαμένη μέσα σε μιαν άλλη, πιο οδυνηρή
και ναι, μιαν άλλη, επομένως σίγουρα δεν υπάρχει
παρηγοριά όταν έρθει τελικά η μέρα,
μόνο πόνος και ευγνωμοσύνη.

— Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός