Μιας αλεπούς μύριες έπονται

Είχα ξαπλώσει στο απαλό χορτάρι και με τα Nikon Monarch 7 που είχα μόλις αγοράσει (όσοι ξέρουν από κιάλια μπορούν να εκτιμήσουν την επιλογή μου) παρατηρούσα μια συστάδα θάμνων, έτοιμος, μόλις κάποιο ζώο πεταγόταν από μέσα της, να τραβήξω τη σκανδάλη. Ξαφνικά ακούω μια φωνή πίσω μου να λέει: «Νόμιζες ότι δεν θα σ’ αναγνώριζα με την κυνηγετική στολή;» Γύρισα το κεφάλι και είδα έναν χοντρό, φαλακρό άντρα με μια καραμπίνα στο χέρι να μου χαμογελάει. «Συγγνώμη, σας γνωρίζω;» είπα. «Με δουλεύεις», είπε. «Όχι, μιλάω σοβαρά», είπα. «Δεν είσαι ο Βλαδίμηρος;» είπε. «Ναι», είπα. «Αλλά εσείς πώς το ξέρετε;» «Ήμασταν συμμαθητές επί έξι χρόνια», είπε. «Είστε σίγουρος;» είπα. «Στο 8ο δεν πήγαινες;» είπε. «Ναι», είπα. «Και δεν με θυμάσαι;» είπε. «Όχι», είπα. «Έχω αλλάξει βέβαια αρκετά από εκείνα τα χρόνια», είπε. «Είχα μαλλιά και ήμουν πολύ πιο αδύνατος». «Μάλλον γι’ αυτό», είπα. «Αλλά δεν μπορεί να έχεις ξεχάσει όλα όσα κάναμε», είπε. «Τις κοπάνες, τις βόλτες στην Φωκίωνος, τα ξενύχτια στο Au Revoir». «Δυστυχώς έχω», είπα. «Είσαι επαγγελματίας κυνηγός;» είπε. «Δεν θα το έλεγα», είπα. «Εσείς;» «Εγώ κυνηγάω χρόνια», είπε. «Όμως σήμερα ήρθα εδώ για άλλο λόγο και χαίρομαι πολύ που έπεσα πάνω σου». «Και ποιος είναι αυτός ο λόγος;» είπα. «Σκοπεύω ν’ αυτοκτονήσω» είπε, «δεν μπορώ όμως να το κάνω μόνος μου, χρειάζομαι βοήθεια». «Ν’ αυτοκτονήσετε; Τι σας συνέβη;» είπα. «Είναι μεγάλη ιστορία», είπε. «Ας πούμε ότι δεν έχω πλέον εσωτερικά αποθέματα». «Και τι είδους βοήθεια θέλετε από μένα;» είπα. «Θα σου δώσω την καραμπίνα μου και θα με πυροβολήσεις στο στήθος», είπε. «Μα αυτό θα ισοδυναμούσε με έγκλημα», είπα. «Μην ανησυχείς, θ’ αφήσω πίσω μου σημείωμα», είπε. «Ναι, αλλά αν η αστυνομία δεν το πιστέψει;» είπα. «Μπορεί να πουν ότι αντέγραψα τον γραφικό σας χαρακτήρα». «Θ’ αφήσω φωνητικό μήνυμα στο κινητό της γυναίκας μου», είπε. «Αδύνατον», είπα. «Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Μόλις που γνωριστήκαμε». «Μα αφού σου είπα ότι ήμασταν συμμαθητές επί τόσα χρόνια», είπε. «Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο», είπα. «Αλλά κι αυτό να ισχύει, πώς μου ζητάτε να γίνω δολοφόνος;» «Στ’ όνομα της παλιάς μας φιλίας», είπε. «Μα οι φίλοι δεν δολοφονούν ο ένας τον άλλον», είπα. «Προφανώς δεν γνωρίζεις την τελετουργία του χαρακίρι», είπε. «Τι εννοείτε;» είπα. «Θέλω να γίνεις ένας καϊσακούνιν», είπε. «Καϊσακούνιν;» είπα. «Είναι ο φίλος που αποκεφάλιζε μ’ ένα πελώριο ξίφος αυτόν που είχε μόλις κάνει χαρακίρι για να μην υποφέρει», είπε. «Εσείς όμως δεν θα κάνετε χαρακίρι», είπα, «ούτε υποφέρετε αυτή τη στιγμή. Πριν λίγο σας είδα να χαμογελάτε». «Μη σε ξεγελάει το χαμόγελό μου», είπε. «Είναι ο μορφασμός της απελπισίας». «Δεν μπορώ. Είναι παράλογο», είπα. «Παράλογο;» είπε. «Μα ήσουν έτοιμος να σκοτώσεις ένα ζώο». «Άλλο ένα ζώο, κι άλλο έναν άνθρωπο», είπα. «Δηλαδή τα ζώα δεν έχουν ψυχή;» είπε. «Τα Ευαγγέλια δεν αναφέρουν κάτι σχετικό», είπα. «Δικαιολογίες», είπε. «Έχεις ακούσει τις κραυγές του γουρουνιού όταν πάνε να το σφάξουν;» «Όχι», είπα. «Τι σχέση έχει όμως η δική σας αυτοκτονία με τα γουρούνια;» είπα. «Είσαι έτοιμος ν’ αφαιρέσεις τη ζωή από ένα αθώο πλάσμα, για να ικανοποιήσεις τα πιο χθαμαλά σου ένστικτα, όχι όμως για να κάνεις μια καλή πράξη», είπε. «Θα κάνω μια καλή πράξη πυροβολώντας σας στο στήθος;» είπα. «Ναι», είπε. «Λυπάμαι, δεν μπορώ», είπα. «Αφού αρνείσαι να με βοηθήσεις θα πρέπει τότε να σε σκοτώσω εγώ», είπε. «Γιατί;» είπα. «Επειδή ξέρεις το μυστικό μου», είπε. «Ποιο μυστικό είναι αυτό;» είπα. «Ότι είμαι ένα αξιολύπητο ανθρωπάκι, που την κρίσιμη στιγμή το βάζει στα πόδια», είπε. «Μα δεν έχω σκοπό να το πω σε κανέναν», είπα. «Λες ψέματα! Θα το πεις σε όλους και θα γίνω ο περίγελος της πόλης», είπε. «Μα δεν με αφορούν τα προσωπικά σας προβλήματα», είπα. «Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος γι’ αυτό», είπε. «Εξάλλου ακόμη προσποιείσαι ότι δεν με γνωρίζεις». «Εντάξει», είπα, βλέποντας ότι πλέον κινδύνευε η ζωή μου. «Θα το κάνω. Αλλά όχι στο σημείο αυτό. Όχι από τόσο κοντινή απόσταση». «Δηλαδή;» είπε. «Θα κρυφτείτε πίσω από εκείνον τον θάμνο, δίπλα στο μεγάλο πεύκο, και μόλις φωνάξω “τώρα” θ’ αρχίσετε να τρέχετε προς το μέρος μου». «Ωραία ιδέα», είπε. «Ελπίζω να είσαι καλός στο σημάδι». «Είμαι», είπα. Είχε σχεδόν φτάσει στον θάμνο όταν ξαφνικά είδα να πετάγεται από μέσα του μια αλεπού. Τη σημάδεψα και χωρίς να χάσω χρόνο, πυροβόλησα. Τον είδα να σωριάζεται στο χώμα και να μένει ακίνητος. Τελικά είχε δίκιο, σκέφτηκα. Η αλεπού έχει όντως ψυχή. Την έσωσε ο Θεός.

Μιας αλεπούς μύριες έπονται

Σύνδεση